เมื่อฉันมีเพื่อนเป็นผี

หลายวันต่อมา...
ฉันกับเซ็นหลังจากที่เราไปกินไอติมเราก็ตกลงเป็นแฟนกันแบบงงๆ เออก็งงจริงๆส่วนโมหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นฉันก็ไม่เห็นนางเลยและไม่อยากเรียกมารบกวนด้วยเพราะโมก็ดูจะต้องใช้เวลากับการทำใจเรื่องที่เกิดขึ้นสักหน่อยฉันก็ได้แต่หวังว่านางจะจิตใจดีขึ้นในสักวันฉันเป็นห่วงนางมากแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ
ส่วนตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ที่มีโต๊ะหินอ่อนและสายลมที่พัดมาเบาๆให้ความเย็นสบายในมหาลัยของฉันเพราะฉันต้องนั่งรอเซ็นเลิกเรียนเพื่อไปหาอะไรกินด้วยกัน
"นี่! ไม่คิดจะถามหากันเลยนะ!!" 
"โอ้ย แม่ตกบ่อ!!" 
อยู่ๆโมก็โผล่แว้บขึ้นมาตรงหน้าฉัน
"มะ...โม"
ฉันเสียงสั่นสะอื้นหลังจากที่ไม่ได้เจอโมมาหลายวันตั้งแต่เกิดเรื่องฉันทั้งกังวลเป็นห่วงว่านางจะไม่สบายใจ
"โถ่แอมแกร้องไห้ทำไมห้ะ?" โมยื่นหน้ามาใกล้ๆแล้วแอบขำคิกคัก
"แหม...ก็เล่นหายไปหลายวันก็คิดว่าแกจะไม่อยู่แล้ว" ฉันตอบ
"ไอ้ที่ไปน่ะฉันกำลังได้ไปแล้วแหละส่วนเรื่องที่ผ่านมาฉันก็เริ่มปล่อยวางได้แล้วก็เลยอยากจะมาบอกลาน่ะ" 
"แสดงว่าแกจะไปแล้วหรอ?" 
"ใช่แล้ว" โมตอบฉันแล้วยิ้มให้
"แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย?" ฉันถาม
"แน่นอนสิยะ!" โมยิ้มให้แล้วแววตาก็เริ่มเศร้าและน้ำตาซึม
"ฮึก...ดีเนอะได้ไปเกิดแล้ว" 
ส่วนฉันนั้นน้ำตาแตกทันที
"ดีใจนะเนี่ยที่ได้แกเป็นเพื่อน" โมยิ้มทั้งน้ำตา
"ฉัน..ก็ดีใจเว้ยแก" 
เราสองคนนั่งมองตากันปริบๆ และน้ำตาไหลพราก
"ถึงเวลาแล้วอะแก" โมพูดขึ้นหลังจากที่เราเงียบกันไปสักพัก
"โชคดีนะเว้ยแก เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอน" ฉันพูด
"เจอแน่นอนแกกับฉันอะ 5555 แต่งานกับเซ็นด้วยนะ" 
หลังจากโมพูดเสร็จร่างของโมก็ค่อยๆเลือนลางหายไปเหลือเพียงฉันที่หน้าน้ำตานองแก้ม
"อีบ้าเอ้ย..."
ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะรีบปาดน้ำตาแล้วตั้งสติและรีบมองไปบนท้องฟ้าทันที
ฉันหวังว่าจะได้เจอโมในชาตินี้อยู่นะ 55555 นางเป็นคนที่ดีคนนึงเลยล่ะ ถึงนางจะตายแล้ว ส่วนเรื่องของฉันหลังจากที่เซ็นเลิกเรียนฉันก็ขอแวะที่วัดแปปนึงเพื่อทำบุญให้โม หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ.... ส่วนฉันก็ต้องผ่านอุปสรรค์ที่ต้องพบเจอเพื่ออนาคตของฉันเองต่อไป ขอบคุณทุกคนจริงๆที่เฝ้าอ่านจนจบตอนฉันก็ต้องขอลาไว้ตรงนี้ก่อนนะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ 
จบ.....