Call us The L.o.u.d.

                    LIMBO กับ maria ทั้งสองยืนอยู่หน้าประตู  Limbo ทำสีหน้าเบื่อหน่าย 

เขาได้ยินเสียงสะอึกสะอื้นมาจากข้างๆ เขาหันไปมอง  เขาเห็นมาเรียกำลังร้องไห้

 

                    " ทำไมอาจารย์ไม่เข้าใจฉัน... "  เธอหันมามองที่ limbo 

                    " มองอะไรของแก! "  limbo ถ้อนหายใจแล้วหันหน้าหนี มาเรีย เช็ดน้ำตาของ

เธอแล้วถ้อนหายใจเบาๆ พร้อมกับหลับตาลง

                    ' มาเรียๆ แค่ทำงานนี้ให้เสร็จไว้ๆ '  เธอพึมพำในหัวตัวเอง

                    ' ก็แค่พาไปดูห้องพัก กับห้องเรียนก็พอ ' เธอสูดลมหายใจเข้าแล้วลืมตาขึ้น

                    " เอ๋....!?  หายไปไหนแล้ว "  Limbo เดินนำหน้าไปไกล แบบไม่สนใจอะไร

                    " นี่แกจะไปไหนน่ะ! "

                    " เจ้าควรเรียกข้าว่านายท่าน แทนที่จะเรียกห้วนๆเช่นนั้น มันไม่เหมาะสม " สีหน้าของเขาจริงจัง

                    " ทำไมฉันจะต้องเรียกแกแบบนั้นด้วยล่ะ " Limbo เริ่มหัวเราะ

                    " หรืออยากจะให้ข้ารายงานความผิดพลาดของเจ้าในวันนี้ แล้วรวมถึงเื่องที่เจ้า

ขัดคำสั่งของข้า"  Limbo ยื่นหูเข้ามาใกล้ๆ มาเรีย

                    " เร็วเข้า! ข้ารอฟังอยู่นะ มาเรีย... "

                    " ........นายท่าน... " มาเรียพูดออกมาแต่ช่างแผวเบาเหลือเกิน limbo หัวเราะ

ดังในขณะที่มาเรียบ่นพึมพำด้วยสีหน้าเจ็บใจ

                    " นำทางข้าไปเลย " ทั้งสองออกเดินไปพร้อมกัน แต่ มาเรีย ทิ้งระยะห่างพอควร

ในโถ่งทางเดินนี้มีเพียงพวกเขาสองคน

 

                    " พวกมนุษย์กับปีศาจหายไปไหนหมด "

                    " ... " มาเรียไม่อยากจะตอบคำถามนั้นแต่ "ช่วงเวลานี้ทุกคนกำลังเรียนอยู่ค่ะ"

                    " แล้วเจ้าไม่เข้าเรียนเรอะ รึว่าเจ้าไม่ชอบการเรียน? "  มาเรียทำหน้าไม่พอใจ

                    " ตอนนี้ฉันต้องพาคุณไปที่ห้องพักแล้วห้องเรียนก่อนค่ะ! "

                    " โอะ ข้าลืมไปได้ยังไงล่ะเนี่ย "

                    ' เจ้านี่มัน! ' หลังจากนั้น ทั้งคู่ไม่ได้คุยกันเลยอาจเป็นเพราะ ความไม่ถูกซะตา

ของ limbo ทั้งคู่เดินมาเรื่อยๆ จนถึง อาหารหอพัก 'พิเศษ' เดินมาไกลพอควรจนถึงห้องพักของ

Limbo เขาอยู่ที่ชั้น 2 ในชั้น 2 มี 3 ห้อง สามห้องใหญ่ๆ หนึ่งในนั้นคือห้องของเขา พวกเขามา

ยื่นห้องตรงกลางระหว่าง 2 ห้อง มาเรียยื่นบางอย่างมาให้ Limbo

 

                    " นี่ คีย์การ์ด กับกุญแจสำรอง "

                    " คีย์การ์ด มันคืออะไร "  มาเรีย ถ้อนหายใจหนัก

                    " มันคือบัตรผ่านเพื่อเข้าห้องแกไง! "

                    " แล้วข้าต้องทำยังไงเพื่อจะใช้มัน "  มาเรียแสดงวิธีให้เขาดู

                    " สอดบัตรไปที่ ประตูรอจนไฟเขียวแสดงขึ้นมา ก็สามารถเข้าไปได้แล้ว "

                    " แล้วท่าทำแบบนั้นได้แล้ว ทำไมข้ายังต้องมีกุญแจด้วยล่ะ "

                    " โดยปกติทุกคนจะมีกุญแจสำรองทั้งนั้นเหละ! แต่บุคคลปกติจะไม่ได้รับกุญแจ

สำรองติดตัวไว้หรอกนะ กุญแจสำรองมันมีไว้สำหรับ 'บุคคลพิเศษ' หรือกรณีพิเศษของแต่ละ

บุคคล ที่นี้เข้าใจรึยัง! "  limbo ทำหน้าเหม่อมองหันเหความสนใจไปทางอื่น " ! "

                    " เป็นเช่นนั้นเอง "  เขาทำท่าทางเข้าใจ เขาหยิบคีย์การ์ด กับกุญแจมา

                    " แต่ทั้งสองอย่างนี้คงไม่จำเป็นสำหรับข้า เพราะข้าทำแบบนี้ได้ " มาเรีย สงสัย

ในที่เขากำลังจะทำ limbo ชูมือขึ้นไปที่ประตู ประตูห้องสั่นพร้อมส่งเสียงดังแล้วไฟสีเขียวแสดง

ขึ้น  " แบบนี้ข้าทำได้ใช่ไหม "  เขาทำท่าทางอวดเก่งแล้วหัวเราะ ทุกครั้งที่เขาหัวเราะมันทำให้

มาเรียหัวเสีย

                    

                    " การทำลายระบบรักษาความปลอดภัยแบบนั้น มันผิดกฎ หากทำแบบนั้นอีกจะ

ถูกนำไปสอบสวนรอการลงทัณสถานเดียวค่ะ "  ขณะที่เธอพูด เธอสังเกตเห็น เส้นผมของ limbo

กำลังร่วง ขณะที่เขาหัวเราะ

                    " เราจะไปกันได้รึยัง "

                    " ค่ะ "  ทั้งสองออกเดินทางไปที่ห้องเรียน พวกเขาออกมา หอพักส่วนตัวกำลัง

เดินอยู่ที่ทางเดินไปสู่อาคารเรียน  มาเรียได้อธิบายถึงการแยกฝั่งระหว่าง ปีศาจกับมนุษย์ ภายใน

ตึกที่เขาได้เจอ กับพวกมาเรียที่พยายามจะลงทัณเขาเมื่อเช้าของวันนี้  ว่างในอาคารแยกเป็นสอง

ฝั่ง ฝั่งซ้ายมนุษย์ ฝั่งขวาปีศาจ เธอบอกเขาให้ใช่ทางเดินปีศาจ ขณะที่รูปลักษณ์ของเขา  ณ ตอน

นี้ไม่ต่างอะไรจากมนุษย์คนหนึ่ง เธอเตือนเขาว่าหากเจอเขาในฝั่งอาคารของมนุษย์เธอจะลงทัณ

เขาทันทีที่เห็นเขา ความรู้สึกของ Limbo บอกว่ามันมีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับการแบ่งฝั่งของ

มนุษย์กับปีศาจมันอาจเป็นแค่ความสงสัย แต่มาเรียไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมหลังจากนั้น แต่ดู

เหมือน limbo จะไม่สนใจการแบ่งฝั่งพวกนั้น แต่ตอนนี้เขามองไปที่อาคารหลัก (อีเกิล)

                   

                    " ข้ามีอะไรจะถามเจ้าหน่อย " เขาเปิดสมุดที่เขาได้มาจาก Diara 

                    " ในสมุดนี้มันมีแผนที่ไว้ด้วย อาคาร1 อีเกิล  อาคาร2 อาคารเรียน  แล้ว

อาคาร 3 คืออะไร? "

                    " อาคาร3 เป็นอาคารที่มีไว้สำหรับนักเรียนกับอาจารย์ไว้ค้นคว้างานวิจัยต่างๆ "

                    " ฟังดูแล้วเหมือนห้องสมุดเลยนะ "

                    " ที่นั้นไม่ใช่ห้องสมุด "  ระหว่างที่พวกเขาสนทนากันอยู่ มีเสียงฝีเท้าตรงมาที่

เขา เสียงฝีเท้าหนักแน่นหยุดลงที่ limbo อย่างรวดเร็วแล้วคว้าเสื้อคลุมเขาไว้

                    " นั้นเหละค่ะ อาจารย์ปีศาจเมื่อตอนเช้า "

                    " แกสินะ ไอ้ปีศาจที่ทำร้าย ยูมะ จนสลบ! "

                    " อ่ะ...อืม....... " สัมผัสของเขาน้อยลงทำให้เขาไม่ทันตั้งตัว เผลอบอกใช่ไป

                    " เอะ! เดี๋ยวค่ะ เขาดูเหมือนแต่ไม่ใช่ค่ะ "

                    " หา? เชอะ!งั้นเหรอ "  เขามือจาก limbo 

                    " ผ้าคลุมเลนเซอร์เรอะ หึพวกคุณหนูอีกแล้วสินะ หน้าตาแกเห็นแล้วไม่สบ

อารมณ์เลย "

                    " สวัดีครับ ผมชื่อ limbo "  เขาตอบแล้วยิ้มอย่างสุภาพ

                    " เชอะ ขอโทษด้วยล่ะกัน ฉันอาจารย์ คาเอะ แล้วเจอกันในคาบเรียนแล้วกัน "

ดวงตาของอาจารย์ คาเอะ ข้างซ้ายดำสนิท แล้วพวกเขาก็เดินจากไปด้วยท่าทางร้อนร้น

                    " ที่แท้อาจารย์ คาเอะ ก็เป็นคนเดินเรื่องที่แกทำไว้นี่เอง "

                    " ทำได้ดดีมาก "

                    " เอะ? "

                    " ที่ไม่ยอมเปิดเผยตัวจริงของข้า ข้านึกว่าเจ้าจะทำให้อาจารย์ที่แสนสวยของเจ้า

ผิดหวังแล้วซะอีก "  limbo หัวเราะ

                    " สมแล้วที่เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ ที่เป็นมนุษย์หมาป่าฮาๆ ช่างสื่อสัตว์จริงๆ "

          

         มาเรีย หมดความอดทน เธอแบมือตบไปที่หน้าของ limbo อย่างแรงจนเขาล่มไปที่พื้น 

                    " อย่างแบบนั้นกับอาจารย์ของฉันนะ ไอปีศาจน่ารังเกียจ "  เธอพูดประโยคสุด

ท้ายอย่างแน่นๆ เธอหันหลังแล้วเดินหนีจากเขา

                    " Class A ห้อง 9 เดินตรงไป ขึ้นไปชั้น 3 "

                    " หึ "  limbo หัวเราะ และหัวเราะเรื่อยๆ มันทำให้มาเรียหงุดหงิดสุดๆ สีหน้า

ของเธอไปด้วยความเกียจชัง

                    " ฉันจะจำกัดปีศาจอย่างแกไปจากโรงเรียน " ตอนนี้ มาเรียเลือดร้อนสุดๆ เธอ

หันไปมองที่ limbo ด้วยแววตาอันเคียจแค้น

 

                    แต่เขาไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ตรงนั้นมีเพียงรอยเลือดที่หยดเป็นทาง

 

          ณ ชั้น 3 ของอาคาร 2

                    " ตามที่บอกอยู่ที่ชั้น 2 สินะ "  เขาขึ้นมาถึงชั้น 2

                    " ช่างกว้างจริงๆ " เขาพูดขึ้น ขณะที่มองผ่านทางกระจก เขาเห็นเสาแท่นศิลาอยู่

ตรงกลางลานกว้างและ อาคาร 3 ที่อยู่อีกฟากหนึ่ง จู่ๆเสียงระฆังดังขึ้น limbo มองไปรอบๆ ประตู

ของแต่ละห้องกำลังเปิดออก มีเหล่านักเรียนเดินออกมาจากห้องมากมาย

                    " มนุษย์เรอะ? "  limbo ยื่นท่ามกลางดหล่าพวกมนุษย์ที่เดินผ่านตัวเขาไปโดย

ที่ไม่มีใครสังเกตหรือเห็นเขาเลย  มันอาจเป็นเพราะผ้าคลุมที่ diara ให้มา limbo นึกถึง

เหตุการณืการต่างๆที่เกิดขึ้นกับเขา  ความรู้สึกของการหักหลัง ความเจ็บปวดที่อยู่ในหัว เรื่องทั้ง

หมดที่เกิดกับเขามันทำให้เขาแตกต่างจากมนุษย์พวกนี้ เขาเลิกคิดพร้อมทำสีหน้าถอดใจแล้ว

ต่อไปเดิน  ' กึก ' เขาเดินต่อไปไม่ได้

 

                    " นี่เธอ " มีใครบางกำลังดึงเสื้อเขาอยู่

                    " มีเลือดติดอยู่ที่หน้าของเธอ เป็นอะไรรึเปล่า "  limbo หันมามอง

เธอเป็นผู้หญิงที่ใส่แว่นกลมดูตลก มีหมวกปลาหมึกบนหัว  limbo เคยเห็นเธอมาก่อน แต่ความรู้

สึกบางอย่างมันเปลื่ยนไป limbo มองไปที่ตัวเธอ แล้วหันมามองที่ตัวเอง

                    " ฮ่าๆ " เขาหัวเราะออกมาเสียงดังออกมาไม่หยุด

                    " อ่า!! หัวเราะอะไรของเธอน่ะ เดียวคนอื่นก็ได้ยินหรอก! " เธอกระซิบดังๆบอก

                    " ขออภัยด้วย แต่ไม่ทราบว่า Class A ห้อง 9 อยู่ไหนเหรอ "

                    " เอะนั้นห้องของฉัน หรือว่าคุณคือคนที่ย้ายมา "

                    " เอะ! \(> 0 <)/ หัวเราะอะไรอีกล่ะ "

                    " ดีจริงๆ ที่ได้เจอคนที่เหมือนกัน "

                    " เหมือนกัน? "

                    " ที่เหมือนกันหมายถึงส่วนสูงล่ะนะ " เขาก็หัวเราะตามเคย

                    " เอ๋! (..>0<..)!! "  เขาอุทานออกมากดังพอๆ กับเสียงหัวเราะของเขาแต่ฟัง

ดูน่ารักกับแก้มแดงๆ เพราะความเขินของเธอ  ' (โมเอะ!?) ' limbo ครุ่นคิด

                    " มีเลือดติดอยู่ที่แก้มน่ะ! ไม่เป็นไรแน่นะ? "  เธอยื่นมือที่ถือผ้าเช็ดหน้ามาเช็ด

เลือดบนแก้มทั้งสองข้างของ limbo พร้อมกับทำหน้าหงอนน่ารักๆ  limbo จับมือเธอ

 

 

                    " ขอบคุณ...  เจ้าชื่ออะไร "

                    " ทาโกะ... เซเน ทาโกะ  อิกเซีย ค่ะ "

                    ' ฮ่าๆ เป็นชื่อแปลกๆ อีกแล้วสินะ '  limbo พึมพำ

                    " ข้าชื่อ limbo "

 

          

 

 

 

 

มุมนักเขียน

     อ่า... มาถึง chapter ที่ 5 จนได้   5 ตอนที่เขียนไป  เป็นจุดเริ่ม

               (= w =)  ถ้าใครติดตามอยู่ก็ขอบคุณน่ะ