ยัยนางฟ้ากะนายสุดฮอต :)

นายคาทินหอมแก้มฉันเขินอ่ะแต่เธอนะมาหาสร้อยคอนะยะอย่าลืมสิยัยมารีนยัยบ๊อง

''มารีน''

เสียงใครหว่า

''อันลัน''

ฉันเผลอวิ่งเข้าไปกอดก็แหมคิดถึงอ่ะไม่ได้เจอกันนาน(หรออแค่1เดียวเนี้ยนะยัยบ๊อง)ก็จริงอ่ะน่ะแหงๆๆ

''เป็นไรมากไหมเนี้ย''

''ก็แหมคิดถึงอ่ะ''

''จริงดิ''

''จริง''

''งั้นมาเป็นแฟนกันดิ''

''บ้าหรอแบบเพื่อนย่ะ''

''หรอ''

ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างงั้นอ่ะฉันทำไรผิดว่ะ

''นี่เรื่องไปถึงไหนแล้ว''

เงียบไปพักนึงอันลันหันมาถามตอนนี้เรานั่งบนหญ้าหน้าบ้าน

''ฉันบอกนายคาทินไปแล้วล่ะ''

''แล้วเขาว่าไงบ้าง''

''ก็.....เขาตกลงจะช่วยเราอะน่ะ''

''ทำไมง่ายจังอ่ะ''

''หึก็มีรางวัลไงถึงได้ตกลงอ่ะ (พึมพัมคนเดียว) ''

''อะไรน่ะรางวัลอะไรหรอ''

''ออเปล่าหรอก''

หูดีจังเวลาแบบเนี้ย(คิดในใจ)

''นี่มารีนหลังจากที่เราหาสร้อยเจอแล้วเราจะกลับบ้านกันเลยใช่ไหม''

''ใช่แรวดีใจล่ะสิแต่มันคงไม่ง่ายแบบนั้นนะสิ ฉันไปนอนล่ะ''

แล้วฉันก็เดินเข้าบ้านไปนอนอย่างสบายใจจนไม่รู้ว่าอีกคนกำลังเศร้า

ใช่มันคงไม่ง่ายแบบนั้นหรอก เพราะเธอคงจะไม่อยากกลับไปและจะไม่มีวันที่เราสองคนจะไปอยู่ด้วยกันอีกจนตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเธอเริ่มหวั่นไหวแล้วงานนี้เสร็จเธอก็คงต้องจากฉันไปตลอดกาลสินะ   มารีน (คิดในใจ)