สุภาพบุรุษหน้าหนวด

            นายไทขี่รถไปเรื่อยๆ ตามทางถนนที่ทอดยาวจนเลยเส้นทางที่จะไปบ้านวดี วดีเห็นแบบนั้นก็แปลกใจเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเรียกนายไทเสียงดัง

"พี่ไท เลยบ้านแล้วพี่จะไปไหน" วดีร้องถามแต่ก็ไม่ได้คำตอบจากนายไทเลยแม้แต่คำเดียว รถก็ยังวิ่งต่อไปโดยไม่รู้ทิศทางแล้ววดีก็คาดไม่ได้เลยว่านายไทกำลังจะพาไปไหน จนสักพักก็ถึงจุดที่นายไทพร้อมจะหยุดรถและจอดที่ลงที่ตรงนั้น

"พี่ไทพาหนูมาทำอะไรในสวนสาธารณะเนี่ย นี่มันก็เริ่มมืดแล้วนะ" วดีรีบก้าวลงจากรถแล้วร้องถามทันที เหมือนเดิมไม่ได้คำตอบนายไทเงียบพลางก็ก้าวเดินต่อข้างหน้าในสวนเพื่อจะหาพื้นที่ที่หนึ่ง

"พี่ไท.......โอ้ย! พี่หนวดจะไปไหน" วดียืนอยู่กับที่ไม่ยอมเดินตามนายไทไปแต่ก็อดจะตะโกนเรียกไม่ได้ส่วนนายไทกก็ไม่ยอมหันกลับมามองมาสนใจตามเสียงเรียกนั้นเลย ทำให้เธอต้องรีบวิ่งตามไปให้ใกล้ที่สุด มืดๆ แบบนี้มายืนอยู่คนเดียวก็ใช่ที่ถึงจะมีคนอื่นๆ ในสวนสาธารณะอยู่บ้างแต่คนดีหรือคนไม่ดีเราก็ไม่รู้หรอก

               นายไทเดินต่อไปเรื่อยๆ จนไปหยุดนั่งลงที่สนามหญ้าด้านที่สามารถจะมองเห็นน้ำเจ้าพระยาได้ ส่วนวดีก็ได้แต่ยืนอุ้มเจ้ากล้ามปูโดยไม่คิดที่จะนั่งลงคู่กับนายไทเลย

"นั่งสิ ยัยดำบ๊อง" นายไทเอ่ยเรียก

"ไม่ !" วดีตอบเสียงแข็งหน้าเชิ่ด

"จะนั่งเองหรือจะให้อุ้มมานั่ง" นายไทพูดพร้อมทำทีว่าจะลุกขึ้นมาอุ้มจริงๆ วดีเห็นดังนั้นก็รีบลงนั่งเองทันที

"ไม่ต้อง... เอ้านั่งแล้ว" วดีพูดเสียงงอนพูดจบสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น พอวดีนั่งลงกับพื้นหญ้านายไทก็ล้มตัวลงนอนเอาหัวมาวางหนุนไว้บนตักวดีทันที

"ทำอะไรอ่ะ พี่ไท" วดีตกใจับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีหัวของนายหน้าหนวดหน้าเข้มมาซุกที่ตักได้แบบนี้ อ้อมแขนก็กอดเจ้าหมาน้อยไว้แน่น.

"อิ๊บเป็นแค่เพื่อนมาปรึกษาพี่เรื่องชีวิตเขาเท่านั้น.... วดีอย่าเข้าใจผิดพี่ขอให้วดีเชื่อใจพี่เถอะนะ" นายไทกล่าว

"อืม..... หนูก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยแค่เพื่อนกันหนูจะไปว่าอะไร" วดีกล่าวเฉไฉ

"แล้ววดีจะเดินหนีพี่กลับบ้านทำไมล่ะ" นายไทพูดต่อ

"ก็มันจะมืดแล้ว เห็นพี่มีธุระอยู่ไม่อยากรบกวน" วดีเอ่ย

"เราสองคนไม่มีคำว่ารบกวนหรอกนะ พี่รักวดีนะ" นายไทพูดจบก็เอื้มมือวดีข้างหนึ่งมาจุมพิตบนหลังมือหนึ่งฟอดทำเอาวดีเขินอายจนหน้าดำหน้าแดง ทำเอาพูดอะไรไม่ออกเลยนอกจากรอยยิ้มบนใบหน้าและหัวใจที่กำลังพองโต

"พี่ไท........" วดีได้แต่เอ่ยเรียกชื่อเท่านั้น นายไทนอนหนุนตักมองหน้าวดีด้วยรอยยิ้มสุขใจพร้อมค่อยๆ หลับตาลง

"นี่พี่ไทง่วงหรอกลับเถอะ" วดีพูดบอก

"เปล่า พี่แค่ขอนอนหนุนตักหลับตาพักแปปเดียวนะ เมื่อยรึเปล่า" นายไทเอ่ย วดีตอบด้วยการส่ายหัวแล้วก็ปล่อยให้นายไทหลับตาลงไปส่วนตัวเองก็ได้แต่มองหน้านายไทที่กำลังนอนหลับด้วยความอิ่มเอมใจอยู่เป็นระยะเวลาสักพักหนึ่งจนเจ้ากล้ามปูก็หลับเหมือนกัน เวลาผ่านไปวดีก็ฉุกคิดว่ามันนานเกินไปแล้วจึงแอบเรียกนายไทเบาๆ

"พี่ไท..... พี่ไท" วดีเอ่ยเรียกแต่นายไทก็ไม่ยอมลืมตามาสักที

"พี่ไทหลับไปแล้วรึไง ตื่นนะเดี๋ยวพ่อกับแม่เป็นห่วง นี่ๆ ตื่นเดี๋ยวนี้นะพี่หนวด" วดีเรียกพลางก็เอามือหนึ่งเขย่าตัว จนนายไทรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือแล้วก็เป็นการหลับลึกจริงๆ ไม่ใช่แค่หลับพักตา

"เช้าแล้วหรอ" นายไทเอ่ยแบบไม่รู้ตัวพร้อมลุกขึ้นยืน

"โอ๊ย.... ยังไม่เช้าหรอกแต่มันมืดแล้วหรอพี่ตื่นจนหมาหลับแล้วเนี่ย ไหนบอกว่าหลับพักตาไง ฝันไปถึงไหนถึงไหนแล้วมั๊งเนี่ย" วดีกล่าว

"อ้าวเจ้ากล้ามปูก็หลับไปด้วยหรอเนี่ย พี่ขอโทษนะเผลอหลับไป" นายไทบอกขอโทษ

"ตักหนูมันนิ่มจนพี่ต้องหลับไปเลยอ่ะสิ่ ขอบอกไว้เลยนะว่าชีวิตเนี๊ยพี่จะหาตักนิ่มๆ แบบนี้ไม่ได้แล้วนะ" วดีบอกเชิงเล่น

"ตักแม่ยังมีนะ ฮ่าฮ่าฮ่า..." นายไทพูดพลางหัวเราะไปด้วย
"ไป พี่ไปส่ง" นายไทพูดจบ ทั้งสองก็พากันเดินออกจากสวนสาธารณะเพื่อกลับบ้าน

               เมื่อถึงเป้าหมายที่นายไทต้องมาก็คือบ้านวดี นายไทเห็นว่ามันมืดมากพอที่พ่อแม่ต้องห่วงจึงได้เข้าไปส่งวดีถึงในบ้านเพื่อเจอหน้าพ่อกับแม่ไม่เช่นนั้นพ่อกับแม่อาจเป็นห่วงวดีแล้วคิดเกินเลยถ้าตัวเองส่งแค่หน้าบ้าน เมื่อได้เจอนายไทก็ยกมือไหว้สวัสดีส่งลูกสาวของบ้านนี้แล้วยกมือไหว้กล่าวลากลับเช่นกัน

"กลับมืดเชียวนะวันนี้ ถ้าจะไปไหนก็โทรบอกบ้างนะผิดเวลาพ่อแม่ก็ห่วง" ผู้เป็นแม่กล่าวว่าตักเตือน

"หนูขอโทษค่้ะ" วดีกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดในความรู้สึกของพ่อและแม่

"กับผู้ชายถ้ามีธุระอะไรจะคุยจะสังสรรค์กันก็มาที่บ้านไม่ใช่ที่อื่นพ่อแม่ไม่เห็น" แม่ต่อว่าอีกด้วยความเป็นห่วง

"นี่แม่..... ลูกสาวเราไม่อีกกี่ปีก็จะ30 แล้วนะเขาโตแล้วคิดเองได้ว่าอะไรดีอะไรไม่ดีปล่อยเขาบ้างจะมาให้อยู่ในสายตาตลอดลูกสาวก็ขึ้นคานพอดี ฮ่าฮ่าฮ่า " พ่อพูดแถมความตลกให้ด้วย แม่ก็ถอนหายใจแต่ก็พอที่จะฉุกคิดขึ้นได้บ้างส่วนวดีก็ยืนยิ้มเบาๆ แล้วแยกตัวไปทำธุระกินข้าวอาบน้ำและเอนตัวหลับนอนในคืนแห่งความทรงจำใหม่ที่แสนดี.....

                         ........................................................

                       ริมน้ำบรรยากาศดีๆ เธอจะหนุนตักฉันไปจนเช้าก็ไม่ว่า

            ***** โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณค่ะ *****

                                                          ขอบคุณภาพจาก : http://www.hongsamut.com/