สองภพ

   หากแต่ฝ่ายกัลยา หญิงสาวจากแดนนฤมิต ที่หลงรักฉัตรภพมาหลายภพชาติ หาได้คิดเช่นเดียวกับดอกแก้ว จิตใจเธอยังเปี่ยมไปด้วยไฟริษยา ยิ่งเธอไปล่วงรู้ว่าฉัตรภพกำลังถือศีลและแผ่กุศลถึงดอกแก้วเพื่อนำดอกแก้วมายังดินแดนแห่งนี้อีกครั้ง เธอคอยติดตามฉัตรภพตลอดเวลาจนรู้ถึงความจริงนี้ ความจริงที่ทำให้เธอเจ็บปวด และริษมา "อย่าคิดนะพี่ฉัตร ว่าสิ่งที่ที่พี่ฉัตรกำลังพยายามทำอยู่จะสำเร็จ กัลยานี่แหละจะทำให้ดวงจิตพี่ฉัตรแหลกสลาย "เธอคิดอย่างคลั่งแค้น ในเมื่อเธอไม่ได้ครอบครองฉัตรภพและฉัตรภพก็ไม่เคยที่จะชายตามองเธอเละ ไม่เคยเห็นถึงความภักดี กัลยาก็ไม่มีวันยอมให้ความรักระหว่างฉัตรภพและดอกแก้วสมหวัง
       เช้านี้ ฉัตรภพนั่งอยู่ริมสระน้ำจิตของเขานึกถึงถึงดอกแก้ว ป่านนี้น้องน้อยคงกำลังเตรียมตัวเดินทางมายังแดนนฤมิตแห่งนี้เพราะนับตั้งแต่ดอกแก้วฝึกจิตจนมีพลังและสามารถสื่อสารกับเขาผ่านกระแสจิตได้เขากับดอกแก้วคุยกันทุกวัน แต่ละถ้อยคำของดอกแก้วยิ่งทำให้จิตใจของเขาอ่อนหวาน และอบอุ่น ดอกแก้วเหมือนแสงอาทิตย์ยามเช้าสำหรับเขา ต่อไปนี้ชีวิตของเขาจะถูกเต็มเติมด้วยความสุขที่ขาดหายไปนานเสียที แต่ฉัตรภพไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าความสุขที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมกำลังจะถูกทำลายด้วยหญิงสาวที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาวมาตลอดและเขาไม่เคยรู้เลยว่ากัลยานี้แหละคือผู้ที่พรากเขาและดอกแก้วในครั้งนั้น "พี่ฉัตรกำลังทำอะไรอยู่คะ" กัลยาทักฉัตรภพ "เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวค่ะ" 
"นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะกัลยา แล้วเราละจะไปไหนล่ะนั่น"
"น้องเอาน้ำทิพย์ที่เพิ่งปรุงเสร็จมาให้พี่ฉัตรลองดื่มดูน่ะค่ะ ดื่มยามเช้าจะช่วยให้ร่างกายอบอุ่นนะคะพี่ฉัตร" การ"ดื่ม"ก็คือการสูดดมกลิ่นจากธรรมชาติและแต่งสรรกลิ่นด้วยจิตที่บริสุทธิ์ แต่ฉัตรภพไม่อาจล่วงรู้เลยว่าน้ำทืพย์นี้เต็มไปด้วยความพยาบาท ความโลภ ความลุ่มหลง เมื่อผู้ไดในแดนทิพย์สูดกลิ่นนี้ไป จิตที่เคยละเอียดบริสุทธิ์จะแหลกสลาย และต้องเวียนว่ายตายเกิดเฉกเช่นมนุษย์"
ฉัตรภพสูดกลิ่นน้ำทิพย์อย่างชื่นใจ "ขอบใจมากนะกัลยาน้ำทิพย์ช่างหอมหวานจริงๆ"
     "ใช่ค่ะพี่ฉัตรน้ำทิพย์นี้ช่างหอมหวานจรืงค่ะ เพราะผสมด้วยความริษยา ความโกรธเกลียด และความลุ่มหลง กัลยาเอ่ยอย่างสะใจ "อะไรนะกัลยา ทำไม? ฉัตรภพเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของจิต 
"ทำไมน่ะเหรอคะ พี่ฉัตรไม่เคยมองเห็นความรักที่น้องมีให้กับพี่ ไม่เคยมอง จะกี่ร้อยปี พี่ฉัตรก็ไม่เคยเห็นถึงความรักความภักดีที่น้องมีให้ ฮึ ในใจพี่มีแต่นางดอกแก้ว ขนาดน้องทำลายดอกแก้วและส่งมันไปอยู่แดนมนุษย์ พี่ฉัตรก็ยังไม่เคยลืมมัน ยังพยายามทำทุกทางเพื่อให้มันกลับมา" กัลยาเอ่ยอย่างเกรี้ยวกราด จนเกินยากจะเชื่อว่าครั้งหนึ่งเธอคือผู้สั่งสมบุญแห่งแดนนฤมิต
"นี่เธอเองเหรอกัลยาที่พรากดอกแก้วไป ทำไมจิตใจเธอช่างต่ำตมยิ่งกว่ามนุษย์บางคน" ฉัตรภพพยามเอื้อนเอ่ยคำออกมาด้วยความยากลำบาก จิตเขาตอนนี้เจ็บปวดและดูมืดมน
"กัลยาช่วยให้พี่ลงไปอยู่ในแดนมนุษย์ภูมิไงคะ ไม่ดีใจเหรอคะ  ที่ได้ลงไปเวียนว่ายตายเกิด และบางทีถ้าโชคดีเมื่อครบหมื่นปี พี่ฉัตรอาจได้พบกับนางมนุษย์ดอกแก้ว "
"พอเถอะกัลยา" เสียงท่านเมฆาขัดขึ้น
"จิตใจของเธอมืดบอดและต่ำกว่ามนุษย์เสียอีก เธอรู้ใช่ไม๊ว่าการกระทำครั้งนี้จะส่งผลอันไดต่อตัวเธอกัลยา" 
"ทราบค่ะ แต่กัลยาไม่กลัวและไม่เสียดายแม้แต่นิดเดียวที่สามารถแลกกับพลัดพรากนิรันดร์ ระหว่างพี่ฉัตรและนางมนุษย์ดอกแก้ว"กัลยาตอบด้วยความสะใจ 
"ถ้าอย่างนั้นก็จงไปชดใช้กรรมมนแดนนรกภูทิเสียเถิดกัลยา"
เสียงของผู้มีอำนาจทั้งแดนสวรรค์ แดนมนุษย์ และแดนทิพย์เอ่ยขึ้น
"ท่านพญายม" ส่งจิตของกัลยาไปชดใช้กรรมในนรกภูมิท่ามกลางเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและหวาดกลัวของกัลยา
"ส่วนเจ้าฉัตรภพ จงไปเวียนว่ายในแดนมนุษย์ภูมิเสียเถิด ในเมื่อเจ้าผิดกฎของแดนนฤมิต ถึงแม้เจ้าไม่ใช่คนก่อแต่กฎต้องเป็นกฎ"
ฉัตรภพโค้งเคารพคำตัดสินของท่านพยายม จิตสุดท้ายของเขากระหวัดถึงดอกแก้ว ในขณะที่จิตของเขาค่อยๆหายไปในดินแดน"มนุษย์ภูมิ"
 
(ติดตามตอนจบกันนะคะ)