God of miracles บันทึกรักเทพเจ้า

 
หลังจากที่ฉันวิ่งหัวกระเซาะกระเซิงหัวชนเสาไฟ วิ่งแบบเอาเป็นเอาตาย
และมันก็ตามหลังฉันมาติดๆอย่างไม่คิดยอมแพ้
 
"ฮ๊ากกกกกกกกกกกก ครึ๊ๆๆๆ"
 
เสียงคำรามจากปีศาจร้ายที่หมายเอาชีวิตอย่างไม่ลดละกำลังตามมา
 
"นายยยยยยยย หญิงงง ง ง ง ง ง ง ง"
เสียงที่ร้องโหยหวนนั้นลอยละล่องมาตามลมเรื่อยๆราวกับจะหลอกหลอนฉันไปชั่วกัปชั่วกัลป์
 
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" 
 
ตุ๊บบบบ!!!!!
 
ฉันล้มลงทันทีโดยไม่ได้มองว่าชนใครที่อยู่ตรงหน้า ฉันค่อยๆเลื่อนสายตาขึ้นไปมองช้าๆ และภายในใจขอภาวนาให้เป็นมนุษย์ด้วยเถิด
และทันทีที่จะเลื่อนสายตาขึ้นมอง คนตรงหน้ากลับยื่นมือลงมาหวังช่วยฉันให้ลุกขึ้น ฉันจึงค่อยๆใช้มือแตะมือเขาแต่แล้วความเย็นจากฝ่ามือคนตรงหน้านั้นเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง ถ้าลองคิดเล่นๆ ไม่มั้งงงงงง เขาคงจะเป็นคนส่งน้ำแข็งหรือเปล่า ปลอบใจตัวเองอีกแล้ว
 
"สวัสดีแม่สาวน้อย..." 
ชายผู้นั้นใส่เสื้อผ้าที่ปกคลุมทั่วร่างกายด้วยชุดสีดำ พร้อมถอดยาวๆคล้ายพ่อมดออก เผยรอยยิ้มที่เย็นๆแสนจะขนลุก ดวงตาสีแดงจมูกที่โด่ง ผิวที่ขาว กำลังทักทาย
 
"คุณคือใคร??"
 
"ผมว่าคุณน่าจะเคยเจอผมแล้วนะขอรับบบ..."
ฉันงึนงงกับคำตอบที่ได้รับมา
 
"นายหญิงงง" 
 
เฮือกกกกกกก
ฉันกลืนน้ำลายและถอยหลังไปสามก้าวให้สี่ก้าวเลยก็ได้ใครก็ได้พาฉันวาปไปจากตรงนี้ได้โปรดพระผู้เป็นเจ้า
 
"แก คะ...คืออ ไอ้ตัวมะกี้งั้นเหงา?" / มือสั่น
 
"โฮะๆๆ ไอ้ร่างเสร็งเค็งนั่นน่ะหรือขอรับ กระผมแค่แปลงกายเพื่อทดลองใจนายหญิงก็เท่านั้น"
และเขาก็ยังคงยิ้มต่อไป
 
"ฉันไม่รู้ว่าทำไมแกต้องตามฉัน.."     มันอาจจะไม่ใช่คำถามแต่ฉันก็อยากจะรู้
 
"ถามกระผมหรือขอรับ...ในใจนายหญิงคงสงสัยน่าดูสินะขอรับ" 
เขายังคงพูดไปยิ้มไปพร้อมกับสายลมที่พัดเข้ามาราวกับเสียงกรีดร้อง
 
"นามขอกระผมคือ แกสทอน" 
 
"แกสทอน??"
 
"กระผมเกี่ยวข้องกับศาสนาหรือลัทธิ บรัช ที่คุณผู้หญิงนับถืออยู่ยังไงล่ะขอรับ หรือ.....คุณนายวิเวียน และคุณยายของคุณนายเฮโก้"  
เขายิ้มอย่างเยือกเย็น
 
"แกอย่ามายุ่งกับครอบครัวฉันนะ !!"
 
"โอ้ววๆๆๆๆๆ กระผมมิบังอาจจะทำเช่นนั้นกับนายหญิงขอรับ" 
เขาก้มหัวให้แต่เงยหน้าขึ้นมายิ้มจนฉันแทบไม่เห็นดวงตาเลยว่าอารมณ์ไหนกันแน่
 
"ฉันจะสาปแช่งแกไม่ให้ผุดได้เกิดแน้ถ้าแกมาทำร้ายครอบครัวของฉัน" 
ฉันกำหมัดแน่นโดยไม่เกรงกลัวแล้วว่าคนที่ยืนตรงหน้าจะเป็นตัวอะไรก็ตาม
 
"กระผมแค่พูดน่ะขอรับ นายหญิงอย่าได้ใส่ใจ กระผมไม่ทำเช่นนั้นหรอกขอรับ ฮึฮึ"
แกสทอนหัวเราะในลำคอเล็กๆ
 
 
"กระผมเป็นแค่ปีศาจทาสเล็กๆของนายท่านของกระผมเท่านั้น..."
 
"นายท่านของแกคือใคร?? ห๊ะ"
ฉันถามด้วยความโมโห
 
"โอ๊ะโอ....จุ๊จุ๊ ไม่ขอรับ กระผมพูดออกไปไม่ได้ขอรับ ไม่ช้าก็นานนายหญิงจะรู้ขอรับ"
 
และแกสทอนก็ค่อยๆหายไปในความมืด
 
"หนะ...นี่แก เดี๋ยวว"
ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าที่เกาะกินใจไว้แบบนั้น
 
 
 
                ฉันวิ่งกลับห้องพอถึงที่ก็โยนข้าวของ และทิ้งตัวลงบนที่นอนหายใจรวยริน
ทำไมชีวิตฉันเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้ทุกอย่างในหัวปะทะกันไปมาราวกับมีคำถามมากมายเต็มไปหมด
 
(ก๊อกๆๆ) ฉันหันมองไปทางกระจกหน้าต่าง มีเจ้าเหมียวมาตะกายหวังเข้ามา
ฉันจึงเดินไปเปิดกระจกหน้าต่างให้มัน แล้วหยิบอาหารกระป๋องปลาให้มันกิน มีแต่ทูน่าคงไม่เป็นไรหรอกนะ
 
"โทษนะเจ้าเหมียว วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ไว้ฉันจะซื้ออาหารไว้มาให้แก เผื่อแกจะผ่านมาอีก" ฉันยิ้ม
 
(แม๊ววว แม๊ววว)  มันเงยหน้าขึ้นมาร้องเมี้ยวแต่ในตาของมันกลับสีแดงเหมือนแกสทอน จนฉันตกใจแทบหงายหลัง 
 
มันมองมาที่ฉันพร้อมเลียปากและดวงตาสีแดงเป็นประกาย
และพูดออกมาว่า
 
"ขอบใจ"
 
จากนั้นมันก็กระโดดหายไปในความมืด
 
ฉันรีบปิดหน้าต่างล๊อคและปิดม่านด้วยความเร็วแสง ฉันไม่รู้ว่าฉันจะต้องเจออะไรอีก ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ
เป็นความฝันแน่นอน แม้แต่ฝันฉันก็ไม่อยากจะฝันถึงมันอีก ฉันอาจจะประสาทหลอนจากเหตุการณ์เมื่อกี้ก็ได้
 
ตื่น!
ใจบอกตื่นแค่ไหนมันก็ล้า ล้าซะจน....
 
หลับไป
 
...................