The God เทพีแห่งความหวัง(Hope)

หลายปีผ่านไป..ณในอาณาจักรวิสทอเรีย  "แซด แซด " ท่ามกลางเสียงผู้คนที่คุยกันไปมาตามทางเดิน..."คุณหนูมาซุมิขอบคุณมากนะคะที่ทำให้คนแก่อย่างดิฉันสามารถหาเงินมาให้ลูกได้!"หญิงชราคนหนึ่งได้กล่าวขอบคุณพร้อมกุมมือหญิงสาวผมสีขาวที่มีรอยยิ้มอันบริสุทธิ์ที่ทุกคนในเมืองรู้จักกันดีในฐานะที่ปรึกษาของชาวเมืองเธอชื่อ มาซุมิ "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ..ขอให้จำไว้แค่ว่าถ้าคิดที่จะทำอะไรขอให้มีความมุ่งมั่นและพยายามเดินไปในทางที่ถูกสิ่งที่คิดก็จะสำเร็จได้โดยง่ายค่ะ"มาซุมิกล่าวด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอันเป็นที่ถูกใจของประชาชนที่มารับฟังปัญหาของแต่ละคนในวันนี้เพราะที่ทำกันแบบนี้เพราะเมื่อใครบางคนได้ฟังปัญหาของคนคนหนึ่งจะเริ่มมีความคิดที่จะช่วยเหลือ..เป็นการเพิ่มความสามัคคีในกลุ่มประชาชนและช่วยเหลือซึ่งกันและกันอย่างหนึ่ง..แต่ว่าไม่ใช่ฉันคนเดียวหรอกค่ะที่มาเป็นที่ปรึกษาให้แก่ประชาชนทุกคนน้องสาวฉันคิโยโกะก็ทำหน้าที่เป็นคนทำนายและเป็นที่ปรึกษาเหมือนกับฉัน..เธอพยายามฝึกและเรียนรู้อย่างหนักตามคำสอนของซาเปร..จนตอนนี้ซาเปรกลายเป็นผู้อาวุโสสูงสุดของโบสถ์แล้วล่ะ..และเพราะร่างกายอ่อนแอลงไปตามอายุจึงมอบหมายให้ฉันกับคิโยโกะทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาของประขาขนแทนตอนแรกฉันก็แอบเป็นห่วงร่างกายของเธอแต่เธอบอกว่าถ้าไม่ทำงานหนักเกินไปก็คงได้อยู่อีกยาวแต่ถึงยังไงฉันก็ยังเป็นห่วงเธออยู่ดีส่วนคิโยโกะเริ่มมีความสามารถในการมองเห็นอนาคตตั้งแต่หลังสงครามจบแล้วอยู่อาศัยที่นี้.........ส่วนตัวฉันสามรถมองอดีตได้แต่การมองอดีตและอนาคตได้ก็ไม่ใช่เรื่องดีอะไรเพราะมันจะทำให้ส่งผลกระทบทางจิตใจของผู้รู้ด้วยว่าเรื่องอดีตและอนาคตมันจะเศร้าแค่ไหนโดยเฉพาะคิโยโกะเธอสามารถรู้ได้ว่าคนที่ให้ทำนายดวงน่ะสามารถตายได้ตอนไหนเธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่ฉันสังเกตว่าเธอเคยแอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวอยู่ในห้องประจำที่ทำนายฉันหวังว่าเรื่องแบบนี้คงไม่กัดกินหัวใจเธอไปทีละนิดนะ...ด้านซาเปรที่นั่งสวดมนต์อยู่ในโบสถ์หน้ากางเขนได้ลืมตาขึ้นแล้วพูดอย่างเบาๆว่า"วันนี้แล้วสินะ.."..เมื่อตกกลางคืนพวกฉันก็ได้เข้านอนตามปกติแต่ว่าที่แปลกไปจากทุกวันคือ..จู่ๆก็มีเสียงดังขึ้นเหมือนระเบิดทำให้ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาไม่ใช่แค่ฉันบ้านข้างหน้าและข้างก็ต่างเปิดไฟดูว่าเป็นเสียงอะไรจนกระทั่งฉันได้ยินเสียงซาเปรที่เดินมาหน้าห้องพร้อมถือตะเกียงว่า"รีบไปเปลี่ยนชุดซะเราต้องรีบออกจากที่นี้ฉันไปปลุกคิโยโกะแล้วรีบเตรียมตัวซะ".ด..เดี๋ยวสิซาเปร--"ฉันยังพูดไม่ทันจบซาเปรก็เดินไปแล้ว..ถึงจะไม่เข้าใจฉันก็ทำตามที่ซาเปรบอก..เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วกำลังจะออกห้องก็เจอคิโยโกะพอดี.."นี่มันเรื่องอะไรคะพี่?"ฉันส่ายหัวเบาๆเพื่อแสดงแทนคำพูดว่าฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน..เมื่อลงไปทางห้องโถงก็เจอซาเปรที่ยืนรออยู่หน้าประตูเมื่อพวกเราไปหาเธอ..เธอก็พูดว่า"รีบออกไปทางประตูนี่ซะ""เอ๋!จะให้พวกเราออกไปเพียงสองคนเหรอ"คิโยโกะเอ่ยขึ้น..ซาเปรเงียบไปซักพักก่อนจะพูดขึ้นว่า"ถึงจะมีผู้คนชื่นชอบและนับถือเรามากแค่ไหนก็ต้องมีพวกที่เกลียดเราใช่ไหมล่ะ?เพราะฉะนั้นพวกเธอรีบไปเถอะ""หมายความ--"คิโยโกะทำท่าเหมือนจะเถียงต่อฉันจึงรีบขัดไปว่า"เข้าใจแล้วค่ะแต่คุณต้องมาด้วย"ซาเปรมองหน้าฉันก่อนจะพูดพร้อมรอยยิ้มว่า"เดี๋ยวฉันจะตามไปพวกเธอออกไปก่อนเถอะ"ฉันจึงคว้ามือคิโยโกะและเดินจูงออกไป"เดี๋ยวสิซาเปร--"คิโยโกะเอื้อมมือบไปจับแขนซาเปรก่อนจะชะงักแล้วปล่อยแขนซาเปรอย่างไร้เรี่ยวแรงเธอมองหน้าซาเปรที่ยิ้มอย่างเศร้าๆเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ประตูโบสถ์จะปิดไป..ฉันที่ออกมาจากโบสถ์พร้อมกับคิโยโกะแล้วก็รู้สึกถึงแรงสะบัดมือของคิโยโกะ..ฉันมองคิโยโกะและถามว่า"เป็นอะไรไป?รอซาเปรออกมาเดี๋ยวก็ไปแล้วน่า..."คิโยโกดะก้มหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า"หนูต้องเข้าไป..".เอ๊ะ...""หนูต้องเข้าไปช่วยซาเปร!"คิโยโกะพูดเสียงดังก่อนจะทำท่าจะวิ่งเข้าไปในโบสถ์แต่ถูกฉันรั้งไว้ก่อน"ปล่อยหนูนะ!!!!"คิโยโกะดิ้นทุรนทุราย"ใจเย็นสิเดี๋ยวซาเปรก็ออกมาแล้ว..."คิโยโกะเงียบไปซักพักก่อนจะตัวสั่นพร้อมทำเสียงสะอึกสะอื้น"เพราะต้องการ...ให้เป็น..แบบนั้นไงล่ะ..ถึงจะไปช่วย..เพราะว่าซาเปรไม่มีทางออกจากประตูนั้นมาได้!"ฉันตกใจกับคำพูดนั้น"หมายความว่าไง--"ฉันกำลังจะถามคิโยโกะแต่ก็ได้ยินเสียงดังตูม!แล้วจึงค่อยๆเห็นควันไฟลอยออกมาจากในประตู.."รอพี่อยู่นี้นะ..."ฉันบอกคิโยโกะก่อนจะวิ่งเข้าไปในโบสถ์พอวิ่งเข้าไปในโบสถ์ก็เห็นว่าโบสถ์กำลังเต็มไปด้วยกองเพลิง..ซาเปรหายไปแล้วฉันจึงพยายามนึกให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ว่าซาเปรนั้นไปไหน...ถ้าไม่อยู่ที่นี้ก็ต้องไป...ห้องนมัสการ!ฉันจึงรีบมุ่งหน้าไปทางนั้นซึ่งมันไกลพอสมควรพอเปิดประตูเข้าไปในห้องนมัสการก็รู้สึกได้ว่าห้องนี้ร้อนและสภาพแย่กว่าห้องโถงอีก..ฉันพยายามมองหาซาเปร...เมื่อมองหาอยู่ซักพักก็เห็นซาเปรที่ยืนอยู่ท่ามกลางกองเพลิงตรงหน้าไม้กางเขน.."ซาเปร!"ฉันตะโกนเรียกซาเปรในขณะที่สูดควันไฟเข้าไปมากจนสำลักควันไฟ..ซาเปรหันมามองฉันแล้วอ้าปากจะพูดบางอย่างในจังหวะนั้นเสียงท่อนไม้ได้พังดังเปรี๊ยะ!ก่อนจะล่วงมาบังหน้าฉันแต่ในจังหวะนั้นฉันสามารถอ่านปากของซาเปรได้..เธอพูดพร้อมกับหยดน้ำตาหยดหนึ่งว่า"ขอ.....โทษ"ตอนนี้ท่อนไม้ได้บังหน้าฉันจนทำให้ไม่เห็นแม้แต่ร่างของซาเปร....ฉันยืนอึ้งอยู่นาน..จนมีภาพน้องสาวผุดขึ้นมา..ฉันจะมาตายที่นี้ไม่ได้ฉันยังมีคิโยโกะอยู่...ฉันจึงตัดใจพร้อมหันหลังกลับไปพร้อมกับหยาดน้ำตา..ก่อนจะหาทางกลับไป..เมื่ออกมาในนี้เริ่มกลายเป็นทะเลเพลิงกับสติฉันที่พร้อมจะหลุดไปทุกเมื่อโชคดีที่ท่อนไม้ยังไม่บังประตู..ฉันจึงรีบเดินไปทางนั้นแต่ในขณะที่เดินไปตรงนั้นฉันก็ได้ยินเสียงดังครืดเมื่อเงยหน้ามองขึ้นไป..ไม้สีน้ำตาลขนาดใหญ่ล่วงลงมาหาฉัน..จากนั้นภาพทุกอย่างก็กลายเป็นสีดำ...ด้านคิโยโกะที่รออยู่ด้านนอกก็เริ่มกระวนกระวายใจ"พี่คะ..."ในตอนนั้นเองก็มีใครเรียกคิโยโกะ"นี่เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้?""!!!!.คิโยโกะหันหลังไปตามเสียงเรียกด้วยความตกใจก่อนจะถามชายคนนั้นอย่างกลัวๆว่า"คุณเป็นใคร?"...........To be continued