หลงรักนายขี้กวน

ประตูหน้าบ้านของฉันถูกเปิดออกฉันรู้ว่าพี่พายพิ้งค์คงกลัวว่าพี่อาร์มจะว่าพี่แกแน่ๆฉันเองก็กลัวแต่ฉันต้องทำให้เขาดีกันให้ได้ฉันจับมือพี่พายพิ้งค์เอาไว้แล้วบอกพี่แกว่าไม่ต้องกลัวเราสองคนเดินเข้ามาถึงหน้าประตูบ้านรู้สึกว่ามือพี่พายพิ้งค์สั่นมากสงสารพี่แกจริงๆเราสองคนเข้าย่างเท้าไปในบ้านรู้สึกว่าวันนี้บ้านเงียบมากแล้วจู่ๆก็มีมือใครไม่รู้มาโดนไหล่ฉันเกือบกริ๊ดแต่มืออีกข้างก็มาปิดปากเอาไว้แล้วไฟก็ค่อยๆเปิดขึ้นฉันหันไปมองนั่นคือพ่อกับแม่เอ้าเล่นไรเนี้ยเอ้าแล้วพี่พายพิ้งค์ไปไหนอ่ะ

"พ่อแม่เห็นพี่พายพิ้งค์ไหมอ่ะ"

ตอนแรกกะว่าพ่อกับแม่น่าจะตกใจแต่ที่ไหนได้ล่ะยืนยิ้มน่าบานเลยแสดงว่าหึฉันโดนแกล้งสินะชิบังอาจมากนะที่มาแกล้งฉัน

"แสดงว่าอีฟโดนแกล้งใช่ไหมค่ะ"

ฉันส่งสายตาจิกไปให้ชิฝากใว้ก่อนเถอะพี่พายพิ้งค์แกล้งน้องทามไม

"แม่กับพ่อขอโทษนะลูกแม่กลัวว่าหนูจะไปบอกพี่เขานะ"

โถช่างคิดนะค่ะแม่

"ค่ะหนูไม่บอกหรอกค่ะทีหลังบอกบ้างแล้วกันนะค่ะหนูงอนจริงๆด้วยถ้าทีหลังไม่บอกอะ"

ฉันพูดทำท่างอนด้วย

"มาแล้วค่ะ"

เอะพี่พายพิ้งค์นี้แหมเล่นละครเก่งเหมือนกันนะคร้าหลอกหนูทามไมอะฉันไม่ได้ที่จะโกรธแค้นอะไรหรอกเห็นพี่แกถือเค้กมาด้วยทีนี้เหลือแค่ให้พี่อาร์มกลับมาจากไปเที่ยวแค่นี้ก็จบส่วนเราที่เหลือคือฉันพ่อแม่ออกไปให้เขาคุยกันก็จบแบบสมบูรณ์แบบมีความสุขจัง

แกล็ก เสียงประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกผสมกับฝีเท้าที่เดินเข้ามา

"เอ้าทำไมไม่เปิดไฟกันบ้างเนี้ยมืดเลย"

มาถึงก็บ่นเลยน้าคร้า

แฮปปี้เบิร์ดเดทูยู เสียงเพลงวันเกิดดังขึ้นจนจบไฟถูกเปิดออกตอนนี้เหลือแค่พี่อาร์มกับพี่พายพิ้งค์แค่สองคนอิอิเข้าแผนสองคนนี้ต้องดีกันแน่ๆ

"อาร์มพิ้งค์ยังรักอาร์มอยู่นะแล้วอาร์มล่ะ"

พี่อาร์มเงียบไปสักพักคงทำให้พี่พายพิ้งค์กลัวเป็นแน่ที่จะได้ยินคำที่อยากไม่อยากได้ยินนั้น และตอนนั้นเองที่่่พี่อาร์มปัดเค้กที่อยู่ในมือพี่พายพิ้งค์ออกไปตกระเนระนาดอยู่กับพื้นก่อนที่ร่างสูงของพี่อาร์มเดินเข้าไปกอดพี่พายพิ้งค์พี่พายพิ้งค์เองก็คงตกใจไม่น้อยเลยล่ะ

"อาร์มยังรักพิ้งค์อยู่เมื่อรู้ถึงสาเหตุอาร์มก็เสียใจนะ"

"อาร์มเราดีกันนะ"

"อื้มอาร์มสัญญาว่าจะรักพิ้งค์คนเดียวจะไม่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอีกอาร์มสัญญา"

นี้สินะที่เรียกว่ารักที่เขาลิขิตมาถึงแม้ว่าจะมีเรื่องวุ่นๆเกิดขึ้นก็ยังผ่านมาได้เมื่อทั้งสองยอมเปิดใจกันและกันดีจริงๆ