สองภพ

ดอกแก้วลืมตาตื่นพร้อมรอยยิ้ม เผยใบหน้านวลอ่อนหวาน บัดนี้เธอเธอตระหนักแล้วว่าความระทมทุกข์ยิ่งทำให้เธอยิ่งห่างจากฉัตรภพ เมื่อคืนเขามาหาเธอ แววตาคู่นั้นที่มองมายังเธอเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย ใช่เธอต้องฝึกจิตให้บริสุทธิ์ เพื่อได้เจอกับพี่ฉัตร เมื่อเธเธอตระหนักแน่แล้วว่าเขานั้นอยู่ไกลเหลือเกิน ความรักที่รุ่มร้อน ความเศร้าโศกจะยิ่งทำให้เธอยิ่งห่างจากเขา เช้านี้เป็นครั้งแรกที่ดอกแก้วลืมตาตื่นด้วยใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง 
"ป้าสายทำอะไรอยู่เอ่ยให้แก้วช่วยไม๊คะ" เสียงใสที่ดังมาจากข้างหลังพร้อมกับเสียงหัวเราะทำให้ป้าสายรีบหันขวับด้วยความตกใจระคนดีใจอย่างที่สุด "โอ้ คุณแก้วของป้าสายยิ้มได้แล้ว ป้าดีใจที่สุด "ก่อนที่ป้าสายจะพูดต่อ ดอกแก้วโผเข้าอ้อมกอดหญิงชราที่ดูแลเธอมาทั้งชีวิต"ทำไมล่ะคะป้า ปกติแก้วหน้าบึ้งเหรอ หรือว่าแก้วน่ายักษ์ เธอพูดแจ้วๆพร้อมกับทำหน้าตาประกอบ "เหมือนยักษ์แบบนี้หรือเปล่า" ป้าสายตีแผะเบาๆอยางเอ็นดู "โธ่คุณแก้ว ก็ป้าดีใจนี่ค่ะ นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่คุณท่านเสียที่ป้าได้ยินเสียงหัวเราะของคุณแก้ว ป้าน่ะแสนจะดีใจ"ป้าสายพูดพร้อมปาดน้ำตาด้วยความดีใจ "โอ๋ๆๆป้าไม่ร้องสิคะ แก้วสัญญาว่าแก้วจะสดใส ร่าเริง หัวเราะจนป้าแก้วบอกให้หยุดเพราะหนวกหูกันเลยทีเดียว" หญิงสาวกระเซ้า
"ให้มันจริงเถอะค่ะคุณแก้ว ไม่ว่าใครหรืออะไรที่ทำให้คุณแก้วมีความสุขแบบนี้ ป้าต้องขอขอบคุณเขาจริงๆ " 
"นี่ป้าสายกำลังพับดอกบัว จะเอาไปวัดใช่ไม๊ให้แก้วช่วยนะค่ะ"
หหญิงสาวนั่งลงตรงหน้าดอกบัวเพื่อใช้พุทธบูชา ขณะที่นิ้วของดอกแก้วบรรจงพับดอกบัว จิตของเธอกระหวัดไปถึงช่วงเวลาที่เคยทำแบบนี้ แต่นานมากแล้ว นานเหลือเกิน ภาพเธอใส่ชุดงดงามนั่งร้อยมาลัยแวบเข้ามาในห้วงสำนึก บัดนี้เธอรับรูแล้วว่าดินแดนแห่งนี้มิมิได้อยู่ที่เดียวกับฉัตรภพ