หลงรักนายขี้กวน

หลังจากที่มันยังคงเก็บสิ่งที่มันจะกระทำเอาไว้จนตอนนี้ผมก็ยังนึึกไม่ออกว่ามันจะทำอะไร ป่วนหรอ ยังไงละผมงงไปหมดแล้วตอนนี้
อีฟ talk
เช้าแล้วทำไมรู้สึกว่านอนไม่ค่อยหลับนะรู้สึกเหมือนว่าวันนี้จะเจอเรื่องไม่ดีแน่เลยถึงนอนไม่ค่อยหลับรีบอาบน้ำดีกว่าเดี่ยวไปสายวันนี้ต้องรีบไปด้วยฉันให้พี่อาร์มมาส่งที่โรงเรียนมาถึงฉันรีบเดินสอยเท้าเข้าโรงเรียนเพราะฉันกลัวว่าพวกเรลคิงจะมาเอาคืนนะสิฉันรู้สึกกลัวยังไงไม่รู้เพราะเมื่อวานที่แอบได้ยินว่าจะมาเอาคืนกลัวแทบตายจนนอนไม่หลับ ถ้าพวกเขาเอาจริงฉันไม่ตายหรอรีบไปดีกว่า ฉันมาถึงห้องถึงกลับต้องอ้าปากค้างเพราะที่ประตูห้องมีกระจกใสๆไว้ส่องดูที่เห็นคือพวกเรลคิงมานั่งที่ของพวกเรา 
"อีฟ อีฟ"
เสียงใครนะเสียงคล้ายพิมพ์เลย ฉันหันไปก็เห็นพิมพ์และเพื่อนๆทำสีหน้าเศร้าแต่พวกเขาจะนั่งที่ตรงนั่นได้อีกไม่นานหรอกเพราะเดี่ยวต้องกระเด็นกลับไปแน่เพราะเดี่ยวฉันจะไปจัดการให้หลาบแสดงว่าครั้งก่อนยังน้อยไป
"ฉันจัดการเองรอตรงนี้ก่อนนะทุกคน"
"อีฟไหวหรอเดี่ยวนายจัดการเองดีกว่านะ"
"ไม่เป็นไรหรอกแค่นี้สบายมาก ออไม่ต้องตามไปนะถ้าไม่ได้ขอนะเข้าใจนะ"
ฉันบอกไว้ก่อนเดี่ยวมันจะยาว
"อื้ม"
ทุกคนประสานเสียงตอบรับแสดงว่าเข้าใจ
"งั้นฉันไปนะ"
"อีฟระวังตัวด้วยนะ"
นายคงเป็นห่วงฉันมากเพราะเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังเด็กสินะ
"อื้มไม่เป็นไรหรอก ไปนะ"
ทุกคนถอยออกไปซ่อนที่ซอกเสาส่วนฉันหายใจยาวๆก่อนจะผลักประตูเข้าไปทำให้ทุกสายตาจับจ้องโดยเฉพาะนายลีจองมองด้วยแล้วยิ้มมุมปาก ยิ้มไรฉันไม่ละลายด้วยสายตาแบบนั้นหรอกนะอย่าหวังว่าจะทำให้ฉันหลงได้ง่ายๆ
"พวกนายมาทำไม"
ฉันบอกทำเสียงดุก่อนที่จะกวาดสายตามองพวกเรลคิงอย่างดุดันทุกคนก่อนจะมาหยุดที่นายลีจองยังคงยิ้มมุมปากอยู่
"เอ้ามาคนเดียวหรอแม่ตัวดี"
หึฉันยิ้มมุมปากพร้อมสายตากวนteenไปให้ทำให้หมอนั่นน่าจะชื่อเนมพยายามจะเข้ามาตบกระทีบฉันชัวแต่นายลีจองมาดักมือห้ามแล้วส่งสายตาเหมือนพยายามจะบอกอะไรสักอย่างก่อนจะหันมาทางฉันแล้วเดินมาใกล้ๆฉันและตอนนี้หน้าฉันถึงกับร้อนเป็นอะไรเนี้ย
"อยากให้เราออกไปจากห้องนี้เธอต้องเป็นแฟนฉันสิแล้วเราจะออกไป"
หึฉันกัดฟันตัวเองเเน่น กล้าดียังไงมาทำแบบนี้ไม่มีวันหรอก
"แล้วถ้าไม่ตกลงล่ะนายจะทำไม จะทำอะไรฉันได้"
"งั้นเราจะพังห้องนี้ซะ"
หึมีข้อต่อรองซะด้วย
"นายกับเพื่อนนายรีบไปซะเถอะก่อนจะไม่มีโอกาสออกไปอย่างหน้าตาและร่างกายยังอยู่ในสภาพดีอยู่นะ"
นายลีจองหัวเราะดังสะนั่นทั่วห้อง หึมีความสุขไปให้พอเพราะนายกับเพื่อนนายจะไม่มีโอกาสหัวเราะอีกหลายวัน
"เธอนะจะมาทำอะไรฉันได้ล่ะ ตัวแค่นี้นะ"
นายลีจองเข้ามาใกล้แล้วเอื้อมมือมาจะจับผมฉันละสิไม่มีวันหรอกฉันใช้มือของฉันเองหักแขนนายลีจองไปไว้ข้างหลังแล้วเตะเขาล้มลงไปนอนกับพื้นคงเจ็บน่าดู แต่เขาเองก็สบัดมือฉันแล้วพยายามจะมาทำวิธีเดียวกับฉันแต่เสียใจนะฉันนะฉลาดกว่านายเยอะฉันถีบเขาลงไปนั่งจมกับพื้นร้องโอดโอยน่าสงสารจริง เพื่อนเขาชื่อไรนะออ นายเนมก็วิ่งกรูมากะจะผลักฉันแต่ดั้นล่มไปนอนอยู่สมน้ำหน้ามาอีกคนนายปายนี่ยังไม่กลัวอีกหรอทนทานกันจริงๆนายปายกะจะขว้างของใส่ฉันแต่หลีกทันเลยกระโดนเตะหน้าปากแตกสลบไปเลยเหลืออีกคนนายเปนวิ่งไปซ่อนหลังเพื่อนสาว
"ใครจะเป็นคนต่อไป"
ฉันหันไปยิ้มมุมปากแสระยิ้มให้สามคนนั้นกลัวจนขอร้อง
"อย่าทำอะไรฉันนะทำนายเปนนี่"
"เอ้าทรายทำไมพูดงี้อะ" 
"ก็เพราะนายนั้นแหละ"
"ฉันไม่ทำอะไรพวกเธอหรอกแต่ช่วยพาศพเพื่อนนายออกไปเลยนะก่อนที่ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครออกไปในสภาพดีเลยล่ะ ว่าไง"
"ได้ๆเราจะไม่มาที่นี่อีก และฉันจะพาเพื่อนฉันกลับเองขอโทษที่มารบกวนนะค่ะลาก่อนค่ะ"
แล้วพวกเธอก็พากันจูงและลากพาเพื่อนเธอไปยังห้องและฉันก็เดินตามหลังมาทุกคนในชุมนุมฉันต่างอ้าปากค้างกับผลงานชิ้นเอกของฉันสมน้ำหน้าเล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับอีฟซ่าอย่างฉันและอีกอย่างถ้ามาทำอะไรที่ฉันไม่พอใจอีกนายจะโดนฉันเอาคืนแรงจนมุดดินหนีเลย  
"นี่อีฟเธอเป็นคนซ้อมพวกเรลคิงเองหรอคนเดี่ยวเนี้ยนะจริงดิเจ๋งอะ"
พิมพ์มันพูดซะเวอร์
"อื้ม บอกแล้วไงว่าสบายๆ"
ทุกคนหัวเราะชอบใจฉันเองก็สะใจสนุกดีนะอยากมากวนฉันก่อนทำไมละ