เมื่อฉันมีเพื่อนเป็นผี

วันนี้เป็นวันที่อากาศดีแหะแดดพอดีลมอ่อนๆเสียด้วย
ฉันเดินขึ้นไปยังตึกเรียนและเข้าไปนั่งในห้องเรียนภายในห้องมีนักศึกษาอยู่เต็มไปหมดฉันเริ่มส่องหาที่นั่งที่ว่างและฉันก็ไปนั่งยังเกือบท้ายสุดของห้อง
"แฮร่!!"
"แว๊กกก!!"
"..."
อยู่ดีๆโมก็โผล่ตัวมาอยู่หน้าฉันทำให้ฉันตกใจอย่างแรงจนนักศึกษาข้างหน้าและข้างหลังหันมามองฉันเป็นตาเดียว
"แหะๆๆ" ฉันหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนที่จะนั่งรออาจารย์สอน
จากนั้นฉันก็มองโมนั่งคิกคักหัวเราะชอบใจบางทีฉันก็แอบหมั่นไส้ผีจริงๆ
"นี่เธอพึ่งมาวิทยาลัยวันแรกก็จะสร้างประสบการ์ณให้ตัวเองแล้วหรอไง" โมพูด
"ประสบการ์ณบ้าบอไรล่ะห้ะฉันอายจะตาย" ฉันรีบตอบกลับโม
"ใครจะไปรู้กันล่ะฉันแค่แหย่เธอเล่นๆเธอน่ะขี้ตกใจเอง" โมตอบฉัน
"เธออยากมีประเด็นกับฉันรึไง! อย่าลืมนะว่าฉันต้องช่วยเธอตามหาคนที่ฆ่าเธอน่ะ!" ฉันตอบอย่างขึ้นเสียง
"ซุบซิบๆๆๆ" 
รู้ตัวอีกทีนักศึกษาในห้องบางคนก็แอบหัวเราะบางคนก็ซุบซิบกันอย่างสนุกสนานเอาจริงๆฉันยังไม่ค่อยชินเท่าไหร่ท่จะคุยกับโมเพราะหลายๆคนอาจมองไม่เห็นแบบฉันอยู่แล้ว
สักพักนึงอาจารย์ที่ผมค่อนข้างบางเดินเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อน
"เอาล่ะนักศึกษาทุกคนเนื่องจากนี่เป็นคลาสแรกเราจึงจะแนะนำตัวกันก่อนนะ" อาจารย์เอ่ยขึ้น
"อาจาร์ยชื่อ นาย ผมน้อย อ้อยอิ่ง สอนวิชา เครือข่ายฯ" 
"พรึ่บ!!"
นักศึกษาทุกคนถึงกับกลั้นขำไว้ไม่อยู่เพราะชื่ออาจารย์ชั่งตรงกับเขาจริงๆที่จริงฉันก็แอบมีหลุดไปบ้างเหมือนกันแฮะ
"งั้นจารย์จะให้นักศึกษาทั้งหมดแนะนำตัวนะเริ่มที่ข้างหน้าเลยแล้วกัน"
จารย์พูดขึ้นจากนั้นนักศึกษาหลายๆคนก็ทอยลุกแนะนำตัว
"ผมชื่อ นาย ภะคิน อินโอชา ชื่อเล่นชื่อ เซ็น ครับ"
อุ้ววว ผู้ชายคนนี้สเปคฉันมากหล่อตี๋ขาว
"แหม ตาเยิ้มเชียวนะเธอ" โมพูดขึ้น
"อย่ายุ่งน่า!" ฉันรีบตอบกลับ
"....."
ผู้ชายในสเปคที่ยืนอยู่มองมายังฉันอย่าง งงๆ และนักศึกษาที่นั่งอยู่ก็มองมายังฉัน
"มะ..ไม่มีไรค่ะพอดียุงกัดเลยด่ามัน แหะๆ" ฉันรีบพูดกลบเกลื่อน
หึ้ยยย นังโม หึ้ยยย จากนั้นนางก็ทำท่าทางเยาะเย้ยฉันท่าลุกได้ฉันจะขย้ำหัวนาง
"ต่อไปเธอที่คุยคนเดียวเมื่อกี้นี้แนะนำตัวสิ" จารย์พูดขึ้น
"ค่ะ..ชื่อ นางสาว นริศรา บุญมา ชื่อเล่นชื่อแอมค่ะ..." 
"นริศรา..ฉันจะจำชื่อเธอไว้นะเพราะเธอชอบคุยคนเดียว" จารย์ผมน้อยพูด
"ฮ่าๆๆๆ" 
จากนั้นนักศึกษาก็ต่างพากันหัวเราะฉัน ฉันนั่งลงอย่างหน้ามุ่ยทันที
"แหมตาโล้นนี่วันๆแทบไม่ได้สอนอะไรด้วยซ้ำมั้งผมก็มีกระปิดกระปรอย ฟู่วๆๆ"
โมเดินไปยังที่ของอาจารย์และเป่าหัวของอาจารย์ทำให้ผมที่มีอันน้อยนิดพริ้วตามลม
พักเที่ยง...
"เจี๊ยวจ๊าวๆ"
โรงอาหารคนเยอะมากๆเลย เดินกันขวักไขว่ไปหมด จากนั้นฉันเดินไปยังโรงอาหารอีกที่นึงที่มีคนไม่ค่อยเยอะเท่าที่แรกจากนั้นฉันก็ซื้อข้าวกินตามปกติ
"ฉันคิดถึงข้าวที่โรงอาหารจัง" โมพูดขึ้น
"แล้วทุกวันนี้เธอกินอะไรอะ" ฉันถามโม
"ก็อาหารที่พ่อแม่ฉันทำบุญมาให้น่ะ" 
จากนั้นโมก็หยิบถ้วยขนมหวานและแกงเขียวหวานไก่กับแกงมัสหมั่นมาเรียงตรงหน้าฉัน
"โหววว น่ากินทั้งนั้นเลยแบ่งฉันมั่งสิ!" ฉันพูดขึ้น
"เธอต้องตายก่อนถึงฉันจะแบ่งเธอได้นะ" โมตอบกลับ
"เอาเถอะไม่ต้องแบ่งฉันหรอกฉันยังไม่อยากตาย - -" 
"นี่เธอน่ะจะเริ่มสืบเรื่องของฉันยังไงหรอ?" โมพูดขึ้น
"ก็คงเริ่มสืบเรื่องราวก่อนที่เธอจะตายว่าเธอไปที่ไหนมามั่งเผื่อมีใครเห็นคนร้ายแอบสะกดรอยตามเธอมาอะไรงี้" ฉันตอบโม
"อื้ม..ถ้าฉันจำหน้าคนร้ายได้เธอคงไม่ต้องมาเดือดร้อนแบบนี้หรอก" โมพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
"อืม..มันก็ไม่ลำบากอะไรฉันหรอกแต่แค่ฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรได้มากกว่านี้อะนะแต่ฉันจะพยามหาตัวคนร้ายให้ได้!!"
"ขอบใจนะ..แต่..ตอนนี้มีแต่คนเขาบอกเธอน่ะ..." โมพูด
พอฉันมองรอบๆก็มีแต่คนหัวเราะฉันแถมโต๊ะที่ฉันนั่งก็มีแค่ฉันคนเดียว โอ้ยยย ทำไมฉันต้องมาเจออะไรอย่างนี้ TT
"นี่.."
"หื้ม?"
"ขอนั่งด้วยได้ไหม?"
โอ้ยยยยยยยยย พอฉันหันหลังไปตามเสียงเรียกก็เป็นผู้ชายในสเปคในคาบเทคโนฯ มาขอนั่งโต๊ะเดียวกับฉัน
"พอดีโต๊ะอื่นเต็มน่ะ ตรงนี้มันว่างพอดี" 
"คะ...ค่ะ..."
โปรดติดตามตอนต่อไป...