God of miracles บันทึกรักเทพเจ้า

 

หลังจากที่ฉันวิ่งหัวกระเซาะกระเซิงหัวชนเสาไฟ วิ่งแบบเอาเป็นเอาตาย

และมันก็ตามหลังฉันมาติดๆอย่างไม่คิดยอมแพ้

 

"ฮ๊ากกกกกกกกกกกก ครึ๊ๆๆๆ"

 

เสียงคำรามจากปีศาจร้ายที่หมายเอาชีวิตอย่างไม่ลดละกำลังตามมา

 

"นายยยยยยยย หญิงงง ง ง ง ง ง ง ง"

เสียงที่ร้องโหยหวนนั้นลอยละล่องมาตามลมเรื่อยๆราวกับจะหลอกหลอนฉันไปชั่วกัปชั่วกัลป์

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" 

 

ตุ๊บบบบ!!!!!

 

ฉันล้มลงทันทีโดยไม่ได้มองว่าชนใครที่อยู่ตรงหน้า ฉันค่อยๆเลื่อนสายตาขึ้นไปมองช้าๆ และภายในใจขอภาวนาให้เป็นมนุษย์ด้วยเถิด

และทันทีที่จะเลื่อนสายตาขึ้นมอง คนตรงหน้ากลับยื่นมือลงมาหวังช่วยฉันให้ลุกขึ้น ฉันจึงค่อยๆใช้มือแตะมือเขาแต่แล้วความเย็นจากฝ่ามือคนตรงหน้านั้นเย็นเฉียบราวกับน้ำแข็ง ถ้าลองคิดเล่นๆ ไม่มั้งงงงงง เขาคงจะเป็นคนส่งน้ำแข็งหรือเปล่า ปลอบใจตัวเองอีกแล้ว

 

"สวัสดีแม่สาวน้อย..." 

ชายผู้นั้นใส่เสื้อผ้าที่ปกคลุมทั่วร่างกายด้วยชุดสีดำ พร้อมถอดยาวๆคล้ายพ่อมดออก เผยรอยยิ้มที่เย็นๆแสนจะขนลุก ดวงตาสีแดงจมูกที่โด่ง ผิวที่ขาว กำลังทักทาย

 

"คุณคือใคร??"

 

"ผมว่าคุณน่าจะเคยเจอผมแล้วนะขอรับบบ..."

ฉันงึนงงกับคำตอบที่ได้รับมา

 

"นายหญิงงง" 

 

เฮือกกกกกกก

ฉันกลืนน้ำลายและถอยหลังไปสามก้าวให้สี่ก้าวเลยก็ได้ใครก็ได้พาฉันวาปไปจากตรงนี้ได้โปรดพระผู้เป็นเจ้า

 

"แก คะ...คืออ ไอ้ตัวมะกี้งั้นเหงา?" / มือสั่น

 

"โฮะๆๆ ไอ้ร่างเสร็งเค็งนั่นน่ะหรือขอรับ กระผมแค่แปลงกายเพื่อทดลองใจนายหญิงก็เท่านั้น"

และเขาก็ยังคงยิ้มต่อไป

 

"ฉันไม่รู้ว่าทำไมแกต้องตามฉัน.."     มันอาจจะไม่ใช่คำถามแต่ฉันก็อยากจะรู้

 

"ถามกระผมหรือขอรับ...ในใจนายหญิงคงสงสัยน่าดูสินะขอรับ" 

เขายังคงพูดไปยิ้มไปพร้อมกับสายลมที่พัดเข้ามาราวกับเสียงกรีดร้อง

 

"นามขอกระผมคือ แกสทอน" 

 

"แกสทอน??"

 

"กระผมเกี่ยวข้องกับศาสนาหรือลัทธิ บรัช ที่คุณผู้หญิงนับถืออยู่ยังไงล่ะขอรับ หรือ.....คุณนายวิเวียน และคุณยายของคุณนายเฮโก้"  

เขายิ้มอย่างเยือกเย็น

 

"แกอย่ามายุ่งกับครอบครัวฉันนะ !!"

 

"โอ้ววๆๆๆๆๆ กระผมมิบังอาจจะทำเช่นนั้นกับนายหญิงขอรับ" 

เขาก้มหัวให้แต่เงยหน้าขึ้นมายิ้มจนฉันแทบไม่เห็นดวงตาเลยว่าอารมณ์ไหนกันแน่

 

"ฉันจะสาปแช่งแกไม่ให้ผุดได้เกิดแน้ถ้าแกมาทำร้ายครอบครัวของฉัน" 

ฉันกำหมัดแน่นโดยไม่เกรงกลัวแล้วว่าคนที่ยืนตรงหน้าจะเป็นตัวอะไรก็ตาม

 

"กระผมแค่พูดน่ะขอรับ นายหญิงอย่าได้ใส่ใจ กระผมไม่ทำเช่นนั้นหรอกขอรับ ฮึฮึ"

แกสทอนหัวเราะในลำคอเล็กๆ

 

 

"กระผมเป็นแค่ปีศาจทาสเล็กๆของนายท่านของกระผมเท่านั้น..."

 

"นายท่านของแกคือใคร?? ห๊ะ"

ฉันถามด้วยความโมโห

 

"โอ๊ะโอ....จุ๊จุ๊ ไม่ขอรับ กระผมพูดออกไปไม่ได้ขอรับ ไม่ช้าก็นานนายหญิงจะรู้ขอรับ"

 

และแกสทอนก็ค่อยๆหายไปในความมืด

 

"หนะ...นี่แก เดี๋ยวว"

ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าที่เกาะกินใจไว้แบบนั้น

 

 

 

                ฉันวิ่งกลับห้องพอถึงที่ก็โยนข้าวของ และทิ้งตัวลงบนที่นอนหายใจรวยริน

ทำไมชีวิตฉันเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้ทุกอย่างในหัวปะทะกันไปมาราวกับมีคำถามมากมายเต็มไปหมด

 

(ก๊อกๆๆ) ฉันหันมองไปทางกระจกหน้าต่าง มีเจ้าเหมียวมาตะกายหวังเข้ามา

ฉันจึงเดินไปเปิดกระจกหน้าต่างให้มัน แล้วหยิบอาหารกระป๋องปลาให้มันกิน มีแต่ทูน่าคงไม่เป็นไรหรอกนะ

 

"โทษนะเจ้าเหมียว วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ไว้ฉันจะซื้ออาหารไว้มาให้แก เผื่อแกจะผ่านมาอีก" ฉันยิ้ม

 

(แม๊ววว แม๊ววว)  มันเงยหน้าขึ้นมาร้องเมี้ยวแต่ในตาของมันกลับสีแดงเหมือนแกสทอน จนฉันตกใจแทบหงายหลัง 

 

มันมองมาที่ฉันพร้อมเลียปากและดวงตาสีแดงเป็นประกาย

และพูดออกมาว่า

 

"ขอบใจ"

 

จากนั้นมันก็กระโดดหายไปในความมืด

 

ฉันรีบปิดหน้าต่างล๊อคและปิดม่านด้วยความเร็วแสง ฉันไม่รู้ว่าฉันจะต้องเจออะไรอีก ฉันต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ

เป็นความฝันแน่นอน แม้แต่ฝันฉันก็ไม่อยากจะฝันถึงมันอีก ฉันอาจจะประสาทหลอนจากเหตุการณ์เมื่อกี้ก็ได้

 

ตื่น!

ใจบอกตื่นแค่ไหนมันก็ล้า ล้าซะจน....

 

หลับไป

 

...................