World of Game ( ฝ่าวิกฤตโลกไซเบอร์ )

ตอนที่  2

“ ซัมมอน “ คือชื่อของปีศาจหรือเทพที่ถูกอัญเชิญโดยอาชีพ ซัมมอนเนอร์ โดยการสังเวยเลือด

ซัมมอนที่ออกมาจะมีพลังตามเลือดที่เสียไป ... แต่หากใช้ชีวิตเข้าแรก สิ่งที่ได้ตอบแทนคือ มหาเทพแห่งนก .. หรือก็คือ ฟินิกซ์

“ ตึง ตึง ตึง “ แรงสั่นสะเทือนของสัตว์สี่เท้าที่วิ่งในปราสาทหินทำให้เกินเสียงดังขึ้น

“ นี่ไอหนู !!! ทำอะไรหน่อยสิ “ เขาพูดพร้อมๆกับวิ่งหนีเจ้าสัตว์สี่เท้า

“ ทำอะไรหล่ะ !! “ ผมตะโกนไปหาเขาที่อยู่อีกฟาก

“ ไม่รู้เว้ยยยยยยย แต่ฉันจะล่อมันให้ ช่วยหาวิธีจัดการมันที “ เขาหันหลังไปหามันพร้อมเอาดาบของเขายันมันไว้

“ อะ..เอ่อ “ ถึงเวลาของผมแล้วสิ ! ฮึ่ม  ผมต้องทำอะไรได้สิ

เสี้ยววินาทีที่ผมคิดอยู่นั้น .. บางอย่างก็พุ่งเข้ามาที่หัวผม ...

“ อ่ะ..อั่ก... “ และแล้วสายตาผมก็ดับสูญ

“ ดับสูญ” ...

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง ..

“ สิ่งมีชีวิตย่อมมีเวลาของมัน .. มนุษย์ มีสิ่งที่สำคัญ คือนาฬิกาแห่งอายุขัย .. เมื่อมันหมด .. ชีวิตก็จะดับสูญ “

“ ไอหนู๊ววววววววววววววววววว “  .. ผมได้สติและพยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง แต่แล้ว

“ วิ่งงงงงงงงงงงงงง “ ... เอ่อ.. เอ่อ.. เขาวิ่งมาหาผมแล้ว...และเขาก็เอาไอสี่เท้ามาด้วย

“ นี่นายจะลากมันมาทำไมเนี่ย !!! “ ผมตะโกนใส่เขาและลุกขึ้นวิ่ง

“ นี่ฉันวิ่งทั่วห้องล้ะนะ  จะให้ฉันวิ่งไปไหน “เขาตอบ

“ นี่ นายพอจะเห็นคน หรืออะไรสักอย่างที่อยู่แถวนี้มั้ย “

“ มีสิ มีไอหนูอีกคนบนนั้นอะ  “

“ ตู้มมมม “ 

เจ้าสี่เท้าพุ่งชนมาตรงผมและชายหนุ่ม ทำให้พื้นห้องแตกกระจายเป็นผง

“ แค่แตะสินะ “ ผมมองไปยังเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่บนบัลลังค์  ก่อนที่จะพยายามจะกระโดดขึ้นไป

“ หืม .. ? นายจะทำไรอะ “ เด็กหนุ่มมองมาที่ผมที่กำลังวิ่งอยู่

“ Time !!!!!!!!!  Out  “ ผมแตะไปยังหัวของเด็กหนุ่ม และตะโกนบางสิ่งที่นึกได้ออกไป

“ ตุบ “

เขาล้มลงไปกองกับพื้น ... และสัตว์สี่เท้าก็หายไป ...

“ พร..  1 ข้อ  “ เสียงประกาศจากเทพีแห่งชัยชนะดังไปทั่วห้องโถง

“ โหวว นี่สินะการพิชิตดันเจี้ยน “ ชายหนุ่มลุกขึ้นมองดูเทพี

“ ..... ผม” 

“ สิ่งที่ผมจะขอหน่ะ “

“ คือ.... “

“ เพื่อน “