รักร้ายเล่ห์รัก

 


 
 
 
ร่างบางยืนสำรวจความเรียบร้อยเครื่องแต่งกายในชุดยูนิฟอร์มพนักงงานทำความสะอาดที่ ดูแล้วเหมือนจะหลุดออกมาจากการ์ตูนอนิเมะของญุี่ปุ่น ชุดเมดสีดำ มีลูกไม่สีขาวระขอบกระโปรงบานทรงสุ่มสั้นเลยหัวเข่า ผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวาน ซึงลินรดาเองก็ไม่แน่ใจนัก เมื่อเช้านี้มีมีคนจาก โลเวล นำชุดนี้มาให้เทอถึงคอนโดและบอกให้เทอสวมชุดนี้ เพื่อเริ่มงานวันแรกของการเป็นสาวใช้ส่วนตัวให้กับนิคาซิโอ้ นายใหญ่แห่งโลเวล หนุ่มหล่อ ร้อนแรง ผู้มากด้วยอำนาจและเงินทอง 
"ฮัลโหล สวัสดีค่ะคุนแม่ นู๋กำลังจะเริ่มฝึกงานวันแรกค่ะ" เสียงใส กล่าวทักทายมารดาบุญธรรม ที่โทรมาอวยพร ในการเริ่มฝึกงานวันแรก 
"ขอให้ลูกของแม่ตั้งใจ อดทน นะลูก ลูกของแม่จะต้องทำได้ คุณพ่อเป็นห่วงมากโทรไปกำชับกับบ้านโน้นด้วยตัวเองเอง ว่าอย่าใช้งานลูกสาวของแม่หนักเกินไป "นายหญิงญาดา หัวเราะหลังจบประโยค และลินรดาก็อมยิ้มตามมารดา หล่อนก็หวังให้เป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่กล้าบอกมารดาไปว่า นิคาซิโอ้ให้หล่อนเริ่มงานด้วยการไปเป็นสาวใช้ เกรงจะทำให้เป็นปัญหาซะเปล่าๆ
"ขอบคุนค่ะ นู๋จะตั้งใจ ไม่ทำให้คุนพ่อ คุนแม่ต้องเสียชื่อแน่นอนค่ะ" ลินรดากล่าว 
"อ่อ พ่อกับแม่จะไปอังกฤษ กันเย็นนี้นะลูก คราวนี้อาจไปนานหน่อยพอดี บริษัททางโน้นมีปัญหา คุนพ่อต้องไปดูงานด้วยตัวเอง ลูกอยู่ได้นะ มีอะไรก็โทรหาแม่นะ"
ลินรดา รับทราบและพูดคุยกับมารดาต่อสักครู่ ก่อนกล่าวลามารดาก่อนวางสาย  สร้างกำลังให้คนตัวเล็กขึ้นมากอีกนิด จะมีก็แต่ชุดเมดที่หล่อนส่วมใสนี่แหละ ที่หล่อนไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก 
การฝึกงานของลินรดาไม่ต้องการให้คนในโรงแรมรู้ตัวตนของหล่อนนัก เพราะเนื่องจากทุกคนอาจจะไม่ปฏิบัติกับเทออย่างคนทั่วไป รั้งแต่จะทำให้เป็นปัญหาในการทำงาน ลินรดาขึ้นลิฟท์มายังชั้นบริหารของคนตัวโตหน้าดุ ที่นั่งรอหล่อนอยู่ในห้องทำงาน วันนี้ นิคาซิโอ้มาทำงานเร็วกว่าปรกติ เนื่องจากอยากจะเห็นชุดเมดที่เค้าให้คนส่งไปให้หญิงสาว ว่าแม่ตุ๊กตาหน้าหวานจะออกมาน่ารักน่าชังขนาดไหนยามที่ส่วมใสชุดนั้น 
เสียงอินเตอร์คอมจากเลขาหน้าห้องบอกว่าลินรดามาขอพบ ชายหนุ่มก็รับคำและบอกให้พาสาวน้อยเข้ามาในห้อง 
ให้ตาย เค้าแทบลืมหายใจ แม่ตุ๊กตาน้อยแก้มแดงเรื่อที่ยืนอยู่ข้างหน้าเค้า น่ารัก น่าชังน่าถนุถนอม และในคราวเดียวกันก็อยากจะทำลายความไร้เดียงสาของหล่อนให้ย่อยับคามือ ทำไมหนอเมื่อยามเป็นเด็ก เค้าไม่นึกบ้างว่าเด็กหญิงที่ขี้ริ้วขี้เหร่ ที่เนื้อตัวมอมแมมจากการเล่นสกปรกมาทั้งวัน ทั้งขี้แย เป็นที่หนึงจนเค้ารำคาญ และไม่แม้แต่อยากจะเป็นเพื่อนเล่นกับสาวน้อย แม้พ่อกับแม่ของเค้าและหล่อนจะสนิทกัน แต่เค้าเป็นฝ่ายปฏิเสทที่จะไปพบเจอสาวน้อยตลอด จนเมื่อโตขึ้นมาเค้าก็ต้องบินไปไกลเพื่อศีกษาต่อจนเกือบที่จะลืมคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ต่อหน้าเค้าไปแล้ว ถ้าริชาร์ทพ่อของเค้าไม่เอ่ยเรื่องการที่ครอบครัวแบรนด์เดอร์จะขอฝากบุตรสาวมาฝึกงานที่โรงแรม
" ไง ชอบไหมชุดนี้ ชั้นว่าเหมาะกับเทอดีนะ" นิคาซิโอ้กล่าว ยืนขึ้นเต็มความสูงย่างเท้าเดินตรงเข้าไปหาร่างบางที่ยืนนิ่งด้วยความเขินอายจนไม่กล้าที่จะมองที่ชายหนุ่ม รู้ตัวอีกที ร่างสุงก็มายืนประชิดตัว พร้อมทั้งมือหนาเชยคางหน้าหวานให้เงยขึ้น 
" ชั้นพูดกับเทออยู่นะ เวลาผู้ใหญ่พูดด้วยต้องมองหน้าสิ " เชยคางหน้าหวานขึ้นเมื่อตาสบตา เกิดความไหววูบในใจ ลินรดาใจเต้นแรง ไม่เคยเลยที่จะเข้าใกล้ผู้ชายมากเพียงนี้ 
นิคาซิโอ้เห็นดวงตากลมโตไหวระริก เข้าใจว่าร่างบางกำลังตื่นเต้นอยู่ ก็คิดอยากจะแกล้งคนตัวเล็กมากขี้นไปอีก ร่างสูงโน้มตัวลงจนปลายจมูกชิดกันกับคนตัวเล็กที่ยืนนิ่งคล้ายวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้วก็เป็นได้ ใกล้เกินห้ามใจ นิคาซิโอ้ก็จูบลงที่แก้มใส สูดดมความหอมกลิ่นกายสาวหอมอ่อนหวานบริสุทธิ์ เค้าอยากจะครอบครองสาวน้อยใว้เหลือเกิน ลินรดาคล้ายกลับคืนสติ รีบก้มหน้าลงหลบใบหน้าคมคายที่กำลังจะเลือนมาที่ริมฝีปากอิ่ม นิคาซิโอ้ชะงัก ยิ้มมุมปากจากการทีสะบัดของร่างบาง คิดใจใน ไม่มีสิ่งใดที่เค้าอยากได้แล้วไม่ได้ มาดูกันว่า เค้าจะพรากจูบแรกมาจากคนตัวเล็กได้ไหม 
"เอาล่ะ ทักทายกันแล้วเราก็มาเริ่มงานกันเลยแล้วกัน ช่วยไปทำความสะอาดห้องประชุม แล้วจัดห้องเตรียมการประชุมให้ด้วยนะ ชั้นให้เวลา 30 นาทีต้องเสร็จ" พูดเสร็จร่างสูงก็ หันหลังเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานใหญ่ ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนนิ่ง งง กับเรืองเมื่อครู่และคำสั่งสายฟ้าฟาดที่ไม่ทันได้ตั้งตัว มองเห็นร่างสูงโบกมือไล่บอกให้ออกไปทำงานที่ได้รับมอบหมายได้แล้วก็ เดินออกจากห้อง
ห้องประชุดใหญ่จุคนได้ประมาณ 20 ที่นั่ง มีคนตัวเล็ก กำลังก้มเงยๆใช้ที่ดูดฝุ่นเครื่องใหญ่ดูดฝุ่นจากพื้นพรม ปัดกวาดเช็ดถู จัดเตรียมอาหารและของวางและอุปกรณ์ของการประชุม เรื่องทำความสะอาด ลินรดาคุ้นชินอยู่แล้วจากที่เป็นหญิงไทยเรียนรู้จากญาดา และแม่บ้านที่บ้านใหญ่อบรมสั่งสอนหล่อนและลินรดาก็มักจะช่วยงานทำความสะอาดที่บ้านอยู่เสมอ จึงไม่ใช่งานหนักอะไรนัก 
แต่ชุดเมทตัวจิ๋วนี่เป็นปัญหาเหลือเกิน ยามที่ก้มลง ชุดสั้นเกินไปจนคนตัวเล็กรู้สึกเย็นบั้นท้ายชอบกล จะนั่งจะลุก ต้องคอยระวังเสมอ เจ็บใจจอมบงการที่ส่งชุดบ้าๆนี้มาให้หล่อนใส่ 
ทุกการเคลื่อนไหวอยู่ในสายตาของนิคาซิโอ้ ที่ไม่เป็นอันทำงานจึงมาคอยดูคนตัวเล็กทำงานที่เค้ามอบหมาย นึกไม่ชอบใจชุดที่เค้าให้เจ้าหล่อนใส่ขึ้นมาตะงิดๆ เค้าไม่อยากให้ใครมาเห็นแม่ตุ๊กตาหน้าหวานของเค้าในชุดวาบหวิวใจชายแบบนี้ สงสัยต้องหาชุดใหม่ น่าจะเป็นผ้าถุง เสื้อแขนกระบอก จะได้ไม่มีใครมาเห็นเนื้อขาวผ่อง ..แล้วก็ฉุกคิดได้ว่าเค้าเป็นอะไรไป ทำไมเค้าถึงต้องมานึกหึงหวงแม่คนตัวเล็ก นับตั้งแต่วันที่เจอกันเค้าก็คิดถึงแต่หน้าหวานๆแก้มใสๆ อยากจะแกล้ง อยากจะเจอหน้าหวานๆทุกวัน ทั้งทั้งเค้ามีสาวรายล้อม แต่เค้ากลับเบื่อขึ้นมากอย่างไม่มีเหตุผล
"เรียบร้อยแล้วใช่ไหม " ทันทีที่ครบ 30นาที ร่างสูงก็เดินเข้ามาให้ห้องประชุมแทบจะทันที
"ค่ะ คุนนิคาซิโอ้ ต้องการอะไรเพิ่มเติมไหมคะ"คนตัวเล็กถาม
"อืมมม ก็ดูเรียบร้อยดีนี่ ไม่ยักรู้ คุณหนูแบรนด์เดอร์ ทำความสะอาดได้เยี่ยมขนาดนี้ ชั้นนี่คิดไม่ผิดจริง" ร่างสูงเอ่ย 
"เรื่องทำความสะอาด เป็นสิ่งที่ผู้หญิงเราทุกคนควรจะทำ และเรียนรู้อยู่แล้วค่ะ "เสียงใสตอบกลับไม่อยากจะเสวนากับชายหนุ่มมากนัก เตรียมจะเดินออกจากห้องประชุม ร่างหนาก็เดินมาคว้าแขนบางไว้
"ไป นั่งรอชั้นที่ห้อง อย่าเดินเพ่นพ่าน รอจนกว่าชั้นจะประชุมเสร็จ เข้าใจ๋" จอมบงการสั่งมามีหรือคนตัวเล็กจะขัด แต่ก็ไม่พอใจอยู่เนืองๆ รับคำสั้นๆ 
 
@@ ตอนนี้ยังไม่จบนะคะ จะมาอัพเพิ่มนะคะ @@
##ถ้าผิดพลาดตรงไหน ติชมได้นะคะ ##