รักหลอกๆ พลิกล็อกที่หัวใจ

ʻฉันกำลังคบกับยัยจินนี่ʼ
อ๊ากกกก...ไอ้บ้าซีโร่ คำพูดของนายตามมาหลอกหลอนฉันได้ทุกคืนสินะ
 
เย็นวันศุกร์ในขณะที่ฉันกำลังเดินกินลมชมหนุ่มๆสถาปัตย์ สายตาอันแหลมคมของฉันก็เหลือบไปเห็นหนุ่มสาวสองคนกำลังถกเถียงกันอยู่ที่มุมด้านขวาของตึก
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ฉันก็เลยค่อยๆย่องเข้าไปแอบฟังทั้งสองคนคุยกัน
“ใครบอกว่าฉันยังรักเธอ หลงตัวเองไปหน่อยหรือเปล่า”
“นายอย่ามาโกหกเลยซีโร่ ฉันรู้ว่านายยังรักฉัน”
“ฉันว่าเธอคงเข้าใจอะไรผิดไปนะ” =o=
“ถ้านายยังรักฉัน งั้นเรากลับมาคบกันเหมือนเดิมก็ได้นะ” TXT
เมื่อเข้าไปใกล้ๆฉันก็จำได้ดีว่า ชายหญิงที่อยู่เบื้องหน้าคือนายซีโร่ รุ่นพี่หนุ่มหล่อหน้าคมจากคณะสถาปัตย์ ขวัญใจของสาวแท้และสาวเทียมทั้งหลาย ที่สำคัญ เขายังเป็นประธานชมรมคนอาสาที่ฉันเป็นสมาชิกอยู่อีกด้วย เขากำลังถกเถียงอยู่กับพี่ฟ้า สาวสวยจากคณะนิเทศศาสตร์ รุ่นพี่ที่ฉันนับถือ
“ฉันรักนาย เรากลับมารักกันเถอะ” T^T
“...........”
“ฉันรักนายคนเดียวนะซีโร ฉันไม่เคยรักคนอื่นเลย” *o*
“...........”
พี่ฟ้าพูดไปสะอื้นไป เฮ้อ.... ความรักทำให้คนเราทำได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ ถึงขนาดมาอ้อนวอนผู้ชายแบบนี้ แล้วดูอีตาซีโร่นั่นสิ ยืนเก๊กหน้าหล่ออยู่ได้ น่าหมันไส้ชะมัด
“ถ้านายยังรักฉันอยู่ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ”
“ใครบอกว่าฉันยังรักเธอ เธอคงไม่รู้สินะว่าฉันกำลังคบกับยัยจินนี่”
OoO
สิ้นเสียงพูดของนายซีโร่ ร่างกายของฉันก็เหมือนกับถูกฉุดกระชากลากดึงให้หลุดลอยออกไป รู้ตัวอีกที ฉันก็ถูกโอบรัดไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างของเขา เขาก้มลงมามองหน้าของฉัน ใบหน้าของเราใกล้กันจนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ
“เสียใจด้วยนะ ฉันคงกลับไปรักเธอไม่ได้” -_-
พูดแล้วนายซีโร่ก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น O_O หญิงสาวตรงหน้าดูตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของเขา ก่อนที่เธอจะสะบัดก้นแล้วเดินหนีไป
 
อย่าว่าแต่พี่ฟ้าเลยที่ตกใจ ฉันเองก็ตกใจเช่นกัน
 
ทันทีที่หญิงสาวเดินออกไปไกลจนลับตา นายซีโร่ก็คลายอ้อมกอดของเขาออกจากตัวฉัน เขามีท่าทีนิ่งเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ขอบใจที่ช่วยแก้สถานการณ์ หมดหน้าที่เธอแล้ว เธอไปได้”
เขาหันมาพูดกับฉันด้วยท่าทีเฉยชา แต่เอ๊ะ! เมื่อทำไมเขาถึงได้บอกว่าหมดหน้าที่ของฉันแล้วล่ะ
“ยืนบื้ออยู่ได้ ทำไมไม่ไปสักที”
O_O
เขาตะคอกกลับมาที่ฉัน อ่าวไอ้นี่ เห็นฉันเป็นคนเรียบร้อยแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้งั้นหรอ รู้จักจินนี่น้อยไปแล้วย่ะ
 
“เมื่อกี้ที่รุ่นพี่พูด หมายความว่ายังไงหรอคะ” ฉันถามกลับไปด้วยหน้าตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ ดุจชะนีไร้เดียงสา
“เธอนี่มันบื้อชะมัด” -_-^
เขาพูดก่อนที่จะดึงตัวฉัน ไม่สิ! เรียกว่าลากเลยก็ได้ เขาลากฉันมาที่รถBMสีดำคันหรูของเขา ก่อนที่จะจับฉันยัดเข้าไปข้างใน
“เอาเป็นว่าฉันจะไปส่งเธอเป็นการตอบแทน”
พูดแล้วเขาก็สตาร์ทรถและขับออกไป
 
“รุ่นพี่กับพี่ฟ้ามีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าคะ” ฉันพูดขึ้นเพื่อทำลายบรรยากาศแห่งความเงียบ
“เธอเป็นแฟนกับฉันได้ไหม”
O_O
“เป็นแฟนหลอกๆ ไม่จริงจัง ไม่ใช่เรื่องจริง ตอบตกลงไปเหอะน่า”
O_O
“เธอไม่ตอบฉันถือว่าเธอตกลงละกันนะ”
OoO
เขาหันมาส่งยิ้มกวนๆให้กับฉัน รอยยิ้มที่ใครๆต่างก็พูดกันว่ามันเป็นรอยยิ้มที่สุดแสนจะบาดใจ แต่สำหรับฉัน ฉันว่ามันเป็รอยยิ้มที่เห็นแล้วชวนขนลุกสะมากกว่า
 
“นายกำลังจะทำอะไรของนายกันแน่เนี่ย ทำไมฉันจะต้องทำตามที่นายขอด้วย”
“เฮ้! เมื่อกี้เธอยังเรียกฉันว่ารุ่นพี่อยู่เลยนะที่รัก” ^^
เขาส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้กับฉัน รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากกับใบหน้าที่เนียนผ่องของเขาทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงไม่น้อย
เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่
“พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธอที่หน้าหอพักตอนแปดโมงเช้านะที่รัก อ่อ อย่าหนีขึ้นรถเมล์ไปก่อนล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่เตือน”
เขาจอดรถส่งฉันที่หน้าหอพักเก่าๆหลังหนึ่ง ก่อนที่จะขับออกไปด้วยความเร็ว
ชิ! แล้วทำไมฉันต้องกลัวนายด้วยล่ะ
 
~อ๊อด~แอด~ (เสียงเปิดประตู)
ฉันเดินขึ้นไปบนตึกเก่าคร่ำครุ หยิบกุญแจขึ้นมาไขไปที่ที่ประตูห้องพักของตัวเอง แล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนอนโบราณที่ใช้ต่อกันมาไม่ต่ำกว่าสิบปี
หลายคนมักถามว่าฉันทนอยู่หอพักเก่าๆแบบนี้ได้ยังไง ก็ถ้าเงินอันน้อยนิดที่ฉันมีอยู่ เช่าหอพักหรูๆได้ก็คงจะดี
ฉันชื่อจินนี่ คนสวย (ฉันไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ใครๆก็พูดแบบนั้น 555) ดูจากชื่อแล้วเหมือนลูกคุณหนูใช่ไหมล่ะ แต่เปล่าเลย ฉันเนี่ยแหละยาจกชัดๆ ฉันเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ตอนเด็กๆชีวิตฉันมีพร้อมทุกอย่าง มีบ้านหลังใหญ่ มีครอบครัวที่แสนอบอุ่น แต่พอวันหนึ่งที่พ่อฉันบินกลับไปที่บ้านเกิดของท่าน นับตั้งแต่วันนั้นชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไป
 
พ่อกลับไปแล้วไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย T_T
 
แม่รอคอยพ่ออยู่สามปี แต่สุดท้ายก็รอไม่ไหว ท่านตัดสินใจแต่งงานใหม่กับเศรษฐีเจ้าของไร่ชาทางภาคเหนือ ฟังดูเหมือนชีวิตฉันจะกลับมามีพร้อมอีกครั้ง แต่เปล่าเลย ครอบครัวของสามีแม่ยอมรับแม่ แต่ไม่ยอมรับฉัน ฉันจึงต้องจำใจปล่อยให้แม่ไปมีชีวิตใหม่ ทั้งๆที่ตอนนั้นฉันเองก็อายุแค่ห้าขวบ TOT
แม่พาฉันมาอาศัยอยู่กับยายที่นครสวรรค์ ยายเลี้ยงดูฉันเป็นอย่างดี แต่ท่านก็อยู่กับฉันได้แค่สิบปี ก่อนที่จะจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
ฉันจึงต้องอยู่คนเดียวมาตั้งแต่อายุสิบห้า T[]T
จบ ม.หก ฉันสอบติดมหาʼลัยชื่อดังในกรุงเทพ ฉันจึงต้องย้ายเข้ามาหาเช่าหอพักอยู่ และนี่ก็ดูเหมือนจะเป็นหอพักที่ถูกที่สุด ถึงแม้จะอยู่ไกลจากมหาʼลัย และใครๆต่างก็บอกว่ามันอันตรายก็ตาม แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือก
คิดสะว่าดีกว่านอนข้างถนน
ด้วยสถานะทางการเงินที่ไม่ดีนัก ฉันจึงต้องหารายได้พิเศษทำระหว่างเรียน ฉันไปสมัครเป็นพนักงานล้างจานที่ผับชื่อดังแห่งหนึ่ง กว่าจะเลิกงานก็ปาเข้าไปเกือบตีสี่ โชคดีที่มีลุงวินมอเตอร์ไซค์พักอยู่หอเดียวกัน พอเลิกงานปุ๊บ ฉันก็รีบกลับมาพักผ่อนทันทีเพราะต้องรีบตื่นยืนโหนรถเมล์ไปเรียนแต่เช้า
นี่ชีวิตฉัน หรือเจ้าหญิงในเทพนิยายที่รอรักแท้จากเจ้าชายกันนะ