Write dream on paper เขียนฝันลงแผ่นกระดาษสู่อนาคต

  ผมว่าบางทีการมีคู่เนี่ย...มันดูลำบากนะครับ แค่ดูแลตัวเองก็จะไม่รอดแล้ว ไหนจะต้องใส่ใจกับ
เรื่องของคนอื่นๆแล้ว การมีคู่เนี่ยมัน x2 เลยนะครับ...แล้วยิ่งถ้าเลี้ยงสัตว์หรือมีลูกด้วยเนี่ย...
มัน x3 เลยนะครับ ที่ผมเอามาพูดเนี่ยเพราะว่า พี่สรัญ ที่เป็นหัวหน้าพนักงานน่ะ เขามีครอบครัว
ลูก3 แล้วก็คนใกล้ตัวผมอีกคน หมอมาว ผู้กำลังแอบมีความรัก...จำได้ไหมครับ เรื่องที่มนุษย์ป้า
พูดเรื่องของหมอมาวกับหมอบันน่ะนั่นเรื่องจริง แต่แค่ทั้งคู่ไม่ได้คบกันแค่นั้น... พี่สรัญเองก็มีภาระ
หน้าที่อันใหญ่หลวงเนื่องจากว่าพี่เขาเป็นหัวหน้าครอบครัวจึงจะต้องปฏิบัติงานเพื่อส่งเงินให้ลูกได้
เข้าเรียน หรือจ่ายค่าเลี้ยงดู ค่าข้าวของเครื่องใช้ช่วยภรรยาที่ต้องดูแลลูกๆแทนเขา มันดูเหนื่อย..
จริงๆนะครับ ทำไมผมถึงรู้หรอ? มนุษย์ป้านั่นแหละ อย่าหาว่าผมแกว่งเท้าหาเสี้ยนเลย ต่อให้ผมไม่
ฟังยังไงก็ได้ยินเพราะป้าแกพูดทีนึงจากหลังซอยดังถึงหน้าซอย...แต่ผมขอพูดเรื่องรักๆแค่นี้ละกัน
นะครับ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของผม...
  "วันนี้เจ้าพวกนี้จะมาอยู่กับพวกเราล่ะ"หลังจากที่หมอมาวเอาลูกสุนัขตัวน้อยมา ทุกคนต่างแยก
กันไปทำหน้าที่ อาบน้ำให้น้องหมา เตรียมน้ำเตรียมนม ส่วนผมที่ยังไม่ค่อยรู้อะไรก็ไปทำหน้าที่ให้
อาหารหมาเช่นเดิม เพราะลูกหมาต้องได้รับการเอาใจใส่ให้ดีเยี่ยมและโอกาสเสี่ยงที่จะตายก็สูง
ผมจึงให้พวกมืออาชีพเขาทำกันดีกว่า
  "นังหมอนั่นเอาภาระมาให้อีกละ ชิส์"มนุษย์ป้าบ่นพึมพำกับพนักงาน อ่า...น่ารำคาญชะมัดพวกดี
แต่เห่าลับหลังเนี่ย 
  "พวก_อแหล_ระแดะเอาหมาข้างทางมาทำเป็นดูแลอ่อนผู้ชาย...น่าไม่อาย"พูดอย่างงี้....
หน้าไม่อายเลยนะครับ จังหวะนั้นแหละ...ผมขึ้นครับ! รีบหันขวับไปเตรียมจะต่อว่ากลับไปแต่แล้ว
ผม...ก็โดนพี่สรัญแย่งซีนไปก่อน ด้วยสิ่งที่รุนแรงกว่านี้คือ...ตบ! พร้อมด้วยคำด่าชุดใหญ่
  "แกมันก็ดีแต่ปากเห่าไปวันๆ!!!!!!! แน่จริง-ึงไปพูดต่อหน้าเขาสิ๊!!! ไม่ใช่มาเห่าให้คนอื่น! ไม่
พอใจอะไร-ึงก็ไปบอกเขาสิ!! ไปบอกคนอื่นเขาจะไปรู้ไหม!!"จัดไปชุดใหญ่ไฟกระพริบ ทุกๆคน
หันไปดูที่พี่สรัญและมนุษย์ป้าด้วยความพร้อมใจ หมอมาวรีบวิ่งตรงดิ่งเข้ามาถึงกับหยุดชะงัก
เมื่อพบมนุษย์ป้าล้มลงไปนั่งน้ำตาคลอ กับพี่สรัญที่ยืนเท้าเอวเอามือชี้หน้านางมนุษย์ป้า
  "กะ...เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย!!!!"หมอมาวถามบุคคลทั้ง2 ก่อนจะออกจากห้องไปแล้วเรียกพบ
ทั้งคู่ คนอื่นๆเองก็ทำงานต่อไปด้ยวความตั้งใจส่วนผมเองก็ทำหน้าที่เสร็จเรียบร้อย ก็เริ่มว่าง
อาจจะแวะไปทักทายโอเลี้ยงบ้างเป็นบางครั้ง เดินไปเดินมาด้วยความเบื่อ จนในที่สุดผมก็เดิน
ไปหาหมอมาวเพื่อว่าจะมีอะไรทำ เมื่อผมเดินไปถึงห้องของหมอมาวก็พบว่าหมอมาวกำลังกุม
ขมับ ด้านหน้าของเธอเป็นมนุษย์ป้าและพี่สรัญที่ก้มหน้าหรือกำลังปวดขมับกันอยู่
  "แล้วคุณรู้ไหมคะ ว่าที่นี่มีเด็กอยู่ด้วย!"เด็กที่ว่าก็คงจะหมายถึง ผม สินะ...ผมได้แต่คิดนาง
มนุษย์ป้าก็สวนขึ้นมาพร้อมกับเอามือทุบโต๊ะ
  "มันผิดที่คุณนั่นแหละ! ไปรับเด็กนั่นมาทำไม!!!!!!!! ที่บ้านเก่าไม่ให้มันอยู่ด้วยเพราะมันไร้
ค่าไง!!!!!!!!!!!!! มันเป็นขอทานไปแต่แรกก็ดีอยู่แล้ว! เชื้อโรคอะไรต่อมิอะไรก็มาจากมัน!
มันก็เหมือนสิ่งที่ไม่มีใครต้องกา---"ไม่ทันพูดจบ พี่สรัญก็มือไว ใช้มือตบเข้าเบ้าหน้ามนุษย์ป้า
เต็มแรงจนหุบปากเงียบไป สิ่งที่ไม่มีใครต้องการ...ใช่...อาจจะถูกของเขาก็ได้...ผมมันไร้ค่า...
ผมมัน...โธ่เอ้ย! ถ้าไม่มีผมอยู่ตั้งแต่แรก...พี่สาวก็ไม่ต้องรู้สึกผิด...พี่สรัญก็ไม่ต้องโดนเรียกพบ
ที่ทุกๆคนทำอย่างงั้นคงเพราะ...สมเพชในตัวผมสินะ ฮึก...ตอนนั้นผมได้แต่พยายามกลั้นน้ำตา
และไม่ส่งเสียงออกมาเพื่อที่จะไม่ให้คนในห้องได้ยิน...
  "ไปโทษเด็กทำไม!!!!!!! เฮ้อ......-ึงอ่ะแค่ไม่อยากทำงาน!! ไม่อยากดูแลลูกสุนัขใหม่ๆนั่น!
เด็กไปเกี่ยวอะไรด้วย!"พี่สรัญโต้กลับใส่นางมนุษย์ป้าด้วยอารมณ์ที่เกินปรอท หมอมาวได้แต่บอก
ห้ามซึ่งก็ใช้เวลานานพอสมควร
  "กะ....ก็อีเด็กนั่นมัน..."มนุษย์ป้าพึมพำเบาๆ แหม...ทีอย่างงี้ล่ะทำมาพูดเบาไม่ให้คนได้ยิน
ทีตอนนินทาลับหลังล่ะ แหกปากเอ้า แหกปากเอา...
  "ก็มันไม่ยอมฟังดิฉันเลยนี่นา"หูย.....บอกเลย ภาษายุคนี้ก็คงเป็น'สตอมากๆครับ'ไม่ฟังอะไร
ฟังไปก็บอกเรื่องของผู้ใหญ่เด็กอย่ายุ่ง พอไม่ฟังก็หาว่าเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา...ผมแอบถอน
หายใจเบาๆก่อนจะเดินไกลออกมานั่งเขียนนิยายอยู่ข้างๆกรงของโอเลี้ยงที่นอนพักฟื้นอยู่
มันนอนหลับปุ๋ยเลยล่ะครับ ทำเอาผมอยากจะนอนตามไปด้วยเลย...ใช่ครับ ผมหลับตรงนั้นเลย
ล่ะครับ หลับคาเก้าอี้เลย ซึ่งอย่าถามว่าตอนตื่นเป็นไงนะครับ ปวดหลังมาก...ภายในความฝัน
ผมฝันเห็น...พี่สาว...ครอบครัว...ในฝันของผม...ผมได้เป็นนักเขียนตามหวัง...อรุณนักเขียน
ผู้หล่อเหลาและเก่งที่สุดในโลก ฮ่าๆ! นี่แหละที่ผมต้องการ นี่แหละที่ผมหวัง...แต่แล้ว...ทุก
อย่างกลับสลายไป พี่สาว ครอบครัวและความฝันที่จะเป็นนักเขียน...ท่าน! กองกระดาษขนาด
มหึมาที่เรียกกันว่า 'เงิน'มาขวางทางของผมเอาไว้ ผมพยายามที่จะปีนป่ายข้ามไปฝั่งตรงข้าม
ซึ่งก็คือความสำเร็จ...ผมพยายามแล้วพยายามอีก..ก็ไม่สามารถที่จะก้าวข้ามผ่านสิ่งที่เรียกว่า 
'เงิน'ได้เลย ผมจำเป็นต้องอยู่ฝั่งนั้นต่อไปซึ่งก็คือ 'ความเป็นจริง' ที่โหดร้ายกับผม ผมท้อแท้..
สิ้นหวัง...เฮ้อ...ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย.....