สุภาพบุรุษหน้าหนวด

   (ขออภัยด้วยนะคะที่มาลงตอนใหม่ล่าช้า)

               หน้าบ้านเดี่ยวหลังใหญ่ที่ดูสวยงามประตูอัลลอยด์หน้าบ้านก็ค่อยๆ เลื่อนเปิดออกรับรถเก๋งคันงามกลับเข้าสู่อาณาเขตบ้าน เมื่อรถเก๋งคันหรูขับเคลื่อนไปถึงโรงรถก็ดับเครื่องแล้วเปิดประตูออกพร้อมมีขาขาวเรียวสวยพร้อมส้นสูงสีแดงสดก้าวออกมาแล้วค่อยๆ บรรจงเดินเข้าบ้านด้วยท่าทางที่เหมือนยัยทรงโตอุ๊บอิ๊บจะอารมณ์ดีมีความสบายอกสบายใจทีเดียว

               บ้านหลังนี้เป็นของครอบครัวหนึ่งที่แน่นอนว่าอุ๊บอิ๊บคงไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ออกมายืนต้อนรับที่หน้าประตูสู่ภายในตัวบ้านด้วยท่าทางนิ่งเฉยพร้อมใบหน้าที่ไม่มีอาการบอกอารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น อุ๊บอิ๊บกำลังเดินจะผ่านผู้ต้อนรับคนนั้นไปก็ต้องร้อง << โอ๊ย.... >> เมื่อถูกชายผู้ต้อนรับกระชากแขนดึงตัวให้กลับมา

"ฉันจะเข้าบ้าน ปล่อย!" อุ๊บอิ๊บกล่าวเสียงเข้มอย่างไม่พอใจกับชายผู้นั้นผู้เป็นสามี.....นายศรนั่นเอง

"ช่วงนี้ใจบุญเข้าวัดทุกเย็นเลยนะ" นายศร พูดตวาดใส่ อุ๊บอิ๊บได้ยินก็รู้ได้เลยว่านายศรคงตามดูอยู่ทุกวันแน่แต่ก็โต้กลับอะไรไม่ได้ได้แต่ยืนนิ่งเฉยไม่พูดอะไร

"ชอบไปหาหมาวัดเรียกให้มันเลียแข้งเลียขาอยู่ได้" นายศรตวาดใส่อีกเสียงดังกว่าเดิม

"หมาวัดมันก็ยังดีกว่าซื่อสัตย์กว่าหมาบ้านก็แล้วกัน" อุ๊บอิ๊บตอกกลับเสียงแข็งพร้อมดวงตาที่จ้องเขม็งหน้านายศร พอนายศรได้ยินว่าอุ๊บอิ๊บเรียกตัวเองว่าหมาแล้วยังเอาไปเทียบกับนายไทอีก อารมณ์ก็ร้อนพรุ่งปรี๊ดทันทียกฝ่ามือที่ทั้งหนักและหยาบกร้านตบเต็มแรงเข้าแก้มอุ๊บอิ๊บจนหน้าสะบัด

"เราเลิกกัน......... " อิ๊บกล่าวน้ำตาซึม

"เลิกคิดเรื่องจะเลิกเถอะ... ไม่มีวัน" นายศรพูดเสียงเข้ม แล้วก็เดินไปโรงรถนำรถเก๋งคันเก่งของตัวเองออกเที่ยวยามดึกตามเคยทิ้งให้อุ๊บอิ๊บยืนน้ำตาไหลพรากอยู่ตรงนั้นพร้อมความเจ็บปวดทั้งภายนอกและภายในเธอมีความคิดอยู่ตลอดว่าอยากจะเป็นนกแล้วโบยบินหนีออกไปจากกรงนี้สักทีแต่เธอไม่สามารถที่จะทำได้เลย

"แม่ขอโทษ แทนศรด้วยนะลูกหนูเจ็บมากมั๊ย" ผู้เป็นแม่นายศรเดินเข้ามาหาหลังจากนายศรออกไปเพราะมาเห็นก็เมื่อลูกสะใภ้ถูกลูกตัวเองทำร้ายไปแล้ว

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ อิ๊บโดนจนชินแล้ว" อุ๊บอิ๊บกล่าวน้ำตาไหล

"ถ้าอยู่ด้วยกันมีแต่ทุกข์ ต้องเจ็บอยู่แบบนี้ หนูอย่าทนเลยศรมันเกินไปแล้ว" แม่สามีวัยเกษียณกล่าวด้วยความรู้สึกเศร้า

               อุ๊บอิ๊บได้ยินคำพูดคำปลอบจากแม่สามี พร้อมใบหน้าวัยสูงอายุที่มีแต่ความเศร้าทำให้เธอก็รู้สึกเห็นใจแม่สามีสงสารแม่สามีเช่นเดียวกันและอิ๊บก็รู้สึกดีมาตลอดเพราะเธอเป็นลูกสะใภ้ที่มีแม่สามีอยู่เคียงข้างเสมอในบ้านหลังนี้

วันต่อมาที่บริษัทสถานทำงาน

               ทุกคนก็เดินเข้าประจำยังแผนกของตนเอง เช่นเดียวกันที่ทุกคนจะได้พบปะหน้าตากันเป็นประจำแต่วันนี้สิ่พอวดีได้พบหน้านายไท ก็พูดทักอะไรไม่ได้พอไปนึกถึงเมื่อคืนวันที่สวนสาธารณะริมเจ้าพระยาก็ได้แต่ยิ้มให้แบบอายๆ แล้วรีบปลีกตัวยังแผนกตัวเองทันที

"แหม.......... ช่วงนี้มีความสุขจังเล้ย" ยัยยิ้มพูดแซว

"อิจฉาจังเลย เรานิ่สิ่ยังหาแฟนไม่ได้เลย เฮ้อ..........." เกวทำท่าเสียดายแซวจนวดีหน้าแดงหน้าดำ

"พี่ๆ คุณมาลัยมา" น้องจุ๊บร้องบอกพี่ๆ อีก3คนที่กำลังเม้าท์กันให้รู้ตัวก่อนจะโดนหัวหน้าดุกัน ทุกคนก็รีบหันหน้าเข้างานทันที

"อืม......... อายุไม่เท่าไหร่หัดมีแฟนแล้วนะวดี" คุณมาลัยหัวหน้าแผนกเอ่ยขึ้นแกมแซวลูกน้อง

"แหม........... ใครจะรอขึ้นคานอย่างหัวหน้าล่ะคะ" วดียังกล้าพูดแซวกลับพร้อมเพื่อนๆ ขำขันกันใหญ่

"ทำงานเลยๆ เดี๋ยวฉันจะมาเอางานให้เวลา2นาที" คุณมาลัยเอ่ยสั่งแล้วสะบัดหน้าเดินกลับโต๊ะทันที

"ฮะ จะบ้าหรอ2นาทีเนี่ยนะ..... " วดีพูดหน้าย่น เพื่อนๆ ก็ขำใส่กัน

               ชีวิตรักของวดีกับนายไท เป็นเหมือนเส้นทางที่กำลังค่อยๆ ออกเดินกันทีละก้าว..ละก้าว เพื่อให้ถึงเส้นชัยของแต่ละคนสักที เพราะหากรีบเดินไปวิ่งไปสายตาของทั้งสองคนก็คงแทบไม่ได้มองอะไรข้างทางเลย และอาจแทบไม่ได้เงยหน้ามองดูกันเลยไม่ได้ดูเวลาด้วยซ้ำ ว่าถึงเส้นชัยในเวลาน้อยหรือมาก ถ้าถึงเร็วเวลาก็น้อยถ้าถึงช้าเวลาก็มากเวลาน้อยไม่ได้พิสูจน์อะไรได้ต้องมีเวลาที่มากพอเท่านั้นที่จะพิสูจน์ใจคนคนหนึ่งได้

               การเริ่มต้นทุกอย่างย่อมแสนดีและงดงามเสมอ จนกลางทางก็ย่อมดีเช่นกัน กระทั่งถึงเส้นชัยที่ก็ยังสวยงามมีแสนสุขแสนหวานแห่งรสความรักเสมอ แต่เส้นทางที่หลังเส้นชัยเล่าไม่มีใครจะคาดคิดได้ว่ามันจะยังเหมือนเดิมตั้งแต่ต้นทาง กลางทาง และเส้นชัยรึเปล่า การที่จะต้องตัดสินใจเลือกหรือรับอะไรสักอย่างมีเวลาเท่านั้นที่จะทำให้เราพิจารณาได้และเห็นในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง............ ความรักไม่จำเป็นต้องรีบ................

               นายไทกับวดีก็เช่นกันทุกวันเวลาพบปะคบหาในสถานะคนรักได้อย่างดี คู่รักสองคนนี้เป็นเหมือนพี่น้อง เหมือนเพื่อน เหมือนแฟน ความอบอุ่นความรู้สึกความเป็นมิตรความจริงใจมันก็ได้มาจากในการที่ได้รักในความรู้สึกหลายๆ แบบแล้วปะปนผสมกัน ตลอดเวลาของเส้นทางนี้นายไทก็ได้สร้างความจริงใจในหลายๆ อย่างให้วดีและครอบครัววดีได้เห็น นายไทมักจะชอบไปช่วยงานเพาะปลาของพ่อวดีเสมอ รวมทั้งงานอื่นๆ ที่นายไทมีโอกาสได้ทำเสมอ และมารับส่งดูแลเยี่ยมเยือน พ่อแม่ ไม่ขาดสายมักจะมาวันไหนก็จะมาวันนั้น จนเวลามากพอที่ทำให้พ่อกับแม่ของวดีได้เห็นความเสมอต้นเสมอปลาย

               ส่วนวดีเช่นเดียวกันในวันหยุดหรือยามเย็นหรือทุกครั้งที่มีเวลาและโอกาส ก็มักจะไปวัดทำบุญไหว้พระตามปกติ อีกทั้งยังได้ซื้อน้ำเต้าหู้เจ้าอร่อยมาถวายแด่หลวงตากับน้องเณรชัยอยู่เสมอในยามเย็น และมักมานั่งเล่นเยี่ยมเจ้ากล้ามปูมาดูแลเสื้อผ้าที่นอนความสะอาดด้วยความเต็มใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาจนกระทั่งตอนนี้ก็ยิ่งทำให้นายไทและวดีรู้จักกันมากขึ้นส่วนความรักก็ยิ่งแน่นแฟ้นกันมากขึ้นระดับความรักก็ยิ่งมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ.......

                             * ระยะทางพิสูจน์ม้า  เวลาพิสูจน์คน  *

                  ***** โปรดติดตามตอนใหม่ นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณค่ะ *****