หลงรักนายขี้กวน

    ฉันมีความสุขมากจริงๆที่ทำให้พี่ทั้งสองคนกลับมารักกันอีกครั้งวันนี้ฉัันมาโรงเรียนแต่เช้าเพราะว่าต้องมาทำความสะอาดห้องด้วยเลยต้องมาแต่เช้าเดินมาถึงหน้าห้องก็เปิดเข้าไปในห้องก็พบว่ามีกล่องของขวัญใบเล็กสีฟ้าลายผีเสื้อสวยจังของใครก็ไม่รู้เดินไปถึงก็เปิดดูในนั้นมีสร้อยคอรูปหัวใจครึ่งดวงแสดงว่ามันต้องมีสองเส้นสินะเส้นหนึ่งให้ฉันอีกเส้นไว้กับคนที่ให้ใครนะเพราะที่รู้ได้คือมันมีรอยให้ต่อเข้าด้วยกันฉันก็หยิบใส่กระเป๋าสวยดีนะ ฉันเดินไปเอาไม้กวาดแต่ก่อนที่จะไปหยิบรู้สึกว่ามีคนจับตาดูอยู่เลยอะแต่พอหันไปก็ไม่มีใครเลยเมื่อจัดการปัดกวาดเสร็จก็เดินไปที่ประตูกะว่าจะไปข้างนอกหน่อยแต่เมื่อเปิดประตูก็มีใครไม่รู้หล่นลงนอนกับพื้นเพราะคงพิงกับประตูอยู่คนที่นอนลงกับพื้นคือ นายลีจองนี่น่าหรือว่าที่มาจะมาเอาคืนไม่มีทางหรอกยะคงยากที่จะเอาคืน

''นายมาทำไมจะมาเอาคืนเรื่องวันนั้นหรอ''

''เปล่าแค่เดินผ่านมาเฉยๆแล้ว....เธอชื่ออะไรนะ''

''หะนี่นายไม่รููจักฉันหรอเรียนด้วยกันมาตั้งจะจบอยู่แล้วเนี้ยนะแต่ก็ดีละที่ไม่รู้เพราะฉันก็ไม่อยากให้รู้เหมือนกันนั่นเเหละ''

''เดี่ยว''

ฉันเดินออกไปแต่มือนายลีจองก็มาดึงเอาไว้แล้วลากเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเข้าฉันได้แนบชิดกับเขาและยิ่งกว่านั้นยังรู้สึกได้ถึงเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจและหัวใจของฉันก็รู้สึกอย่างนั้น 

''ปล่อยนะลีจองปล่อยสิ''

''ไม่ปล่อยเธอไม่รู้จริงๆหรอทุกครั้งที่ฉันมาแกล้งมากวนเธอเป็นเพราะฉันนะ....''

   ตึก  ไม่ทันทีลีจองจะพูดมือของใครก็ไม่รู้ไปต่อยเอาลีจองลงไปนอนกับพื้นอย่างนั้นเสียงดังสนั่นและคนๆนั้นคือนาย นายยังจะเข้าไปซ้ำเติมแต่ฉันรั้งไว้ก่อนไม่งั้นนายคงต้องเข้าไปต่อยจนต้องตายไปข้างนึงแน่ๆดีว่ายังไม่ค่อยมีคนไม่งัน้ได้โดนเข้าห้องนรกแน่ๆคือห้องปกครองนะค่ะ

''นายพอแล้วน่าไปเถอะๆ''

     ฉันดึงนายลากไปจากตรงนั้นจนเข้าแถวฉันไม่เห็นนายลีจองเลยไม่รู้หายไปไหนจนถึงเวลาเรียนจากนั้นนายนั่นก็ไม่มาโรงเรียนอรกเลยนายไปไหนนะทำเวลาไม่มีนายมาป่วนถึงรู้สึกว่ามันโล่งยังไงไม่รู้หรือว่าฉันรู้สึกดีกับนายไปแล้ว

     วันเรียนจบนายคงไม่มาแล้วสินะฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ฉันเรียนเป็นแอร์โฮสเตสฉันเรียนจนใกล้จบปีแรกแล้วล่ะฉันเรียนอยู่ที่ไทยค่ะเรียนมหาวิทยาลัยในไทยเมื่อตอนนี้ปิดเทอมไปแล้วแม่กับพ่อปรึกษากันว่าจะให้ฉันไปเรียนต่อที่เกาหลีเพราะมันใกล้บ้านกว่าเรียนที่ไทยและจะได้ไม่ต้องนอนหอมานอนที่บ้านทุกวันดีกว่าถ้าเรียนที่เกาหลี พรุ่งนี้ก็ต้องไปเรียนแล้วแล้วสร้อยเส้นนี้เป็นของใครนะทำไมพี่อาร์มบอกว่ามันสำคัญใส่ไปเถอะเพราะคนที่เขารักฉันให้ไว่งั้นหรอแสดงว่าพี่อาร์มรู้ว่าใครสินะ

ติ๊งๆๆๆๆๆๆเช้าแล้วหรอเนี้ยไม่อยากไปเลยอะ

''อีฟตื่นได้แล้วลูกสายแล้วนะ''

แม่ฉันเรียกอยู่หน้าห้อง

''ค่ะๆอีฟกำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ''

ที่จริงฉันโกหกนะ   อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาทานเสร็จแม่อาสาพาไปส่งลาเสร็จฉันก็เข้าไปเรียนจนเลิกแม่ยังไม่มารับเลยอะเดินไปก่อนแล้วกันเดินๆไปก็ไม่รู้ไปชนเอาใครฉันตกลงบนพื้น

''ขอโทษครับเป็นไรไหม''

''ออไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ''

ฉันจับมือเขาแล้วลุกขึ้นเงยหน้าขึ้นก็กะว่าจะของคุณแต่ชายคนนั้นเล่นมองหน้าจนฉันพูอไม่ออก

''อีฟ''

เสียงนั้นออกมาจากบอกของเขาก่อนที่จะเข้ามากอดฉัน

''นี่ปล่อยนะทำอะไรของคุณเนี้ย''

แต่ว่าเขาหน้าคุ้นๆนะใครนะ

''นี่เธอจำฉันไม่ได้หรอ''

'จำหรอค่ะใครค่ะคุณคือใครฉันไม่รู้จักคุณนะ''

แล้วฉันก็เดินออกมาจากจุดนั้น

ลีจอง Talk

เธอจำผมไม่ได้เกิดอะไรขึ้น  ผมสงสันทั้งคืนจนผมทนไม่ไหวโทรหาพี่อาร์มพี่ของอีฟ

[  ฮัลโหลครับ   ]

''พี่อาร์มครับคือผมลีจองครับมีเรื่องจะถามนะครับ''

[    ออ มีอะไรละ  ]

''คือไว้ตอนเช้าเจอกันที่ร้านxxxนะครับเวลา8.00น''

[     อื้มได้สิ      ]

เช้านี้ผมรีบแต่งตัวแล้วมาเจอที่ร้านxxxเวลา8.00นตามที่นัดกันไว้

''พี่อาร์มทางนี้ครับ''

''ออ มีเรื่องอะไรจะคุยกับพี่ล่ะ''

''คือเมื่อวานผมเจออีฟนะครับแต่เธอจำผมไม่ได้เลยมีอะไรที่เกิดขึ้นกับเธอใช่ไหมครับพี่อาร์ม''

''คืออย่างนี้นะเธอนะความจำเสื่อมนะแต่หมอบอกว่าแค่ชั่วคราวนะ''

''เธอเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงครับ''

''คือทั้งหมดนี้มาจากเชอรีนแฟนเก่าพี่นะเป็นต้นเหตุเดี่ยวพี่จะเล่าให้ฟังนะคือเรื่องมันเป็นอย่างนี้น่ะ....