The God เทพีแห่งความหวัง(Hope)

เรื่องยังคงดำเนินต่อไป..'มาซุมิ'ที่คิดจะไปช่วย'ซาเปร'แต่ไม่สำเร็จตามที่ตั้งเป้าหมายไว้แถมยังหมดสติอยู่ท่ามกลางกองเพลิงที่กำลังจะเผาตัวเธอได้ทุกวินาทีและในขณะเดียวกันด้าน'คิโยโกะ'ที่กำลังเป็นห่วงมาซุมิที่ติดอยู่ข้างในก็ได้ถูกชายปริศนาเรียก.....เรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามอ่านได้เลยค่า

"คุณเป็นใคร..?"คิโยโกะถามชายปริศนาที่มีผมสีขาวสั้นถึงคอกับดวงตาที่ดูไร้ความรู้สึกสีฟ้าคู่และสวมชุดลำลองของอัศวินที่รู้ได้เพราะว่าข้างเอวของเขาฝั่งขวามีปลอกดาบอยู่แสดงว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนถนัดขวา..ชายปริศนามองคิโยโกะก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวว่า"ฉันเป็นคนถามก่อนฉันควรจะได้รับคำตอบก่อนสิ"...เมื่อชายปริศนาพูดแบบนั้นคิโยโกะก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วแล้วทำหน้าตาเซ็งๆก่อนจะพูดว่า"เหอะ!ฉันเองก็ไม่ได้อยากบอกก่อนหรอกนะเพราะว่าฉันยึดกับคำของสุภาพสตรีมากกกกแต่..เอาเถอะนายก็ถูกเพราะว่านายเป็นคนถามฉันก่อนแล้วฉันไม่มีสิทธิถามหรือไม่บอกเพราะว่าถึงฉันไม่บอกนายก็จะใช้อำนาจที่นายมีกดขู่ข่มเหงฉันใช่ไหมล่ะ!?"

ชายปริศนาทำหน้างุนงงแล้วพูดว่า"เอ่อ..ไอตรงสิทธิของสุภาพสตรีน่ะฉันเข้าใจแต่ตรงที่ใช้อำนาจน่ะ..เธอเห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ- -;"คิโยโกะได้ยินดังนั้นจึงยืนเท้าส่ายเอวข้างหนึ่งอีกมือหนึ่งชี้หน้าชายปริศนาแล้วพูดว่า"ท่าทางนายบอกแบบนั้น!ฉันชื่อคิโยโกะ 'คิโยโกะ แวนเฮลด์'จำใส่หัวนายไว้ด้วยแล้วตอนนี้ฉันไม่มีเวลามาคุยกับนานยหรอกนะเพราะพี่ฉันที่อยู่ข้างในนี้ยังไม่ออกมาเลยฉันเริ่มรู้สึกกังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า"ชายปริศนาถามด้วยน้ำเสียงสงสัย"เมื่อกี้เธอบอกว่ามีคนอยู่ข้างในนี้เหรอ?""ใช่..ตอนนี้เข้าไปนานแล้วยังไม่ออกมาเลยเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วสิ"คิโยโกะบอกชายปริศนา...ทันทีที่ชายปริศนาได้ฟังชายปริศนาก็รีบวิ่งไปเพิ่มจะเปิดประตูแต่ทว่า..."แย่ล่ะ..ประตูเปิดไม่ได้สงสัยจะมีไม้มาคั้นประตูไว้""ว่าไงนะโกหกใช่ไหม!""เธอเห็นฉันเป็นคนอย่างงั้นจริงดิ!ฉันจะไปโกหกเธอทำไม?""ใครจะรู้ล่ะ-3-"ในระหว่างบทสทนาของทั้งสองคนก็ได้มีเสียงบางอย่างจากบนหลังคาที่มีแต่ชายปริศนาเท่านั้นที่ได้ยินเสียงนั้นเหมือนมีคนบางคนที่ยืนอยู่บนหลังคาแล้วพร้อมจะโดดลงมาทำร้ายใครซักคนที่อยู่บนพื้นล่างนั้นคือคิโยโกะ"ระวัง!!"ชายปริศนาพูดพร้อมวิ่งไปผลักคิโยโกะก่อนจะหันมาพร้อมชักดาบมาป้องกันอาวุธแหลมคมขนาดเล็ก..ชายปริศนาสบตากับชายชุดโพกผ้าปิดปากสีดำ..ชายปริศนารู้ว่าตอนนี้เขาเสียเปรียบมากเพราะอยู่ต่ำกว่าคู่ต่อสู้แต่ในขณะนั้นเองชายโพกผ้าดำก็สลบล้มลงไปนอนกับพื้นทำให้คิโยโกะและชายปริศนางงอย่างมากแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นบนก็เห็นชายปริศนาอีกคนหนึ่งแต่มีผมสีดำและนัยต์ตาคู่สีฟ้าหน้าตาคล้ายๆกับชายปริศนาที่มีผมสีขาว...ชายปริศนาที่มีผมสีดำพูดว่า"เห็นแบบนี้ไม่เหมาะสมกับนายเลยนะ'มาโมรุ'"....มาโมรุเหรอ?คิโยโกะคิดอยู่ในใจ..มาโมรุเห็นชายปริศนาผมสีดำพูดแบบนั้นจึงพูดเบาๆว่า"ท่านพี่..ได้ทีว่าใหญ่เลยนะครับ""ฮ่า.ฮ่าก็นานๆทีนายจะเป็นแบบนี้นี่นา..."ชายปริศนาพูดกับมาโมรุก่อนจะเบี่ยงสายตาไปในทางคิโยโกะที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้าแล้วพูดอีกทีว่า"สาวน้อย..เมื่อกี้เธอบอกว่าพี่สาวของเธอติดอยู่ในนี้ใช่ไหม?".....

คิโยโกะได้ยินคำถามจึงตอบไปว่า"ช..ใช่ค่ะ""งั้นเธอลองนึกภาพทะเลเพลิงที่อยู่ข้างในนั้นสิ..เธอยังเชื่อว่าพี่สาวของเธอยังจะมีชีวิตอยู่รึเปล่า?".....คิโยโกะลังเลนิดๆแต่สุดท้ายก็ตอบออกไป....

"ฉันเชื่อ!ฉันเชื่อว่าพี่สาวฉันยังมีชีวิตอยู่เพราะว่าเธอน่ะไม่มีทางตายกับเรื่องแค่นี้หรอก"น้ำตาของคิโยโกะไหลพากต่อหน้าชายปริศนาที่ยืนทำหน้าประหลาดใจกับคำตอบที่เขาได้รับ...เสียงลมพัดผ่านร่างของทั้งสามคนกับเสียงใบไม้กระทบกับพื้นหญ้าที่มีเสียงไฟดังออกมาจากข้างในโบสถ์เป็นระยะ"ถ้าเธอเชื่อแบบนั้นล่ะก็.."คิโยโกะเงยหน้าขึ้นตามเสียงของชายปริศนา..ก้อนเมฆที่บังพระจันทร์เริ่มหายไป..จึงทำให้ปรากฎแสงที่ชายจากพระจันทร์สีน้ำเงินมากระทบกับร่างของชายปริศนาที่กำลังพูดพร้อมรอยยิ้ม"ฉันจะช่วยให้มันเป็นจริงเอง"..."เอ๊ะ?"คิโยโกะพูดอุทานออกมาแต่เหมือนว่าชายปริศนาจะไม่สนใจ"ถึงท่านพี่จะพูดแบบนั้นแต่ว่าเราไม่สามรถเข้าไปข้างในได้เพราะว่าตอนนี้ประตูได้ถูกไม้คั้นไว้แล้วล่ะครับ"มาโมรุบอกชายปริศนา..แต่ทว่าเขากลับพูดพร้อมทำท่าเหมือนเรื่องสบายๆ"คิดว่าฉันเป็นใคร?ถ้าเข้าทางประตูไม่ได้ก็เข้าทางอื่นสิแล้วอีกอย่างฉันเป็นคนพูดแล้วไม่คืนคำนายก็รู้นี่ฉันเกลียดคำโกหก""เรื่องนั้น..""อา..ถ้าเข้าทางประตูไม่ได้ก็ต้อง"...เพล้ง!!เสียงบานกระจกขนาดใหญ่ได้แตกลงภายในพริบตาด้วยดาบเพียงเล่มเดียวเสียงเศษแก้วได้ร่วงลงมาเป็นเศษเล็กๆก่อนที่ชายปริศนาจะกระโดดเข้าไปในนั้น..."ท่านพี่คาซึกิ!!"มาโมรุเอ่ยเรียกชื่อผู้เป็นที่แต่ถึงเรียกไปเขาก็ไม่กลับมาจนกว่าจะทำเรื่องที่ตัวเองตั้งเป้าหมายไว้ให้เสร็จ..."อ๊าย!ปล่อยฉันนะ"เสียงคิโยโกะได้ดังขึ้นจนทำให้มาโมรุหันไปมอง..ก็เห็นชายที่โพกผ้าดำกำลังแบกคิโยโกะและไม่ได้มีเพียงคนเดียวมาโมรุนับจำนวนได้ทันทีพวกมันมีประมาณสิบสามคน"เฮ้ย!พวกแกน่ะ.."มาโมรุเอ่ยเรียกชายโพกผ้าดำที่กำลังจะหนีให้หยุดไว้ทั้งหมด..คิโยโกะไม่ค่อยเห็นหน้ามาโมรุเพราะว่าเขาก้มหน้าอยู่แต่พอเงยหน้าขึ้นมาเท่านั้นแหละทำให้คิโยโกะเห็นสายตาอันไร้ปราณีที่น่ากลัวของมาโมรุ..ก่อนที่เขาจะพูดว่า"ปล่อยเด็กคนนั้นซะถ้ายังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไป"......"เฮ้อ..ข้างในนี่ร้อนเป็นบ้าเลยแฮะ"คาซึกิบ่นพึมพำ..ก่อนจะค่อยๆมองหาคนที่ติดอยู่ในนี้พรางนึกลักษณะ.."เด็กคนนั้นผมสีขาวสินะ"...ทันที่ที่นึกสายตาก็ไปหยุดอยู่ตรงกองท่อนไม้กลางไฟตรงนั้นมีเส้นผมสีขาวอยู่กับมือคน...แต่การที่จะเข้าไปในนั้นเป็นเรื่องยากเพราะไฟมันพุ่งขึ้นมาตลอด.."ให้ตายสิ..บ้า!แต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากจะฝ่าเข้าไปน่ะนะ"เมื่อพูดไปแบบนั้นจึงค่อยๆฝ่าไฟเข้าไปหามาซุมิ..แล้วค่อยๆหยิบท่อนไหม้ออกไปบนหัวของมาซุมิมีแต่เลือดไหลเต็มไปหมดแถมยังไม่ได้สติเพราะควันไฟ..ครึก ครึก เสียงอิฐบนเพดานที่เป็นสัญญาณว่ามันกำลังจะถล่มลงมาในไม่ช้า..."ต้องรีบออกไปแล้ว..แต่ว่าไฟกับท่อนไม้มันบังทางหมดแล้วสิ..เอาไงดีล่ะเนี่ย"คาซึกิพูดพร้อมอุ้มตัวมาซุมิขึ้น...จากนั้นจึงค่อยๆหาทางออกไปจนสักพักหนึ่งก็ได้ยินเสียงตูม!อย่างกับมีอะไรล่วงลงมาเมื่อหันหลังไปมองภาพที่เห็นคือเพดานกำลังล่วงแตกหักลงมาจากจุดด้านหลังและกำลังขึ้นมาทางเขาเรื่อยๆ..แย่ล่ะสิ!

Tobecontinued