หลงรักนายขี้กวน

หลังจากที่มันยังคงเก็บสิ่งที่มันจะกระทำเอาไว้จนตอนนี้ผมก็ยังนึึกไม่ออกว่ามันจะทำอะไร ป่วนหรอ ยังไงละผมงงไปหมดแล้วตอนนี้

อีฟ talk

เช้าแล้วทำไมรู้สึกว่านอนไม่ค่อยหลับนะรู้สึกเหมือนว่าวันนี้จะเจอเรื่องไม่ดีแน่เลยถึงนอนไม่ค่อยหลับรีบอาบน้ำดีกว่าเดี่ยวไปสายวันนี้ต้องรีบไปด้วยฉันให้พี่อาร์มมาส่งที่โรงเรียนมาถึงฉันรีบเดินสอยเท้าเข้าโรงเรียนเพราะฉันกลัวว่าพวกเรลคิงจะมาเอาคืนนะสิฉันรู้สึกกลัวยังไงไม่รู้เพราะเมื่อวานที่แอบได้ยินว่าจะมาเอาคืนกลัวแทบตายจนนอนไม่หลับ ถ้าพวกเขาเอาจริงฉันไม่ตายหรอรีบไปดีกว่า ฉันมาถึงห้องถึงกลับต้องอ้าปากค้างเพราะที่ประตูห้องมีกระจกใสๆไว้ส่องดูที่เห็นคือพวกเรลคิงมานั่งที่ของพวกเรา 

"อีฟ อีฟ"

เสียงใครนะเสียงคล้ายพิมพ์เลย ฉันหันไปก็เห็นพิมพ์และเพื่อนๆทำสีหน้าเศร้าแต่พวกเขาจะนั่งที่ตรงนั่นได้อีกไม่นานหรอกเพราะเดี่ยวต้องกระเด็นกลับไปแน่เพราะเดี่ยวฉันจะไปจัดการให้หลาบแสดงว่าครั้งก่อนยังน้อยไป

"ฉันจัดการเองรอตรงนี้ก่อนนะทุกคน"

"อีฟไหวหรอเดี่ยวนายจัดการเองดีกว่านะ"

"ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้สบายมาก ออไม่ต้องตามไปนะถ้าไม่ได้ขอนะเข้าใจนะ"

ฉันบอกไว้ก่อนเดี่ยวมันจะยาว

"อื้ม"

ทุกคนประสานเสียงตอบรับแสดงว่าเข้าใจ

"งั้นฉันไปนะ"

"อีฟระวังตัวด้วยนะ"

นายคงเป็นห่วงฉันมากเพราะเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังเด็กสินะ

"อื้มไม่เป็นไรหรอก ไปนะ"

ทุกคนถอยออกไปซ่อนที่ซอกเสาส่วนฉันหายใจยาวๆก่อนจะผลักประตูเข้าไปทำให้ทุกสายตาจับจ้องโดยเฉพาะนายลีจองมองด้วยแล้วยิ้มมุมปาก ยิ้มไรฉันไม่ละลายด้วยสายตาแบบนั้นหรอกนะอย่าหวังว่าจะทำให้ฉันหลงได้ง่ายๆ

"พวกนายมาทำไม"

ฉันบอกทำเสียงดุก่อนที่จะกวาดสายตามองพวกเรลคิงอย่างดุดันทุกคนก่อนจะมาหยุดที่นายลีจองยังคงยิ้มมุมปากอยู่

"เอ้ามาคนเดียวหรอแม่ตัวดี"

หึฉันยิ้มมุมปากพร้อมสายตากวนteenไปให้ทำให้หมอนั่นน่าจะชื่อเนมพยายามจะเข้ามาตบกระทีบฉันชัวแต่นายลีจองมาดักมือห้ามแล้วส่งสายตาเหมือนพยายามจะบอกอะไรสักอย่างก่อนจะหันมาทางฉันแล้วเดินมาใกล้ๆฉันและตอนนี้หน้าฉันถึงกับร้อนเป็นอะไรเนี้ย

"อยากให้เราออกไปจากห้องนี้เธอต้องเป็นแฟนฉันสิแล้วเราจะออกไป"

หึฉันกัดฟันตัวเองเเน่น กล้าดียังไงมาทำแบบนี้ไม่มีวันหรอก

"แล้วถ้าไม่ตกลงล่ะนายจะทำไม จะทำอะไรฉันได้"

"งั้นเราจะพังห้องนี้ซะ"

หึมีข้อต่อรองซะด้วย

"นายกับเพื่อนนายรีบไปซะเถอะก่อนจะไม่มีโอกาสออกไปอย่างหน้าตาและร่างกายยังอยู่ในสภาพดีอยู่นะ"

นายลีจองหัวเราะดังสะนั่นทั่วห้อง หึมีความสุขไปให้พอเพราะนายกับเพื่อนนายจะไม่มีโอกาสหัวเราะอีกหลายวัน

"เธอนะจะมาทำอะไรฉันได้ล่ะ ตัวแค่นี้นะ"

นายลีจองเข้ามาใกล้แล้วเอื้อมมือมาจะจับผมฉันละสิไม่มีวันหรอกฉันใช้มือของฉันเองหักแขนนายลีจองไปไว้ข้างหลังแล้วเตะเขาล้มลงไปนอนกับพื้นคงเจ็บน่าดู แต่เขาเองก็สบัดมือฉันแล้วพยายามจะมาทำวิธีเดียวกับฉันแต่เสียใจนะฉันนะฉลาดกว่านายเยอะฉันถีบเขาลงไปนั่งจมกับพื้นร้องโอดโอยน่าสงสารจริง เพื่อนเขาชื่อไรนะออ นายเนมก็วิ่งกรูมากะจะผลักฉันแต่ดั้นล่มไปนอนอยู่สมน้ำหน้ามาอีกคนนายปายนี่ยังไม่กลัวอีกหรอทนทานกันจริงๆนายปายกะจะขว้างของใส่ฉันแต่หลีกทันเลยกระโดนเตะหน้าปากแตกสลบไปเลยเหลืออีกคนนายเปนวิ่งไปซ่อนหลังเพื่อนสาว

"ใครจะเป็นคนต่อไป"

ฉันหันไปยิ้มมุมปากแสระยิ้มให้สามคนนั้นกลัวจนขอร้อง

"อย่าทำอะไรฉันนะทำนายเปนนี่"

"เอ้าทรายทำไมพูดงี้อะ" 

"ก็เพราะนายนั้นแหละ"

"ฉันไม่ทำอะไรพวกเธอหรอกแต่ช่วยพาศพเพื่อนนายออกไปเลยนะก่อนที่ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครออกไปในสภาพดีเลยล่ะ ว่าไง"

"ได้ๆเราจะไม่มาที่นี่อีก และฉันจะพาเพื่อนฉันกลับเองขอโทษที่มารบกวนนะค่ะลาก่อนค่ะ"

แล้วพวกเธอก็พากันจูงและลากพาเพื่อนเธอไปยังห้องและฉันก็เดินตามหลังมาทุกคนในชุมนุมฉันต่างอ้าปากค้างกับผลงานชิ้นเอกของฉันสมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอีฟซ่าอย่างฉันและอีกอย่างถ้ามาทำอะไรที่ฉันไม่พอใจอีกนายจะโดนฉันเอาคืนแรงจนมุดดินหนีเลย  

"นี่อีฟเธอเป็นคนซ้อมพวกเรลคิงเองหรอคนเดี่ยวเนี้ยนะจริงดิเจ๋งอะ"

พิมพ์มันพูดซะเวอร์

"อื้ม บอกแล้วไงว่าสบายๆ"

ทุกคนหัวเราะชอบใจฉันเองก็สะใจสนุกดีนะอยากมากวนฉันก่อนทำไมละ