สุภาพบุรุษหน้าหนวด

           รุ่งเช้าอีกวัน เข้าสู่วันสำคัญทางพระพุทธศาสนา มีชาวบ้านญาติโยมจูงลูกหลานมาตักบาตรทำบุญที่วัดกันในยามเช้าเป็นจำนวนมาก แล้วก็ตามหน้าที่เด็กวัดเหมือนกันที่ต้องการช่วยจัดเตรียมตัวถ่ายเทอาหารที่ญาติโยมมาตักบาตรจนเอ่อเต็มและจัดบาตร ภาชนะ ขึ้นรับอาหารที่ชาวบ้านจะมาใส่ให้เพียงพอต่อความต้องการ ขณะที่นายไท กำลังถ่ายเทข้าวในบาตรที่ล้นแล้วใส่หมอเพื่อนำบาตรขึ้นรับใหม่

"อ้าวพี่หนวด....." วดีเอ่ยทักขึ้นขณะที่กำลังจะใส่บาตรเพราะแปลกใจที่เจอนายไทอยู่ที่นี่ ได้ยินเสียงปุ๊บนายไทก็รีบหันไปมองทันทีเพราะเรียกว่า พี่หนวด นี่มันคุ้นๆ แฮะ วดียิ้มรับทันที

"ร้อเล่นเฉยๆ นะพี่ไท...... พี่ไทมาทำบุญช่วยงานวัดด้วยหรอ"วดีถาม

"จะร้อเล่นก็เล่นไปเถอะพี่ไม่ว่าไรหรอก.ดำ!..... " นายไทตอบพลางยิ้มไป ส่วนวดีก็ยิ้มรับอย่างไม่มีอารมณ์เคืองแต่ใดๆ

"พี่ช่วยงานวัดก่อนนะ ไว้ถ้าเจอค่อยคุยกันใหม่" นายไทพูดพร้อมไปช่วยงานต่อ ส่วนวดีก็ตักบาตรทำบุญต่อตามปกติพร้อมแม่และพ่อ

          หลังจากทำตักบาตรทำบุญ ฟังเทศน์ เสร็จแล้ว พ่อและแม่ของวดีก็กำลังเตรียมตัวกลับบ้าน แต่วดีก็ขอปลีกตัวไปสักครู่เพื่อไปให้อาหารปลาที่ลำคลองข้างวัดนัดเจอพ่อแม่ที่ศาลาวัด ขณะที่วดีกำลังเดินไปซื้ออาหารปลาก็พลางชะเง้อเหลียวหน้าเหลี้ยงหลังเหลียวซ้ายเหลียวขวาครบทิศมองหานายไท จนมีเสียงดังขึ้น

"โอ๊ย...... เจ็บ. " เสียงวดีร้องดังขึ้นเมื่อเดินไปสะดุดพื้นถนนต่างระดับสักหน่อยแล้วล้มกระแทกลง ก็ด้วยความที่เดินไม่มองถนนอะไรเลย แล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินเข้ามาและนั่งยองๆ ลงตรงหน้า

"เดินยังไงไม่มองถนนเลย เจ็บตรงไหนมั๊ย ยื่นมือมา" นายไทที่เดินจัดเก็บขยะให้เป็นที่เป็นทางให้เรียบร้อยได้ยินเสียงร้องญาติโยม โอ๊ย... ก็รีบเดินตามเสียงร้องมาทันที วดีก็ค่อยๆ ยื่นมือให้นายไทจับฉุดขึ้นยืน พอได้ยืนขึ้นก็ยิ้มอายๆ

"ได้แผลมั๊ยล่ะ แล้วยังไม่กลับบ้านหรอ" นายไทถาม

"ถลอกที่แขนนิดเดียวค่ะ พอดีวดีกำลังเดินมาซื้ออาหารให้ปลา" วดีบอกก
พอซื้ออาหารปลาได้แล้ว นายไทก็เลยเดินไปให้อาหารปลาเป็นเพื่อน

"ยืนให้อาหารปลาดีๆ ล่ะไม่มองที่มองทางเดี๋ยวก็ลงไปทั้งอาหารทั้งคนนั่นแหละ" นายไทเอ่ยแซวแต่ก็ห่วงไปด้วย วดียิ้มรับและยังรู้สึกชุ่มชื้นในใจขึ้นมามันดีจัง.

"อาหารหมดแล้ว พ่อแม่รออยู่วดีไปก่อนนะ" นายไทพยักหน้ารับ

          เสร็จพิธีบุญในยามเช้าต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ในวัดช่วยกันจัดเก็บข้าวของทำความสะอาดกันเรียบร้อยเด็กวัดก็ต่างไปหาข้าวก้นบาตรเติมท้องให้เต็มพื้นที่ของกระเพราะ ส่วนนายไทอิ่มข้าวแล้วก็มานั่งพักผ่อนที่หน้ากุฏิหลวงตาและมาดูอาการของเจ้ากล้ามปูด้วย

"เป็นไงบ้างเจ้ากล้ามปูเดี๋ยววันอาทิตย์หน้าต้องไปหาหมออีกแล้วนะ" นายไทพูดพร้อมลูบหัวเจ้ากล้ามปูเบาๆ ที่กำลังกลับด้วยฤทธิ์ยาที่ผสมให้กินในอาหารมื้อเช้า

          ยามเย็น บ้านวดี วดีหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเพื่อนๆ

"ยัยยิ้ม วันนี้ไปเวียนเทียนที่วัดกันมั๊ย" วดีพูดชวนเพื่อนผ่านสาย

"อืม.... ไปสิ่วัดประจำเนอะ เดี๋ยวฉันชวนโทร ยัยเกว กับน้องจุ๊บด้วยแล้วกัน" ยัยยิ้มกล่าวตอบ

"โอเคเพื่อน" วดีพูดตอบ เมื่อถึงเวลาใกล้พลบค่ำวดีก็ออกเดินทางไปวัดเพื่อทำพิธีทางพระพุทธศาสนาคือการเวียนเทียนในยามค่ำรอบพระอุโบสถ พร้อมดอกไม้ ธูป เทียน ระลึกถึง พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์

          ณ.วัดแสงส่อง วัดประจำของทุกคนในบริษัทก็เป็นได้เพราะเป็นวัดเดียวในย่านนี้แล้ว 4 สาวก็นัดพบเจอกันที่หน้าลานโบสถ์ ก่อนที่จะถึงเวลาเวียนเทียน ยิ้ม เกว น้องจุ๊บ มากันพร้อม เอาล่ะเหลือเธอคนเดียวแล้ววดี!

"เฮ้ย...... โทษทีนะเพื่อนตกรถซะสายนึงแต่มาสายก็ดีกว่ายังไม่มานะจ๊ะ" วดีบอกพร้อมสีหน้าเสียใจ

"ไม่เป็นไรหรอก พวกฉันชินละ 555555" ยิ้มกล่าว

"อืมนิ่ วันนี้ฉันมาทำบุญตอนเช้าเจอพี่ไทด้วยนะเห็นเขามาช่วยทำงานในวัด" วดีบอกกับเพื่อนๆ

"พี่ไทเขาอยู่ที่วัดนี่แหละอยู่กับหลวงตาของเขาจะเรียกว่าเป็นเด็กวัดก็ได้นะ" เกวบอก

"อ้าว..... พี่เกวรู้ได้ยังไงอ่ะจุ๊บไม่เคยรู้เลยพี่โอ๋ก็ไม่เคยเห็นบอก" น้องจุ๊บพูดขึ้น

"พี่ไทเขาเอาลูกหมาที่ไม่สบายไปที่คลิกนิกสัตว์พี่นี่แหละ ไปเจอเข้าพอดีหมาป่วยเป็นปอดบวม" เกวบอก

"อย่างนี้ค่ารักษาคงแพงเลยสิ่ยัยเกว" ยัยยิ้มเอ่ยถาม

"ก็พอสมควรแต่ฉันก็บอกให้เจ้าหน้าที่ลดราคาให้ในฐานะลูกค้าสมาชิกคลิกนิกไปแล้วล่ะ ก็เลยเหลือที่ต้องจ่ายไม่เท่าไหร่" เกวพูดบอกพร้อมยิ้มเบาๆ

"เอาไว้ จุ๊บเอาแมวไปรักษาพี่เกวลดราคาให้จุ๊บด้วยนะ" จบคำพูดต่างคนต่างกันยิ้มให้กัน มีแต่วดีถึงจะยิ้มให้กันแต่ก็เป็นแค่ยิ้มเจื่อนๆ เท่านั้น ...... สวยก็สวย ขาวก็ขาว เรียบร้อยก็เหมือนผ้าพับไว้ ปกติก็มีขนมจีบมาขายให้บ่อยๆ อยู่แล้ว อืม แต่ยังมีน้ำใจขนาดนี้อีก เจ้าหญิงชัดๆ ..... นี่คือความรู้สึกของสาวตัวดำๆ บ๊องไปวันๆ แต่ก็แอบมีรังศรีนางอิจฉาอยู่นิดๆ โดยไม่รู้ตัว

          จนถึงเวลาเสียงสวดมนต์ที่ก่อนจะเดินวนรอบพระอุโบสถก็ดังขึ้นพร้อมเสียงสวดมนต์ของชาวบ้านญาติโยมที่อยู่รอบๆ โบสถ์ด้วยเช่นกัน  เมื่อสวดมนต์เสร็จนายโอ๋และนายไทก็ริบเดินเข้ามาที่กลุ่ม 4 สาวทันที

"เกือบไม่ทันแล้วมั๊ยล่ะ" นายโอ๋รีบพูดบอก

"พี่โอ๋ไปไหนมาตั้งนานอ่ะ เรามาพร้อมกันพี่กันหายไปเลย" น้องจุ๊บพูดว่า

"ก็พี่ปวดท้องอ่ะ ไปเข้าห้องน้ำวัดมา" นายโอ๋ตอบ

"เข้าห้องน้ำนานเลยล่ะจุ๊บ แล้วก็ให้พี่นี่แหละไปยืนเฝ้ามันที่หน้าห้องน้ำ กลัวผี" นายไทกล่าวบอกสมทบไปอีกคน

"กลัวผี ตลกอ่ะพี่โอ๋ 555555" ยัยยิ้มพูดแซวไปขำไป

          เมื่อพระภิกษุสงฆ์และสามเณรลงมาจากโบสถ์เพื่อเดินนำชาวบ้านเวียนเทียนจนครบทุกรูป ก็ได้เป็นเวลาที่ทุกคนจะออกเดินเวียนเทียนพร้อม กลิ่นหอมจากดอกไม้ กลิ่นหอมจากควันธูป แสงสว่างไสวจากเทียนไข ที่บูชาและถวายเป็นพระพุทธบูชาในวันสำคัญในค่ำคืนนี้ จนครบจำนวนรอบจนเสร็จสิ้นก็ต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ก่อนที่จะกลับบ้านก็ยังรวมกลุ่มร่ำลากันครู่หนึ่งของ4สาว

"พี่ไทคะ เจ้ากล้ามปูอาการดีขึ้นมั่งรึยังคะ" เกวเอ่ยถาม

"ดูดีขึ้นแล้วล่ะเกว แต่ตอนนี้สภาพเหมือนอยากนอนอยากพักผ่อนทั้งวันคงยังไม่ค่อยแข็งแรง" นายไทยิ้มบอก

"ถ้ายังไง ก็อย่าลืมไปหาหมอตามที่นัดไว้นะคะ" เกวบอกพร้อมรอยยิ้มหวาน

"กลับแล้วนะพี่ไท" ยัยยิ้มบอกลา

"ไปแล้วนะคะ"น้องจุ๊บบอกลา

"ไปแล้วเว้ยไท ไว้พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัท" นายโอ๋พูดลา

          ทุกคนพูดบอกลาเพื่อนที่วัดกันหมดเหลือแต่วดีเท่านั้นที่ยังไม่พูดเพราะได้ยินการคุยกันของเกวกับนายไททั้งคำพูดแววตาสีหน้าแล้วมันรู้สึกแปลกๆ ในใจยังไงไม่รู้เลยทำให้รู้สึกไม่อยากจะพูดอะไรทั้งนั้น ขณะที่ทั้ง 4สาว 1นาย กำลังจะเดินไปขึ้นรถเก๋งของนายโอ๋ นายไทก็ยังยืนรอส่งอยู่ข้างหลังจนกว่าทุกคนจะไป ขณะที่กำลังจะขึ้นรถวดีก็อดไม่ได้ที่จะหันหลังไปร่ำลา

"กลับแล้วนะพี่หนวด" วดีร้องบอก นายไทได้ยินดังนั้นก็ยิ้มพยักหน้ารับ

"กลับดีๆ ล่ะ ดำ" นายไทก็อดจะแซวกลับไม่ได้

   
          เมื่อต่างคนต่างถึงบ้าน เมื่อวดีอาบน้ำกินข้าวล้มตัวลงบนเตียงนอน ก็รู้สึกหัวใจมันยุ๊กยิ๊กหายใจไม่ค่อยคล่องยังไงก็ไม่รู้ ร้องเฮ้อ.... เฮ้อ..... เฮ้อ หลายเฮ้อถอนหายใจก่ายหน้าผากอยู่อย่างนั้นจนหลับตาลงสู่นิทราในที่สุด

                               อะไรนะๆ ความรู้สึกนี้ เฮ้อ...เซ็ง เครียด!
                    โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณค่ะ