สุภาพบุรุษหน้าหนวด

               หลังเลิกงานตัววดีแทนที่จะกลับบ้าน แต่กลับไปแวะตลาดซื้อข้าวหมูกรอบของโปรดของใครบางคนพร้อมน้ำเต้าหู้อุ่นๆ กลิ่นหอมๆ เพื่อไปฝากใครสักคนเสร็จธุระซื้อของเสร็จแล้ววดีก็ดิ่งไปขึ้นรถแท็กซี่ไปวัดทันที

          ภายในวัด ที่หน้ากุฏิหลวงตาจั่น

"สวัสดีค่ะหลวงตา หนูซื้อน้ำเต้าหู้อุ่นมาถวายหลวงตากับน้องเณรด้วยนะคะ" วดียกมือไหว้รอยยิ้มสดใส

"ขอบใจนะโยม เจ้าไทไปกวาดพื้นรอบโบสถ์อยู่โน่นแหละเดี๋ยวคงมา" หลวงตาเอ่ยบอก

"บ๊อกๆ บ๊อกๆๆๆๆ " เสียงเจ้ากล้ามปูเรียกหาใครบางคน วดีได้ยินเสียงก็รีบเดินตามเสียงไปยังกรงของเจ้าหมาน้อยทันที

"อ้าว...... กล้ามปูรู้ด้วยหรอว่าพี่มา มาๆๆ ขออุ้มหน่อย" วดีพูดพลางรีบเอื้อมมือไปปลดกลอนล็อคประตูส่วนเจ้าหมาน้อยก็ส่ายกระดิกหางดิ๊กๆ ด้วยความดีใจ พอวดีได้อุ้มเจ้าหมาก็ก้มหน้าหอมฟอดใหญ่พลางก็จามฮัดเช้ยไปด้วย

"หลวงตาคะ หนูขออุ้มเจ้ากล้ามปูไปหาพี่ไททางโน้นได้มั๊ยคะ" วดีพูดขอ

"ตามใจโยมเถอะ" หลวงตอบตกลงพลางก็ยิ้ม วดีก็รีบเดินไปที่ลานโบสถ์ข้างนอกพร้อมหมาน้อยทันที แต่ไปถึงก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่เห็นนายไทอยู่ตรงนั้นเลย วดีก็พยายามเดินรอบๆ พื้นที่เผื่อจะกวาดพื้นตรงด้านหลังด้านข้างหรือไหนสักด้านหนึ่ง แต่ก็ไม่เจอ

"อืม.... ไปกวาดอยู่ตรงไหนนะ หรือจะท่าน้ำวัดที่ริมคลอง" วดีพึมพำกับเจ้าหมาแต่ก็พร้อมกับเดินไปที่ริมคลองโดยเร็ว

               ที่ริมคลองท่าน้ำวัด ยังเดินไม่ทันถึงที่ตัวท่าน้ำวดีก็หยุดสองเท้ากับสองขาลงอยู่กับที่ ภาพนั้นที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันช่างเหมือนกับภาพที่เคยเห็นมาแล้วจะต่างไปสักหน่อยก็แค่วันเวลาที่ผ่านไปเท่านั้น ชายหญิงคู่หนึ่งนั่งหันหลังอยู่ที่ท่าน้ำพร้อมมีบทสนทนาบ้างเบาๆ เล็กน้อย ภาพมันเหมือนรูปใบนั้นที่ยัยอุ๊บอิ๊บเคยยื่นให้วดี ได้ดูความหลังแสนหวานของเธอกับนายไทเพื่อหวังให้วดีได้พิจารณาตัวเองแล้วท้อถอยไป....

"บ๊อกๆๆๆๆ " เสียงเจ้ากล้ามปูเห่าเรียกเจ้าของของมัน

"กล้ามปู เห่าทำไม" วดีรีบเอ่ยขึ้นเมื่อหมาน้อยเห่าเสียงดังเพราะนายไทต้องหันมาเห็นตัวเองยืนมองภาพสุดร้ายตอนนี้แน่

"อ้าว............. วดี" นายไทได้ยินเสียงเห่าก็รีบหันกลับมาทันทีจนได้เห็นว่าใครมากับเจ้าหล้ามปู นายไทเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาวดีทันทีเพราะใจก็รู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน กลัวว่าวดีจะเข้าใจผิดไป

"ซื้อน้ำเต้าหู้มาฝากหลวงตากับน้องเณร แล้วก็ข้าวพี่หนูเอาไว้ที่กุฏินะไปกินด้วยล่ะ อืม.... หนูกลับบ้านก่อนนะฝากเจ้ากล้ามปูด้วย" วดีบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่ก็รู้สึกเหมือนใจมีน้ำตายังไงไม่รู้ พูดจบวดีก็รีบวางเจ้ากล้ามปูลงแล้วเร่งฝีมือเดินออกไปจากจุดนั้นทันที นายไทเห็นดังนั้นก็รีบอุ้มเจ้าหมาน้อยขึ้นแล้วเร่งฝีเท้าเดินไล่ตามวดีเช่นกัน

"อืม..... ไม่ได้ทำอะไรเลยแต่ได้ผลดีเกินคาด" อุ๊บอิ๊บยืนมองเหตุการณ์ด้วยรอยยิ้มและแววตาดั่งเหยี่ยวร้ายก็มิปาน เธอไม่ได้เรียกฉุดรั้งนายไทไว้แต่อย่างใดได้แต่มีความสะใจที่ทุกอย่างกำลังจะเป็นผลดีกับตัวเอง

"วดี.......... " นายไทเรียกพร้อมฉุดมือวดีไว้

"หนูจะกลับบ้าน" วดีพูดเสียงแข็ง

"เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง" นายไทรีบเอ่ย

"ไม่ต้อง พี่ไทไปทำธุระพี่เถอะไม่ต้องห่วงหนูกลับเองได้" วดียังเสียงแข็ง

"อย่าดื้อน่ะ ยัยดำ" นายไทพูดตลกเพื่อหวังสถานการณ์จะดีขึ้น

"คำก็ดำสองคำก็ดำ หนูรู้ว่าหนูสวยสู้แฟนเก่าพี่ไม่ได้ถ้าพี่คิดอยากจะกลับไปหาเขาหนูก็ไม่ว่า สิ่งใดที่ทำให้พี่มีความสุขพี่ก็ทำไปเถอะ" เสียงวดีเริ่มสั่น

"ไม่เกี่ยวกันเลยวดี เราก็พูดเล่นกันบ่อยวดีอย่าเข้าใจผิด อิ๊บแค่มีเรื่องมาปรึกษาเราเป็นกันแค่เพื่อน" นายไทกล่าว แต่วดีก็ไม่ยอมจะกลับบ้านเองให้ได้ นายไทเห็นท่าไม่ดีและจะไม่ยอมให้รักใหม่ที่เขาสร้างขึ้นด้วยความเต็มใจจะมาพังทลายลงเพราะเรื่องอะไรแบบนี้ นายไทก็ดึงแขนวดี พร้อมยัดตัวเจ้ากล้ามปูเข้ากับอกวดีเพื่อให้อุ้มแล้วก็ดึงดันพาวดีไปถึงรถมอเตอร์ไซด์คู่ใจจนได้ในที่สุด

"ขึ้นรถ ...." นายไทขึ้นคร่อมรถพร้อมเรียกวดีที่ยืนอุ้มหมาอยู่แต่ก็ไม่ยอมขึ้นรถ

"จะขึ้นไม่ขึ้น..." นายไทดุขึ้น วดีเลยใจอ่อนด้วยความสับสนก็ขึ้นนั่งรถพร้อมอุ้มกล้ามปูไว้ที่ตัก
ระหว่างทาง ก็มีแต่ความเงียบของทั้งสองคนจะมีก็แค่เสียงสายลมที่พัดผ่านหูตลอดระยะทางที่รถวิ่งพร้อมเสียงเห่าเบาๆ เล็กๆ ของเจ้าตัวน้อยบนตักอุ่น

                               .............อย่าตัดสินใครด้วยตาเปล่า...............

                   ***** โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณค่ะ*****

                                                             ขอบคุณภาพจาก : หัวขโมยกาแฟ