Call us The L.o.u.d.

                ทั้งคู่พยักหน้าตอบ ว่าพวกเขาได้ยินเสียงที่ออกมาจากเครื่องพิม์ดีดโดยทันทีเมื่อลิมโบกล่าวถาม
                หลังจากคำถามของลิมโบทั้งสองพึ่งนึกถึงสิ่งที่สำคัญสถานการณ์แบบนี้
               มีเสียงพูดออกมาจากเครื่องพิมพ์ดีด อิจฉิกำลังหายใจเข้าปอดยังคงสงสัยในความเจ็บปวดที่ได้หายไปกะทันหัน
เขากำลังตัวสั่นผวาหันตัวเดินถอยหลังกลับ กางมือเกาะไหล่ของซากิตะอยู่ข้างหลังของเธอ เหงื่อยเขาไหลผ่านจากหน้าผากลง
ไปคิ้ว ล่วงตกไปพื้น เขาก้มหน้าแต่ไม่ได้อุดหูตัวเองเอาไว้เหมือนตอนความเจ็บปวดผ่านเข้ามา อิจฉิเอยคำขอโทษทันทีเมื่อรู้ว่า
ทำตัวเสียมารยาทต่อซากิตะ หญิงสาวนิ่งเงียบไร้ซึ่งเสียงหายใจ ซากิตะตอนนี้เธอเป็นดังที่กล่าว
                “ คุณซากิตะ?.. ฮือ! ”
                อิจฉิเรียกชื่อเธอซ้ำไปมาขณะในมือเขาเริ่มเปียกซุ่มเหงือย เขานั้นตัวสั่นสะท้าน มือขยับยกออกเล็กน้อย เมื่อมือออกจากหัว
ไหล่ของหญิงสาว เสียงการขยับตัวดังขึ้นมาปุบปับอิจฉิโผล่ตัวออกห่างโดยทันที
                กรึก
                “ กรรร! ” เสียงคำรามจากลำคอ ซากิตะกัดฟันแน่นแยกเคี้ยวออกมาให้เห็นไม่ต่างจากสัตว์ร้ายกำลังโกรธ ลิมโบหมุน
ตัวไปมอง  ซากิตะ ก้าวเข้ามาถึงเด็กชายใน ตัวเด็กชายรู้ว่าตัวเองจะเจออะไร  ฝามือโค้งมาหาเขาคงไม่ได้เข้ามาสัมผัสใบหน้า
อย่างนุ่มนวลเป็นแน่  ถว่านี้ไม่ใช่หนแรกเสียหน่อย เด็กชายนั่งทำใบหน้าสงบนิ่ง “โหะ” ลิมโบเหลือบมอง ชายหนุ่มปีศาจนามว่า
อิจฉิเข้ามาล็อกแขนสองข้างของซากิตะ
                “ อ่ะ ปล่อยสิ! ”
                “ ผมขอโทษจริงๆ นะครับที่ทำอะไรไม่ไตร่ตรองก่อน ”  หน้ากลมๆ เล็ก ๆ ของลิมโบ ซึ่งรูปลักษณ์เป็นเด็กกำลัง
ขอโทษอยู่ในตอนนี้ในตาซากิตะเหมือนกำลังเย้ยยั่นเธอ ทำให้คำเหล่านั้นไม่ผ่านหูเธอเลย ในอีกเหตุนึงที่คงจะใช่มากกว่าคือ
ซากิตะเลือกที่จะไม่สน อิจฉิยั่งเธอไว้ “ อัก! ” พลางถูกหลังหัวของหญิงโคกไปโดนจมูกกับปากเนื่องด้วยความสูงของทั้งสอง
ใกล้เคียงกันแม้ความจริงแล้วอิจฉิจะสูงกว่าประมาณสิบเซนติเมตร
                “ มันเจ็บมากๆ เลยนะ เธอรู้มั้ย ”
                “ เขาเป็นเด็ก อัก! คุณจะทุบตีเขาไม่ได้นะ! ”
                อิจฉิก็อยากจะตะโกนบอกไปเหมือนกันว่า ผมก็เจ็บเหมือนกัน
ความเจ็บที่เกิดจากหัวของคุณซากิตะ
                “ เด็กคนนี้ต้องถูกสั่งสอนมั้ง จะได้ไม่ทำแบบนั้นอีก มันเจ็บมากๆ เลยเธอรู้ไหม ปล่อยน่า ”
                “ อย่าโกรธกันเลยจะดีกว่านะครับ ผมขอโทษจริงๆ ที่ทำให้เจ็บปวด แต่... ดูเหมือนว่าคุณไม่เจ็บแล้วสินะในตอนนี้ ”
ซากิตะ หยุดโวยวายใส่เด็กชาย และหยุดทำร้ายอิจฉิที่โดนหลังหัวกระแทกหน้ากับแขนของหญิงสาวที่ดิ้นกระแทก
โดนหน้าบ้างคอบ้าง จนเค้าลืมความเจ็บปวดของลิมโบไปเลย หญิงสาวเดินมาหาเด็กชายแล้วหยิกแก้มของลิมโบ ยืดแล้วกาง
ออก ยืดแล้วกางออก
                “ เออ... ”
                ‘ นุ่มนิ่มเกินคาด ’
               ลิมโบไม่เอยคำใดแต่ประหลาดใจเสียมากกว่าจนไม่ได้คิดคำใดเอย จู่ๆซากิตะทำหน้าประหลาด จนลิมโบต้องขัด
               “ ผมว่าเรายังไม่ได้ฟังเรื่องที่วิญญาณกำลังบอกเราเลยนะครับ ”
                ซากิตะปล่อยแก้มแก้มที่นุ่มนิ่มนั้นเหลือไว้เพียงรอยแดงซำจากการหยิก เธอกับอิจฉินึกได้ว่าเมื่อครู่นี้ ได้มีเสียงหนึง
กำลังเล่าเรื่องราวบ้างอย่าง หนุ่มน้อยอิจฉิทำตัวไม่สบายอกสบายใจมากมายจนภายในห้องนี้เริ่มมีความรู้สึกอึดอัดจนเกินไป
ลิมโบเห็นว่าเกิดความเข้าใจในสถานการณ์ จึงให้ไปพูดคุยกับวิญญาณ
                “ อ่ะ? โทษทีนะ ช่วยเริ่มเล่าใหม่ได้ไหม? ”
                ‘ เกรงว่าจะเสียว่าเปล่านะ คุณมีคำถามไม่เหรอ? ถามได้เลยแต่ผมคงตอบได้เท่าที่รู้เท่านั้นนะ ’
                ‘ หว่า... ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธนิดหน่อยนะ ’ อิจฉิ เก็บตัวออกห่าง ซากิตะยืนข้างๆ ลิมโบเพื่อเริ่มหาคำตอบ
                ลิมโบเริ่มด้วยน้ำเสียงที่สดใส ที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ
                “ งั้น! พวกเรากำลังตามหาภูตสัตว์ซึ่งก็คือนกอีกาของคุณหนูคนนี้ ที่ห้องจัดสรรแห่งนี้ผมคาดว่าเป็นช่วงที่อีกา
กับคุณหนูได้คาดสายตากับภูตของเธอ แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้ภูตตนนั้นต้องทำลายข้าวของกระจัดจายขนาดนั้น
ถ้าอยากจะออกไปจากห้องนี้ ห้องที่ถูกล็อกภูตก็แค่พังกระจกออกไป และความเสียหายของห้องก่อนหน้าก็มีจะเพียงแค่
กระจกที่แตกเพียงอย่างเดียว ”  ซากิตะ ดูประหลาดใจเก็บเด็กชายหัวขาวคนนี้
เด็กคนนี้เขาไม่กลัวรึไง กำลังคุยกับผีอยู่นะ
                ‘ Excellent ’  อิจฉิ ก็ดูประหลาดใจกับวิญญาณที่สิ่งในเครื่องพิมพ์นี้ ‘ คงดีมากเลยถ้าได้คุณมาเป็นเพื่อนร่วมงาน
ฮะ ฮะ ’  เสียงเงียบไปครู่ก่อนที่จะเริ่มพูดกับพวกเด็กชายต่อ ‘ ตอนแรกที่รู้ตัว อีกาตัวนั้นได้บินเข้ามาใกล้มันทำให้ผมประหลาดใจ
คงเหมือนกับคุณ ความสารถที่รู้ถึงการมีอยู่ของผมได้ เพื่อนของผมไล่มันออกไป เขาอารมณ์เสียมากจนผมยัง
แปลกใจ ’
                “ ใครกันเพื่อนของคุณ ”  ซากิตะกังวลใจเป็นอย่างมาก
                ‘ เอล เดน เขาเป็นคนที่ใฝ่หาความมั่งคั่งเขาได้ทำสัญญา เมื่อถึงตอนที่ตายเขาต้องอยู่กับผู้สัญญา แม้เขาจะเป็นแค่
วิญญาณว่างเปล่า ตอนนี้เขาเปลื่ยนไปเขาเหมือนมีแรงกระตุ้นบางอย่างทำให้เขาทำลายห้องแล้วหนีออกไป ‘
                “ ไม่ใช่แค่วิญญาณดวงเดียว แต่เป็นสองดวงที่ยึดติดกันในเครื่องเล็กๆ นี่สินะ คงไม่ผาสุกเท่าไรสำหรับวิญญาณ  ”
                ลิมโบ รู้สึกว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังกำลังก้าวห่างออกไปหนึ่งก้าว
                ‘ เดนกับนกอีกาสู้กันสักพักแต่เหมือนแค่พยายามจะไล่ออกไปให้พ้นทางเขาเท่านั้น นกตัวนั้นถูกผลักออกไปข้างนอก
ผ่านกระจกแล้วเดนก็หนีออกไป นกตัวนั้นได้บินไล่ตามเขาไป ผมพยายามเรียกเดนถวาไม่ได้ผลอะไร ผมทำได้แค่มอง ผมหนี
จากคำสาปนี้ไม่ได้... ’
                “ อ่าๆ นกอีกาของคุณหนู ตามเพื่อนของคุณไปสินะ บอกเราได้รึเปล่าว่าเพื่อนของคุณหนีไปไหน ”
                ‘ ...หลายปีที่ผ่านมาจนถึงตอนนี้คงมีแค่ผู้ทำสัญญาคนของผมที่เขาอาจตามไป ’ ซากิตะกับลิมโบพูดออกมาพร้อมกัน
แต่เป็นคนล่ะถาม ส่วนอิจฉิตัวเขานั้นไม่มีอะไรจะถาม
                “ ใครกันคือผู้ทำสัญญาคนใหม่แล้วเขาอยู่ไหน!? ”
                “ ผู้ทำสัญญาคนใหม่ โห่...เป็นสัญญาแบบไหนครับ? ”
                ‘ ผมรู้ว่าเดนจะะทำอะไร ผมสามารถเห็นได้ว่าผู้ทำสัญญาอยู่ที่ไหน เมื่อตอนผู้ทำสัญญาลงเลือดเป็นตัวหนังสือผมจะ
รู้แจ้งจุดประสงค์ของสัญญานั้น แล้วเขาจะอยู่ในสายตาผมตลอดเท่ากับว่าผมอยู่กับเขาตลอดเมื่อเขาต้องการโชค ในตอนนี้
คงเป็นเดนที่อยู่กับเขาแทนผม จุดประสงค์ของเขากับผู้ทำสัญญาคงคล้ายกันตอนที่เดนยังมีชวิตอยู่ ผู้ทำสัญญาของผม
ชื่อโอเมน อันเชป เป็นนักเรียนเหมือนพวกคุณ ตอนนี้เขากำลังมุ่งหน้าไปสถานที่อันกว้างใหญ่ที่เรียกว่าอารีน่า เดนคงไปถึงแล้ว
ถึงแม้ผมจะไม่เห็นเขาหมือนเด็กหนุ่มคนนั้น ’
                “ นักเรียนที่ชื่อว่าโอเมน อันเชป... เขาคือคนที่ประธานมอบหน้าที่ให้ดูแลห้องนี้ จริงสิถ้าเกิดมีเรื่องแบบนี้ก็ต้องไปถาม
หาคนรับหน้าที่ดูแลห้องก่อนอยู่แล้ว... ” ซากิตะเกาศรีษะยุกยิก
                “ คนผมยาวตัวโต คนนั้นไม่ใช่คนดูแลเหรอครับ ”  อิจฉิพูดแทรกเข้ามาระหว่างที่ซากิตะยังติตัวเองที่คิดเรื่องนี้ได้ช้าไป
                เธอหันไปมองข้างหลัง เธอเห็นว่าเขายืนห่างออกไปจากตำแหน่งเดิม
ซากิตะขมวดคิ้วกับอธิบายให้อิจฉิฟัง
                “ หะ! ไม่ใช่ เจ้านั้นมันลูกน้องของโอเมน คนรับหน้าที่ดูแลห้องต้องทำความสะอาดด้วยนะ ถึงข้างหน้ากับห้องนี้จะไม่
กว้างมากนักก็ตาม ”
                “ ฮืมๆ สรุปเหตุการณ์นักเรียนที่ชื่อโอเมนทำสัญญากับวิญญาณที่สิงอยู่ในเครื่องพิมพ์ดีด ตอนนี้เขากำลังมุ่งหน้า
ไปที่อารีน่า ส่วนวิญญาณอีกตนชื่อเดนที่ทำลายห้องคงเป็นเพราะภูตของคุณหนู เดนกำลังตามโอเมนไปที่อารีน่า ส่วนภูตของ
คุณหนูกำลังไล่ตามเดน ฮืม...เหมือนพวกเขาอยู่ในเกมไล่จับหนูอยู่เลยว่าไม? ”
                สรุปเหตุการณ์เหรอ... เขาใช่คำเจาะจงแบบนั้นทำไม ทุกครั้งที่เขาพูดเหมือนกำลังพูดเหมือนตัวการ์ตูนในมังงะ
ประมาณนั้น
                “ นิเธอเลิกเรียกฉันว่าคุณหนูได้แล้ว!! ”
                ลิมโบรู้ดีว่าซากิตะไม่พอใจแต่ตัวเขาเองนั้นรู้สึกพอใจที่ได้เรียกแบบนั้น จึงแสดงรอยยิ้มให้ซากิตะที่พึ่งว่าเด็กชายไป
เมื่อครู่
                “ คุณลิมโบครับเรารีบไปที่อารีน่ากันเถอะ ”
                “ พวกเราจะกลับมาหาคุณ หลังเราเจอพวกเขาแล้ว คุณเตรียมเราเรื่องให้ผมฟังไว้ด้วย ”
                ว่าไม่ทันจบซากิตะรีบวิ่งออกไปจากห้องเธอมุ่งหน้าไปอารีน่าทันที อิจฉิรีบตามเธอไปแต่ว่าเขาโดนรั้งไว้ หน้าเด็กหนุ่ม
ซีดบอกกับตัวเองว่าไม่อย่าเชื่อฉันยังอยู่ตรงนี้ ลิมโบปล่อยมือออกจากเสื้อคลุม ยิ้มออกมาด้วยหน้ารื้นเริง
                “ อิจฉิคุง... ฉันมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย ”
                “ อ่ะ.. ให้ผมช่วยอะไรเหรอครับ? ”
                ทางเดินที่มีเหล่านักเรียนเดินผ่านน้อยในช่วงเย็น แสงส่องผ่านจากหน้าต่างของทางเดินโดยมีเงาขั้นระยะห่างไว้
หญิงสาว ซากิตะวิ่งไปโดยไม่มีสิ่งกีดขวาง ตอนนี้เธอได้ออกมาจากอาคาร 2 แล้ว เธอคิดถึงการวิ่งไปให้เร็วที่สุดโดยมีเสียง
ตะโกนจากภายในอาคารบอกให้เธอช้าลง เสียงที่ว่านั้นปรากฏออกมาเป็นเด็กชายผมสีขาวผ้าคลุมตัวใหญ่สะบัดไปมากำลังถูก
แบกอยู่บนหลังของชายหนุ่มวิ่งหายใจหอบทรงตัวไม่ให้ล้มลงพื้น อิจฉิวิ่งเยาะเพื่อปรับสมดุลไล่ตามซากิตะไป
                “ คุณลิมโบ คุณคิดว่าทำไมนกอีกาต้องตามเดนไปด้วยล่ะ ”
                อิคาบอทไม่ใช่นกอีกาหรือสัตว์เลี้ยงแต่เป็นภูตของหญิงสาว ภูตย่อมมีจุดประสงค์บางอย่างจึงอาศัยอยู่กับมนุษย์
                “ อืม... ไม่รู้สิ เจอภูตตัวนั้นแล้วค่อยถามมันก็ได้ ”
                ถามนกนะเหรอ?
คำถามที่คิดอยู่ในใจไม่ใช่แค่อิจฉิเพียงผู้เดียวที่กำลังทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ลิมโบตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้ เขากำลังสนุก
กับการถูกแบกถวาสถานะและประสบการณ์ของเขาบอกว่าไม่ควรอยู่ในสภาพนี้ อาจเป็นสำนึกที่บอกเขาทำให้ลิมโบ
ไม่สามารถยิ้มหรือทำท่าทีสบายใจได้ แม้เรื่องสบายใจจะไม่ใช่เรื่องของสาวน้อยซากิตะก็ตาม
                “ อิจฉิคุง เธอเป็นปีศาจไม่ใช่เหรอ วิ่งแบกฉันคนเดียวไม่ไหวแล้วรึไงกัน ”
                อิจฉิยังคงหายใจหอบเขาหันหัวมาตอบมาคุยตอบ
                “ อ่ะก็จริงครับ- แต่ผมก็เนี่ยอยู่ดีนะครับ! ”
                ลิมโบไม่ทันฟังจบเพราะเห็นเด็กหนุ่มหันหัวมา เหมือนลิมโบไม่อยากฟังอิจฉิเท่าไหร่นัก เขาบอกอิจฉิให้หันหน้าไปดู
ทางวิ่งต่อเพราะเด็กหนุ่มเริ่มเอียงเอนไปมาแล้ว ใบหน้าระเหินเดินไปบนพื้นแน่
 
ห้องชมรมเกษตรกรรม
ในช่วงเวลาหลังจากพวกลิมโบออกมาจากห้องไม่นานมากนัก  ในห้องชมรมเกษตรกรรมนักเรียนในชมรมกำลังนั่งสนทนา
ถึงการปลูกพืชผักเพื่อใช้ทำกิจกรรมใหญ่ ของโรงเรียน Chubu hiwa การแข่งขันประลองทักษะ ความสามารถพิเศษ ของ
เหล่านักเรียนเพื่อแสดงทักษะให้เห็นต่อผู้คน ซึ่งอาจสร้างชื่อเสียง สร้างความนับถือ หรือรับรางวัลพิเศษจากผู้อำนวยการใหญ่
การประดับตกแต่งสถานที่จัดงานเป็นหน้าที่ของชมรมนี้ที่ต้องเข้าไปช่วยตามงานที่โดนมอบหมายให้ทำ ถวางานโรงเรียนนั้น
ยังไกลออกไป ยังห่างไกลที่จะทำให้คนในชมรมตื่นตัวแต่พวกเขาในตอนนี้กำลังวางแผนกันอยู่แม้ว่าเวลาสนทนาเกี่ยวกับ
หัวข้อนั้นจะจบลงไปเมื่อเริ่มสนทนาไปเพียงแค่ห้านาที
                ปัง!
                “ ขอนุญาต!! ”
                ประตูถูกพลักออกโดยชายร่างใหญ่ผ้าสบัดตามด้วยก้าวเท้าแบบเร่งรีบเขาคนนั้นคือ  สกอว์  
ทุกคนในห้องตกใจเป็นอย่างมาก เขาเดินตรงไปหยิบของที่พิงอยู่กับฝาผนังของสิ่งคือไม้ติดตาข่ายกับกรงของสตว์  
ของที่สกอว์มุ่งหมายอยู่นั้นคืออุปกรณ์จับสัตว์ปีก เขาหยิบตาค่ายจับนกที่มีทั้งหมดไป พร้อมหยิบกรงเหล็กขนาดเล็กไปอันหนึ่ง
สกอว์ไม่อยู่รอให้คนในห้องปล่อยคำถาม กลับกันสกอว์ปล่อยคำพูดออกมาแทน
                “ ขอยืมเอาไปใช้หน่อย ขอบคุณ! ”
                ปัง!
                ทุกคนในห้องพากันหัวปั่น คนในชมรมวิ่งออกประตูตามสกอว์ไป เขาเห็นกลุ่มนักเรียนวิ่งถืออุปกรณ์ของชมรมห่าง
ออกไปหลายเมตรห่างเกินที่จะวิ่งไล่จับทัน
                “ มันเอาไปทำอะไรเนี่ย พวกแกต้องเอาของกลับมาคืนก่อนหกโมง ไม่งั้นฉันจะแจ้งประธานนะ!! ”
                สกอว์ถือกรงวิ่งนำหน้าเพื่อนของสองคนที่ไล่ตามมาห่าง คนหนึ่งตัวสูงประมาณร้อยหกสิบเขาชื่อเนล กับอีกคน
ตัวสูงกว่าชื่อเมอแชลพวกเขาสองคนถือตาค่าย จุดประสงค์ของของพวกสกอว์คือใช้ไล่จับสัตว์ปีก
                “ เราต้องรีบไปกันแล้ว นายคิดว่าฮอปเอาอยู่รึเปล่า? ” เมอแชลได้วิ่งเทียบเข้าไปหาเนลเพื่อจะสนทนา ด้วยเสียง
ที่กังวล และหอบแห้งอย่างเลี่ยงไม่ได้
                “ ถ้ามันเฝ้าที่นั้นไม่ได้ ก็คงได้เหนื่อยกันต่อแน่ เราให้ประธานนักเรียนมาจัดการกันเองดีกว่าไหม? ”
                “ ขอแค่อย่าให้ใครเข้าไปยุ่งกับห้องนั้นก็พอแล้ว ฮอปมันก็รู้เรื่องนั้นดี ”
                สกอว์พูดอย่างแข็งกร้าว  เสียงกระดิ่งดัง นั้นเป็นเสียงที่ไม่ได้เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ มาแชลกับเนลหยุดวิ่งทันที
พวกเขาสองหันหน้ามาหาสกอว์ 
“ ใช่ฮอปรึเปล่า? ”
                สกอว์หยุดวิ่งแล้วเริ่มปกติ เขาเดินผ่านเพื่อนทั้งสองไปพลางหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
                “ ใช่... ฮอป ”
 
อารีน่า
      โอเมนชายหนุ่มคลาส C เขาเข้ามาใน ชิบุ ไฮวะ ด้วยฐานะขุนนางปกติเช่นที่ครอบครัวของตนเป็นด้วย
ความสามารถพิเศษ จึงได้ยศขุนนางในนามสกุลของพวกเขา อันเชป ชายหนุ่มผู้นี้มีความมานะในสถานการณ์ที่ตนเห็น
ว่าเป็นปัญหา เขาคนนี้ไม่ใช่เด็กหนุ่มที่จะก่อเรื่องร้ายใดหากไม่จำเป็น ความคิดในหัวเขายังคิดเช่นนั้นอยู่ในเวลานี้
เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยาวสีดำรองเท่าหนังสีดำ โอเมนยืนถือดาบใบยาว ผอมบาง ที่มีปลายแหลมคม ดาบเล่มนี้ที่เขาถือไว้
มีลักษรณะพิเศษตรงใบดาบมีส่วนที่เป็นด้านคมอยู่ไกลจากตัวดาบซึ่งคือปลายดาบ โอเมนยืนอยู่บนพื้นกระเบื้องสีขาวสะอาด
ที่เขาส่งแรงผลักจากเท่าไปแรงเท่าไรก็ไม่ลื่นไม่ตามความเงาบนพื้นนี้ สายตาเขาไม่หยุดนิ่ง เขาอยู่ในห้องกว้างพอให้
จัดงานเลี้ยงที่จุคนได้มากอย่างสบาย ห้องนี้เป็นห้องแบบเดียวกันในการต่อสู้ของลิมโบกับหนุ่มราชสีห์ฮาริส เหล่านักเรียน
มองดูโอเมนห่างออกไปโดยมีกระจกกั้นการแทรกแซงจากภายนอก การต่อสู้หรือการท้าประลองของโอเมนซึ่งเป็นหัวข้อที่โอเมน
ให้ความตั้งใจระหว่างมองผ่านกระจกออกไป เขาหันกลับไปมองชายซึ่งดาบโอเมนยกขึ้นชี้เข้าหาอย่างเด็ดเดี่ยว ถึงแม้แรงจับ
ดาบจะเริ่มถดถ้อยกับแรงปะทะของดาบผู้ต่อสู้
                “ เฮ้ย! โอเมนที่กล้ามาท้าแบบนี้แปลว่านายมันใจมากเลยสินะ ”
                ชายผู้นี้ชื่อบีโทร สวมเสื้อสีขาวที่มีรอยยับมากมายโดยเกิดจากการขยับตัวเหวียงดาบใบกว้างจากยุคกลางที่ถือตาม
สบายเขายังไม่ได้ตั้งท่าโจมตีใส่โอเมน
                โอเมนไม่ได้พูดตอบอะไร
‘ โอเมนไม่ได้รู้สึกประหลาดใจกับคำถาม เท่าที่รู้จักมันดูจะไม่ทางด้านการต่อสู้เลยสักนิด มันต้องไปทำอะไรมาแน่
ผลึกของมันยังเป็นสีฟ้า ต้องเพิ่มแรงปะทะใส่ดาบของมัน ’ บีโทรเริ่มขยับปากส่งเสียงเบาๆ ออกมา กับเริ่มจับดาบแน่นตั้งท่า
พร้อมโจมตี โอเมนกับดาบบางแต่แหลมคมของเขาชี้เข้าหาศัตรูตั้งท่าพร้อมรับมือ ‘ มันใช้เวทย์มนต์มาป้องกันหรือเสริมแรง
โจมตีไม่ได้ ’ บีโทรมองดาบของโอเมน ’ ดาบยาวบางแต่ไวแบบนั้น จะแทงฉันสินะร้ายไม่เบาเลยนี่ เห็นไม่สนใจเราเอาแต่อยู่
ห่างๆ มันเกลียดเราสินะ หลังการสู้นี่จบแล้วมันคงได้เสียหน้ากันทั้งตระกลูแน่ ’
                บีโทรรุกเข้าหาโอเมนพลางป้องกันการโจมตีจากดาบของโอเมนที่กำลังพุ่งเข้าใก้ลตัวบีโทรดาบโอเมนเปลื่ยนตำ
แหน่งในการแทงจากตัวเป็นคอของบีโทร จากการสังเกตที่รวดเร็วบีโทรรีบปัดดาบโอเมนออกผลลัพธ์ที่ได้หลังจากเสียงโลหะ
ปะทะกันเป็นอะไรที่น่าหวาดเสียวสำหรับผู้ชมนอกกระจก และตัวผู้ถือดาบทั้งสอง ด้วยกำลังเวทย์ที่ใส่ลงไปในดาบของบีโทร
ทำให้การปะทะดูรุนแรงจนตัวผู้ถือดาบไม่สามารถควบคุมดาบชั่วขณะ แต่ก็ทำให้ดาบโอเมนไม่ได้สัมผัสตัวบีโทรรวมถึงดาบ
ของบีโทรเช่นกัน ดาบของเบาบางของโอเมนจากแรงปะทะทำให้จุดแทงเลยคอของบีโทรไปโดนอากาศ ก่อนที่จะถูกแรงเวทย์
ปัดออกโดยสมบูรณ์ ส่วนดาบใบกว้างของบีโทรยังเหลือแรงวทย์ที่มาแทนแรงเหวี่ยงที่เสียไปจากแรงปะทะกันของดาบ ทำให้
ดาบของบีโทรยังคงถูกเหวี่ยงไปในทิศเฉียงขึ้นเข้าไปใกล้คอของชายหนุ่มโอเมน ทันทีทันใดเสียงปัดดาบเสียงดังเหมือนโอเมน
จะก้าวถ้อยออกมาทำให้การฟันของโอเมนเป็นเรื่องน่าเสียดายสำหรับบีโทร ที่ระยะโจมตีถูกต้องกับแรงโจมตีที่ยังสามรถสร้าง
ความเสียหายได้มากหากดาบไม่ได้ผ่านใต้ค้างของโอเมนไปเฉยๆ ผู้ชมส่งเสียงร้องเชียร์ ขณะที่เสียงประทับใจมาจากผู้ยืนดูอยู่
ห่างออกไปภายในกระจกเหมือนกับทั้งสอง
                “ ไม่มีใครได้รับความเสียหาย ” ฟังดูเหมือนประทับใจแต่เหมือนจะไม่ในเวลาเดียวกัน พร้อมกับกล่าวประกาศด้วย
เสียงดังขึ้นแต่ฟังดูสุขุม “ เร็วเข้า!! เหลือเวลาอีกห้านาที! ” ผู้ที่พูดอยู่นี่ทำหน้าเป็นเหมือนกรรมการสำหรับการประลองในครั้งนี้
                “ โอเมน! ” บีโทรตะโกนเรียกโอเมนที่ทั้งท่าโจมตี “ ฉันจะจัดการนายด้วยการบุกครั้งนี้เลยนะ อาจเสียหน้าอยู่บ้างที่พี่
เขยต้องมาแพ้ให้น้องเขยแบบนี้ แถมจะเรื่องมาท้าฉันแล้วด้วย เห็นนั้นมั้ย ” บีโทรชี้ไปทางกระจกที่มีผู้ชมเป็นเหล่านักเรียน
โอเมนเหลือบตาไปมองครู่หนึ่ง เขากลับมามองบีโทรอย่างแน่วแน่
                “ พูดตามอำเภอใจอยู่ได้ นายจะถูกฉันแทงจนเสียหน้าไปตะหากล่ะ ”
               
                ด้านนอกกระจกที่ยังคงมีเสียงเชียร์จากเหล่านักเรียนส่งเข้าไป กำลังมีเหล่านักเรียนเดินเข้ามารวมชมการประลอง
ดาบมากขึ้น อิจฉิปล่อยลิมโบออกจากหลัง ทันทีที่เท้าลิมโบสัมผัสพื้นเขารีบวิ่งอ้อมไปด้านหน้าอิจฉิเหมือนเด็กที่เจอของเล่น
                อิจฉิ พักหายใจได้สักพักเขาเริ่มสังเกตเห็นว่าหนึ่งในนักเรียนที่ยืนอยู่นี้ ซากิตะกำลังยืนอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่ง
                “ คุณซากิตะวิ่งเร็วจัง กำลังคุยกับใคร… ” ซากิตะพูดกับหญิงสาว ซากิตะถามว่าเห็นอีกาผ่านแถวนี้ไหมหญิงสาว
ส่ายหน้พร้อมพูดออกมาว่าไม่เห็น เธอคนนี้สังเกตเห็นลิมโบที่วิ่งเข้ามาหาทั้งสอง
                “ เด็กเหรอ? ”
                ลิมโบหยุดวิ่งยืนมองผ่านกระจกไป ลิมโบยิ้มด้วยใบหน้าประหลาดใจ
                “ นี่มันเยื่ยมไปเลยเธอก็อยู่ตรงนั้นด้วย หานักเรียนที่ชื่อโอเมน อันเชปเจอรึยัง คุณหนูครับ ”
                ซากิตะขมวดคิ้วบางๆ ตาที่ดูเบื่อหนายกับเด็กชาย แสดงออกมาให้เห็น เธอหันไปมองภายในกระจก
                “ เจอแล้วล่ะ คนที่ตัวผอมกว่าที่กำลังถือดาบแหลมๆ นั้นไง ”
                “ เห มีดาบให้ใช้ด้วย ”  ตัวลิมโบที่เป็นอันเดดนั้นเคยจับดาบเมื่อนานมาแล้ว แต่เพียงแค่จับเป็นพิธีเท่านั้น เขาคิดได้
เมื่อครู่ตนไม่ได้ใช้ทักษะดาบอะไรอีกเลย หลังจากตนตายไปไม่ก็กะโหลกเป็นถูกเจาะเป็นรู  “ พวกเขาตั้งท่าและจ้องตากันใหญ่
เลย กำลังคิดกระท่าโจมตีอยู่แน่เลย เหมือนในมังงะเลย ”  อิจฉิเดินเข้ามาสมทบ
                “ ไม่เหมือนหรอกครับคุณลิมโบ ” พูดแบบเขินอาย
                “ คุณ?.. ”  ซากิตะมองที่หญิงสาวผู้รู้สึกสับสน เช่นเดียวกันเธอก็มองซากิตะด้วยความสงสัย ซากิตะกล่าวอธิบายเป็น
เชิงให้อีกฝ่ายแนะนำตัว
                “ เธอคือน้องสาวของโอเมน ” เธอคำนับให้อิจฉิ และพยักหน้าให้ลิมโบแต่เธอไม่ได้ยิ้มทักทายกลับเป็นยิ้มที่ดูเหมือน
เศร้าแปลก อิจฉิคิดแบบนั้นด้วยท่าทางงึกงัก กับความสุภาพของน้องสาวอันเชป
                “ เอมเมอร์รี่ อันเชป มีเรื่องอะไรกับพี่ฉันเหรอค่ะ พี่ฉันกำลังสู้อยู่ข้างในนั้น ”
                “ ผมชื่ออิจฉิ มิโค คาปิโคเนล ครับ ”
                “ ผมชื่อลิมโบพวกเรามีที่จะคุยกับพี่ของคุณครับ ”
                เสียงเชียร์ของนักเรียนข้างๆ ดังขึ้น ทำให้พวกลิมโบรู้ว่ามีความเคลื่อนไหวในสนามประลอง
 
 
 
 
 
 
 
 
มุมนักเขียน
สวัสดีปีใหม่( ถึงแม้ตอนพิมพ์ตอนนี้ยัง 2019 อยู่เลย )
ขอให้ทุกคนมีความสุข และขอขอบคุณที่อ่านเรื่องนี้และติดตามอยู่กัน
ถึงแม้จะทิ้งระยะห่างยาวเป็นเดือน(หรืออาจนานกว่านั้น)
แต่ยังคงเขียน(พิมพ์)อยู่นะ  ยังคงสลับเพิ่มตอนใหม่เช่นเดิม
หากว่ามีใครติดตามแล้วอยากให้ลงเลือกลงเรื่องไหนต่อ
ก็คอมเมนต์กันได้นะ...(ถ้ามคนอ่านหรือตามจริงๆ ล่ะนะ)
พาว: ต้องมีใครอ่านผ่านมาต้องนี้มั้งล่ะนะ
สรทิน:(กดผิด)