Call us The L.o.u.d.

        ในตึกนักเรียนตรงทางเดินเหล่านักเรียนทำสีหน้าหวาดกลัวตามเคยแล้วอุปทาน
หมู่ตามๆกันอย่างน่าอัศจรรย์เป็นประโยคสั้นๆได้ใจความ
         
          "ไอ้นั้นมันตัวอะไรว่ะ"  นักเรียนหญิงบางคนแถวนี้ถึงกับขาสั่นจนสลบไปหลังจากหันไป
มองสิ่งนั้นอย่างตกใจ
          "ปีศาจไง! อย่าไปมองมันนะ"  ขณะที่คนๆนั้นพูดคนอื่นก็เริ่มหนีกันแล้ว
          "ทำไมทางเดินถึงมีแต่มนุษย์"  สีหน้าบ่งบอกถึงความเบื่อน่าย และไม่พอใจถึงหน้าตา
ของเขาจะดูยากสักหน่อย
          "ตึกนี้เป็นของพวกมนุษย์ครับ"
          "แล้วตึกของข้าอยู่ไหนล่ะ"
          "ถ้าตึกของปีศาจอยู่ทางนั้นครับ  แต่โดยปกติ  จะไม่มีปีศาจเดินผ่านตึกนี้ที่มันเป็นของ
มนุษย์หรอกครับ"  ทุกครั้งที่เด็กหนุ่มพูดกับ เจ้าสิ่งมีชีวิตที่เหมือนผีดิบนั้น  เขารู้สึกเหมือนไม่ได้
พูดกับเด็กหรือคนที่อายุน้อยกว่าแต่อย่างใด ถึงแม้ผีดิบนั้นจะตัวเล็กเท่าเด็กประถมก็ตาม  
ผมอาจรู้สึกไปเองรึเปล่านะ  เสียงของกลุ่มฝีเท้าเริ่มเข้าใกล้พวกเขาเข้ามาเรื่อยๆ แล้วหยุดลง
         
          "หยุดนะ... ตึกนี้พวกแกไม่รู้เลยเหรอว่า ปีศาจห้ามเดินผ่าน หรืออยากให้พวกเราสอน
กฎระเบียบของที่นี่ให้ล่ะ"
          "อึ๋ย"
          "หา?"
          "ประธานนักเรียนของพวกมนุษย์ 3 ภาคี คู่อริ ของประธานนักเรียนปีศาจ" ด้านหน้าของ
พวกเขามีประธานอยู่สามคน  ดูจากการยืนเรียงกัน  และท่าทางมันบ่งบอกว่าใครคือหัวหน้า
          "อืม  ซ้ายสุด... โลลิ  อืมตรงกลางประธาน  ขวา คงเป็นลูกสมุน" เจ้าผีดิบเอ่ยขึ้น
          "ประธาน นักเรียนโอ้ เป็นอย่างนี้นี่เองแล้ว  3 ภาคี คืออะไร... "  พร้อมพูดพึมพำว่า
 พวกมนุษย์ก็น่ารักดีนะ  พวกเขาทั้งสามสวมสูทสีเข้ม มีปลอกแขนซ้าย  แต่คนที่เป็เด็ก(โลลิ)
น่ารักพันผ้าพันคอสีสดใสสวยงาม  ส่วนคนขวาสุดที่เหมือนลูกสมุนแผ่รังสีอย่างน่าขนลุก
          "ประธานแต่ละคน  จะมีลูกสมุนและแฟนคลับเยอะมากๆ นั้นเปป็นสาเหตุที่  ประธาน
แต่ละคนเลยมีภาคีเป็นของตัวเองแบ่งเป็น  3 ภาคีหลักๆ"  จู่ๆก็มีเสียงไอขัดจังหวะ
          "ฉันไม่รู้นะว่า  คุยอะไรกันอยู่แต่ฉันจะให้พวกแกเลือกเดิน กลับไปก่อนที่พวกเราจะใช้
มาตราการเด็ดขาดจัดการพวกแก  เลือกมาสิ"  โลลิมองมาที่หน้าผีดิบแล้วทำสีหน้าตกใจ
          "ว้าย!  ว้าย!  น่ารักจัง >0<  เกิดมาไม่เคยเห็นตัวอะไรน่าเกลียดน่าเกลียดน่ากลัวอะไร
ขนาดนี้มาก่อน"
          "น่ารัก...  น่าเกลียด...  น่ากลัว... " เจ้าผีดิบพูดพึมพำอย่างเศร้าหมอง
          "อยากได้ๆ จะเอาง่า!! >W<" ทำท่าทางกระวนกระวายกระโจนเข้าหาผีดิบ
          "ผู้ช่วย!  อย่าไปนะ"  ลูกสมุน  คว้าตัวโลลิไว้
          "คุณ ฟาฟาล่าครับ  สองตัวนี้เหละครับ!  ที่ทำร้ายคนของเรา  ที่ศูนย์อาหาร"
          "งั้นเหรอ เสียใจด้วยจริงๆ  ที่พวกแกทั้งสองคงจะไม่ได้เดินจากไปเฉยๆแล้ว  ในเมื่อ
พวกแกทำร้ายคนของเรา  พวกเราก็ไม่สามารถจะยืนให้มันผ่านไปเฉยๆได้  เพราะฉะนั้น พวก
เราจะลงทัณฑ์พวกแกอย่างสาสม"   เธอสะบัดมือมาข้างหน้าเหมือนจะปล่อยพลังใส่
          "เวทย์ระดับ 1 เป็นเวทย์ที่ไม่รุ่นแรงมากนัก  แล้วยังสามารถใช้ได้โดยไม่ผิดกฎ"
          "อ่ะ?"
          "ไม่อยู่แล้วครับ"
          "เอ๋?!"
          "ทางนั้นค่ะ!"
          "ไม่ยอมให้หนีไปได้หรอก"  เธอหันไปมองด้านหลัง  ตาของเธอเบิกกว้างด้วยความ
ตกใจจากสิ่งที่เห็น  มีผู้ชายตัวสูงใหญ่มีเขาอยู่บนหัวทั้งสองข้าง ใส่หมวกสีแดงหิ้วทั้งสองไปด้วย
ความเร็วปานลมปราน 
          "ไวมาก!"
          " ไปจับพวกมันมาลงทัณฑ์ให้ได้!! "  จู่ๆ ก็เสียงริงโทนโทรศัพท์น่ารักๆ ดังขึ้น
          "นายคิดว่าเสียงนั้นน่ารักไหม "
          "ใช่ครับ ผมคิดแบบนั้น "  ประธานนักเรียน  กระโจนลงไปนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ตรงกำแพง
          "ค่ะ... มาเรีย ฟาฟาล่าค่ะ... อาจารย์ใหญ่!! "  ฉันต้องไม่ให้อาจารย์ใหญ่ รู้เรื่องนี้ไม่ได้
เด็ดขาดที่เราพลาด
          "เธอคุยกับใครกันน่า? "
          "ทำท่าทางอย่างนั้น  ผมว่าต้องเป็นอาจารย์ใหญ่ล่ะครับ"
          'มาเรีย!'  เสียงตะโกนดังมาจากโทรศัพท์
          "ค่ะ!!"
          'เป็นอะไร รึเปล่า'
          "เปล่าค่ะ"
          'ฉันมีภารกิจให้เธอทำมันสำคัญมากเลย  เธอคิดว่าอยากรับงานใหญ่ได้ไหม'
          "ได้ค่ะ!  ฉันสามารถทำงานใหญ่ได้ค่ะ "
          'เยื่ยมมาก  มาเจอกันที่ออฟฟิตฉันเดียวนี้  ฉันเลือกเธอเพราะ เธอไม่เคยทำงานพลาด
เลยสักครั้ง'
          "อั่ก "
 
          โถ่งทางเดินของตึกเหล่าปีศาจ  ชายมีเขาที่หิ้วทั้งสองกำลังวิ่งอยู่
          "ปล่อยฉันลงเถอะ!  ฉันเริ่มรู้สึกเวียนหัวแล้ว"
          "........."
          "ว้าว! XD  ข้าไม่เคยถูกอุ้มอย่างนี้มานานมากแล้ว! "  เจ้าผีดิบกำลังสนุกสนาน
          "..."
แต่จังหวะนั้นเอง  สีหน้าของชายที่หิ้วพวกเขาอยู่นั้น  จากดูเมินเฉยสีกลับมาเป็นธรรมชาติ
แล้วก็สดุดล้ม  ทำให้ทั้งสามลอยตัวกลางอากาศด้วยความเร็วสูง
          "เว้อ! "
          "หะ? " เจ้าผีดิบใช้พลังบางอย่างทำให้พวกเขาทั้งสามลอยตัวแล้วกลับมายืนได้อย่าง
ปกติ
          "เมื่อกี้มันอะไรกัน"
          ".."
          "เฮ้อ  เกือบไปแล้วนะพวกนาย อยู่ดีๆ  ก็เดินไปที่ตึกของพวกมนุษย์แบบนั้น  ก็ต้องโดน
ลงทัณฑ์แน่ๆ"  เสียงของเขาบ่งบอกได้เลยว่า เขาเป็นคนสุภาพกว่าที่เห็น  เขาสวมเสื้อกันหนาว
ขนเกะขนาดใหญ่คลุมตัวไว้  สีขาวโพน  ช่างขันกับหมวกสีแดงบนหัวสะเหลือเกิน
          "ขอบคุณครับที่ช่วยเอาไว้"  เด็กหนุ่มคำนับแล้วคำนับอีก
          "ไม่เป็นไร  ทีหลังระวังด้วยล่ะ"
          "ว่าแต่   เจ้าก็เป็นปีศาจสินะ  เจ้าชื่ออะไรล่ะข้าจะได้จำไว้เพื่อข้าต้องการใช้ประโยชน์จาก
เจ้า"
          "บากอส " ใช้ประโยชน์?
          "ส่วนผมชื่อ อิจฉิ มิโอ คาปิโคเนล ครับ "
          "อะ... อ่าวแย่จริง... ข้ากะจะถามชื่อเจ้าอยู่พอดี  หลังจากที่ได้เห็นประโยชน์ของเจ้าที่
ช่วยนำทางให้ข้า "
          "ฮะ  ฮะ  งั้นเหรอครับ "  ใช้ประโยชน์!  "ว่าแต่ยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย"
          "ชื่อ!!"  เจ้าผีดิบน้อยทำท่าครุ่นคดิดอย่างหนัก  สักพักมันก็ทำท่านึกออก
          " limbo ข้าชื่อ LIMBO! " หลังจากพูดจบ  ก็มีเสียงประกาศดังขึ้น  ซึ่งเป็นเรื่องปกติ
แต่ไม่ใช่ครั้งนี้  เพราะเสียงที่พูดเป็นภาษาที่ไม่คุ้นเคยที่ฟังดูแล้วไม่เข้าใจเอาสะเลย  ประกาศไป
สักพักหนึ่งแล้วก็หยุดลง
          "คุณ limbo? "
          "เขาไปแล้ว  พึงเดินไปไม่นานนี้เอง"
          " ! "
 
 
บทส่ง
ท้าย
          จุดประสงค์หลักๆ ของข้าที่มายังที่แห่งนี้เพื่อการแข่งขันที่มีกุญแจเข้าสู่บัลลังมังกรแต่ข้า
มีปัญหาหนึ่ง  ข้าไม่มีเวลามากพอที่จะอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรด้วยตัวเอง  และในตอนนี้กะโหลก
ข้างซ้ายที่กลวงโบ๋ของข้า   มันทำให้ข้าลืมบ้างอย่างไป หรืออาจค่อยๆลืมบ้างอย่างไปที่ละนิด
หากจะกล่าวจากความจริงในตอนนี้แล้วข้าจะจำตัวเองไม่ค่อยได้แล้ว  แต่สิ่งที่ควรจะทำนั้นกลับจำ
ได้ดี  ข้าต้องการที่จะครอบครองทุกสิ่งในโลกแห่งนี้   ด้วยความอาคาดแค้นในตัวข้า
       "หึๆ"   มันช่างฟังดูตลก  แต่ทว่าข้าต้องทำสิ่งแรกคือการท่วงบัลลังมังกรทว่าการแย่งชิงนั้น
มิอาจทำได้ด้วยตัวคนเดียวได้   คนของข้าต้องดูแลบัลลังแรกของข้าซึ่งนั้นก็คือบ้าน  ข้ามิอาจดึง
ตัวพวกเขามาช่วยได้  เพราะมิอาจเสียบัลลังหลักของข้าได้  ข้าจึงต้องหาข้ารับใช้ที่สื่อสัตย์  
รอยยิ้ม...
 
          มันเริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆโดยไม่รู้ตัว   limbo ค่อยๆเปิดประตูด้วยรอยยิ้มที่น่าหวาดกลัว
เสียงดังขึ้นมาจากข้างในประตู
          "แต่หนูรับไม่ได้!  หรอกค่ะ"   แอด...  เสียงประตูเปิดดังขึ้นเรื่อยๆและกว้างขึ้นเรื่อยๆ
เช่นกัน  คน  2 คนกำลังยืนคุยกับคนตรงกลางด้วยบรรยากาศเคร่งเครียด
          "หือ!  น่าสนุกจังมีคนนินทาข้าอยู่สินะ... ข้าเกลียด   การนินทาลับหลังเป็นที่สุด!"
เสียงของ limbo ที่น่าขนลุกเปล่งออกมาดัง  ทำให้บรรยากาศปกคลุมไปด้วยความมืด