รักร้ายเล่ห์รัก

ณ กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย

     เช้าที่แสนวุ่นวายใจกลางเมืองกรุงที่แน่นไปด้วยรถรา ที่เร่งรีบในชั่วโมงเร่งด่วนอย่างเช่นทุกเช้าทุกชีวิตต่างเร่งรีบเพื่อไปทำกิจธุระของตน เป็นที่คุ้นตาดีอยู่แล้ว ของชีวิตน้อยๆของ ลินรดา ก็ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปสำภาษณ์ ฝึกงานที่บริษัทธุรกิจยักษ์ใหญ่ของโลก โลเวล กรู๊ป ซึงเจ้าของคือ ริชาร์ด โลเวล เป็นเพื่อนรักของคุณท่าน ลีโอ แบรนด์เดอร์ หรือที่ ลินรดา เรียกว่าเป็นพ่อบุญธรรม ลีโอ และ ญาดา ขอรับหล่อนมาจากโรงพยาบาล ตอนที่หล่อนลืมตาดูโลกได้เพียงแค่ 3สัปดาห์และถูกแม่แท้ๆผู้ให้กำเนิดทิ้งไปอย่างไม่มีเหยือใย ซึ่งเป็นวันเดียวกับที่ผู้มีพระคุณทั้งสองได้สูญเสียลูกสาวที่เสียชีวิตตั้งแต่ลืมตาดูโลก ครอบครัวแบรนด์เดอร์จึงรับ ลินรดา มาเลี้ยงดูเช่นลูกแท้ๆ 

    ลินรดาเด็กสาวลูกครึ่ง ที่ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วตนมีสายเลือดเช่นไร จากคำบอกเล่าของพยาบาลที่ทำคลอดเธอในวันนั้นต่างบอกแค่ว่าแม่ของหล่อนเป็นหญิงไทยที่หน้าตาสะสวย ผิวพรรณดี และเมื่อ ลินรดาเติบโตขึ้นมาหญิงสาวกลายเป็นสาวสพรั่ง งามพร้อม ดวงหน้าหวานมีเสน่ห์ ริมฝีปากแดง ดวงหน้าที่ออกไปทางตะวันตก เส้นผมสลวยสีน้ำตาลแดง อีกทั้งรูปร่างเล็กบอบบาง มองเผินๆคล้ายเด็กสาวที่อ่อนต่อโลก ร่างบางยืนอยู่หน้าตึกทางเข้าบริษัท LW group โลเวล กรุ๊ป  ลีโอได้ฝากฝังให้ลินรดาได้มาเรียนรู้งาน ที่ตนเป็นหุ้นส่วนร่วมก่อตั้งบริษัทแห่งนี้มากับเพื่อนรัก มาเฟียสุดโหดของเยอรมัน อย่าง ริชาร์ท โลเวล ที่ร่วมกันขยายกิจการต่อสู้ ด้วยอำนาจที่มีร่วมกันของ สองมาเฟีย ตอนนี้ทำให้ โวเวล กรุ๊ป มีธุรกิจครอบคลุมทั่วโลกมีสำนักงานมากกว่าสิบสาขาทั่วโลก และสาขาที่ไทยคือสาขาที่ดูแลกิจการด้านการโรงแรมที่หญิงสาวเรียนมาโดยตรงเพือนช่วยแบ่งเบาภาระของลีโอ ที่เป็นเจ้าของโรงแรมห้าดาวสุดหรูหลายแห่ง

"สวัสดีค่ะ ดิฉันมาติดต่อพบคุณริชาร์ทค่ะ" ร่างบางกล่าวกับประชาสัมพันธ์สาวสวย

"นัดไว้รึเปล่าคะ ขอทราบชื่อด้วยนะ" ประชาสัมพันธ์สาวเอ่ยถาม

"ลินรดา แบรนด์เดอร์ ค่ะ มาติดต่อเรื่องฝึกงาน" เสียงใสบอกอย่านอบน้อม

"อ่อ ค่ะ งั้นเชิญที่ห้องรับรองได้เลยค่ะ ตอนนี้ ท่านประธานยังไม่เข้าบริษัท " ร่างบางเดินตามประชาสัมพันธ์สาวมาที่ห้องรับรอง "จะรับเป็น ชา รึ กาแฟ ดีคะ"

"อ่อ ขอชา ดีกว่าค่ะ ขอบคุณมากค่ะ" ลินรดานั่งมองวิวจากตึกสูงชั้นห้าสิบที่มองเห็นเมืองด้านฝั่งแม่น้ำ สักครู่ประชาสัมพันธ์สาวคนเดิมก็เดินกลับมาพร้อมกับ น้ำชาและขนม ที่ทานคู่กันกับน้ำชา จะไม่ให้ดูแลรับรองได้อย่างไรเมื่อเด็กสาวตรงหน้าที่หน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้เป็นลูกสาวของท่านรองประธานแบรนด์เดอร์มาเฟียแห่งเกาะอังกฤษ เพื่อนสนิทของท่านประธาน

"เอ่อ อีกสิบนาที ท่านประธานจะเข้ามาพบนะคะ" รายงานเสร็จก็ย่างก้าวออกจากห้องไป 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น ลินรดากำลังเพลิดเพลินกับขนมหวานทานคู่กับน้ำชาอยู่ก็ต้องเงยหน้ามองร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามาจะทันทีหลังจากเคาะประตู ร่างบางชะงัก งันลืมสำรวดตัวเองว่ามีเศษขนมเค้ก ติดอยู่ที่ริมฝีฝาก 

"ยัยเด็กนี่ ใคร" ร่างสูง เอ่ยถาม ไบรอัน เลขาส่วนตัว  ไบรอันเองก็ตกใจไม่น้อย เนื่องด้วยนายท่านแจ้งมาเมื่อสิบนาทีก่อนว่าท่านมีธุระต้องบินกลับเยอรมัน เลยมอบหน้าที่ให้มาพบกับลูกสาวของ มาเฟียเกาะอังกฤษ ลีโอ แบรนด์เดอร์ ที่จะฝากฝังลูกสาวให้เข้ามาศึกษาดูงาน 

"ดิฉัน ลินรดา แบรนด์เดอร์ ค่ะ ไม่ใช่เด็กนี่ กรุณาเรียกให้ถูกด้วยค่ะ" ร่างน้อยยืนขึ้น พร้อมกล่าวออกไป เธอจำเค้าได้ตั้งแต่แรกเห็น เค้าคือ พี่ชายที่แกล้งเธอมาตั้งแต่เด็กๆ นิคาซิโอ้ รัก โลเวล หรือ ที่เมื่อก่อนเทอจะเรียกชายหนุ่มว่า "พี่รัก"

"ห๊ะ นี่เทอ ..ยัยผมจุก" นิคาซิโอ้ ตกใจ เค้าจำชื่อหล่อนได้ ในความทรงจำหล่อนคือเด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งตามเค้าเพื่อแย่งตุ๊กตาคืนจากเด็กหนุ่มที่สนามหญ้าคฤหาสโลเวล เมื่อตอนนั้นลินรดายังเป็นแค่เด็กน้อยเนื้อตัวมอมแมม ทุกครั้งที่ติดตาม พ่อและแม่บุญธรรมของหล่อนมาที่บ้านเค้า เค้าก็อดใจไม่ไหว เข้าไปดึงแก้ม ดึงผม แถมขโมยตุ๊กตาที่หญิงสาวแสนหวงไปซ่อนจนหล่อนต้องร้องไห้กลับบ้านทุกครั้งไป และสุดท้ายพ่อและแม่ของเค้าก็บังคับให้ นิคาซิโอ้ ขอโทษแม่สาวน้อยโดยการซื้อตุ๊กตาตัวใหม่ไปง้อเสมอ 

"นี่อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย ทำไมยังตัวเล็กเท่าเดิม" ร่างสูงกวาดตามอง ร่างบาง บอกได้เต็มปากว่าหล่อนโตขึ้นกลายเป็นสาวน้อยที่น่ารัก บอบบาง หน้าตาที่หวาน จิ้มลิ้ม สะกดสายตาเค้าไว้ตั้งแต่วินาทีแรก 

"ยี่สิบสองค่ะ "ลินรดาตอบสั้นๆ แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากหน้าหล่อคม 

"รู้ใช่ไหม ว่าฉันเป็นใคร ...นิคาซิโอ้ " ชายหนุ่มกอดอก ปรายตามองที่แก้มใส ความรู้สึกอยากจะแกล้งให้เจ้าหล่อนร้องไห้อีก ก็กลับมา ทันใดนั้นร่างสูงโน้มตัวหาแก้มใสของคนตัวเล็ก และขบเม้มที่เศษขนมที่ติดอยู่ริมฝีบางบางของคนตัวเล็กก่อนที่ทันจะรู้ตัว แก้มใส่เห่อร้อนแดง จนนิคาซิโอ้ นึกขำ และหัวเราะออกมาเสียงดังกับความไม่ประสีประสาของแม่สาวน้อยลินรดา ร่างบางนิ่งเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกด ทันทีที่ได้สติก็ ก้มหน้าหงุดรู้ตัวดีว่าถูกนิคาซิโอ้แกล้งอีกแล้ว เจอกันยังไม่ถึง 5 นาทีก็โดนชายหนุ่มแกล้งซะแล้ว นิคาซิโอ้ เมื่อเห็นนลินรดายืนนิ่งไม่โต้ตอบก็หยุดหัวเราะและจัดสูทหรูให้เข้าที่ 

"คุณพ่อให้ฉันมาสำภาษณ์เธอ ได้ยินว่าเธอสนใจที่จะเข้ามาฝึกงาน" ร่างสูงเดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับหญิงสาว เมื่อเริ่มเข้าเรื่องเค้าก็ดูเป็นการเป็นงานจริงจังและดุดันผิดกับเมื่อครู่ที่แกล้งเธอ

"ค่ะ"เสียงหวานเอ่ยรับคำ ไม่กล้ามองสบตาเค้าได้แต่นั่งก้มหน้า 

"ไม่มีใครสอนมรรยาทเหรอว่าเวลาคุยกับผู้ใหญ่ให้มองหน้า"ชายหนุ่มพูดเสียงทุ้มคล้ายตำหนิ แต่เค้ารู้ดีแม่สาวน้อยกำลังเขิลอายกับ การจูบแก้มทักทายของเค้าเมื่อครู่นี้ ให้ตายเถอะ หล่อนน่าแกล้งชะมัด 

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองสบตาหลังสิ้นคำพูดของชายหนุ่ม สบตาสีฟ้าอมเทาที่แสนมีเสน่ห์ ไม่ว่าจะตอนเด็กรึตอนโต เค้าก็ทำให้หล่อนใจเต้นแรงอยู่เสมอ ถ้าอยู่ใกล้เค้ามากกว่านี่หัวใจน้อยๆของหล่อนต้องทำงานหนัก จนหล่อนหายใจไม่ทันแน่ๆ 

"ถ้าสนใจฝึกงานด้านโรงแรมจริงๆ อืม,,,คงต้องเริ่มฝึกตั้งแต่ตำแหน่งเล็กๆก่อน เทอว่างั้นไหม ลินรดา?" นิคาซิโอ้ เอียงหน้าถาม ร่างบางพยักหน้าน้อยๆ 

"งั้นก็คงเริ่มจากเป็นแม่บ้านทำความสะอาด" ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทีแสนสบาย ทั้งไบรอัน และสาวน้อยว่าที่แม่บ้านคนใหม มองหน้าเค้าอย่าไม่เข้าใจว่า ชายหนุ่มมีแผนการในการแกล้งเทออย่างไรบ้าง หล่อนอยากจะกลับบ้านไปขอโทษคุณท่าน ขอท่านไปฝึกงานที่อื่นที่ไม่ใช่โรงแรมในเครือของโลเวลยิ่งนักแต่หากก็ไม่กล้า ด้วยท่านต้องการให้หล่อนเรียนรู้งานและหวังให้หญิงสาวดูแลกิจการช่วยเหลือท่านในอนาคต หาแต่ชายหนุ่มตรงหน้า คือ อุปสรรค์ชิ้นใหญ่ ที่ลินรดาจะยอมแพ้ให้ไม่ได้ นิคาซิโอ้เมือเห็นร่างบางเงียบ เค้าก็ถือว่า นั้นคือคำตกลง

"เอาน่า ชั้นไม่ใจร้ายให้เทอต้องไปทำความสะอาดห้องเป็นร้อยๆห้องหรอก ชั้นจะให้เทอมาเป็นแม่บ้านประจำตัวชั้นจะได้เรียนรู้งานอื่นๆไปในตัว โอเคไหมครับคุณหนูลินรดา" ท้ายเสียงมีความหยอกล้ออยู่เนืองๆ 

หลังกลับมาถึงคอนโดหรูส่วนตัวที่ลินรดาได้เป็นของขวัญครั้งสอบเข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำได้ ลีโอและ ญาดา ก็ยกคอนโดหรูกลางกรุงไว้ให้หล่อนได้พักอาศัยใกล้ๆกับมหาวิทยาลัย ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม คิดถึงสำผัสจากนิคาซิโอ้ที่มุมปากยังคงทำให้ใจเต้นแรงและผิวกายเห่อร้อนได้เสมอ นี่เค้าวางแผนร้ายอะไรไว้นะ ครั้งนี้หล่อนจะต้องเสียสิ่งใดจากเกมร้ายของเค้าอีกเช่นเดียวกับครั้งเมื่อยังเป็นเด็ก ที่เพียงแค่ชายหนุ่มเข้ามาหยอกล้อ พูดจาอ่อนหวานให้หล่อนเคลิม สุดท้ายเค้าก็ขโมยของรัก ของหล่อนไปทุกครั้ง หรือ อาจจะเป็นได้ว่า เค้าได้ขโมยหัวใจของเทอไปตั้งแต่เมื่อสิบปีที่แล้ว