Mafia's Lover รักร้ายนายมาเฟีย [YAOI]

หลายชั่วโมงต่อมา
"เสียงรถWBMคันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าคฤหาสต์หลังใหญ่ ผมรู้ทันทีว่าถึงเวลาที่ผมต้องลาจากโลกนี้ไปแล้ว
 
"แอร๊ดด" ประตูถูกเปิดขึ้นพร้อมกับชายร่างสูงที่สวมชุดสูทหรูเดินเข้าตรงเข้ามายังร่างของผมที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ
ร่างสูงใช้มือหนาแตะไปยังหน้าผากของผมเบาๆ
 
"เริ่มดีขึ้นแล้วหนิ" ร่างสูงพูดขึ้นพลางลดมือลงจากหน้าผากเล็กๆของผม
 
"ถ้าคุณจะฆ่าผม ก็ช่วยรีบๆฆ่าหน่อย เพราะผมจะได้หลุดพ้นนรกขุมนี้ไปซักที?" ร่างเล็กหันขวับมาถามยังร่างสูง
 
"แล้วนายไม่กลัวตายหรือไง?" ร่างสูงจ้องหน้าผมจนสะดุ้งเฮือกเล็กน้อย
 
"มีใครบ้างหล่ะที่ไม่กลัวตาย ไม่ต้องถามมากรีบๆฆ่าผมให้ตายๆไปซักทีเถอะ!" ผมตะโกนใส่ร่างสูงด้วยความรำคาญกับคำถามที่ยียวนกวนประสาทผมซะเหลือเกิน
 
"หึหึ ก็ได้ งั้นนายต้องหลับตา" ร่างสูงใช้มือควานหาสิ่งหนึ่งในถุงกระเป๋าที่อยู่ข้างในเสื้อคลุมสูท เขาหยิบปืนกระบอกนึงขึ้นมาจากเสื้อคลุมสูทตัวนั้น ด้วยความกลัวผมจึงรีบหลับตาลงทันที
 
"ฉันจะนับถอยหลังละกัน" ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมเหนี่ยวไกปืนขึ้นพร้อมกับจ่อตรงหน้าผากของร่างเล็ก
 
"3 2 1..ปัง!" สิ้นเสียงปืนผมกลับไม่รู้สึกว่าเจ็บปวดตรงส่วนไหนของร่างกายเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ทว่า ผมกลับรู้สึกว่าริมฝีปากเล็กของตัวเองนั้นกำลังถูกบดเบียดด้วยริมฝีปากขนาดใหญ่และพยายามจะสอดแทรกลิ้นร้อนนั้นเข้ามา ผมอ้าปากรับลิ้นร้อนนั้นเข้ามาทันที ลิ้นร้อนของทั้งสองนั้นพันเกี่ยวกันไปมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างสูงนั้นจะดันริมฝีปากออกเพราะรู้สึกได้ว่าคนตัวเล็กเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้ว
 
"แค่กๆๆ ทะ..ทำไม..คะ..คุณไม่ฆ่าผะ..ผม?" ร่างเล็กถามร่างสูงพลางเกิดการสำลักเล็กน้อย
 
"ฉันทำแค่นี้นายก็น่าจะรู้แล้วนะ ออกัส" ร่างสูงพูดชื่อของคนตัวเล็ก จนร่างเล็กหันมามองด้วยความงงงวย
 
"นี่คุณรู้จักชื่อของผมได้ยังไง?" ผมยังคงงงกับการที่ชายหนุ่มปริศนาคนนี้รู้ชื่อของผมได้ยังไงทั้งๆที่ผมไม่เคยบอกหรือเล่าเรื่องราวของผมให้เขาฟังเลยแม้แต่ประโยคเดียว
 
"ทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับนาย ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ หึหึ" ร่างสูงหัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะรีบเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้ตรงตู้เสื้อผ้าแล้วเดินตรงเข้าไปยังห้องน้ำ ทิ้งให้ผมนั่งงงกับคำพูดของเขาเมื่อกี้อยู่คนเดียว แต่จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
 
"ก๊อกๆ" ผมรีบเดินไปเปิดประตูก็พบกับชายหนุ่มผิวขาว ตัวใหญ่ ยืนถือกล่องกำมะหยี่สีดำเล็กๆกล่องนึงไว้ในมือ
 
"อ้าว คุณออกัส แล้วคุณคริสล่ะครับ?" ชายหนุ่มถามถึงชื่อบุคคลนึงที่ผมไม่รู้จัก แต่ทำไมผมถึงไม่เอะใจว่าทำไมชายหนุ่มคนนี้ถึงรู้ชื่อของผม หรือว่าเป็นเพราะอีตาบ้านั่นแน่ๆเลย
 
"คุณคริสไหนหรอครับ?" ผมถามกลับอย่างงงๆ
 
"อ้าว ก็นี่มันเป็นห้องนอนของคุณคริสนะครับ ผมว่าคุณออกัสคงยังไม่รู้จักชื่อของคุณคริสใช่ไหมครับ?" ชายหนุ่มพูดพลางหัวเราะเบาๆ ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าคุณคริสที่ชายหนุ่มคนนี้พูดนั้นมันเป็นชื่อของใครถ้าไม่ใช่อีตาบ้านั่น
 
"แล้วนายหัวเราะทำไม ก็คนมันไม่รู้จักนี่" ผมแกล้งทำเป็นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
 
"ขอโทษครับคุณออกัส คือผมจะฝากของให้คุณคริสเขานะครับ" ชายหนุ่มพูดพลางยกกล่องกำมะหยี่สีดำที่อยู่ในมือนั้นขึ้นมาก่อนที่จะส่งมันมายังมือของผม จู่ๆก็มีมือหนึ่งรีบคว้ากล่องใบนั้นไปอย่างรวดเร็ว ผมสะดุ้งเฮือกจนตัวถอยไปติดอยู่กับแผ่นหน้าอกใหญ่ๆเข้า ร่างสูงรีบหยิบกล่องใบนั้นไว้แล้วรีบหันมาจ้องตาแข็งใส่ชายหนุ่มคนนั้นจนเขารีบเบือนหน้าหนีเพื่อหลบสายตาแรงๆนั้นแล้วรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว
 
"ทำไมนายถึงไม่เรียกฉันก่อน?" ร่างสูงหันมาทำสีหน้าอย่างเสียอารมณ์ ก่อนที่จะหันมาจ้องตาแข็งใส่จนร่างเล็กสะดุ้งโหยง
 
ผมเริ่มที่จะไม่เข้าใจในความรู้สึกของตัวเองแล้วสิ ในสมองผมคิดอยากจะฆ่าเค้าให้ตายกันไปข้างนึงแต่ทำไมในหัวใจของผมกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ มีแต่ใบหน้าอันหล่อเหลาที่เข้ามาวนเวียนในหัวสมองของผมจนมันปั่นป่วนและสับสนไปหมด ผมอยากจะรู้จริงๆว่าผมต้องทำอย่างไรเพื่อที่จะหายจากอาการบ้าๆนี่เสียที ผมเหมือนคนบ้าที่คิดฟุ้งซ่านไปคนเดียวโดยที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเขาจะคิดเหมือนกันบ้างหรือเปล่า หรือว่าผมต้องฆ่าตัวตายเพื่อที่จะได้หลุดพ้นความทุกข์นี้เสียที! O_O