Write dream on paper เขียนฝันลงแผ่นกระดาษสู่อนาคต

  "นั่นไง นั่นไงคะ คุณตำรวจ เด็กนั่นเป็นคนขโมยเงินของเดี๊ยนไปน่ะค่ะ"มีผู้หญิงคนนึงอายุราว

40กว่า เดินดิ่งตรงมาที่ผม แล้วชี้ที่ผม

  "ตะ แต่ผมยัง มะ ไม่ได้ทำอะไรเลย นะครับ"ผมมองตำรวจ ความจริงผมยังไม่ทันทำอะไรเลย

ด้วยซ้ำไป เหตุใดถึงมากล่าวหากันอย่างนี้ ผมพยายามพูดคุยกับตำรวจแต่ก็ไม่สำเร็จ 'ตุบ!' ผม

เหลือบไปเห็นกับคนบางคนที่ผมรู้จักคนๆนั้นก็คือ พี่สาว เธอมองมาที่ผมด้วยสายตาหดหู่และผิด

หวังที่สุด

  "อะ อรุณ ทำไมถึง...ทำแบบนี้ล่ะ"พี่สาวพูดกับผมเป็นครั้งสุดท้ายผมรู้ตัวเลยว่า ผม....ถูก

เนรเทศออกจากบ้านแล้ว ทำไมกัน...ทำไม!ถึงกล่าวใส่ร้ายกันอย่างนี้ ผมไม่กล้าพูดออกไป ผมรู้

เลยว่าถึงพูดไปก็ไม่มีใครเชื่อผม ผมรู้ว่าตอนนี้...ผมมันก็เหมือนกับ ลูกแกะ ตัวนึงที่ไม่มีทางสู้กับ

หมาจิ้งจอก ผู้ล่าที่ตัวใหญ่และแข็งแรงอยู่แล้ว... ตำรวจพาผมไปที่โรงพัก คุยกันอยู่นานสองนาน

จนผลสรุปได้ว่าทุกสิ่งเป็นการหลอกลวง ผู้หญิงคนนั้นหลอกตำรวจที่จริงเธอคงคิดว่า บ้านของผม

รวยมากที่มาทำเรื่องประหลาดได้ ผู้หญิงคนนั้นพอจบแทนที่เธอจะขอโทษกลับวิ่งหนีไปพร้อมกับ

หาบและเงินก้อนสุดท้ายที่ผมจะใช้ ผมวิ่งตามเธอไปตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่...ผลคือเธอวิ่ง

ไปพร้อมเงินของผม แต่สิ่งที่น่าเศร้ากว่านั้นคือ ไม่มีใคร...สนใจ...หรือ..เห็นใจผมเลย...เดิมที

ทุกคนไม่เห็นผมอยู่ในสายตาอยู่แล้ว ตอนนี้ผมมีแค่เงินจำนวน50บาท และสมุดเล่มเล็กๆเล่มนึง

กับชุดขาดๆ และไม่มีรองเท้าใส่ เท้าที่ระบมเพราะวิ่งไปนาน เหงื่อตก หน้าตาและผมเลอะโคลน

และฝุ่นเพราะผมเองก็สะดุดแล้วล้มบ้างขณะวิ่ง ผมทำได้แต่...หาที่พักและเขียนนิยายไป

วันๆ....แล้วนึกแต่เรื่องที่ผมเห็นพี่สาวทำหน้าผิดหวัง มันทำให้ผมแทบจะหยิบเศษแก้วแล้วแทง

ตนแต่ผมก็ไม่ทำ เพราะผม...ยังจำเรื่องดีๆที่เกิดขึ้นในชีวิตของผม คำให้กำลังใจ ผมเดินไปขอ

ข้าวตามร้านต่างๆบางร้านก็ ให้แต่ซากเหลือทิ้ง บางร้านก็ใช้หินเขวี้ยงไล่ผม

ผม...รู้สึก...เหงา...ผมเหงา ผม...หนาว....ใครก็ได้...บอกที...ว่ามันบ้า... ความ

ฝัน...อนาคต...ทุกสิ่งจมหายไป ตอนนี้ผม..เหลืออย่างเดียว..คือ รอดชีวิต และหาที่พัก บางที

ผม...อาจจะ...ตอนนั้นผมนั่งร้องไห้กับตนเอง นั่งอยู่คนเดียวไม่มีใครที่สนใจจะเหลียวแล นั่น

สินะ...ผมมันก็คงไม่ต่างจากขยะ...เฮ้อ...ผมเข้าใจความรู้สึกของขอทาน 

  "ฮึก.."ชีวิตผม...ชีวิตผมมัน... เฮ้อ... เพราะผม...เพราะผมทำให้พี่สาว...ทำให้พี่สาวและ

คะ..ครอบครัวผม...ต้องเสียใจ....ผม...ขอโทษ... ถ้าเราย้อนเวลาได้ก็ดีสินะ เฮ้อ.. แต่....มันก็

คงเป็นแค่ความฝันสินะ... ตอนนั้นผมได้แต่นั่งกอดเข่าร้องไห้ข้างๆกองขยะ แต่แล้วก็มีคนๆนึงเดิน

มาหาผม เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยๆ ใส่ชุดเดรสสีชมพูสวยงาม ผมคิดว่าเด็กน้อยก็คงจะรังเกียจ

ผมแอบเสียใจลึกๆ เธอเดินเข้ามาใกล้แล้วทำสิ่งๆนึงกับผม..

  "พี่จ๋า เอานี่ไป"เธอยื่นรองเท้าและเสื้อกันหนาวของเธอให้ผม คนดีๆในโลกนี้..ก็มีเหมือนกัน

แหะ

  "ขะ ขอบคุณครับ"ผมเผลอยิ้มออกไป อ่า... โลกนี้ช่างสดใสขึ้นมา เธอเดินจากไป ส่วนผมก็ใส่

รองเท้าคู่นั้นเดินทางต่อไป...