SAFE ZONE.. เรื่อง (รัก) ของเรา?

 
 
เวลาเดียวกันแต่คนละสถานที่
 
 
 
"ไงพ่อหนุ่มนักธุรกิจใหญ่" ปัณแซวเขาที่เพิ่งเดินมานั่งลงข้างๆ
"อย่ามาแซวกู" เขาว่าพลางหยิบแก้วน้ำสีอำพันที่ทิวส่งให้
"แล้วเรื่องรถมึงเป็นไงวะ" มิคถามเขาบ้าง
"ส่งซ่อมไปละทั้งของกูและของเขา นี่เอารถไอ้ซีนมาใช้มันก็บ่นแทบตาย" เซฟว่าพลางส่ายหน้าไปมา
"แล้วพรุ่งนี้มึงไม่มีเรียนหรอไอ้ผิง มาดื่มกับเค้าเนี่ย" เขาถามหนุ่มน้อยที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
"มีดิพี่ วันนี้มาแปบเดียวแหละเดี๋ยวกลับแล้ว" ผิงว่าแล้วยิ้มตาหยี เขาอดยิ้มตามรุ่นน้องไม่ได้
"วันนี้กูก็อยู่แปบเดียวนะ พรุ่งนี้ประชุมเช้าว่ะ" เซฟบอก
"ตลอดอ่ะมึง" ปัณว่าเข้าให้
"ตลอดอะไร กูมีงานมีการทำไม่ได้ว่างเหมือนพวกมึงนะครับผม"
"แหม การงานมึงอ่ะหยุดบ้างก็ได้เดี๋ยวเงินก็เหลือใช้หรอกครับเพื่อน" ทิวประชดประชันเขากลับ
"สาธุ" เขาแกล้งพนมมือแล้วยกขึ้นหัวก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อโดนเพื่อนๆพากันปาน้ำแข็งใส่เหมือนเด็กๆอย่างหมั่นไส้
 
 
เซฟ กรพัชร์ ธนกิตติ์ หนุ่มไฟแรงวัย 25 ปี ลูกชายเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ ที่บ้านของเขามีเพียงเขา แม่ และซีนซึ่งเป็นน้องสาวคนเดียวของเขา พ่อของเซฟเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ 5 ปีก่อน เขาจึงต้องกลายเป็นเสาหลักของครอบครัว หลังจากเรียนจบเขาก็เข้ามาช่วยแม่ทำงานเพื่อให้ท่านไม่เหนื่อยมาก
 
เวลาทำงานเซฟจะเป็นคนเงียบขรึมและเด็ดขาด ลูกน้องในบริษัทของเขาต่างเกรงใจและให้ความเคารพ แต่เวลาที่เขาอยู่กับเพื่อนๆ ได้ใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นทั่วไป เขาก็เป็นชายหนุ่มอัธยาศัยดีคนหนึ่งที่ใครๆต่างก็อยากรู้จัก
 
 
01.00
 
เมื่อเห็นว่าดึกเกินกว่าที่ตกลงกันไว้แล้ว เซฟจึงขอตัวจากเพื่อนๆกลับก่อน เพราะขืนยังดื่มกันต่อมีหวังยาวยันเช้าแน่ๆ
"เออ กลับดีๆนะมึงไว้เจอกัน" มิคบอกเขา เขาจึงพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้น
"พี่เซฟ ผิงว่าจะกลับเหมือนกันขอติดรถไปด้วยนะครับ"
"เอาดิ" เขาว่าแล้วเดินนำออกไป ผิงไหว้ลาพี่ๆรอยโต๊ะก่อนจะลุกเดินตามเขาไปที่รถ
 
 
Rrrrrrrrrrrrrr
 
ระหว่างที่เขากำลังขับรถเพื่อจะไปส่งผิงที่หอพักใกล้ๆกับมหาวิทยาลัย เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น
"ว่าไงครับพีช"
"เซฟอยู่ไหนคะ"
"ผมเพิ่งแยกจากพวกไอ้ปัณน่ะ กำลังไปส่งไอ้ผิงแล้วจะกลับบ้านเลย"
"มาเจอกันก่อนไม่ได้หรอคะ ตอนนี้พีชอยู่ที่....."
"ไว้วันหลังแล้วกันนะพีชพรุ่งนี้ผมมีประชุมเช้าน่ะ แค่นี้ก่อนนะครับ" เขาว่าแล้ววางสายจากเธอทันที
เธอก็เป็นอีกคนที่อยากรู้จักเขา...มากกว่านี้
 
"พี่เซฟ" ผิงที่นั่งอยู่ข้างๆเรียกเขา
"ว่า"
"ผมเห็นพี่พีชตามตื้อพี่มาตั้งนานพี่ไม่คิดจะใจอ่อนบ้างหรอ"
"พีชน่ะหรอ" เขายิ้มบางๆออกมาเมื่อเอายชื่อเธอ
"เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วนิ...ไป ถึงหอมึงละ" พูดจบเขาก็ไล่รุ่นน้องตัวดีลงจากรถทันทีเพราะพาเจ้าตัวมาถึงหอพักของตัวเองแล้ว
"ให้มันเป็นแบบนี้ให้ได้ตลอดนะพี่" ผิงยิ้มตาหยีให้เขาอีกครั้งก่อนจะไหว้ลาแล้ววิ่งเข้าตึกไป เขาขำกับท่าทีของเจ้าเด็กรู้มากคนนี้
 
 
เซฟกลับมาถึงบ้านก็เกือบตีสองแล้ว ตอนนี้ที่บ้านเงียบกริบมีเพียงป้ามะลิที่มาเปิดประตูรั้วให้เขา
"หนักไหมคะคืนนี้" ป้ามะลิถามเขายิ้มๆ
"ไม่เลยครับป้า สบายมาก ขอบคุณมากนะครับที่รอเปิดประตูให้ผม"
"งั้นป้าไปนอนก่อนนะคะ" เธอยิ้มให้เขาก่อนจะผละไป เขาจึงเดินเข้าบ้านไป
 
"เห้ย ซีน!" เมื่อเขาเปิดประตูห้องนอนเข้ามาก็อุทานอย่างตกใจเมื่อเจอน้องสาวของเขานั่งหน้าง้ำอยู่ในห้อง
"ไหนบอกไม่เกินเที่ยงคืน" เธอถามเขาเสียงเข้ม
"ก็ไอ้พวกนั้นมันไม่ให้กลับสักที"
"ตลอดเลย"
"ขอโทษๆ คราวหลังไม่ผิดคำพูดละครับ" เขาเขยิบเข้าไปจะกอดเธอแต่เธอเบี่ยงตัวหลบเพราะเหม็นกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ที่คละคลุ้งอยู่
"รู้ใช่มั้ยว่าเป็นห่วงไม่อยากให้ขับรถตอนดึกๆ" เธอว่าเสียงหม่นลง
"โอเคๆ ไม่คิดมากดิ ไปนอนไปพรุ่งนี้ไปเรียน" เขาลูบหัวเธอด้วยความรัก เธอพยักหน้ารับก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องตัวเองอย่างว่าง่าย
 
 
 
เวลาล่วงเลยจนเกือบถึงเช้า เอิ้นมาส่งโซนที่คอนโดก่อนจะขับรถกลับบ้านของตัวเอง
โซนเปิดประตูเดินเซเข้าห้อง แต่ไม่ยังไม่ทันจะล้มลงก็มีใครบางคนเข้ามารับไว้
"เหนือ" ดวงตากลมพยายามมองหน้าคนตรงหน้า
"เช้าเลยนะ!" เขาว่าเสียงเข้มก่อนจะพาเจ้าตัวไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่น
เมื่อเห็นคนตรงหน้าตัวแดงหน้าแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เขาก็อดมองด้วยอารมณ์ไม่ได้ ร่างหนาเขยิบเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปประกบริมฝีปากลงบนปากอิ่ม
"ฮื้ออออ" โซนร้องในลำคอขัดเขา มือบางปัดป่ายไปทั่วแต่ ณ เวลานี้มันสู้แรงเขาไม่ได้สักนิด
ลิ้นร้อนของเหนือสอดเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กในโพรงปากอีกคน มือหนาของเขาก็เริ่มล้วงเข้าไปภายในเสื้อเชิ๊ตนักศึกษาเพื่อสัมผัสกับผิวเรียบเนียนภายใต้เสื้อตัวบางนั้น
"เหนือ...ปล่อย!" เมื่อริมฝีปากเป็นอิสระโซนก็บอกเขาเสียงแข็ง แต่เหนือไม่ฟังอะไรทั้งนั้นยังคงซุกไซร้กับคอสวยอย่างกระหาย
"เหนือ!!!" โซนรวบรวมแรงทั้งหมดผลักเขาออกก่อนจะลุกขึ้น
"เป็นอะไรนักหนาวะโซน"
"เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ" โซนมองเขาตาแข็ง
"อะไรอีกวะ"
"อย่าคิดว่ากูไม่รู้ว่ามึงไปเอากับใครมา...ปล่อย!" โซนว่าใส่หน้าเขาก่อนจะสะบัดมือที่ถูกเกาะกุมอยู่จนหลุดแล้วเดินเข้าห้องไปก่อนจะปิดประตูดังปัง!
ทิ้งเขาไว้กับความหงุดหงิดอยู่ข้างนอกคนเดียว
 
 
โซนตื่นมาอีกทีบ่ายสามโมง เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นว่าเหนือยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาที่เดิม แต่เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนจึงเดินเข้าไปที่ห้องครัวทำเป็นไม่สนใจเขา
"หอมจัง" เหนือเดินเข้ามากอดเขาจากด้านหลังก่อนจะหอมเข้าไปที่ต้นคอและไหล่เล็ก
"ปล่อย!" โซนจับมือเขาออกจากตัวเอง
"ยังไม่หายโกรธอีกหรอ"
"ไม่ได้โกรธ"
"โซน ไม่เอาไม่เป็นแบบนี้ เดี๋ยววันนี้เหนือพาโซนไปเที่ยวเอามั้ย" เขาถามอย่างอ้อนๆ
"ไม่ไป" โซนว่าแล้วเดินหนีเขา
"โซนนนน เหนือขอโทษ" ในที่สุดเขาก็ยอมพูดคำนี้ออกมา โซนมองเขาที่ทำหน้าหม่นอยู่ตรงหน้า
"เหนื่อยแล้วอ่ะ เหนื่อยที่จะรู้สึกแบบนี้แล้ว"
"เหนือขอโทษ"
"เหนือคิดว่าการขอโทษมันทำให้ทุกอย่างหายมั้ย หรือเหนืออยากให้โซนทำเหมือนเหนือบ้าง"
"ไม่เอา!" เขาปฏิเสธเสียงแข็ง
"แล้วทำไมเหนือทำได้"
"แค่อารมณ์น่ะโซน"
"โซนก็มีอารมณ์เหมือนกัน"
เมื่อเห็นเหนือยังยกข้ออ้างต่างๆนานๆมาพูด โซนจึงเถียงกลับอย่างไม่ยอม
 
"เหนือจะไม่ทำแล้ว โอเคมั้ย" ในที่สุดเขาก็ยอมให้อีกคนเหมือนทุกครั้ง เพราะถึงเขาจะออกนอกลู่นอกทางบ้าง ยังไงเขาก็รักโซนมากที่สุด
"กี่ครั้งแล้วที่พูดแบบนี้"
"ให้โอกาสเหนือได้มั้ยล่ะ เหนือรักโซนนะ" เหนือมองหน้าอีกฝ่ายที่หลบตา เมื่อเห็นโซนนิ่งไปเขาจึงดึงโซนเข้ามากอดซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ขัดขืน
"ถ้ามีอีกครั้งเราเลิกกัน" โซนพูดขณะอยู่ในอ้อมกอดของเขา เขาพยักหน้ารับอย่างเสียวสันหลังเพราะรู้ดีว่าโซนเป็นคนยังไง
 
"ปล่อยได้แล้ว หิว"
"งั้นไปกินข้าวกันนะ" เขาพูดอย่างเอาใจ
"ไม่ต้องมาทำดีเพราะทำผิด" โซนค้อนขวับเขาให้ทีนึง
"ทำดีเพราะรักต่างหาก" เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วยิ้มหวาน
"ไปไกลๆเลย รำคาญ" โซนผลักหน้าเขาออกก่อนจะเดินกลับเข้าไปหยิบของในห้องนอน เขามองท่าทีคนรักแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้
 
โซนก็คือโซนสินะ...