World of Game ( ฝ่าวิกฤตโลกไซเบอร์ )

ตอนที่ 1 : พร

          " ดันเจี้ยน " คือสถานที่อย่างหนึ่ง ที่เกิดขึ้นทุกมุมโลก ว่ากันว่า ดันเจี้ยนเกิดจาก

การจุติของเทพเจ้า หรือ เหล่าบอส ในปัจจุบัน หากเราพิชิตดันเจี้ยนได้ ก็จะได้สิ่งตอบเเทนที่มีค่า

พอๆกับความเสี่ยงที่เราจะตายในนั้น . . .

ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าดันเจี้ยนท้ายหมู่บ้าน .. มันดูเหมือนผมกำลังมาหาที่ตาย ก็เพราะผมหน่ะ

 " ใช้กำลัง .. ไม่เป็นเลย" ผมเลยได้เเต่กุมมีดที่ซื้อมาจากร้านค้าอยู่ที่หน้าดันเจี้ยน

" ผมทำอะไรอยู่เนี่ย .. " ผมกุมมีดนั่นเเน่นกว่าเดิม เเละเก็บมันไว้ในฝักเหมือนเดิม

ตู้ม !!!!!!!! 

" อ้ากกกก " ร่างของเด็กหนุ่มก่อนหน้าผมพุ่งทะลุกำเเพงออกมา เเละดูเหมือนเขาจะเจ็บไม่น้อย

" อึก " ผมกลืนน้ำลายอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไป .........

  ผมเดินตามทาง จากภายนอก มันดูเหมือนปราสาทโบราณ เเต่ตอนนี้ ผมคิดว่ามันร้างเเล้วหล่ะ

" กร๊าซซซซซซซซซซซ " มอนเตอร์ตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาหาผม เเละ 3 2 1 .....

" ป๊อง "

   .... อืม ดูเหมือนว่าผมจะตาย ... เเต่ด้วยพลังของผม .. ผมจึงกลับมายืนอยู่อีกครั้ง

เอาหล่ะ ความนี้เเหละ ไม่พลาดเเน่  !!!!!!!

5 นาทีต่อมา 

" ป๊อง " " ป๊อง "  " ป๊อง "

" เเฮ่ก เเฮ่ก ... " ตอนนี้ผมตายซ้ำเเล้วจนอยากจะอ้วก... ก็นะ ... ผมไม่มีพลังที่ใช้สู้เลยนี่

" ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก " เเละเเล้วตัวปัญหาก็โผล่มา

" หลีกไปส้ะไอหนูววววววววว " ชายร่างใหญ่พุ่งตรงมาทางผม เเละเขาก็ลากดาบอันเท่าบ้านมา..

" ย้ากกกกก ตายส้ะะะะ " เเละเขาก็กวาดเหล่ามอนเตอร์ตามทางไป...

เเละเเล้ว ... ทางก็สะอาดดุจเจ้าหญิงดิสนี่ย์มาทำเอง

" เห้ย ไอหนู มาทำอะไรที่นี่ " เขาถามผม ...

อาจจะเป็นเพราะขนาดตัวที่ต่างเขาเลยเรียกผมเเบบนั้น

" ฉันมาขอพร " ผมเดินต่อไปโดยไม่สนใจเขา 

" ด้วยมีดเล่มนั้นเนี่ยนะ .. ฮ่ะๆ  จะไหวเหรอ " 

" ไม่ ... เเต่ฉันจำเป็นต้องใช้พร " ผมหยุดเดิน เเละหันไปคุยกับเขา

" ให้ฉันช่วยมั้ย ? คือฉันเเค่มาล่ามอนหน่ะ ไม่ได้มาเอาพรหรอก " เขาถามผม

" ..... เเล้วนายจะได้อะไร ? " ผมถามถึงข้อเเรกเปลี่ยน

" ฮ่าๆ ไอหนู น้ำใจหน่ะ ไม่ต้องการของตอบเเทนหรอกนะ " เขาหัวเราะเเล้วเดินเข้ามาตบบ่าผม

" ... นายโดยกัดนี่ " ผมมองไปที่เเขนของเขา 

" อืม .. เพิ่งสังเกตุเเหะ " เขายกเเขนเเละจับรอบๆรอยเเผล

" ให้ฉันช่วยมั้ย " ผมยื่นมือไปเเตะ ... มัน .. เเละย้อนเวลาบริเวณปากเเผลให้กลับไปเป็นปกติ

" .... !!!!!!!!  นี่นาย " เขาตะโกนใส่ผมเเละถอยออกไปห่างจากผมพอสมควร 

" นี่นาย.. เป็นผู้ใช้กาลเวลาเหรอ " เขาถามผมด้วยสีหน้าที่ตื่นตะหนกพอสมควร

" อืม .. ทำไมเหรอ " ผมสงสัย .. พลังนี้มันอันตรายขนาดนั้นเลยเหรอ

" นายรู้มั้ยว่านายตกอยู่ในอันตรายหน่ะ !! " เขาเข้ามาเขย่าตัวผม

" ยังไง " 

" นายรู้มั้ยว่าเมืองอื่นให้ค่าตัวนายเท่าไหร่ นี่นายไม่ต่างจากเเรร์ไอเทมเลยนะ " 

" อาชีพที่หนึ่งในล้านล้านคนจะเป็นได้ นายรู้มั้ยว่ามันพิเศษเเค่ไหน " เขายังคงไม่เลิกตะโกน

" โอ้ พระเจ้า .. ฉันว่านายอยู่ได้ไม่นานเเล้วหล่ะ " ผมเอามือมาป้องหน้าตัวเอง 

" นี่นายบ่นคนเดียวมานานเเล้วนะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก .. ช่วยฉันขอพรก็พอเเล้ว "

ผมเปลี่ยนเรื่องเเละเสนอเขาให้ไปต่อ

" ..... เอางั้นเหรอ ? " เขามองผมด้วยอารมณ์ประมาณว่า " เห้ นี่นายจะม่องอยู่เเล้วนะ ไม่กลัวเหรอ .. ถ้าเขาถามผมเเบบนั้น ผมก็คงตอบไป .. ก็ผมย้อนเวลาได้นี่นา

เเละเเล้ว .. เราก็ฝ่ากันมาถึงห้องบอส 

" โอ้ว .. เจอผู้รอดชีวิตจากซัมมอนของฉันเเล้วสิ " ร่างหนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังค์ของกษัติรย์ ก่อนที่จะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

" จัดการสะ .. โกลนอส "