ยัยนางฟ้ากะนายสุดฮอต :)

    ตอนนี้เรามาหยุดอยู่ที่ร้านๆหนึ่งที่เก่ามากสงสัยคงเป็นร้านร้างแน่เลยแต่ไม่ใช่ค้าขอบอกจากด้านนอกเข้ามาด้านในคนละเรื่องแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงค้าข้างนอกวัชพืชขึ้นเต็มตามเสามีฝุ่นเกาะเต็มไปหมดแถวทางเดินเข้าไปประตูชื่อป้ายหน้าร้านเขียนว่าลึกลับกว่าที่คิดชื่อเเปลกๆแถวป้ายชื่อเนี้ยเกือบหล่นใส่หัวฉันแต่รู้ทันเลยรีบก้าวข้ามไปอย่างหวุดหวิดและพอคาทินเปิดประตูเข้ามาตะลึงบ้านตกแต่งด้วยดอกไม้แต่มองไปอีกด้านก็จะเป็นห้องๆหนึ่งที่น่าจะเป็นห้องสมุดแต่บ้านนี้ไม่มีใครเลย
  แล้วเราก็เดินเข้าไปในห้องนั้นมืดมากตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าอยู่ส่วนไหนของห้องนี้มันน่ากลัวมากกลิ่นของหนังสือเต็มไปหมดนายคาทินนายอยู่ไหนนายทิ้งฉันไปไหนไอ้บ้าเอ๋ยแล้วฉันอยู่ไหน ตึง เสียงประตูกระทบกันนี้ฉันโดนขังหรอ
''นายคาทินนายอยู่ไหน''
ฉันตะโกนถามเสียงของฉันกลับกระทบกลับมาหาฉันในที่ๆตรงนี้มีเพียงแค่ฉันนายทิ้งฉันไว้แบบนี้ได้ยังไง อันลันนายก็หายไปไหน
''คาทินนายอยู่ไหน''
ฉันตะโกนถามอีกครั้งแต่กลับได้ยินเสียงตัวเองเช่นเดิม
''นายทิ้งฉันไว้แบบนี้ได้ไงไอ้บ้า ฉันกลัว''
     ฉันตะโกนดังอีกครั้งและเริ่มอ่อนเสียงลงตรงที่ประโยคทีหลัง'ฉันกลัว'ตอนนี้น้ำตาฉันเริ่มไหลรินลงมามันเป็นครั้งแรกที่ฉันร้องไห้ไม่สิมันไม่ใช่ครั้งแรกครั้งแรกที่น้ำตาฉันไหลเป็นตอนที่ฉันอายุ16ปีตอนนั้นฉันก็อยู่ในเหตุการณ์แบบนี้อยากรู้ไหมล่ะว่าทำไมฉันจึงสัญญากับตัวเองและทุกคนไว้ว่าฉันจะไม่รักมนุษย์อีกเพราะมนุษย์เคยทำให้ฉันร้องไห้แบบนี้เกือบจะหนักกว่านี้ด้วยซ้ำ เขาคนนั้นเคยทำร้ายจิตใจฉันจนไม่เหลือฉันไว้ใจมนุษย์ไม่ได้สักคนแม้กระทั่งนายคาทินคนที่ฉันคิดว่าจะช่วยทำให้หัวใจของฉันลืมเรื่องวันนั้นได้แต่เปล่าเลยมันยิ่งทำให้ฉันเจ็บมันไปมากกว่าเดิม ตลกไหมล่ะฉันเกือบจะชอบนายคาทินแล้วเชียวแต่ตอนนี้ฉันรู้เลยว่าเปล่ามันกลับกลายเป็นเกลียดฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้นที่เต็มไปด้วยฝุ่นฉันยกมือมาเช็ดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดแล้วเริ่มมุ่งหน้าลุกขึ้นแล้วเดินไปในความมืดถึงแม้จะกลัวขนาดไหนก็ตามฉันเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ตุบ ฉันเริ่มร้องไห้อีกครั้งเพราะฉันล้มลงไปเพราะสดุดกับหลังสือเล่มหนึ่งก่อนจะปล่อยน้ำตามาอีกครั้งทั้งเจ็บใจเจ็บกายใครก็ได้ช่วยที
คาทินtalk
   อย่าว่าผมใจร้ายอะไรเลยแต่ผมเมื่อรู้ว่าเธอไม่ใช่มนุษย์ผมกลับนอนไม่หลับมาตลอดนี่ผมรักใครก็ไม่รู้ผมเลยพาเธอมาที่ๆหนึ่งมันเคยเป็นร้านหลังสือร้างแต่ข้างในยังสภาพดีอยู่ผมพาเธอมาห้องๆหนึ่งผมแค่จะทดสอบดูว่าเธอจะพาตัวเองออกมายังไงผมรอๆอยู่ข้างนอกแต่กลับมีแต่เสียงที่เธอตะโกนออกมาแล้วสักพักก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรสักอย่างกระทบกับพื้นผมเริ่มกลัวได้ยินเธอร้องไห้ด้วยผมก็เปิดประตูไปเงียบๆไม่เห็นร่างเธอเลยผมเริ่มเป็นกังวนใจเลยรีบวิ่งเข้าไปหาเธอตามเสียงร้องไห้แต่กลับไม่เจอผมทำอะไรเนี้ยผมคงบ้าไปแล้วจริงๆผมรีบวิ่งไปหาสวิทไฟแต่หาไม่เจอเลยวิ่งไปตามเสียงร้องและพยายามที่จะลุกขึ้นผมกึ่งเดินกึ่วิ่งมาเห็นคราบเลือดเพราะผมวิ่งกลับไปเอาไฟฉายมาผมตามรอยนั่นไปสงสัยเธอคงจะเจ็บไม่น้อย
มารีนtalk
ฉันลุกขึ้นจับกับชั้นหลังสือเพื่อจะพยุงตัวขึ้นมาแต่หัวฉันไปกระทบกับชั้นวางหลังสือที่เป็นเหล็กหัวแตกค้าาฉันกลัวเลือดด้วยฉันพยุงตัวเองขึ้นมาได้แล้วเดินไปอย่างช้าๆเจ็บนักฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว  ฉันเดินไปเรื่อยๆแต่มีมือๆหนึ่งดึงฉันเข้าไปกอดอบอุ่นนักแต่ไม่นานฉันก็สลบลงไปเพราะเลือดทำพิษปากซีด