Call us The L.o.u.d.

                 หลังจากที่  Limbo  เข้ามาในห้อง ประตูก็ปิดลง  ภายในห้องช่างมืด
ครึ้มมีเพียงกระจกบานใหญ่ 3 บาน ที่ส่องแสงจากภายนอกมาสู่ภายในห้อง แต่ก็ยังมีแสง
สว่างพอควร  ที่เขาจะมองเห็นคน 3 คนที่อยู่ภายในห้อง  มีผู้หญิง 2 คน กับผู้้ชายรูปร่าง
ตัวสูงใหญ่หน้าเกรงขาม  ด้วยท่าทางการยืนของเขา และหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์เสื้อผ้าของ
เขาดูเป็นธรรมดาต่างจากทุกๆคนในโรงเรียน ที่ดูเริศหรูไปหมด ชุดของเขาช่างแตกต่าง
จากผู้หญิงภายในห้องทั้ง 2 คน  คนที่สะดุดตาที่สุด จะไปใครเป็นไม่ได้นอกจาก
                    
                    'ผู้หญิงคนนั้น' คนที่ยืนอยู่หลังโต๊ะไม้เงางาม  เธอเป็นที่มีหน้าตสวยงาม
ใส่แว่น?  กับดวงตาสี เขียวอ่อนเป็นประกาย  ผมของเธอดูเงางามแต่ช่างยุ่งเหยิง
สะเหลือเกิน  ชุดของเธอประดับไปด้วย ยศตราสัญลักษณ์บางอย่างประดับเต็มชุดของเธอ
 
                    'หึ' Limbo อุทานออกมาเบาๆ  เขามองไปที่ดวงตาของเธอเพราะเขา
รู้สึกถึงบางอย่าง ดวงตาของเธอช่างดุดันคล้ายแววตาของสัตว์ร้าย ที่พร้อมจะโจมตีเขาได้
ทุกเมื่อแต่นั้นไม่ทำให้ Limbo หวาดกลัวเธอแต่อย่างใด ในขณะที่เธอจ้องเขาอย่างตาไม่
กระพริบขณะหนึ่ง ผู้หญิงหันมามองที่เขา สีหน้าของเธอตกตะลึงเมื่อหันมาพบกับเขาอีก
ครั้ง  เธอคือคนที่เขาคุ้นหน้าเมื่อไม่นานมานี้  เธอคือ ประธานนักเรียนของมนุษย์
 
' หัวหน้า ภาคีมนุษย์ '
 
                    "เธอเคยพบเขาแล้วหรือ?" หญิงแววตาดุดันถาม
                    "อ่ะ!...คือ"
                    "เราเคยพบกัน ตรงทางเดิน แค่เดินผ่านกันจำได้ไหม?" ประธานนักเรียน
เงียบไปครู่หนึง
                    "โอ๊ะ! เจ้าคงจำไม่ได้หรอก" เธอทำสีหน้าไม่พอใจก่อนจะหันไปมอง
ผู้หญิงอีกคนกำลังก้มตัวลง พร้อมกับชายอีกคน
                    "อ่ะ! ทำอะไรกันค่ะ?" เธอหันไปมองที่ Limbo 
                    "ทำไมถึงต้องก้มหัวให้ปีศาจตัวนี้ด้วย"  LImbo รู้ดีว่าเขาเป็น Undead
ที่ทั้งดิบทั้งสดที่ 'น่ารังเกียจ'  แต่เขาไม่สนใจ ในมุมมองของเขามันเป็นเรื่องปกติเขา
พยายามคิดว่าตอนนี้เขาเป็นสิ่งที่  สิ่งที่น่ารักน่าเอ็นดูแสนใสซื่อที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม ใน
มุมมองของเขา 'เพราะเป็นนั้นเป็นร่างจริงของเขา'  แต่ในสายตาของเธอเห็นแค่ปีศาจหน้า
ผีแสนชั่วช้า  แสนน่ารังเกียจกับร้อยยิ้มแสนร้ายกาจ
                    
                    "นี่คือท่าน ลอร์ด (LORD) ที่เราพูดถึงกันอยู่  เขาเป็นผู้ร่วมก่อตั้งส่วน
หนึงของที่นี่ และผู้มีพระคุณ" Limbo ทำสีหน้าแปลกใจในแบบของเขา
                    "คุณได้ช่วยชีวิตลุงของฉันไว้ แล้วครอบครัวของฉัน"
                    "ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง  ข้าไม่เห็นจะจำได้เลย"
                    "ดิฉันชื่อ Diara  wind wolf (ไดรา วินวูฟ)"
                    "wind  wolf รึ?" Limbo  ทำสีหน้าตกใจ ในแบบของเขา
                    "อ้อ! พวกหมาเร่ร่อนในป่าที่พูดได้นี่เอง ฮาๆ!" เขาหัวเราะเสียงดัง
ออกมา ตอนที่เขาได้พูดเช่นนั้นออกมาหรือตอนนี้ที่กำลังหัวเราะอยู่ Diara ไม่ได้แสดง
ปฏิกิริยาใดๆออกมากเลย  ยกเว้น
 
                    'กล้าเรียกตระกูลอันทรงเกียรติของอาจารย์แบบนั้น...แก!'  ประธานนัก
เรียนพึมพำอยู่ในหัว แล้วเสียงหัวเราะก็หยุดลง
                    "พวกเจ้าช่างไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลย อย่างไรก็ตาม เจ้าเรียกข้ามา
เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับที่นี้ใช่ไหม? งั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า"  สีหน้าของ Diara เริ่ม
เปลี่ยนไปจากเดิม แต่ก็ไม่ต่างจากเดิมมากซะเท่าไรนัก
                    "ฉันจะไม่รบกวนเวลาท่านมาก  ฉันเรียกท่านมาเพื่อบอกเรื่องกฎของ
การอยู่ที่นี่ ถ้าท่านยังอยากเข้าร่วมการแข่งขันอย่างปลอดภัยจากพวก ลัทธิ"
                    'พวกลัทธิ' ประธานนักเรียนพึมพำ
                    "ท่านจะปลอดภัยแน่นอน ถ้าอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้พวกลัทธิจะไม่สามารถ
ทำอะไรท่านได้"  Diara ยื่นสมุดบางอย่างมาให้ Limbo 
                    "แต่สิ่งที่ฉันพูดจะไม่เกินขึ้น ถ้าหากท่านไม่ทำตามกฎต่อไปนี้"
                    "หึจะกดมือข้ารึ... มันอยู่ในสมุดเล่มนี้งั้นรึ"
                    "มันมีกฎบางอย่างที่ท่านอาจไม่ชอบใจ แต่ช่วยกรุณาทำตามกฎของเรา
ไม่เช่นนั้น-"
                    "สัญญาระหว่างเราจะเป็นโมฆะ Fujiko..."  หลังจากพูดประโยคนั้นจบ
มันได้เกิดความเงียบขึ้นภายในห้อง ขณะที่มีใครบางคนแสดงปฎิกิริยาบางอย่างและ
ลิมโบ สังเกตเห็นแล้วเขาก็พูดต่อ
                    
                    "บรรทัดที่ 3 ของหน้าที่ 35 'หากความรักไร้ซึ่งกฎสัญญาระหว่างเรา
จะโมฆะ' เจ้าอยากจะพูดแบบนนี้รึเปล่านะ?"  Limbo  หันไปมองที่  diara  เธอหยุด
แสดงอาการและสีหน้า ในขณะที่อีก 2 คนที่เหลือทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
                    "นิยายรักของ  เซนโจซิ โจโซ เป็นตอนที่นางเอกพยายามเตือน
คนรักของเธอ ว่าหากใครบางคนทำผิดทั้งสองจะไม่มีวัน สร้างความเข้าใจระหว่างครอบ
ครัวของตนได้"  Diara เริ่มมีเหงื่อไหลออกมา พร้อมหน้าตาที่แดงฉานบนแก้มขาวใสของ
เธอ
 
                    "อืม... เจ้ามีรสนิยมดีเหลือเกิน ข้าเริ่มชอบเจ้าแล้วสิ"
                    "เดียวก่อนนะ  เซนโจซิ โจโซ นี่มัน..."
                    "คุณหนู"  ผู้ชายที่ดูไร้อารมณ์พูดขึ้น ในขณะที่ Diara เหงื่อตกมากขึ้น
เรื่อยๆ Limbo หยิบสมุดขึ้นมาอ่าน
                    "ห้ามทำร้ายบุคคลใดๆ ในโรงเรียน? ห้ามเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง"
                    "เราไม่สามารถเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของท่านได้ หากเรื่องของท่าน
หลุดไปเกรงว่ามันจะเป็นอันตรายต่อท่านและเรา ที่ให้ความช่วยเหลือแก่ท่าน  มาเรีย"
Diara ยื่นบางอย่างให้มาเรีย
                   
                    "ค่ะ"  เธอรับผ้าบางอย่างมาอย่างปราณีต แล้วตรงมาให้ Limbo ทั้ง
หน้าตาและสีหน้าของเขา มันทำให้มาเรียหงุดหงิดสุดๆ limbo ยื่นมือออกไปรับ เธอวาง
บนมือของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะกดผ้าลงบนมือของเขาอย่างรุ่นแรง จนตัวของเขา
แทบจะล่มลง
                    "มาเรีย!"  diara เธอทำสีหน้าไม่พอใจสุดๆ limbo หยิบมันมากางออก
เสื้อคลุม? 
                    "เสื้อคลุมตัว เราเรียกว่าเสื้อคลุมเลคเชอร ที่ท่านสวมแล้วจะสามารถทำ
ให้ท่านไม่เป็นจุดสังเกตของผู้อื่น แต่มันไม่สามารถทำให้ท่านสามารถกลมกลืนได้ตลอด
เวลา ท่านควรที่จะหลีกเหลี่ยง สถานการณซึ่งๆหน้า"
                    "มันช่วยให้ข้ากลมกลืนกับฝูงชนงั้นรึ"
                    "มันถูกออกแบบมาให้เป็นแบบนั้นค่ะ"
                    "งั้น รูปลักษณ์ของข้ามันสดุจตาพวกเจ้ามากเลยรึ"  Diara ไม่ได้พูด
อะไรต่อจากประโยคนั้น
                    "ที่ข้ามาที่นี่ ข้าหวังจะได้ใช้รูปลักษณ์ปกติของข้าอีกครั้งเพราะที่นี่
ปีศาจสามารถจะเปิดเผยตัวตนได้ แต่ในเมื่อรูปลักษณ์ของข้ามันทำลายความน่าเชื่อถือ
และจิตใจของข้าที่มีรูปลักษณ์เช่นนี้ คงต้องเปลี่ยนให้เหมาะสมเท่านั้น อีกครั้ง..."
 
                    Limbo ทำสีหน้าลำบากใจแต่ในมุมมองปกติทุกคนจะเห็นเพียงแค่
Undead ที่แสดงสีหน้ายิ้มที่น่าขนลุกตลอดเวลา เขายกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดบังใบหน้าไว้
                    '(เกร็ก!)'
                    "ข้าว่าผ้าคลุมของเจ้าคงมันจำเป็นแล้วล่ะ"  ทุกคนจับจ้องมาที่เขา เขา
ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น
                    "เป็นอย่างไรบ้าง แบบนี้ข้าคงสดุจตาน้อยลงมาบ้างใช่ไหม?"
                    หน้าตาและร่างกายของเขาเปลื่ยนไป จากกระดูกกับมัดกล้ามเนื้อกลับ
มาสมบูรณ์มีเนื้อหนังเหมือนดังมนุษย์  สิ่งที่ทำให้ทุกคนแปลกใจมากที่สุดนั้นก็คือหน้าตา
บุรุษรูปงามเลยทีเดียวพร้อมความน่าเอ็นดูบนใบหน้าที่เต่งตึงเหมือนดังเด็ก แก้มขาวโพน
สีผมยังคงเดิม ดวงตาอันกลมโตเป็นประกาย พร้อมรอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรกว่าตอนที่เป็น 
Undead ซะอีก
 
                    'ไม่เลยหน้าตาแก่มันสดุจตามากเลย!'  มาเรียพึมพำแบบเกียบจะหลุด
ออกมาจากปาก
                    "หึๆ ถึงการทำแบบนี้จะทำให้ข้าอ่อนแอมากขึ้นก็ตาม"
                    "ส่วนสูงเท่าเดิมนิ"
                    "มาเรีย!"  ถึงแม้ร่างกายจะเปลื่ยนไปส่วนสูงและขนาดยังคงเดิม
                    "ขอโทษค่ะ..." limbo ไม่ได้เอยคำใด แล้วก็ยิ้มต่อไป
                    "แต่ยังไงท่านก็ต้องรับผ้าคลุมนี้ไว้ มันเป็นของขวัญจากท่านลุงที่ส่งมา
ให้ท่านค่ะ"
                    "ช่างใจดีเหลือเกิน-"  Limbo หยิบเสื้อคลุมมาสวมขณะที่กำลังพูด
                    "สงสัยจะใหญ่เกินไป สำหรับท่านนะค่ะ"
                    " มาเรีย!! "  Limbo ขมวดคิ้ว แล้วก็ยิ้มต่อไป
                    "มีอีกเรื่องค่ะ ขณะที่ท่านอยู่ที่นี่ ท่านจะต้องมีเลขาของท่านที่คอยให้คำ
แนะนำและช่วยเหลือท่านในแต่ละเรื่องค่ะ ฉันขอแนะนำ-"
                    "อาจารย์ค่ะ!"  มาเรียตะโกนเสียงดังออกมา Diara หันมามองเธอด้วย
สีหน้าไม่พอใจ
                    "อาจารย์ค่ะ หนูบอกแล้วนิว่าหนูจะไม่ทำงานนี้"  น้ำเสียงของเธอเบาลง
ทำให้ร้อยยิ้มของ Limbo หายไป
                    "หนูจะไม่ยอมเป็นเลขาของเขา หรือเข้าไปทำงานร่วมกับปีศาจพวก
ไหนทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเป็นปีศาจพวกไหนก็ตาม"
                    "งั้นรวมถึงฉันด้วยสินะ มาเรีย"
                    "แอะ?! เดียวสิค่ะ... หนูไม่ได้ที่จะว่าอาจารย์ว่าเป็น-"
                    "มาเรียเธอจะต้องคอยช่วยเหลือท่าน-"
                    "Limbo เรียกข้าด้วยชื่อนี้"
                    "ท่าน limbo พาท่าน limbo ไปชมห้องพักแล้วพาเขาไปที่ห้องเรียน
ในวันไม่มีการสอนใดๆ และทำตามที่เขาสั่งด้วยมาเรีย ท่านมีอะไรจะถามฉันไหม?"
                    "ตอนนี้ข้าไม่มีคำถามใดๆ จะถามเจ้านอกจาก ข้าจะออกไปจากตรงนี้
ได้รึยัง" 
 
                    Diara พยักหน้าแล้ว limbo กับ Maria เดินไปประตูกำลังจะออกจาก
ห้อง โดยมีผู้ชายคนผู้มีบทสนาน้อยที่สุดภายในห้องที่มียรรยากาศกดดันแบบนี้คอยเปิด
ประตูให้ limbo ทำสีหน้าเบื่อนาย
                   
                    "มาเรีย..."
                    "ค่ะ"
                    "ทำตามคำสั่งด้วย"
                    "ค่ะ"
                    "เขา"
                    "..........." แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องไป
 
                    
บทส่งท้าย
 
                    "เฮ่อ... เก็บของเธอไปได้แล้วล่ะ เขาไม่ทำอะไรฉันหรอก"
                    ' (เกร็ก!) '
                    "รึว่าเธอยังคอยอยู่นะ"  Diara หยิบ (สร้อยคอ) ออกมามันมีรอยสลัก
ของรูปหมาป่าอยู่บน (สร้อยคอ) มีเงาบางอย่างโผ่ลมาจากผนังห้อง ผู้ชายคนนั้นก่มคับตรงประตู
                    "เป็นอย่างไรบ้างหลานรัก ดูลุงเอาของมาฝากหลาน"  ตระกร้าในนั้นเต็มไป
ด้วยขนมขบเคี้ยวมากมาย ส่วนเงาที่โผ่ลมานั้นเป็น ชายหนุ่มที่มีเครา ผมยาวยุ่งเยิงเหมือนเธอ 
                    "ทำไมทำหน้าเช่นนั้นนะหลานรัก? ไม่ใช่ว่าหลานไม่ได้ทำตามคำลุง..."
                    "เปล่าค่ะ หนูกังวลเรื่องคนของหนูค่ะ" ลุงของ diara ถอนหายใจหนัก
                    "ลุงคิดว่าหลานทำเขาอารมณ์หรือไปขู่เขาไว้ซะอีก"
                    "ถ้าเขาอารมณ์เสียจะเกิดอะไรขึ้นเหรอ"
                    "ลุงขอโทษหลานด้วยล่ะกันที่ยังไม่ได้เล่าให้หลานฟังทั้งหมดแล้วลุงเล่าอะไร
แล้วเกี่ยวกับเขา"
                    "ลุงบอกแค่อย่าทำให้เขาอารมณ์เสีย หรือขู่เขา"
                    "นั้นเป็นวิธีการรับมือกับเขาที่ดีที่สุดจำไว้นะหลานเอาล่ะ... นั่งก่อน"  
                    เธอเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้หลังโต๊ะ "เจ้าเลิกคำนับได้แล้ว!  เจ้าควรจะรู้ไว้ก่อน
จะเอามีดปาดคอ... คนที่ไม่ควรทำ"
                    "ลุงรู้ว่าหลานได้ส่วนหนึ่งของแม่มา เลยทำให้หลานไม่มีห่าง สำหรับเราห่าง
เป็นส่วนที่บอบบางที่สุดและทรมารที่สุด ร้ายที่สุดอาจตายได้ รู้ใช่ไหม? ว่าลุงกับน้องไม่มีห่างมา
ตั้งแต่สมัยเด็ก"
                    "ค่ะ... รู้แล้วค่ะ หางของลุงมันเปื่อยเพราะโรคบางอย่างเลยตัดทิ้ง"
                    "ลุง กับน้อง โดนเขาตัดหาง"
                    "นั้นคือตอนที่เขาช่วยลุงเหรอค่ะ"
                    "เขาคือคนที่ทำให้ หางของพวกเราเปื่อย"
                    "..!"
                    "แล้วตัดหางเราทิ้ง ลุงกับ พ่อของหลาน..."
                    
                   
 
                                              Next Chapter 0 5
                                                I ALWAY PAIN