ยัยนางฟ้ากะนายสุดฮอต :)

วันนี้ฉันจะกลับไปเรียนได้แล้วดีใจจัง
''ไปได้แล้วมารีน''
''ออไป''
    นี่จะไม่ช่วยกันเลยใช่ไหมย่ะได๊คอยดูจะเอาคืนให้เข็ดหลาบเลยคอยดูฉันเหยียบยิ้มแล้วมุ่งหน้าเดินตามนายนั้นไปอย่างทุลังทุเลคือนายคาทินและคนอื่นๆอีกหลายคนนะซื้อของมาให้เยอะไปหมดแล้วเสื้อผ้าที่เอามาใส่วันนี้ด้วยไม่อยากจะบอกว่ามันเป็นเต็มกระเป๋าเลยหนักก็หนักนายนั่นยังไม่รอฉันอีกไอ้บ้าคอยดูๆเดินๆไปแบบตะแคงข้างแล้วหัวก็เจ็บ
''โอ๊ยเดินไงเนี้ย''
ฉันพูดอย่างโมโหหัวฉาน
''ขอโทษคับๆเป็นอะไรไหมคับ''
??????
''เดินไงเนี้ย''
''คือผมรีบนะคับขอโทษจิงๆคับ''
??????
''ช่างเถอะ''
หล่อดีแต่ซุ่มซ่ามไปหน่อย ฉันเดินไปลากไอ้กระเป๋านี่ไปพลาง
''เดี่ยวผมช่วยไหมคับเป็นค่าขอโทษแล้วกัน''
''ก็ดีขอบคุณค่า''
เราเดินกันมาเกือบถึงรถฉันก็ให้เขาช่วยแค่นี้ก็พอ
''นี่นายช่วยแค่นี้พอเดี่ยวฉันถือไปต่อเองขอบคุณน่ะ''
''แน่ใจนะว่าไม่ให้ไปส่งที่รถอะ''
''เอ่อ  ไม่เป็นไรไปเถอะ''
''ออหวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกน่ะ''
''คงงั้น''
ฉันลากกระเป๋ามาถึงรถนายใจดำคาทิน
''ไปไหนมานานจัง''
ยังมาบ่นโนะ
''ก็นายไม่เห็นช่วยฉันไงเลยช้าแบบนี้อ่ะ''
''หรอไปขึ้นรถไม่กลับบ้านหรอพรุ่งนี้ไปโรงเรียนนะยัยป๊อง''
''จริงสิไปเร็วๆอ่อ ฝากยกขึ้นรถด้วยนะ''
''หึ้ยยัยป๊อง น่ารักเป็นบ้า''
นายนั่นว่าอะไรนะประโยคหลังไม่ได้ยิน ช่างเถอะ