Call us The L.o.u.d.

          เริ่มต้นกันด้วยโรงเรียนแห่งนี้ chubu hiwa โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนที่
พิเศษที่เปิดให้กับบุคคลที่พิเศษๆเข้ามาเรียน คือบุคคล ที่จะเป็นลอร์ด หรือ กษัตริย์ เจ้าขุน
ขุนนางและชนชั้นสูง ที่จะสอนให้บุคคลเหล่านั้น เป็นบุคคลที่จำเป็น ต่อประชาชนหรือบุคคลที่อยู่
ใต้อานัตโรงเรียนนี้มีทั้งมนุษย์  ปีศาจ  ครึ่งมนุษย์  ครึ่งปีศาจและแน่นอนโรงเรียนแห่งนี้จะดู
ความสามารถของผู้สมัครหรือนักเรียนว่า มีความสามารถพอตัวหรือ ไม่ เช่น ทักษะเฉพาะ การ
วางแผน  การแก้ปัญหา  วัดความรู้  และสิ่งสำคัญที่มิอาจขาดได้นั้นก็คือ  'ความแข็งแกร่ง'  ซึ่ง
เป็นสโลแกนของโรงเรียนนี้ว่า  'ความแข็งแกร่งเป็นข้อพิสูจน์ของความเป็นผู้นำ'  
           ณ  โรงเรียน ชูบุ ฮิวะ แห่งนี้ได้จัดการแข่งขันอันทรงเกียรติของเหล่าผู้นำเป็นการ
แข่งขันกันระหว่างลอร์ด โดยมีกฎการเข้าสมัครพีื้นฐานว่า มี ตำแหน่งลอร์ด 1 คน คุมกลุ่มของ
ตน และคนอยู่ใต้อานัตไม่เกิน แปดคน หรือ 9(เป็นกรณีพิเศษ) และแข่งกับคนอื่นๆโดยจะแข่ง
กันด้วยความฉลาด  ไหวพริบ  ความป็นผู้นำ  โดยได้มีหลอดผู้หนึงได้เข้ามาที่โรงเรียนแห่งนี้
ลอร์ดผู้นั้นเข้ามาเพื่อการแข่งขันครั้งนี้โดยเฉพาะพร้อมกับความมั่นใจว่าจะชนะอุปสรรคทุกสิ่งที่
ขว้างหน้า
           
โรงเรียนแห่งนี้มีขนาดกว้างมากหากมองจากระยะไกลแล้วโรงเรียนแห่งนี้ก็กว้างใหญ่พอๆ
กับคฤหาสน์หลังโตของพวกมหาเศรษฐีเลยทีเดียว แต่กลับกันหากมองจากระยะใก้ลมันไม่ได้
ต่างอะไรกับพระราชวังที่ใหญ่โต มโหราญเลยทีเดียว ลักษณะของโรงเรียนนั้นเหมือนปราสาทยุค
กลางที่ถูกแปรเปลื่ยนให้เข้ากับยุคสมัยและศิลปะการตกแต่งได้อย่างลงตัว  ด้านหน้าของ
โรงเรียนแห่งมีต้นไม้ที่ถูกตัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมวางเรียงรายกันอย่างเป็นระเบียบมันเรียงต่อกัน
สวยงามรอบตัวตึกทางเข้าหลักของโรงเรียนนั้นมีต้นไม้สูงสง่าถูกตัดเป็นระเบียบวางห่างกันพอดิบ
พอดี  ตรงทางเดินมีอิฐปูยาวตั้งแต่ประตูหลักถึงประตูเข้าโรงเรียนตรงหน้าทางเข้านั้นซึ่งเป็นอีก
หนึ่งประตูหลักที่นักเรียนจะเดินเข้ามาเรียนซึงเป็นทางเข้าและออกที่ทุกคนจะต้องผ่านเข้ามาทาง
นี้  ได้มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่หน้าทางเข้าท่ามกลางเหล่านักเรียนที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนอย่าง
ล้นหลาม
                   
                    "ยังไงฉันก็ไม่ยอมรับหรอก" เป็นคำพูดของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่  กำลัง
มองป้ายจารึกตรงหน้าทางเข้าเขายืนทำสีหน้าจริงจังอยู่  บนป้ายนั้นได้เขียนสโลแกนของ
โรงเรียนเอาไว้การที่เขาทำสีหน้าจริงจังอยู่ตรงนั้นมันจึงทำให้เขาดูแตกต่างและเด่นชัดจาก
นักเรียนคนอื่น  แต่นั้นไม่ใช่สาเหตุที่ว่าเขาเป็นลอร์ด เพราะเขาไม่ใช่หลอดที่เราพูดถึง
 
                     แตะ แตะ  เสียงเดิน แตะ มาเป็นระยะๆ เป็นเสียงฝีเท้าที่เบาไม่หนักแน่นนัก
ฟังดูแล้วมันคือเสียงรองเท้าแตะนั่นเอง  มันค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆกำลังตรงมาที่หน้าประตูหลัก
 
                    "กรี๊ด!"  กลุ่มนักเรียนหญิงชายที่เดินอยู่ต่างส่งเสียงร้องอุทานตกใจกับสิ่ง
ที่ตนเห็นพวกเขาต่างพากันเดินออกห่าง  เพราะสิ่งที่เห็นมันคือความสยดสยองและความน่า
ขยะแขยงอย่างแท้จริง
                     "ฉันว่าพวกเราหนีกันเถอะ" เหล่านักเรียนต่างพูดซุบซิบ
                      "เจ้าบ้าอย่าไปมองมัน"  สิงที่พวกนักเรียนเห็นคือร่างของสิ่งมีชีวิตหรืออาจ
ไม่มีคล้ายมนุษย์สวมเสื้อสีเหลืองดำสลับหน้าหลังดูหรูหราที่ห่อหุ้มร่างท่อนบนส่วนท่อนล่าง
กางเกงขาสั้นรองเท้าแตะ  เสื้อผ้าห่อหุ้มร่างขอมนุษย์เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่มีรวดลายแดงฉานที่
ห่อหุ้มกระดูกที่จะหลุดแหล่ไม่หลุดแหล่อยู่เล็กน้อย  พร้อมน้ำหนองที่ซึมออกตามกระดูกกับ
กล้ามเนื้อที่น่าสะอิดสะเอียน  บนใบหน้านั้นมีเนื้อหนังเล็กน้อยที่หุ้มศรีษะกับใบหน้า บนศรีษะมี
เส้นผมสีขาวอยู่เป็นจุดๆเหมือนคนหัวล้านที่มีผมอยู่เป็นบริเวณๆเท่านั้น  ใบหน้าดูมืดมนและน่า
หวาดกลัวเพียงแค่นี้ก็เพียงพอทำให้ผู้คนแตกตื่นและหวาดผวาได้ทั้งโโรงเรียน  สิ่งมีชีวิตนั้นเดิน
ตรงมาที่หน้าประตูหลักอย่างไม่หยุดย่อนและไม่สนบุคคลรอบข้างตน  ด้านหน้าประตูนั้นมีหญิง
สาวคอยยืนต้อนรับนักเรียนเดินผ่านเข้ามายังหน้าประตูหลักอย่างสุภาพ
                      "อรุณสวัสดิ์ค่ะ อาจารย์"
                      "อรุณสวัสดิ์ครับ อาจารย์"
                       "สวัสดีจ๊ะ"  หญิงสาวคนนั้นตอบกลับอย่างสุภาพด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หญิง
สาวคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดา เพราะเธอมีเขาสองข้างอยู่ตรงที่หน้าผากของเธอ  เธอสวมชุดวอมสี
น้ำตาลพร้อม นกหวีดสีดำเงามีลวดลสยที่ดูแล้วพิเศษและสดุดตาห้อยอยู่ตรงคอของเธอ 
 
แตะ!
 เสียงฝีเท้าใก้ลเข้ามาแล้วหยุดลง
                         "อรุณ อ่ะ...  ต้องพูดอรุณสวัสดิ์หรือสวัสดี" สิ่งมีชีวิตเมื่อครู่บ่นพึมพำและ
ทำท่าทางครุ่นคิด
                           "อ่ะ!?" หญิงสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจเมื่อได้เห็นสิ่งที่ตรงหน้า
หญิงสาวสังเกตรอบๆตัวของสิ่งมีชีวิตแล้วสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ  หญิงสาวทำท่าทาง
กำลังจะเอื้อมไปยิบนกหวีดที่ห้อยคออยู่  สิ่งมีชีวิตนั้นเงยหน้าขึ้น
                             "อรุณสวัสดี" ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มองดูแล้วช่างแฝงไปด้วย
ความร้ายกาจเหลือเกิน  กับดวงตาที่เหลือบมามองจนตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้าตาทั้งสอง
ข้าง หลังจากนั้นมันก็เดินผ่านเข้าไปยังโรงเรียน พร้อมกลิ่นอายของความหายนะที่กำลังจะเกิด
ขึ้นในไม่ช้า
 
บทส่งท้าย
                   นักเรียนหญิงสองคนกำลังเดินมาที่หน้าประตูหลัก  ทั้งสองแต่งเครื่องแแบบที่ดู
หรูหรา  จุดเด่นของชุดเครื่องแบบอยู่ตรงผ้าคุม ผ้าคุมนั้นมีโซสีทองห้อยอยู่ตรงผ้าคุมด้านขวา
และเข็มกลัดสีทองตรงปกคอเสื้อส่วนอีกคนมีผ้าคุมแต่ไม่มีโซ่สีทองแต่ก็ไม่ได้ดูเลิศหรูน้อยลง
เลย
                    "อรุณสวัสดิ์ค่ะ อาจารย์ ยูมะ" นักเรียนหญิงทั้งสองกล่าวพร้อมกัน
                     "อาจารย์ค่ะ"ทั้งสองสังเกตเห็นความผิดปกติของอาจารย์  อาจารย์ยูมะยืนแน่
นิ่งตัวเกร็งมือและขาสั่นระริกเหงื่อไหลท่วมใบหน้าของเธอ และทั้งรู้ได้ว่าอาจารย์ของพวกเธอ
หมดสติไปแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ล่มลง
                     "อาจารย์ค่ะ!"
                      "อิคาริไปตามอาจารย์ คาเอะมาเร็ว! อาจารย์ค่ะ อาจารย์!!"