ชะตาป่วนมิติ

    ฉันชื่อ วา   หรือ วรินทร   ลูกสาวคนโต และน้องสาวคนแรก ของตระกูล  หิมเวชต์  เรียนมหาวิทยาลัยปี 1 แน่นอนฉันมีพี่หนึ่งคน และน้องๆอีกสอง ซึ่งเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังในคราวต่อไปละกัน  เอาล่ะ เริ่มจากฉันก่อนละกัน  ถึงไหนแล้วนะ 

อ้อ.. ฉันจะบอกว่าฉันชื่อ วา ชื่อจริง วรินทร  หิมเวชต์ เรียนอยู่ปี1 ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง   ชีวิตประจำวันก็ไม่มีอะไรมาก  เนื่องจากฐานะทางบ้านปานกลาง ถึง ดี พ่อฉันมีบริษัทผลิตสิ่งพิมพ์เล็กๆ  แม่ฉันมีร้านอาหารที่ต้องดูแลแค่ 2 สาขา โดยแม่จะแวะเวียนไปดูแลสาขาละ 3 วัน โดยมีฉันและพี่ๆน้องๆไปช่วยดูให้บ้างในบางเวลา  ก็น่ะ ไม่ถึงกับอยู่สบายเป็นคุณหนูเป็นเซเลป  แต่ก็ไม่ลำบากจนต้องทำงานหาเงินเรียนเองเหมือนเพื่อนๆอีกหลายๆคนของฉัน  แต่นั้นแหละฉันชอบที่จะอยู่กับเพื่อนๆกลุ่มที่ทำงานหาเงินเรียนมากกว่าพวกคุณหนูที่แบมือขอเงินพ่อแม่ไปวันๆ   อย่างวันนี้ก็เป็นช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อน  ถ้าเพื่อนๆไม่ไปกิจกรรมชมรมอาสาฯ (อาสาพัฒนาชุมชน)  ก็จะทำงานรับจ๊อบกันอย่างขยันขันแข็ง  ฉันเองก็เลยติดสอยห้อยตามเพื่อนๆไปทำงานพาร์ทไทม์เหมือนกัน  

อ๊ะ อ๊ะ  รู้น่ะคิดอะไรอยู่ กำลังคิดว่า พ่อก็มีโรงพิมพ์ แม่ก็มีร้านอาหาร  ทำไมฉันไม่ไปทำละใช่มั้ย?   โธ่..เพื่อนๆขา ให้หนูวาออกมาจากสังคมบ้านบ้างเถอะ  ปกติก็มีแต่บ้าน –มหาลัย สลับกันอยู่งี้  ถ้าไปทำที่โรงพิมพ์ป๊าหรือร้านอาหารของม๊า ก็เหมือนฉันยังอยู่ในบ้านอ่ะดิ แล้วมันจะเหมือนได้ทำงานยังไง  เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องเกาะติดเพื่อนๆไว้เพื่อหนีออกจากคุก????

เพราะไม่อยากทำโรงพิมพ์ หรือ ร้านอาหารต่อจากม๊า เราต้องยืนด้วยลำแข้งตัวเอง  เป็นปณิธานที่หมายมุ่ง ฉันจึงตัดสินใจเลือกเรียนนิติศาสตร์แทนการเรียนนิเทศน์  หรือ คหกรรม  โดยให้เหตุผลกับป๊าและม๊าว่า

“โรงพิมพ์เก็บไว้ให้เฮียคิม กับเจ้าวัต  ส่วนร้านก็ให้ม๊า กับน้อมพิม ดูแลกันไป เดี๋ยววาจะดูแลเรื่องกฎหมายให้เอง”

แล้วใครจะไปรู้ละว่าไอ้การเรียนนิติศาสตร์มันจะยากและต้องอ่านหนังสือมากมายขนาดนี้  จากที่ชั้นหนังสือการ์ตูนที่วางเรียงรายอย่างงดงาม กลายสภาพเป็นตั้งหนังสือวิชากฎหมายขั้นต้น เล่มหนาจนเอาหนุนแทนหมอนกันได้เลย  จากที่เรียนๆเล่นๆ เอาสนุก ตอนนี้เธอกลายเป็นยายป้านั่งหัวฟูท่องตำราจนตาสั้นไปหมด   ถ้าเธอไม่หาทางออกด้วยการร่วมกิจกรรมของทางมหาลัยหรือออกไปทำงานพาร์ทไทม์กับเพื่อนๆ   ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแค่ไม่ถึงปี  เธอจะต้องกลายสภาพเป็นยายเนิร์ทสายตาสั้นแน่ๆ เฮ้อ...นี่ขนาดเธอออกมาจากกรอบว่าด้วยตัวบทกฎหมายแล้วน่ะ แล้วทำไมเพื่อนๆที่คบกันมาตั้งแต่ม.ต้นถึงได้มาหาว่าเธอเป็นยายเป็ดทอดกรอบ!!?

ฉันคิดว่ามันต้องเป็นผลค้างเคียงแน่ๆ เชื่อสิ   จากที่เป็นเซียนการ์ตูนจนร้านหนังสือเช่าข้างบ้านยังอาย  เรียกว่ารู้ไปหมดไม่ว่าการ์ตูนขั้นเทพที่ฉันอ่านตั้งแต่ ป.5 ทุกวันนี้ยังไม่จบอย่าง คำสาปงี่เง่าของฟาโรห์ , ไอ้เขี้ยวเพชร , คอบ-ร้า, หรือการ์ตูนรักหวานจ๋อย หรือฮาร์ตคอร์ อย่าง จังหวะร็อค จังหวะเลิฟ โอ๊ย หรือจะเป็นนิยายกำลังภายใน นิยายผจญภัยผจญกรรมเยอะแยะ จาระไนไม่หมด ตอนนั่น ฉันจะอินมาก จนถึงขั้น นอนๆอยู่ฝันว่าเหาะไปบนฟ้าหาเทพมังกร  หรือคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกที่กลับชาติมาเกิดอะไรเถือกนั้นเลยทีเดียว

แต่มาตอนนี้ หลังจากได้อ่านตัวอย่างคดี วิธีคิดแบบมีตรรกะ ตลอดจนพฤติกรรมมนุษย์ เล่นเอาฉันหมดจินตนาการไปเลย  เอาง่ายๆ พอหยิบการ์ตูนมาอ่านก็รู้สึกว่า มันจะไปสนุกตรงไหน  เจอกันแค่2ครั้งรักแล้ว งี่เง่าไปเปล่า?

และไม่ใช่แค่คิด  แต่ฉันอดพูดวิจารณ์เพื่อนๆ ที่ยังคงความบ้าเรื่องเพ้อฝันงี่เง่าพวกนี้ไปอย่างตรงๆ ไม่ได้  เพื่อเห็นแก่ความเป็นเพื่อนนะเนี่ย  เผื่อพวกมันจะได้ตาสว่างเสียทีว่าเรื่องพวกนี้ไม่มีจริง  อ่านเอาเพลินอย่าไปงมงายกับมัน  จนทุกวันนี้มันหาว่าฉันไร้ฟิวริ่ง ไร้จินตนาการ เป็นคนโลกแคบซะงั้น  เฮ้ย..นี่ฉันหวังดีกับพวกแกนะโว๊ย.....