ย้อนเวลากลับมาแก้ไขรัก

วันที่ 15 มกราคม พ.ศ xxxx
 
วันนี้ผมได้ตื่นขึ้นมาจากเตียงพร้อมด้วยสีหน้าที่อ่อนเพรีย เพราะว่าผมพึงได้นอนตอน ตี5 แต่ว่าผมกลับตืนขึ้นมาตอน 8 โมงกว่าๆ แถมผมพยายามจะนอนต่อมันก็นอนไม่ได้ด้วยสิ เพราะว่าผมมัวแต่คิดเรื่องของเธอ...ใช่แฟนของผมเอง
 
วันนี้มีเรียนตามปปกติของมหาลัย ผมอยากจะลาหยุดวันนี้ แต่ว่าถ้าผมหยุดวันนี้ไปมีหวังผมอาจจะตกวิชานี้แน่ ๆ เพราะว่าผมได้ไปสายกับวิชานี้บ่อยๆเลยไม่ได้เช็คชื่อทันกับเขาเลย นั้นเป็นเหตุผมทีผมจะต้องตืนแต่เช้าเพื่อไปเรียก...
 
ผมมาถึงที่ห้องเรียนตามปกติ แต่ว่าสิ่งที่ผมเห็นในห้องสิ่งที่ทำให้ผมไม่อยากให้ผมเข้าไปในห้องเรียน มันอยู่ในนั้นนะสิ...ใช่แล้ว เธออยู่อดีตแฟนของผม เธอกำลังนั่งอยู่แถมยังอยู่แถวหน้าอีก ทั้งๆที่เมือก่อนเธอชอบมานั่งไกล้ๆผมแท้ ๆแต่ตอนนี้เธอกลับย้ายที่หนีผมซะแล้ว...
 
เอาเป็นแบบว่า ทำตัวตามปกติเข้าไว้ และเดินเข้าไปทักดีกว่า
 
"ไง ฟ้า"
 
ผมได้พูดทักแบบนั้นออกไป แต่ว่าเธอไม่ตอบผมเลยแหะ...หน้าก็ไม่ได้เห็นอีก เฮ้..ผมทักเธอไปเพื่ออะไรเนี้ย และอีกอย่างคนในห้องมันยังมองมาที่ผมด้วย สงสัยคิดว่าสมน้ำหน้าผมอยู่ละสิ..ให้ตายเถอะ ผมไปนั่งที่ของตัวเองดีกว่า
 
ก็เอาเป็นว่าผมเรียนตามปกติละนะของวันนี้ ไม่มีอะไรแปลกมากถึงแม้จะเหลือบไปมองอดีตแฟนของผมก็ตามเถอะ...
 
ผมได้เดินออกจากมหาลัยกับเพื่อนของผมที่ชื่อบาส คุณผู้อ่านคงจำได้สินะ ตอนนี้ผมต้องมีคนอยู่ด้วยแหละนะ ผมอยากจะลืมผู้หญิงคนนี้ ผมเลยต้องชวนให้หมอนี้มาด้วยและพามันไปเหล่สาวๆ ในสยามซะหน่อย...
 
"ว้าววว คนนั้นแจ่มนะเห้ย เก้า!!!"
 
ผมชี้มันให้ดูผู้หญิงที่กำลังเดินเข้าไปในห้าง พร้อมหั่นไปมองมันด้วยสีหน้าที่ภูมิใจ ถึงแม้ว่าผมจะพูดแบบนั้นไป ไอเก้ามันก็ดูเหมือนว่าจะไม่เต็มใจที่จะมาเลยแหะ สีหน้าของมันตอนนี้ ผมจะอธิบายให้ละกัน มันเหมือนกับคนอมทุกข์มากกว่า เหมือนว่ากลัวอะไรบางอย่างมาเห็นอย่างงั้นหรอ
 
"เห้ย พอได้รึยัง กลับไปเรียนเหอะ..."
 
"ห่ะ? ทำไมถึงพูดงั้นล่ะ ปกติ นายนี้มันนักมองตัวพ่อเลยนะเห้ย!!!"
 
"เออหน่าา วันนี้ฉันไม่อยากทำแบบนั้นอะดิ รีบๆกลับไปเรียนเหอะ!!"
 
บาสมันลุก และดึงมือของผมแต่ผมก็ไม่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวที่ผมนั่งอยู่หรอกนะ.. ตอนนี้ผมกำลังใช้แรงของผมดันเอาไว้แบบสุดๆ และไออบาสแน่นอนมันก็ดึงผมแบบสุดๆเช่นกัน
 
"เห้ย งั้นกุขอตัวกลับก่อนแล้วกันนะเห้ย!!!"
 
"เห้ยดะ...เดียวว"
 
ไม่ทันที่ผมจะพูดออกไป บาสมันก็รีบวิ่งไปไปขึ้นขบวนรถไฟ BTS ทันที ทำให้ผมนั่งหง่อยอยู่คนเดียวแบบนั้น โดยที่ไม่มีกะจิตกะใจในการมองอีกเลย
 
****************
 
ผมใช้เวลาอยู่ที่สยามอยู่นาน จนดึกทำให้ผมต้องนั่งรถเมลกลับ ถึงแม้มันจะนานและแถมยังคนเยอะแบบสุดๆก็เถอะ มันก็ทำให้ผมลืมคิดเรื่องของเธอเลยแหละ ดีจริงๆ การขึ้นรถเมล์เนี้ย...
 
วันนี้เป็นวันหยุดของการไปเรียน ส่วนตัวผมตอนนี้ถ้าปกติผมมักจะชวนเธอมาหาและพาเธอไปเทียวถึงแม้จะไม่รู้ว่าเธอจะไปชอบเทียวไหนก็เถอะ... แต่ผมก็เอาใส่ใจเธอนะ ตอนเวลาว่างหน่ะ แต่ว่าเธอบอกว่าผมไม่เอาใจใส่ให้ตายสิ...
 
เอาเป็นว่าผมเดินไปที่ร้านเกมดีกว่า และหาเล่นเกมอะไรเพลินๆเพื่อลืมเธอให้ได้ ผมเล่นเกมตามปกติ ใช้เวลานานมากๆ จนถึงบ่าย มันทำให้ผมเริ่มเบื่อขึ้นมาทันที เพราะผมได้มาเล่นตั้งแต่เช้าแล้ว ผมเดินออกมาจากร้านในเวลาบ่ายโมงกว่าๆ และเดินเข้าไปที่ร้านสะดวกซื้อ เพื่อซื้อน้ำขึ้นมาดืม 
 
ระหว่างที่ผมกำลังซื้อของอยู่ ผมก็ได้เจอเธอแน่นอน เธอเป็นอดีตแฟนของผมแล้วตอนนี้ ผมควรจะเข้าไปทักทายเธอดีรึ้ปล่านะ...
 
สุดท้ายผมก็ไม่ได้เข้าไปทักทายเธอ ผมได้เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อโดยที่ไม่ได้เข้าไปทักทายเธอเลย ก็แหงสิ... ถ้าไปทักมีหวังโดนไล่ หรือ โดนหลบหน้าแน่ๆ เอาเป็นว่าอย่ายุ้งดีกว่า
 
ระหว่างที่ผมกำลังเดินกลับบ้าน ผมก็ได้เจอชายแก่คนหนึ่งที่นั่งอยู่ ชายแก่คนนี้ เสื้อผ้าขาดหลุดรุ้ย กางเกงขาสั้น ผิวสกปรก เรียกได้ว่าเขานั้นไม่ผ่านการอาบน้ำมาเลย
 
ถึงผมจะเป็นคนที่ไม่ชอบยุ้งเลือกชาวบ้านก็เถอะ แต่ก็นะ...ผมอยากจะช่วยชายแก่คนนี้ ผมก็เลยเอาของที่ผมซื้่อติดตัวมาที่ร้านสะดวกซื้อให้กับชายแก่คนนี้ซะเลย
 
ผมให้น้ำผลไม้ที่ผมซื้อมา ชายแก่ได้รับก็ยิ้มทันที และขอบคุณผมตามปกติ เอาเป็นว่าผมช่วยเขาได้แล้วแหละ ถึงจะไม่มากก็เถอะ
 
ระหว่างที่ผมกำลังจะเดินออกไปจากชายแก่ ชายแก่คนนี้ก็มาดึงแขนเสื้อผมเบา ๆ และพูดว่า
 
"นี้พ่อหนุ่ม เธอพึงโดนเลิกกับแฟนมางั้นหรอ?"
 
เอ๊ะ? เขารู้ได้ไงว่าเรากำลังพึงเลิกกับแฟน ? หรือว่าเขาเป็นผู้วิเศษกันฟ่ะ!?
 
"อะเอ่อ ค...ครับ"
 
ผมก็ได้แต่ตอบความจริงไปล่ะนะ ถึงแม้จะเจ็บจีดๆก็เถอะ แต่เราก็ต้องยอมรับความจริง!?
 
"งั้นหรอ...เพื่อเป็นการตอบแทน เดียวฉันคนนี้จะช่วยเธอให้แฟนของเธอกลับมาดีกับเธอนะ"
 
"เอ๊ะ?"
 
ทันทีที่ชายแก่พูด เขาก็ยื่นนาฬิกา ข้อมือของตัวเองมาให้ผม แต่ว่าผมควรจะรับของชายแก่คนนี้หรอ ทั้งๆที่เขาไม่มีอะไรเลยแท้ๆ แต่กลับให้นาฬิกาข้อมือที่เหลืออยู่
 
"ม..ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเกรงใจลุงนะ"
 
"เธอไม่อยากจะคืนดีกับแฟนของเธองั้นหรอ?"
 
ไอเรา อยากมันก็อยากหรอกนะ...แต่ว่ามันแก้ไขไม่ได้นี้สิ
 
"ก็อยากนะครับ แต่ว่าคนเราต้องเดินต่อไปสินะครับ แหะๆ"
 
ทันทีที่ผมพูดแบบนั้นออกไป ชายแก่ก็ยืนมือเข้ามาจับมือของผมและใส่นาฬิกาข้อมือมาไว้ที่มือ พร้อมบอกว่า"โชคดีนะพ่อหนุ่ม" ก่อนที่จะค่อยๆลุกแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ผมยืน งงอยู่แบบนั้น