หลงรักนายขี้กวน

ลีจอง Talk

   ฝากไว้ก่อนเถอะยัยแสบกล้ามากที่ทำอย่างนี้หยามกันชัดๆแต่จะว่าไปยัยนั่นก็เก่งใช่ย่อยสามารถเล่นงานพวกเราซะเดินไม่ไหวเลย นี่ต้องมาแพ้ให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆหรอเนี้ย น่าขายขี้หน้าเสียจริงรู้ถึงไหนอายถึงนั่นถ้าข่าวนี้แพร่ทั่วโรงเรียนฉันและเพื่อไม่ต้อเอาปิ๊บคลุมหัวหรอ ฝากใว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ

อีฟ Talk

      วันนี้เป็นอีกวันที่ฉันอารมณ์ดีมากเพราะได้แกล้งพวกนั้นสะใจจริงๆไม่อยากจะเชื่อว่าพวกนั้นจะอ่อนได้ถึงขนาดนี้ หึ รู้ถึงไหนอายถึงนั้นเลยล่ะและตอนนี้ฉันก็มีภาพตอนที่พวกนั้นโดนฉันเล่นงานไปป่านนี้คงร้องโอดโอยอยู่มั้งช่วยไม่ได้ตอนนี้ฉันกำลังจะเดินกลับบ้านเพราะวันนี้ไม่ได้เอารถมาระหว่างทางเห็นร้านเค้ก จริงด้วย บางสิ่งบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวเลย วันนี้วันเกิดพี่อาร์มนี่หน่าตายล่ะต้องซื้อเค้กไปเซอร์ไพรหน่อยแล้วเดี่ยวพี่แกจะน้อยใจ ระหว่างย่างก้าวไปในร้านก็เห็นบางคนที่ฉันไม่เคยลืม ทั้งใจดี น่ารัก สวย ฉันไม่เคยลืมเลยเธอคนนั้นกำลังซื้อเค้กบราวนี่อยู่น่าอร่อยแสดงว่าเธอไม่เคยลืมวันเกิดพี่ชายฉันพี่แกยังรักพี่อาร์มอยู่แต่พี่อาร์มแกดันเบื่อแกแต่ฉันนี่แหละจะทำให้เขากลับมารักกันเหมือนเดิมเพราะพี่แกคือคนเดียวที่ฉันรับเป็นพี่สะใภ้คนเดียวเท่านั้น ฉันรีบเดินไปทักพี่แก

"พี่พายพิ้งค์สวัสดีค่ะ มาทำอะไรที่นี้หรอค่ะ"

พี่พายพิ้งค์หันมายิ้มให้แต่ฉันรู้แหละว่ามาทำไมแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้แค่นั้น

"สวัสดีจ๊ะน้องอีฟ ออพอดีพี่เดินมาเจอร้านนี้แล้วรู้สึกอยากทานเลยเดินเข้ามาซื้อนะจ๊ะแล้วน้องล่ะ"

"ออมาซื้อเค้กเหมือนกันค่ะ พี่พายพิ้งค์ซื้อเค้กไปทานเองแน่หรอค่ะ"

พี่แกไม่พูดอะไร เอ้ารู้ไหมเนี้ยว่าน้องนะแค่หยอกเล่นเองนะ

"เออ อีฟขอโทษค่ะพี่พายพิ้งค์"

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ออพี่ฝากเค้ยนี้ไปไหนอาร์มด้วยได้ไหมจ๊ะ"

"เอ้า พี่ก็ต้องไปให้ด้วยตัวเองสิค่ะ"

"แต่ว่าถ้าพี่ไปอาร์มจะไม่ไล่ตะเพิดพี่หรอ"

"ไม่ค่ะอีฟจะเป็นสะพานให้แต่อีฟขอถามว่าพี่สองคนเลิกกันยังไงได้ไหมค่ะ"

"ก็ได้จ๊ะแต่สัญญาก่อนนะว่าจะไม่ไปโทษอาร์มนะถ้าพี่เล่า"

"ค่ะ"

       ฉันกับพี่พายพิ้งค์มานั่งที่หน้าร้านเพราะแถวยาวมากเลยมานั่งเล่าความหลังสาเหตุที่พี่สองคนเค้าเลิกกัน พี่พายพิ้งค์เล่าให้ฟังอย่างตั้งใจฉันเองก็ฟังอย่างตั้งใจเหมือนกัน   เรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ

      คือในวันนั้นเป็นงานวันเกิดของพี่พายพิ้งค์ พี่อาร์มก็ไปงานด้วยเช่นกันพี่สองคนนั่งคุยกันส่วนงานนี้จัดกันที่ร้านอาหารแถวใกล้ๆบ้านพี่พายพิ้งค์ค้าคุยกันอยู่ แต่ดั้นอีพี่อาร์มดันมีสาวมาทักแต่พี่พายพิ้งค์ก็ไม่ได้ที่จะโกรธอะไรเพราะพี่แกใจดีนะสิ พี่แกก็ทนฟังแล้วเสียงโทรศัพท์ของพี่พายพิ้งค์ก็ดังขึ้นพี่พายพิ้งค์แกก็กดรับทันทีสิ่งที่เธอได้ยินคือ แม่ของพี่แกหอบจนเข้าโรงพยาบาลอีกใจหนึ่งอยากจะไปหาแม่ทันที อีกใจหนึ่งก็อยากจะไปบอกพี่อาร์มก่อนว่าแม่เข้าโรงพยาบาลขอ

กลับก่อนแต่พี่แกก็ไม่อยากไปขัดความสุขของพี่อาร์มเลยไม่ได้บอกพี่แกก็ไปโรงพยาบาล เมื่อพี่อาร์มคุยกับสาวเสร็จก็หันมาแต่ดันไม่เจอใครแล้ว พี่แกคิดว่าเธอรับไม่ได้หลังจากที่เค้าก็คุยกันแล้วและตกลงกันเรีบยร้อยแต่พี่อาร์มโง่(โง่จริงๆเล้ย ตัวเองนะไปคุยสาวคนอื่นยังไม่รู้สึกผิดอีกแล้วยังมาว่าเค้าอีกโง่ไรอย่างนี้เนี้ยโง่จริงเรื่องแบบนี้นะหลงผู้หญิงจนลืมพี่สาวที่น่ารักของฉันไป น่านักนะ )พี่อาร์มแกโทรไปหาพี่พายพิ้งค์ด่าพี่แกสารพัดเลย จนพี่อาร์มแกขอเลิกพี่พายพิ้งค์ก็ไม่อยากเถียงเลยตอบตกลงไปแต่พี่พายพิ้งค์ยังรักพี่อาร์มอยู่เเละไม่เคยรักใครเลย  กลับไปจะเล่าให้ฟังจนลืมตาสว่างสักทีว่ากำลังจะเสียเพชรเม็ดงามไปไม่ได้การแล้วเรื่องนี้ฉันต้องจัดการแล้ว

"พี่พายพิ้งค์ไม่ต้องห่วงค่ะไปเถอะเดี่ยวอีฟจะคอยเป็นคนคุ้มให้เองค่ะ ไปนะค่ะพ่อกับแม่ก็ช่วยได้เพราะท่านก็ชอบพี่พายพิ้งค์มากว่ายัยเชอลีนนั่นกว่าเยอะพี่เหมาะที่สุดที่จะเป็นพี่สะใภ้ของอีฟนะค่ะ"

"อืม......ก็ได้จ๊ะ"

เสร็จเราสองคนก็เดินมาจนถึงหน้าบ้านพี่พายพิ้งค์ตัวสั่นน่าสงสารแต่ฉันก็ปลอบพี่แกจนแกยอมเข้าไปในบ้าน