ยัยนางฟ้ากะนายสุดฮอต :)

นายคาทินหอมแก้มฉันเขินอ่ะแต่เธอนะมาหาสร้อยคอนะยะอย่าลืมสิยัยมารีนยัยบ๊อง
''มารีน''
เสียงใครหว่า
''อันลัน''
ฉันเผลอวิ่งเข้าไปกอดก็แหมคิดถึงอ่ะไม่ได้เจอกันนาน(หรออแค่1เดียวเนี้ยนะยัยบ๊อง)ก็จริงอ่ะน่ะแหงๆๆ
''เป็นไรมากไหมเนี้ย''
''ก็แหมคิดถึงอ่ะ''
''จริงดิ''
''จริง''
''งั้นมาเป็นแฟนกันดิ''
''บ้าหรอแบบเพื่อนย่ะ''
''หรอ''
ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างงั้นอ่ะฉันทำไรผิดว่ะ
''นี่เรื่องไปถึงไหนแล้ว''
เงียบไปพักนึงอันลันหันมาถามตอนนี้เรานั่งบนหญ้าหน้าบ้าน
''ฉันบอกนายคาทินไปแล้วล่ะ''
''แล้วเขาว่าไงบ้าง''
''ก็.....เขาตกลงจะช่วยเราอะน่ะ''
''ทำไมง่ายจังอ่ะ''
''หึก็มีรางวัลไงถึงได้ตกลงอ่ะ (พึมพัมคนเดียว) ''
''อะไรน่ะรางวัลอะไรหรอ''
''ออเปล่าหรอก''
หูดีจังเวลาแบบเนี้ย(คิดในใจ)
''นี่มารีนหลังจากที่เราหาสร้อยเจอแล้วเราจะกลับบ้านกันเลยใช่ไหม''
''ใช่แรวดีใจล่ะสิแต่มันคงไม่ง่ายแบบนั้นนะสิ ฉันไปนอนล่ะ''
แล้วฉันก็เดินเข้าบ้านไปนอนอย่างสบายใจจนไม่รู้ว่าอีกคนกำลังเศร้า
ใช่มันคงไม่ง่ายแบบนั้นหรอก เพราะเธอคงจะไม่อยากกลับไปและจะไม่มีวันที่เราสองคนจะไปอยู่ด้วยกันอีกจนตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเธอเริ่มหวั่นไหวแล้วงานนี้เสร็จเธอก็คงต้องจากฉันไปตลอดกาลสินะ   มารีน (คิดในใจ)