รักหลอกๆ พลิกล็อกที่หัวใจ

ฉันอออกมายืนรอนายซีโร่ที่หน้าหอพัก ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งนายด้วยนะ ฉันล่ะไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ

~หาวววววววววววววว~ (นอนดึกตื่นเช้านี่มันง่วงจริงๆนะ)

ปี๊นๆๆ

ฉันสะดุ้งตกใจกับเสียงแตรรถที่ดังอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มเจ้าของรถเปิดกระจกส่งยิ้มกวนๆมาหา

จะว่าไปเขาก็ดูหล่อเข้ม เท่เหมือนกันนะเนี่ย คิ้วหนาเหมือนปลิง ตาคมเหมือนเหยี่ยว จมูกโด่ง แถมปากก็ยังเป็นสีแดงระเรื่องอีก

อ่าาาาาาา.... นี่มันเทพบุตรหรือเปล่า

“ยืนหลับอยู่หรือไงยัยเบ๊อะ” ˃[]˂

กรี๊ด!! ฉันขอลบความคิดเมื่อกี้ออกไปให้หมด นี่นายกล้าดียังไงว่าเรียกฉันว่ายัยเบ๊อะ ถึงจะหล่อจะรวยยังไงก็ไม่มีสิทธิ์มาเรียกฉันแบบนี้นะยะ

“เท่าที่จำได้ นายนัดฉันแปดโมง แต่นี่มันแปดโมงครึ่งแล้วนะ”

ฉันพูดพลางเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ

“นั่งไปอย่าบ่น” -_- ++ เขาพูดแล้วส่งยิ้มกวนๆมาให้ ก่อนจะขับรถออกมาด้วยความเร็ว นี่นายคิดว่าถนนทางหลวงเป็นสนามแข่งรถหรือไงฟะ

“นี่...ตื่นนนนนนนน!!!”

ร่างของฉันถูกเขย่าราวกับเจ้าเข้า

“นอกจากเธอจะเบ๊อะแล้วเธอยังขี้เซาอีกนะ”

ฉันได้แต่กำหมัดเพื่อบรรเทาความแค้นที่อยู่ภายในใจ ก็ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครมาว่าฉันมากมายถึงขนาดนี้เลยนี่นา

ความจริงวันนี้เป็นวันเสาร์ แต่ที่ฉันต้องมามหาʼลัยก็เพราะว่ามีประชุมสำคัญของชมรม เมื่อเดินเข้าไปถึงยังห้องประชุม ก็ดูเหมือนทุกคนจะมาครบหมดแล้ว ขาดแต่เพียงคนเดียวก็คือประธานชมรม

นี่เขาหายหัวไปไหนนะ เดินนำฉันมาแท้ๆ

“มาช้าจังนะครับน้องจินนี่”

พี่เต้รองประธานชมรมเอ่ยทักหลังจากที่เห็นฉันเดินเข้าไป

“โทษที พอดีฉันไปรับเธอสายน่ะ หวังว่านายคงไม่ทำโทษเธอหรอกนะ”

เสียงของนายซีโร่ดังขี้นก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาโอบเอวของฉัน

“นายไปไหนมา” ฉันหันไปกระซิบถาม

“ฉี่”

ยี๊! นายล้างมือหรือยังเนี่ย TXT

นายซีโร่กับพี่เต้เคยเป็นเพื่อนรักกัน แต่ก็ต้องมาแตกหักกันเพราะเรื่องผู้หญิง

ซีโร่เป็นแฟนกับพี่ฟ้า เขาสองคนเป็นคู่รักที่ใครๆต่างก็อิจฉา แต่แล้ววันหนึ่งพี่ฟ้าก็สะบั้นรักนายซีโร่แล้วหันไปคบกับพี่เต้ ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนจึงขาดลงตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา

“ต้องขอโทษทุกคนด้วยนะที่ผมมาช้า แต่ผมเป็นประธานยังไงทุกคนก็ต้องรออยู่ดี...ใช่ปะ”

นายซีโร่พูดแล้วเหล่ตามองไปทางพี่เต้

ดู๊ดู ดูมันทำสิคะคู๊ณณณณณ..

“ผมเรียกทุกคนมาวันนี้ เพื่อให้มาลงมติว่าปีนี้ชมรมของเราจะไปอาสาทำอะไรที่ไหนกันดี จากการประชุมของคณะกรรมการภายในชมรม ได้ข้อสรุปไว้สองที่ ที่แรกเสนอโดยท่านรองประธาน ท่านรองเสนอให้ไปซ่อมแซมโรงเรียนบนดอยที่จังหวัดเชียงราย ส่วนข้อเสนอที่สองเป็นข้อเสนอของผม ผมขอเสนอให้ไปสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ถ้าใครเห็นด้วยกับข้อเสนอของผมยกมือครับ”

พรึบ!!!

“ยี่สิบเก้าคน”

พี่เต้ตะโกนมาจากทางด้านหลัง และหันมาส่งยิ้มให้กับนายซีโร่อย่างเป็นต่อ เพราะนั่นหมายความว่าพี่เต้เป็นฝ่ายชนะ สมาชิกในชมรมคนอาสามีจำนวน60คน ดังนั้นอีก31คนที่เหลือ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือฉันเห็นด้วยกับความคิดของพี่เต้

“รองชนะ ปิดประชุม” =_=

นายซีโร่พูดเสียงเรียบ

สมาชิกในชมรมค่อยๆทยอยออกจากห้องประชุมจนหมด เหลือเพียงแค่ฉันกับนายซีโร่ที่นั่งหน้าขรึมไม่ยอมพูดยอมจา

“ทำไมเธอไม่ยกมือให้กับข้อเสนอของฉัน”

เขาเดินเข้ามาบีบแขนของฉันอย่างเอาเรื่อง

“โอ๊ย!! ฉันเจ็บนะ” T^T

ดูเหมือนคำพูดของฉันจะไม่เป็นผล เขาบีบแขนของฉันแรงขึ้นเรื่อยๆ

“ใครจะกล้าไปสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ล่ะ ขืนโดนระเบิดตายจะว่ายังไง” ฉันปล่อยโฮออกไปด้วยความเจ็บปวด

O_O

“ฉันขอโทษ เธอเจ็บมากไหม”

เขาละมือออกมาจากแขนของฉัน แล้วกล่าวขอโทษด้วยความสำนึก (สำนึกจริงๆหรือเปล่า การแสดงออกของนายทำไมมันดูยากอย่างนี้)

“ฉันก็แค่อยากไปทำกิจกรรม ไปสร้างความสุขให้กับเด็กๆที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ส่วนไปซ่อมแซมโรงเรียนบนดอยไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็นด้วยหรอกนะ แต่ฉันรู้สึกว่ามีคนไปบ่อยแล้วก็แค่นั้น”

“ฉันเปลี่ยนใจตอนนี้ทันไหมอ่ะ” TT

ฉันถามขึ้นหลังจากที่ได้ฟังคำอธิบายของเขา

“ไม่ทันแล้วยัยเบ๊อะ แล้วนี่เธอจะหยุดร้องไห้ได้หรือยัง ฉันแพ้น้ำตาผู้หญิงนะ”

พูดแล้วเขาก็เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้กับฉัน

“แล้วนายมาว่าฉันเบ๊อะทำไมเล่า ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครว่าฉันแบบนี้เลยนะ”

“ไม่ทันแล้วยัยเบ๊อะ อยู่กับฉันทำใจให้ชินสะเถอะ เธอต้องได้ยินคำนี้ไปอีกนาน”

พูดจบเขาก็เดินออกไป

กรี๊ด!! ใครอยากอยู่กับนายมิทราบยะ นี่ถ้าฉันรู้ว่าความอยากรู้อยากเห็นของฉันจะเป็นบ่อเกิดให้ต้องมาตกที่นั่งลำบากแบบนี้ ฉันไม่ทำแน่ TOT

แล้วนี่จะกลับกันได้หรือยัง”

ฉันเอ่ยถามนายซีโร่ที่ตอนนี้ออกมานั่งยังโต๊ะหินอ่อนด้านหน้าอาคาร

“ยัง”

“เซ็งละสิ ที่แพ้ศัตรูหัวใจอย่างพี่เต้อ่ะ”

O_O

สิ้นเสียงของฉันเขาก็หันมาค้อนใส่เป็นการใหญ่ อร๊าย! นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย เผ่นก่อนดีกว่า

ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากตรงนั้น พลางนึกสมน้ำหน้าตัวเองที่พูดโดยไม่คิดออกไป นี่ถ้าฉันสงบปากสงบคำ เขาก็คงจะขับรถไปส่งฉัน แถมยังประหยัดค่ารถเมล์ไปได้ตั้งหลายบาท (แอบงกอีกละ)

ฉันเดินไปตามทางฟุตบาทที่มีใบไม้ล่วงหล่นอยู่มากมาย

~กรุ๊งกริ๊ง~กรุ๊งกริ๊ง~

เสียงกระดิ่งจากรถขายไอติม ที่มีป้าแก่ๆเดินไสรถขายอยู่ริมฟุตบาท ฉันนึกอะไรดีๆออกแล้ว

“เอาไอติมรสช็อคโกแล็ตอันละห้าบาทสองอันค่ะป้า” ˃_˂

ป้าคนขายตักไอติมสองก้อนใส่หมวกสองอันแล้วส่งมาให้กับฉัน แม้จะยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดที่รุนแรงสักเพียงใด แต่ใบหน้าของแกก็ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเสมอ

ปี๊นๆๆๆๆๆๆ

“อร๊าย!!!!” O_O

ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ขึ้นรถเดี๋ยวนี้ยัยจินนี่”

นายซีโร่ลดกระจกลงมาแล้วตะโกนเรียกฉัน

“แฟนหล่อจังเลยนะหนู”

ป้าคนขายไอติมเอ่ยแซว

เหวอ..แฟน ไม่ใช่ละป้า ใครหลงกลไปรักนายนี่บอกได้คำเดียวว่าบ้าสุดๆ ฉันรีบจ่ายเงินค่าไอติมแล้วเดินตรงมายังรถของนายซีโร่

“เอาไป ฉันเลี้ยง”

ฉันส่งไอติมในมือไปให้กับเขาหนึ่งอัน

“หึ! เธอเคยกินไอติมแพงกว่าอันละห้าบาทบ้างไหม”

เขาแสยะยิ้มออกมาด้วยความดูถูก

“เออ ก็ฉันมันจนนิ นายไม่กินก็ไม่ต้องกิน”

“ใครบอกว่าฉันจะไม่กิน เอามานี่”

นายซี่โร่หยิบไอติมจากมือของฉันไปกิน ก่อนที่เขาจะขับรถออกไป

“เธอนึกยังไงถึงได้เลี้ยงไอติมฉันเนี่ย”

“ก็เวลาฉันเซ็งๆฉันชอบกินไอติม วันนี้ฉันเห็นนายเซ็งฉันก็เลยคิดว่ามันน่าจะช่วยได้” ฉันพูดพลางเลียไอติมที่ถืออยู่ในมืออย่างมีความสุข

“เอาตัวเองเป็นมาตรฐานอีกแล้วนะยัยเบ๊อะ”

อร๊ายยยยยย....ฉันต้องทนฟังคำด่าสารพัดของนายไปอีกนานเท่าไหร่กันเนี่ย