Write dream on paper เขียนฝันลงแผ่นกระดาษสู่อนาคต
เขียนโดย 
sakuhap
วันที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2559 เวลา 17.38 น.
แก้ไขเมื่อ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2559 18.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) คู่ซี้4ขา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความพวกคุณเคยเลี้ยงสัตว์รึป่าว ตอนผมยังร่อนเร่อยู่ผมก็มีเพื่อนตัวนึงชื่อว่า โอเลี้ยง มันเป็นหมาพันธุ์
ไทยหลังอานสีดำ ตอนนั้นมันยังเป็นลูกหมาตัวเล็กอยู่ในกล่องลังเน่าๆใบนึง ซึ่งผมเดาเลยว่ามัน
ถูกทิ้งแล้ว แต่ผมก็...คิดนะว่า ผมจนขนาดนี้แล้วจะไปเลี้ยงมันได้ไง ผมได้แต่วิ่งหนีซึ่งโอเลี้ยง
มันก็วิ่งตามผมตลอดจนผมตัดใจไม่ได้เลี้ยงมัน มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ในตอนนั้นผมได้เริ่มเขียน
เรื่องชีวิตของผมแล้ว และเดินทางไร้จุดหมายต่อไปท่ามกลางเสียงนินทาของบุคคลรอบกาย
"แกดูดิ พวกโฮมเลสไร้บ้าน สกปรกอ่ะ"."อี๋ คนบ้าเดินชุดเยินๆ"."อี๋ เศษขยะ". ซึ่งคำเหล่านั้น
มันสะท้อนเข้าหูของผม ผม...เสียใจ ผมได้แต่เดินเช็ดน้ำตาต่อไป ชุดที่เด็กน้อยให้มาผมก็เอาหิ้ว
ไว้เพื่อห่มนอนกับเจ้าโอเลี้ยง บางทีโชคดีก็มีคนเอาข้าวมาให้ บางทีโชคร้ายก็โดนปาหินใส่....
ชีวิตของผมมันคงแค่....เศษขยะเดินได้สินะ....ไม่มีใครสนใจ..ไม่มีใครเหลียวแล....ช่างน่า
สมเพชจริงๆ...ผมมันบ้าที่อยากออกมา...ถ้าผม..ไม่ออกมา....พี่สาวก็จะไม่เสียใจ...พี่สาวก็จะ
เชื่อใจผม...และผมเองก็....จะไม่ถูกทิ้ง.... ผมได้แต่เดินร้องไห้ไปโดยไร้ซึ่งจุดหมายปลายทาง
"นี่เธอน่ะ.."เสียงชายหนุ่มอายุราวๆ30ต้นๆเรียกผมสีหน้าของเขาดูดุมาก ผมมองเขาตัวของผม
สั่นไม่หยุดกอดสมุดเล่มเล็กพร้อมกับมีโอเลี้ยงคอยบังให้ ผมมองหน้าเขาด้วยแววตาหมาขี้ขลาด
เขายืนมองผมซักพักหนึ่งแล้วโยนของให้ผม
"อ่ะ ข้าวเอาไปกินซะ แล้วก็ในถุงมีอาหารหมากระป๋องด้วยเอาไปด้วยล่ะ"เขาพูดน้ำเสียงดูเข้ม
แต่จริงๆเขาอ่อนโยนมาก ถุงๆนั้นมีข้าวผัดกล่องของเซเว่นแล้วอาหารหมากระป๋อง ผมดีใจมากๆที่
ผมได้มีข้าวกิน โอเลี้ยงเองก็ดีใจเช่นกัน ในโลกใบนี้..มันก็ไม่ได้เลวร้ายไปซะหมดนี่นา.....แต่
แล้วก็มีหญิงสาวในชุดสีขาวสวยงามดุจนางฟ้า...สวยอะไรขนาดนี้กันนะ..... หญิงสาวคนนั้นเดิน
ตรงมาที่ผม นางฟ้าคงจะโปรดผมแน่เลย ตอนนั้นผมคิดอย่างนั้นนะแต่....เธอไม่ใช่นางฟ้าแต่เธอ
คือ....ซาตานในลุคนางฟ้า เธอพาผมไปที่ซอกแห่งหนึ่งแล้วจู่ๆ ชายหนุ่ม2คนก็เดินมาจากไหน
ไม่รู้...
"แกน่ะ...มีเงินรึป่าว"เสียงเข้มของชายหนุ่ม เขากระชากคอเสื้อของผมก่อนจะผลักผมเต็ม
กำแพงผมเจ็บมากๆ พยายามจะส่งเสียงออกมาแต่ชายหนุ่มอีกคนก็เอามืออุดปากเอาไว้
"อี๋...สกปรก แกน่ะมีเงินรึป่าว"ผู้หญิงคนนั้นถาม ในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนเตรียมมีดไว้ ผมน้ำตา
ไหลออกมาไม่หยุด โอเลี้ยงก็เห่าออกมาเสียงดัง
"ไอหมาบ้า หยุดเห่าซะทีสิวะ!!"ชายหนุ่มเตะโอเลี้ยงเข้าเต็มเปา ซึ่งทำให้ผมร้องไห้มากขึ้น
หญิงสาวหยิบถุงพลาสติกของผม ก่อนจะหยิบอาหารสุนัขและข้าวกล่องไป อาหารของคุณอาผู้
ใจดีดันโดนหยิบไปแล้ว อาหารของผม...อาหารของโอเลี้ยง แต่แล้วพระเจ้าก็สงสาร ประทาน
คุณยามออกมา
"เห้ย!!!!! พวกเอ็ง3คนทำบ้าอะไรตรงนี้วะ!! มานี่!ฉันจะจับส่งตำรวจ!!!!!"คุณลุงยามหยิบไม้
ตะบองอันใหญ่พร้อมกับโทรหาตำรวจ โจรสามคนรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับของในถุงพลาสติก
"ฮึก..ฮือ...ฮือ......"ผมพยายามจะกลั้นเสียงแล้วโอบกอดโอเลี้ยงที่นอนแน่นิ่งไปแน่น ลุงยาม
เดินตรงมาหาผมด้วยสีหน้าดุดันผม..กลัว......
"พ่อหนุ่มน้อยเอ้ย...เป็นอะไรรึป่าว"คุณลุงยามถามผมด้วยสีหน้าเอ็นดู แล้วอุ้มโอเลี้ยงและพา
ผมไปที่ๆหนึ่ง....ที่นั่นคือ คลีนิกสัตว์หมอมาว ผมเคยมาที่นี่ครั้งหนึ่งแหละแต่มันนานมาแล้ว...
"สวัสดีค่ะลุงยาม...อ้าว!หนูอรุณนิจ้ะ"ผู้หญิงผมสีน้ำตาลยาวในชุดกาวโบกมือให้ผม เธอคนนี้
ชื่อ'หมอมาว'ครับ เป็นสัตวแพทย์ของคลีนิกนี้ตอนนั้นผมก็เรียกสัตวแพทย์ว่า หมอหมาแหละครับ
คลีนิกนี้เป็นโรงแรมสัตว์เล็กๆด้วย ผมเคยไปเล่นอยู่...มีแต่หมาแหละครับ
"สะ...สวัสดี ฮึก....ครับ"ผมสะอื้นเพื่องจากเหตุการณ์เมื่อชั่วครู่ไม่หาย หมอมาวเองก็น่าจะรู้สึก
ได้ลุงยามวางตัวโอเลี้ยงลงบนเตียงตรวจและให้หมอมาวตรวจดูร่างกายของโอเลี้ยงและรับหน้าที่
ดูแลผมชั่วคราว ส่วนลุงยามก็ไปทำหน้าที่ต่อ ผมนั่งทำใจเรียกสติอยู่สักพักก่อนจะรีบวิ่งไปดู
โอเลี้ยง
"น้องไม่เป็นไรหรอกจ้ะแค่ฟกช้ำนิดหน่อยเดี๋ยวเดียวก็หายปล่อยหลับไปซักพัก อ้อ! ส่วนเธอน่ะ
มานั่งใกล้ๆหมอหน่อยสิจ้ะ"หมอมาวอธิบายแล้วกวักมือเรียกผม ผมไปนั่งข้างๆหมอมาวซึ่งเธอก็
ยิ้มให้ผม ผมรู้....ว่าผม...ต้องทำอะไร....
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
