หลงรักนายขี้กวน

"เรื่องมันคือ วันนั้นเป็นวันที่อีฟเรียนจบและวันนั้นก็ไม่มีใครว่างเลยพ่อแม่ไปประชุมงานที่ต่างประเทศส่วนพี่ก็พาพายพิ้งค์ไปหาหมอพายพิ้งค์ไม่สบายและจากนั้นพี่กะว่าจะไปรับอีฟแต่แม่พี่ก็บอกว่าให้มาเอางานที่สนามบินจะมีคนเอามาให้ อีฟเลยเดินกลับบ้านคนเดียวตอนนั้นพี่ก็โทรไปหาอีฟว่ากลับบ้านได้ใช่ไหมอีฟก็บอกว่ากลับได้แต่หลังจากที่วางสายจากพี่ เชอรีนก็โทรมาหาอีฟบอกว่าให้มาเอาของที่สวนสาธาณะเพื่อเอามาให้พี่ก่อนที่เชอรีนจะไปเรียนที่อเมริกาและเขาก็อ้อนวอนจนอีฟใจอ่อนและเชอรีนก็เอาผ้ามาปิดตาอีฟไว้เพื่อจะเซอร์ไพรเพราะเธอบอกว่ามีของให้อีฟด้วยเป็นค่าที่เธอเคยทำ  ร้ายอีฟแล้วเธอก็พาอีฟเดินไปเรื่อยๆและตอนนั้นเองที่พี่เป็นห่วงอีฟเลยรีบมารับของแล้วไปที่สวนสาธาณะเพราะได้จากการเช็กพิกัดของโทรศัพท์แล้วมาถึงตอนที่เชอรีนให้อีฟเดินไปเรื่อยๆจนอยู่กลางถนนแล้วเมื่อเชอรีนเห็นว่าพี่เดินมาเธอก็วิ่งๆจนหกล้มพี่ก็วิ่งไปช่วยและตอนนั้นเองที่มีคนตะโกนว่ามีคนโดนรถชนพี่ละสายตาจากเชอรีนแล้วให้คนขับรถมาดูเธอแทนพี่เดินไปดูในจุดที่คนมุงกันเพราะมีคนโดนรถชนพี่เมื่อเห็นว่าเป็นอีฟเลยรีบอุ้มอีฟไปโรงพยาบาลเลยพอหมออกมาพี่ก็ถามออกมาว่าเป็นไงบ้างหมอบอกว่าอีฟจะความจำเสื่อมชั่วคราวจนตอนนี้จำได้แค่พี่ พ่อและแม่ส่วนคนอื่นเธอจำไม่ได้เเม้กระทั่งนายเพื่อนของเธอเองที่อุตสาบินกลับมาจากที่ไปเรียนต่างประเทศเพราะเป็นห่วงอีฟอีฟจำได้แค่นี้แหละแต่นายไม่ต้องเป็นห่วงนะเพราะว่าอีกหน่อยอีฟต้องจำนายได้เชื่อพี่"

"ครับผมจะรอครับ"

"อื้ม"

จากนั้นผมก็ไปส่งพี่อาร์มที่รถแล้วเดินไปเพื่อจะกลับบ้านแต่ก็เห็นอีฟยืนมองสร้อยคอรูปหัวใจครึ่งซีกนั้นซึ้งมันคล้ายๆที่ผมให้ไว้....ใช่นั่นสร้อยคอที่ผมให้ไว้จริงๆด้วยผมเดินเข้าไปหาเธอก่อนที่จะถาม

"สร้อยคอสวยดีนะอีฟ"

"คุณรู้จักชื่อฉันได้ไงอะ"

"ก็เราเคยเรียนที่เดียวกันนะ"

"จริงหรอ  อื้มคุณช่วยพาฉันโรงเรียนเก่าที่เคยเรียนด้วยกันได้ไหม"

"ได้สิ"

  แล้วเราก็เดินไปคุยไปเผื่อเธอจะจำอะไรได้บ้างแต่ก็ไม่เลย มาถึงผมพาเธอไปในห้องเรียนแบล็กโฮของเธอแล้วพามาตรงที่เราเคยทะเลาะกันแต่เธอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทำให้ผมต้องพาเธอกลับบ้านเธอผมจะทำยังไงได้บ้างนะวันนี้ผมนัดเพื่อนเธอแล้วเพื่อนผมมาหารือกันในนี้มี เด นาย ฝน พิมพ์ อาย   นี่คือสมาชิกแบล็กโฮส่วนสมาชิกเรียลคิงมี เนม ปาย เปน หร่าย ทราย เราทั้งหมดดีกันตัั้งแต่ที่รู้ว่าอีฟโดนรถชนแล้วเราก็มาปรึกษากันที่สวนสาธาณะในตอนเช้า

"ฉันว่าเราน่าจะพาอีฟไปในที่ๆเธอเคยอยู่นะเเล้วเราก็แสดงให้เธอดูตอนที่เราทะเลาะกันอะไรอย่างเนี้ยดีไหม"

พิมพ์เพื่อนสนิทอีฟเสนอมา

"แล้วไงต่ออะ"

ไอ้เนมมันถาม

"ก็จะจำได้ไงถามทำไมเนี้ยง่ายจะตาย"

พิมพ์ดุใส่ไอ้เนมสองคนนี้เขาตกลงเป็นแฟนกันนะครับ

"แล้วถ้าอีฟจำไม่ได้ละ"

หร่ายเสนอมา

"เออทำไงละต่อละจ๊ะพิมพ์จ๋า"

ไอ้เนมใส่ลูกอ้อนใส่พิมพ์ไม่รู้ว่าที่มันถามนี่จะเอาคำตอบหรือกวนteenพิมพ์กันแน่

"เอ้าเรามาที่นี่เพื่อช่วยกันนิก็คิดดิ"

"โอ้"

ทุกคนร้องคลางออกมาแล้วพากันหัวเราะและตอนนี้เราก็ยอมทำตามแผนของพิมพ์ก่อนในวันอาทิตย์ที่จะถึงตอนนี้ผมมาถึงบ้านแล้วล่ะผมก็จัดการคิดแผนสำรองพลาง

อีฟ Talk

      ทำไมวันนี้ตอนคุยกับผู้ชายคนนั้นรู้สึกปวดหัวกันนะแล้วสร้อยคอนี้อีกมันคืออะไรแล้วที่ที่เขาพาไปดูทำไมรู้สึกว่าเราเคยเห็นผู้ชายคนนั้นมาก่อนนะทำไมนะมันคืออะไรน่ะทำไม โอ๊ย ทำไมรู้สึกปวดหัวจังล่ะสร้อยคอนี้มันต้องเกี่ยวอะไรกับผู้ชายคนนั้นแน่ๆ

"อีฟตื่นยังจ๊ะ"

เสียงแม่นี่หน่า

"ตื่นแล้วค่ะ"

จากนั้นฉันก็อาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาทานข้าวพร้อมกันแล้ววันนี้ฉันต้องไปเรียนพิเศษนิหน่ารีบไปดีกว่าเดี่ยวสาย

"อีฟไปก่อนนะค่ะ"

"อีฟพี่ไปส่งไหม"

พี่อาร์มถามฉันก่อนที่ฉันจะใส่รองเท้าอยู่

"ไม่เป็นไรค่ะอีฟไปก่อนนะค่ะ"

"จ๊ะ"

แล้วฉันก็เรียนจนเสร็จก็มาเดินเล่นที่สวนสาธารณะทำไมที่ตรงๆนี้คุ้นๆจังนะแล้วฉันก็นั่งนึกอยู่นานแล้วก็จำได้คร่าวๆว่าตรงนี้เป็นที่ๆฉันโดนรถชนนี่หน่าแล้วฉันก็เข้าโรงพยาบาลใช่ แล้วสร้อยคอนี่ล่ะช่างเถอะกลับบ้านดีกว่า

"เอ้าคุณที่เจอเมื่อวานนี่"

"อีฟ มาทำอะไรที่นี่หรอ"

"ออเดินเล่นนะค่ะแล้วคุณล่ะ"

"ออฉันก็มาเดินเล่นเหมือนกัน"

"อื้มงั้นฉันไปก่อนนะ"

"เดี่ยว"

"เอะสร้อยคอนั่นเหมือนกันเลยอะ  ไปละ"

ฉันยิ้มให้แล้วเดินจากไป เอะเขาจะเดินตามฉันมาทำไมนะ แล้วฉันก็มาหยุดตรงถนนเพื่อที่จะข้ามไปอีกฝั่ง

"นี่คุณตามฉันมาทำไมเนี้ย"

"เปล่าแค่เดินผ่าน"

''แล้วไป"

ฉันเดินไปตอนนั้นเองที่มีรถมอเตอร์ไซต์ขี้ผ่านมาพอดีจะชนฉันแล้ว ตึก นายคนนั้นดึงฉันกลับมากระทบกับตัวเขาทำไมรู้สึกว่ามันเคยเกิดเหตุการณ์นี้นะฉันพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก

"ทำไมเดินไม่ดูหะ"

นายนั่นเขาโมโหใส่ฉันจนค่ำฉันก็ยังเดิรกลับบ้านพร้อมนึกไปพลางความจำของฉันค่อยๆกลับมาเหมือนตอนนั้นนายคนนั่นสร้อยคอนั่น อ้อมกอดนั่น โอ๊ยนายเป็นใครกันแน่นะ