รักร้ายนายตัวร้าย

           หลังจากที่พี่พาสเตอร์มาส่งฉันที่ห้องเรียนตอนพักกลางวัน  เมลบีกับนามิก็ถามฉันใหญ่เลยว่าไปไหนมา แต่ฉันก้ไม่ยอมตอบอะไรทั้งนั้นเพราะฉันไม่อยากให้เพื่อนที่ฉันรักเป็นห่วง

            "นี้แกจะไม่บอกพวกเราจริงๆใช่มั้ยซากุระ" เมลบีถาม

            "ฉันขอโทษนะ ที่หายไปแต่ฉันบอกไม่ได้จริงๆพวกแกก็รู้ว่าเวลาที่ฉันไม่สบายใจ ฉันไม่อยากให้ใครมาเป็นห่วง ฉันรู้ว่าพวกแกเป็นห่วงฉัน พวกแกไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ"

            "แต่ยังไงก็ไม่ควรหายไปแบบนี้นะ แกไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หรือว่าเพราะอากิระที่ทำให้แกเป็นแบบนี้ ฉันเห็นนะที่แกออกไปตอนที่อาจารย์กำลังสอนอยู่น่ะ" 

            "นามิ นี้แกรู้เหรอ?"

            "ใช่พวกเรารู้ พวกเราอยู่กับแกมาไม่นาน แต่พวกเราก็รู้ใจแกดีนะ พวกเราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย มีไรก็บอกกันดิ" 

            "ฉันขอโทษพวกแกจริงๆนะ ขอบใจพวกแกนะเว้ยที่เข้าใจฉัน"

            "นั้นเรามากินข้าวกันเถอะ" 

            "อืม"

          ระหว่างที่พวกเรากินข้าวอยู่นั้น อากิระก็เดินมาหาพวกเราที่โต๊ะ ฉันพยายามที่จะหนีอีก แต่คราวนี้เมลบีก็จับแขนฉันไว้ ทำให้ฉันไม่สามารถที่จะไปไหนได้ 

            "ซากุระ ฉันขอโทษนะที่เคยทำไม่ดีกับเธอเอาไว้ ยกโทษให้ฉันได้มั้ย"

            "เก็บคำขอโทษไว้เถอะ มันไม่มีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว อีกอย่างนะ นายก็ไม่มีค่าสำหรับฉันอีกต่อไปแล้ว ที่ผ่านมาขอบคุณนะที่ทำให้ฉันรู้ตัวตนที่แท้จริงของนาย ฉันน่ะดีใจนะที่นายทำให้ฉันเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ขนาดนี้" ก่อนที่ฉันจะจากไป ฉันได้เอาน้ำมาสาดหน้าเขา ทุกคนที่อยู่ในโรงอาหารถึงกับหันมามองเป็นตาเดียวกัน เมลบีกับนามิรีบดึงฉันออกไปจากตรงนี้ทันที่ ใครจะไไปลืมได้ล่ะ คนที่ทำให้ฉํนเป็นแบบนี้ได้ 

             "ซากุระ แกทำแรงไปเปล่าว่ะ" นามิ

             "เอ่อ นั้นดิ" เมลบี

             "พวกแกรู้มั้ย ว่าฉันกว่าจะลืมได้ทุกอย่างนั้นมันไม่ง่ายเลยนะ ฉันนึกถึงที่ไหร่ก็ร้องไห้ทุกครั้ง แกจะให้ฉันยกโทษให้ง่ายๆเหรอ ไม่มีวันแน่ๆ"

              "แก ไม่ต้องร้องไห้นะ ยังไงมันก็ผ่านมานานแล้ว"

              "ขอบใจแกมากนะเว้ยนามิ"

            หลังจากนั้นก็ขอแกที่นั่งกับเมลบี ฉันไม่แม้แต่ที่จะมองหน้าเขาเลย พอพวกเราเรียนเสร็จพี่พาสเตอร์ก็มารับที่ห้องเรียนเพื่อที่จะกลับบ้านพร้อมกัน อยุ่ดีๆอากิระก็มายืนขว้างที่หน้าประตู และเขาก็ดึงฉันออกจากห้องไป ทำไมล่ะ ทั้งที่ฉันทำกับเขาขนาดนั้นทำไมเขาไม่เลิกยุ่งกับฉัน 

               "เลิกยุ่งกับฉันสะที่ได้มั้ย"ฉันรีบสะบัดมือเขาออกไปจากมือฉันทันที

               "ฉันรู้ว่าเธอยังไม่ลืมฉันแน่นอน ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอกลับมาชอบฉันเหมือนเดิมให้ได้"เขาเอาเข้ามาใกล้ฉัน ฉันรีบผลัดออกไปทันที

                "แต่ฉันมีแฟนแล้ว ยังไงนายก็ไม่ควรมายุ่งกับฉันอีก อย่าลืมสิว่าฉันคนก่อนมันได้ตายจากโลกนี้ไปล่ะ" ฉันยิ้มแบบผู้ชนะ เอาสิยังไงฉันก็ไม่มีวันที่จะกับไปชอบคนอย่างนายแน่นอน หึๆ

                 "มีแฟนแล้วไงใครสน ยังไงฉันจะแย่งเธอหมอนั้นให้ได้ คนที่เป็นแฟนเธอนี้ใช่คนที่มารับเธอป่ะ ถ้าใช่บอกเลยว่า สู้ฉันไม่ได้อยู่ดี หึๆ "

                  "นายไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เหมือนก่อนจริงๆ หมดธุระแล้วใช่ป่ะ นั้นฉันไปล่ะ บาย"

                  "เดี๋ยว รีบไปไหน ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน"

                  "ไม่จำเป็น ฉันไปเองได้ไม่ต้องส่งหรอก"

                  "อย่าดื๊อสิ"เขาอุ้มฉันด้วยท่าเจ้าหญิง ฉันตกใจมากและดื้นๆให้ตัวเองหลุดออกจากแขนเขา 

                  "อย่าดื้นสิ เดี๋ยวจับจูบสะเลย"เขาเอาหน้ามาใกล้มากขึ้นกว่าเดิมอีก ฉันเลยหยุดดื้นและปล่อยให้เขาอุ้มต่อไปให้ตายสิ ฉันไม่น่าพลาดเลย ซวยจริงๆวันนี้

                      ***โปรดติดตามตอนต่อไป***

             ขอโทษด้วยจริงๆนะคะที่หน้าไปนาน พอดีว่าติดงานหลายๆอย่างและติดช่วงสอบด้วย ยังไงก็กราบขอโทษนักอ่านทุกท่านด้วยนะคะ