Sick Airline [Bogum x Irene x Sehun]

 
"แม่คะ ไอรีนไปก่อนนะคะ" ฉันชื่อไอรีนค่ะ วันนี้เป็นวันทำงานที่ฉันใฝ่ฝันมานานวันแรกเลยค่ะ ตื่นเต้นมาก>< แต่วันแรกฉันคิดว่าคงเริ่มต้นไม่ดีแน่ๆ ก็ไฟท์แรกของฉันมันเริ่มตอนตีสองไงล่ะ! จากคนตื่นกินบ้านกินเมืองมาผันตัวเป็นไก่ที่ตื่นมาขันปลุกทุกๆคน....มันไม่ง่ายนะ!
 
"ไอรีนลืมบัตรจ่ะ" แม่ยื่นบัตรประจำตัวทำงานมาให้ฉัน 
 
"ขอบคุณค่ะแม่ ตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้วหรอคะ" ฉันพูดกับแม่พลางเขมือบกิมจิ เนื้อสีช่ำและข้าวเข้าปากอย่างไม่เกรงใจคนเป็นแม่
 
"ลูกจะใส่รองเท้าคู่นั้นไปทำงานจริงหรอลูก เปลี่ยนเป็นคู่นี้ดีกว่า" แม่ยื่นรองเท้าคู่สีน้ำตาลมาให้ฉัน นั่นมันรองเท้าคู่ที่ฉันจะใส่ไปทำงานพอดีเลยนี่... อ่าว แล้วตอนนี้ฉันใส่อะไรอยู่? นี่มันรองเท้าใส่เข้าห้องน้ำนี่
 
"ขอบคุณค่ะแม่ ว๊าย อีกสิบนาทีจะต้องไปทำงานแล้วหรอเนี่ย วุ่นวายจัง" วันนี้นี่วุ่นจริงๆนะ ทั้งฉันทั้งแม่ แต่อย่าถามถึงพ่อเลย... เค้าเสียไปตอนที่ฉันยังเด็กน่ะ แม่คงตื่นเต้นไม่แพ้กับฉันแน่ๆ ><
 
"แม่คะ ไอรีนต้องไปแล้วน๊า หอมหน่อย จ๊วบ" ฉันใส่รองเท้าที่แม่ยื่นให้เมื่อครู่อย่างลวกๆพลางเซ็ทผมเพียงใช้มือสางแค่นั้นเอง ส่วนหน้าก็มันสดๆแบบนี้แหละ
 
ฉันนั่งแท็คซี่ไปจนถึงสนามบิน ในระหว่างที่นั่งรถอยู่ ฉันก็แต้มหน้าเติมปากเล็กน้อยให้ดูว่าเต็มพร้อมอย่างมืออาชีพมาแล้ว จะได้ไม่โดนกัปตันดุ 
 
"ฟรีครับ^^" ฉันนั่งหวีผมเพลินจนคุณลุงแท็คซี่ต้องพูดราคาเอง
 
"ทำไมฟรีล่ะคะ?" ฉันหันหน้าไปถามลุงคุณแท็คซี่
 
"คุณแม่หนูจ่ายให้ลุงแล้ว" คุณลุงแท็ควี่หันเราะคิกคักแล้วไล่ฉันลงจากรถ
 
 
 
ณ สนามบิน
 
 โอ๊ยยยย แย่แล้ว เป็นเด็กใหม่คนเดียวในลำเลยT^T แถมมาช้าที่สุดอีก ดูหน้ารุ่นพี่แต่ละคนสิ...แต่งเต้มกันจังเลย ฉันควรจะรีบไปแต่งเยอะขึ้นมั้ย ใส่ขนตาเพิ่ม ทาปากเชดแซบๆ-..-
 
"มาสาย!!!" ว๊ากกกก แม่จ๋า หนูกลัวแล้วววว นั่นเสียงใครน่ะT^T ฉันค่อยๆหันหลังไปมองคนที่แผดเสียงดังเมื่อครู่ ขอร้องเถอะ...ขอให้ไม่ใช่กัปตันทีเถอะ
 
"ทำไมมาสาย! ตอบผม" กัปตันจริงๆด้วยT^T ทำไมต้องทำกับไอรีนแบบนี้ ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้างหลังกัปตันโบกอม จากที่ฉันควรจะกลัวคนตรงหน้ากลับเป็นโกรธแทน ก็เพราะฉันมาก่อนเวลาตั้งห้านาทีไงล่ะ ไม่สายสักนิด
 
"กัปตันโบกอมหัวเสียอีกแล้วน่ะเธอ เด็กใหม่ซวยไปเลยเนอะ" รุ่นพี่ข้างหลังกระซิบคุยกัน
 
"ไม่สายนะคะ" ฉันตอบกัปตันไปอย่างมั่นใจ
 
"ผมบอกว่าสายก็คือสาย!" กัปตันโบกอมก้าวเข้ามาใกล้ฉันหนึ่งก้าว แหม...อย่าคิดว่าฉันเป็นคนยอมให้ใครเอาเปรียบหน่อยเลย!
 
"กัปตันไม่ควรใช้อารมณ์กับรุ่นน้องนะคะ" ฉันตอบกลับไปอย่างใจเย็นพลางส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่รอบข้าง แต่พวกรุ่นพี่กลับหัวเราะคิกคัก? บ้าไปแล้ววว
 
"ยื่นป้ายชื่อมา!" เขาแผดเสียงอีกแล้ว ฉันอยู่ใกล้แค่เดินมาอีกก้าว...อกเขาก็จะชนหน้าฉันขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องแผดเสียงก็ได้ ฉันได้ยิน ฉันหูดีT^T ฉันยืดป้ายชื่อที่คล้องคอฉันไปให้กัปตันดูอย่างกล้าๆกลัวๆ
 
"ไอรีน..."เขาอ่านชื่อฉันก่อนจะปล่อยป้ายชื่อ แต่ทำไมต้องส่งสายตากระลิ้มกระเหรี่ยด้วยล่ะ
 
"กลัวผมมากเลยหรอครับ ผมแค่จะแกล้งเด็กใหม่เท่านั้นเอง ผมชื่อพัค โบกอมครับ เป็นกัปตันที่หน้าตาดีที่สุดของสนามบินนี้" เขาถอยหลังไปสองก้าวและยิ้มให้ฉันจนตาหยีพร้อมยื่นมือมาขอเช็คแฮนด์ อะไรกันเนี่ย ฉันงงนะ...ที่ขู่เมื่อกี้แค่แกล้งเล่นใช่มั้ย ไม่ใช่ตัวตนของเขานะ? ฉันจะพยายามเข้าใจ แต่ตอนนี้ฉันสับสน ขอฉันประมวลผลก่อน...
 
"ไม่ค่ะ!" ฉันปัดมือกัปตันก่อนจะสะบัดหน้าหนี