เมื่อฉันมีเพื่อนเป็นผี

เมื่อฉันเปิดมาก็พบกับ...เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือด
"เสื้อนี่ของของหรอ?" ฉันถามโม
"เปล่า...เป็นของฆาตกร..."
"......"
เราทั้งสองคนเงียบสงัดแล้วมองตากันปริบๆ นี่คือสิ่งที่เรากำลังใกล้เข้ามาเราสืบหาข้อมูลกันมาหลายเดือนกลับไม่พบอะไรเลยทั้งที่เบาะแสมันอยู่ในตู้เสื้อผ้าห้องฉันแค่นั้นเอง...
"แล้วเธอรู้ได้ไงว่ามันอยู่ตรงนี้.." ฉันถามโม
"ฉันไปหาแม่มาแม่บอกกับพ่อเลี้ยงฉันว่ากระเป๋าที่แกเอามาวันที่พบศพฉันมันหายไปฉันเลยลองหาในตู้เสื้อผ้าก็เจอกระเป๋าแม่ฉันแต่มันกลับมีเสื้อผ้าของฆาตกรอยู่ด้วยเธอคิดว่าฆาตกรจะเป็นคนในหอนี้ไหม?" โมพูด
"งั้นฆาตกรก็แอบขโมยกระเป๋าแม่เธอแอบมาใส่เสื้อที่เปื้อนเลือดอำพรางคดีใช่ไหม?" ฉันถาม
"ฉันก็ไม่แน่ใจเพราะตอนที่ตำรวจค้นห้องก็ไม่เจอกระเป๋านี่แสดงว่ามันต้องแอบมาเก็บตอนที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว..."
"แล้วเธอคิดว่าเป็นใคร?" 
"ไม่รู้...."
โมพูดจบก็ทำหน้าซีดและดูกระวนกระวายสุดๆ
"งั้นฉันจะโทรหาตำรวจแล้วกันนะว่าเราพบไอ้กระเป๋านี่" 
"มะ..ไม่เป็นไรหรอกช่างมันเถอะ.." โมเริ่มมีอาการแปลกๆ
"นี่โม! เราใกล้จะรู้แล้วนะว่าใครเป็นฆาตกรแค่เราส่งนี่ให้ตำรวจและให้ตำรวจรื้อคดีเราก็อาจจะรู้นะว่าใครเป็นฆาตกร" ฉันเริ่มพูดเสียงดังขึ้น
"ฉันว่าเราพอแค่นี้เถอะ..ฮึก...เธอจะรู้ไม่ได้..." โมพูดและเริ่มร้องไห้
"โม! เธอรู้ใช่ไหมว่าใครคือฆาตกร!" ฉันเริ่มระแคะระคายโม
"ไม่..ฉันไม่รู้...." โมพูดกลบเกลื่อน
"บอกมาเถอะว่าใครเราจะจบปัญหานี้และเธอจะได้ไปเกิดสักทีจะได้ไม่ต้องวนเวียนอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตหรอกนะ" ฉันพูดกล่อมโม
"แสดงว่าเธออยากไล่ฉันไปงั้นสิ..." โมเริ่มก่อกวนฉัน
"โม! แกเป็นอะไรเนี่ยไม่มีเหตุผลเลยฉันก็แค่อยากช่วยแกให้พ้นจากการเป็นผีที่ต้องการหาคำตอบว่าเป็นใครพอฉันจะทำให้แกรู้แกก็ไม่อยากรู้ซะงั้นแกต้องการอะไรกันแน่!" ฉันตวาดใส่โม
"ก็ต้องการให้แกปลอดภัยไง...ถ้าคดีถูกทำต่อแกจะไม่ปลอดภัย..." โมพูดจบก็น้ำตาไหลออกมา
"ฟังนะโมฉันไม่เป็นหรอกฉันอยากปลดปล่อยแกนะ..." ฉันเริ่มร้องไห้
"ได้...แต่ฉันบอกไม่ได้นะว่าใคร..ฉันอยากให้แกปลอดภัยนะ...แต่ฉันบอกไม่ได้...."  โมพูดก่อนที่จะหายไปกับสายลม
ใครกันนะที่เป็นฆาตกร?
จากนั้นฉันก็ส่งข้อมูลให้กับตำรวจและตำรวจก็สอบถามฉันไปสอบถามมาก่อนที่จะให้ฉันกลับหอได้ทางตำรวจบอกว่าได้แจ้งข่าวให้แม่ของโมทราบแล้วและกำลังเดินทางมากรุงเทพ 
ฉันหวังว่าโมจะได้ไปดีสักทีนะ...
โปรดติดตามตอนต่อไป...