ยัยนางฟ้ากะนายสุดฮอต :)

วันนี้ฉันจะกลับไปเรียนได้แล้วดีใจจัง

''ไปได้แล้วมารีน''

''ออไป''

    นี่จะไม่ช่วยกันเลยใช่ไหมย่ะได๊คอยดูจะเอาคืนให้เข็ดหลาบเลยคอยดูฉันเหยียบยิ้มแล้วมุ่งหน้าเดินตามนายนั้นไปอย่างทุลังทุเลคือนายคาทินและคนอื่นๆอีกหลายคนนะซื้อของมาให้เยอะไปหมดแล้วเสื้อผ้าที่เอามาใส่วันนี้ด้วยไม่อยากจะบอกว่ามันเป็นเต็มกระเป๋าเลยหนักก็หนักนายนั่นยังไม่รอฉันอีกไอ้บ้าคอยดูๆเดินๆไปแบบตะแคงข้างแล้วหัวก็เจ็บ

''โอ๊ยเดินไงเนี้ย''

ฉันพูดอย่างโมโหหัวฉาน

''ขอโทษคับๆเป็นอะไรไหมคับ''

??????

''เดินไงเนี้ย''

''คือผมรีบนะคับขอโทษจิงๆคับ''

??????

''ช่างเถอะ''

หล่อดีแต่ซุ่มซ่ามไปหน่อย ฉันเดินไปลากไอ้กระเป๋านี่ไปพลาง

''เดี่ยวผมช่วยไหมคับเป็นค่าขอโทษแล้วกัน''

''ก็ดีขอบคุณค่า''

เราเดินกันมาเกือบถึงรถฉันก็ให้เขาช่วยแค่นี้ก็พอ

''นี่นายช่วยแค่นี้พอเดี่ยวฉันถือไปต่อเองขอบคุณน่ะ''

''แน่ใจนะว่าไม่ให้ไปส่งที่รถอะ''

''เอ่อ  ไม่เป็นไรไปเถอะ''

''ออหวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกน่ะ''

''คงงั้น''

ฉันลากกระเป๋ามาถึงรถนายใจดำคาทิน

''ไปไหนมานานจัง''

ยังมาบ่นโนะ

''ก็นายไม่เห็นช่วยฉันไงเลยช้าแบบนี้อ่ะ''

''หรอไปขึ้นรถไม่กลับบ้านหรอพรุ่งนี้ไปโรงเรียนนะยัยป๊อง''

''จริงสิไปเร็วๆอ่อ ฝากยกขึ้นรถด้วยนะ''

''หึ้ยยัยป๊อง น่ารักเป็นบ้า''

นายนั่นว่าอะไรนะประโยคหลังไม่ได้ยิน ช่างเถอะ