เมื่อฉันมีเพื่อนเป็นผี

เมื่อฉันเปิดมาก็พบกับ...เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือด

"เสื้อนี่ของของหรอ?" ฉันถามโม

"เปล่า...เป็นของฆาตกร..."

"......"

เราทั้งสองคนเงียบสงัดแล้วมองตากันปริบๆ นี่คือสิ่งที่เรากำลังใกล้เข้ามาเราสืบหาข้อมูลกันมาหลายเดือนกลับไม่พบอะไรเลยทั้งที่เบาะแสมันอยู่ในตู้เสื้อผ้าห้องฉันแค่นั้นเอง...

"แล้วเธอรู้ได้ไงว่ามันอยู่ตรงนี้.." ฉันถามโม

"ฉันไปหาแม่มาแม่บอกกับพ่อเลี้ยงฉันว่ากระเป๋าที่แกเอามาวันที่พบศพฉันมันหายไปฉันเลยลองหาในตู้เสื้อผ้าก็เจอกระเป๋าแม่ฉันแต่มันกลับมีเสื้อผ้าของฆาตกรอยู่ด้วยเธอคิดว่าฆาตกรจะเป็นคนในหอนี้ไหม?" โมพูด

"งั้นฆาตกรก็แอบขโมยกระเป๋าแม่เธอแอบมาใส่เสื้อที่เปื้อนเลือดอำพรางคดีใช่ไหม?" ฉันถาม

"ฉันก็ไม่แน่ใจเพราะตอนที่ตำรวจค้นห้องก็ไม่เจอกระเป๋านี่แสดงว่ามันต้องแอบมาเก็บตอนที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว..."

"แล้วเธอคิดว่าเป็นใคร?" 

"ไม่รู้...."

โมพูดจบก็ทำหน้าซีดและดูกระวนกระวายสุดๆ

"งั้นฉันจะโทรหาตำรวจแล้วกันนะว่าเราพบไอ้กระเป๋านี่" 

"มะ..ไม่เป็นไรหรอกช่างมันเถอะ.." โมเริ่มมีอาการแปลกๆ

"นี่โม! เราใกล้จะรู้แล้วนะว่าใครเป็นฆาตกรแค่เราส่งนี่ให้ตำรวจและให้ตำรวจรื้อคดีเราก็อาจจะรู้นะว่าใครเป็นฆาตกร" ฉันเริ่มพูดเสียงดังขึ้น

"ฉันว่าเราพอแค่นี้เถอะ..ฮึก...เธอจะรู้ไม่ได้..." โมพูดและเริ่มร้องไห้

"โม! เธอรู้ใช่ไหมว่าใครคือฆาตกร!" ฉันเริ่มระแคะระคายโม

"ไม่..ฉันไม่รู้...." โมพูดกลบเกลื่อน

"บอกมาเถอะว่าใครเราจะจบปัญหานี้และเธอจะได้ไปเกิดสักทีจะได้ไม่ต้องวนเวียนอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตหรอกนะ" ฉันพูดกล่อมโม

"แสดงว่าเธออยากไล่ฉันไปงั้นสิ..." โมเริ่มก่อกวนฉัน

"โม! แกเป็นอะไรเนี่ยไม่มีเหตุผลเลยฉันก็แค่อยากช่วยแกให้พ้นจากการเป็นผีที่ต้องการหาคำตอบว่าเป็นใครพอฉันจะทำให้แกรู้แกก็ไม่อยากรู้ซะงั้นแกต้องการอะไรกันแน่!" ฉันตวาดใส่โม

"ก็ต้องการให้แกปลอดภัยไง...ถ้าคดีถูกทำต่อแกจะไม่ปลอดภัย..." โมพูดจบก็น้ำตาไหลออกมา

"ฟังนะโมฉันไม่เป็นหรอกฉันอยากปลดปล่อยแกนะ..." ฉันเริ่มร้องไห้

"ได้...แต่ฉันบอกไม่ได้นะว่าใคร..ฉันอยากให้แกปลอดภัยนะ...แต่ฉันบอกไม่ได้...."  โมพูดก่อนที่จะหายไปกับสายลม

ใครกันนะที่เป็นฆาตกร?

จากนั้นฉันก็ส่งข้อมูลให้กับตำรวจและตำรวจก็สอบถามฉันไปสอบถามมาก่อนที่จะให้ฉันกลับหอได้ทางตำรวจบอกว่าได้แจ้งข่าวให้แม่ของโมทราบแล้วและกำลังเดินทางมากรุงเทพ 

ฉันหวังว่าโมจะได้ไปดีสักทีนะ...

โปรดติดตามตอนต่อไป...