สองภพ

    ในความเงียบงันแห่งจิต ดอกแก้วกำหดจิตกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า ในยามนี้ทุกอย่างดูน่ากลัวไปหมด เธอเห็นกัลยา หญิงส่าวผู้เปี่ยมไปด้วยไฟริษยา เธอผู้นี้เองคือคนที่พรากดอกแก้วกับฉัตรภพหลายชาติภพ ชั่วูบหนึ่งดอกแก้วอยากตะโกนด่า เกรี้ยวกราดใสหญิงสาวหน้าโฉบเฉี่ยวแต่แฝงไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมผู้นี้ หากเหมือนมีเสียงกระซิบให้เธอดึงจิตกลับมาสู่ภาวะสงบ เงียบ เพื่อเข้าถึงจิตบริสุทธิ์อีกครา ทำไมเธอจะไม่รู้เล่าว่าฉัตรภพคือผู้นำทางเธอไปยังแสงสว่างเสมอ เมื่อไดก็ตามในยามนั่งสมาธิ จิตของเธอเห็นอดีตหลายชาติภพ บางครั้งเธอสะอื้นให้ บางครั้งจิตใจเธอเกรี้ยวกราด มีแต่ฉัตรภพนี่แหละที่คอยดึงสติเธอให้กลับมาสูภาวะปกติ

        "น้องน้อยพี่ไม่สามารถดึงจิตยามขุ่นมัวของน้องได้อีกแล้วนะ น้องต้องฝึกฝนและ นิ่ง ฝึกจิตที่ใสสะอาดด้วยตัวของน้องเอง เมื่อไดที่เห็นสิ่งที่ทำให้เป็นทุกข์ก็คิดเสียว่า นั่นเป็นอดีตที่เราไปแก้ไขไม่ได้ อย่ายึดมั่นในสิ่งที่เห็น ไม่เช่นนั้นจิตของน้องจะไม่มีพลังเพียงพอ"เสียงฉัตรภพลอยมาจากที่ไกลแสนไกล

         "สิริญาเจ้ารู้หรือไม่ว่าพี่ฉัตรของเราอยู่ที่ได ถามท่านปู่ ท่านปู่ก็ไม่ทราบ"กัลยาถามสาวใช้คนสนิทเนื่องด้วยเธอไม่เห็นฉัตรภพมาหลายวัน และเธอกำลังสงสัยว่าฉัตรภพกำลังกระทำบางสิ่งที่เธอไม่อาจรู้เพื่อกลับไปครองรักกับดอกแก้ว "ไม่ทราบค่ะ"สิริญาตอบนายหญิงด้วยวาจาซื่อๆ 

      "เอาเถอะเราคิดว่าเราพอจะรู้แล้ว อย่าหวังว่าสิ่งที่คิดและทำอยู่จะสำเร็จนะพี่ฉัตร "เธอพึมพำกับตัวเอง ในยามนี้จิตของกัลยาว้าวุ่นไปหมดเธอเฝ้ารอฉัตรภพมาหลายร้อยชาติแต่ฉัตรภพไม่เคยเหลียวแลเธอเลย กลับนำนางมนุษย์ซึ่งอยู่ในชั้นที่ต่ำกว่าเธอมายกย่องในเมืองทิพย์  และเธอก็ใช้กลอุบายให้ดอกแก้วทำผิดกฎจนต้องพลัดพรากจากฉัตรภพ ไม่ให้ได้เคียงคู่กันนิรันดร แต่ก็หาทำให้ฉัตรภพ เหลียวมองเธอไม่ ถึงแม้ไม่มีดอกแก้วฉัตรภพก็หามองหญิงได กัลยาเห็นแต่ใบหน้าคมสันนั้นแฝงความเศร้าและความเข้มแข็งอยู่ในที 

    ความอิจฉาริษยาในตัวกัลยาเพิ่มพูนขึ้นทุกวัน และยิ่งเธอรู้ว่าฉัตรภพกำลังเจอหนทางที่จะได้อยู่ด้วยกันกับดอกแก้ว ทำให้จิตใจเธอแทบแหลกสลายด้วยความริษยา กัลยาปาดน้ำตาด้วยความคับแค้นใจ โดยที่เธอหารู้ไม่ว่าจิตของเธอเศร้าหมองและมืดดำลงทุกขณะ ความดีที่เธอเคยสั่งสมแทบจะไม่มีเหลือ แต่กัลยาหาได้ตระหนักในจุดนี้ไม่ เพราจิตเธอตอนนี้มีแต่ความอาฆาต เคียดแค้นและขมขื่น

       กัลยาเดินไปมาในห้องด้วยความสับสน ใช่เธอรักฉัตรภพมากแต่หากคนที่เธอรักต้องตกเป็นของคนอื่นตลอดกาล เธอก็ขอทำลายคนที่เธอรักดีกว่าที่จะทนเห็นฉัตรภพครองคู่กับหญิงอื่น

   จิตใจดอกแก้วยามนี้ใสสะอาดนัก ด้วยเธอได้ให้อภัยกัลยาที่พรากฉัตรภพไปจากเธอ เธอไม่คิดต่อเวร และไม่ขอจองเวร ใจของดอกแก้วจึงเข้มแข็งขึ้นทุกขณะ  แม้ยามไดที่รู้สึกว้าวุ่น เธอก็พยายามฝึกให้ค่อยๆสงบ 

ติดตามตอนต่อไปค่ะ