รักร้ายนายตัวร้าย

               เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน ให้ตายสิทำไมฉันขัดขืนเขาไม่ได้สักที อึดอัดจริงๆยอมรับนะว่าฉันยังลืมเขาไม่ลงและยังชอบอยู่ แต่ฉันสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าฉันจะไม่มีวันกลับไปรักเขาอีกแน่ๆ ฉันว่าบอกพวกเมลบีดีกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ 

                         (พวกแก วันนี้ฉันแม่งโครตเซ็งเลยว่ะ)

                         (ทำไมว่ะแก) เมลบี

                         (นั้นสิแก ทำไมว่ะ) นามิ

                         (ก็ตอนที่จะกลับบ้านอ่ะพวกแกเห็นอากิระลากฉันไปใช่ป่ะ แล้วหมอนั้นก็อุ้มฉันมาส่งที่บ้าน พอฉันขันขืนก็มาขู่ฉันว่า ถ้าฉันดื้นหมอนั้นจะจูบฉัน ฉันควรทำไงดี ฉันกลัวใจตัวเองว่ะ กลัวว่าจะกลับไปรักเขาอีก)

                         (แกใจเย็นๆก่อนนะเว้ย ยังไงสะแกก็ควรอยู่ห่างๆเขาไว้ก็ดี อย่าห่วงนะพวกเราจะช่วยแกอีกแรง)

                         (ใช่แก ยังไงก็ยังมีพวกเราอยู่ด้วยทั้งคนและก็พี่ชายฉันอีกที่ชอบแก)

                         (ยังไงก็ขอบใจพวกแกมากนะ และฉันไปฝากบอกพี่พาสเตอร์หน่อยดิเมลบี)

                         (ได้ดิ จะให้ฝากบอกว่าไรอ่ะ)

                         (บอกว่าฉันขอนัดพี่เขาที่ดาดฟ้าตอนเที่ยงฉันมีเรื่องอยากคุยกับพี่เขา)

                         (โอเค ได้เลยเพื่อนรัก)

                         (นั้นพรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ)

                         (โอเค ได้เลย) เมลบี/นามิ

               หวังว่าพรุ่งนี้คงไม่ซวยเหมือนวันนี้อีกนะ นอนดีกว่าเราเจอเรื่องแย่ๆมาทั้งวันล่ะ

               ณ โรงเรียน

                         "Good morning"

                         "แหม่ๆ อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะแก"

                         "แน่นอน"

                         "แล้วนามิอ่ะแก"

                         "เห็นบอกว่าวันนี้ที่บ้านติดงานที่ต่างประเทศกันหมด เลยไม่มีใครค่อยดูงานที่บริษัทอ่ะ เลยต้องดูแลแทนที่บ้านอ่ะ"

                         "อ่อ นั้นวันนี้ฉันไปนั่งกับแกนะ"

                         "เอาดิ"

                         "ซากุระจัง มีคนฝากจดหมายมาให้อ่ะ"

                         "ใครเหรอ"

                         "เขาไม่ให้บอกอ่ะ"

                         "แหม่ ฮอตอีกแล้วนะแก"

                         "แหม่ แกก็ฮอตเหอะ"

                         "ก็พวกเธออ่ะ เป็นเจ้าหญิงแห่งโรงเรียนนิ ก็ต้องฮอตกันเป็นธรรมดา"

                         "ขอบใจ ตังเมย์"

                         "จ้า นั้นฉันไปก่อนนะ"

                         "เคจ้า"

                         "นั่งที่ได้" เมื่ออาจารย์มา พวกเราก็ตั้งใจเมื่อปกติ ฉันยังไม่ได้แก้ดูจดหมายหรอก เพราะอาจารย์มาพอดีเลยไม่ทันได้แก้ดูว่าใครส่งมา พวกเราได้เรียน2คาบแรกเสร็จ ก็ถึงเวลาพักของพวกเรา อาจารย์ปล่อยให้พัก10นาที ก่อนเริ่มสอนใหม่

                          "แก เปิดอ่านเลยอยากรู้แล้วสิว่าใครส่งมาอิอิ"

                         "ได้ๆ"

                    'วันนี้ตอนเที่ยงมาเจอกันที่สนามบาส ' 

                         "แกจะเอาไงอ่ะ ไปตามนัดนั้นป่ะ"

                         "คงต้องไปอ่ะ ไปดูว่าใครกันแน่ที่ส่งมา"

                         "เคๆ เดี๋ยวฉันบอกพี่ให้ว่าเธออาจจะไปช้า"

                         "โอเค"

                    เมื่อตอนพักเที่ยงมาถึง ฉันก็ไปตามที่นัดหมายเพื่อไปดูให้แน่ชัดว่าใครเป็นคนส่งมากันแน่  คิดถึงฉันเมื่อตอนที่ฉันมาสารภาพรักกับอากิระ แล้วฉันไปคิดถึงหมอนั้นทำไม 

                         "ซากุระ"

                         "นาย!!"

                         "ดีใจจังที่เธอมา ฉันคิดว่าเธอจะไม่ได้แล้วสักอีก"

                         "นายเองเหรอที่ส่งจดหมาย นายต้องการไรกันแน่"

                         "ใช่ฉันเอง ที่นัดเธอมานี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ"

                         "เราไม่มีไรต้องคุยกันแล้ว อย่าลืมสิเราไม่ได้เป็นไรกันนิ แม้แต่คำว่าเพื่อนก็ไม่มีให้ เพราะนายเป็คนทำลายมันเอง เรื่องระหว่างเรามันจบไปนานแล้ว ฉันไปล่ะ"

                    จู่ๆ เขาก็ดึงฉันเข้าไปใกล้ๆเขา ฉันพยายามผลัดเขาออกแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาเอาหน้าเข้ามาใกล้อีก ฉันหันหน้าหนี 

                         "นายคิดจะทำอะไร"

                         "เดี๋ยวก็รู้"

                         "ปล่อยนะ ถ้าไม่ปล่อยฉันร้องให้คนมาช่วยแน่"

                         "ก็เอาสิ"

                         "ช่วยด้วยคะ ใครก็ได้ช่วยด้วยคะ ช่ว......"

                    จากหลังริมฝีปากอุ่นๆของเขาก็มาประกบกับริมฝีปากของฉัน ฉันผลัดเขาออก เพี้ย!!! ฝ่ามือของฉันก็ไปตบหน้าของเขาด้วยความตกใจและความโกรธที่ฉันมีให้เขา จากนั้นฉันก็วิ่งมาที่ดาดฟ้าด้วยน้ำตา

                                    ***โปรดติดตามตอนต่อไป***