สุภาพบุรุษหน้าหนวด

         ณ. เวลาเลิกงาน ทุกคนต่างก็ร่ำลากันแยกย้ายกลับบ้าน ส่วนนายไทแม้จะยังรู้สึกไม่ดีที่โดนวดีพูดว่าดูถูกความจริงใจของตัวเองแต่ยังไงก็ยังขี่รถมารอรับวดีกลับบ้านเหมือนเดิม วดีก็รู้สึกว่าตัวเองผิดเหมือนกันคิดว่าตัวเองสวยก็ไม่สวย ดำก็ดำ แบนก็แบน ยังจะมาทำตัวเหมือนตัวเองจะเลือกได้ มีปัญหาอะไรก็ไม่รู้แบบนี้อีก วดีก็เดินตรงไปหานายไทที่กำลังรอเมื่อถึงตัวนายไทก็เงียบไม่ได้ทักไม่ได้คุยอะไรพอวดีขึ้นนั่งรถแล้วนายไทก็สะบัดหน้ากลับใส่หมวกบิดรถออกไปทันที ระหว่างทางวดีรู้สึกว่าต้องทำอะไรสักอย่างจะปล่อยให้ทุกอย่างเงียบเชียบไปแ บบนี้ไม่ได้ก็ตะโกนเรียกนายไทขณะที่ยังขี่รถอยู่
"พี่หนวด!" วดีเรียกเสียงดัง นายไทได้ยินก็ชลอความเร็วลงแต่ยังขี่ต่อไปเรื่อยๆ
"มีอะไร....." นายไทถามกลับ
"หนูอยากไปซื้อขนมที่ตลาดน่ะ พี่หนวดพาไปหน่อยได้มั๊ย" วดีหาเรื่องชวนไปโน่นนี่ นายไทก็พยักหน้ารับแล้วเร่งความเร็วบิดปื๊ดป๊าด........... จนวดีกลัวรีบอ้าสองแขนคว้าเอวนายไทไว้และโอบกอดยึดไว้จนแน่น... จนถึงลานจอดรถของตลาด....
"ทำไมพี่ไทขี่รถเร็วจังอ่ะ ถ้าหนูหล่นไปพี่จะทำยังไง" วดีต่อว่าบึ้งนิดหน่อย
"ไม่ต้องกลัวหล่นหรอกยัยดำ..... ถ้าหล่นก็หล่นกันทั้งสองคนนี่แหละกอดเอวพี่ซะแน่น....มากจนพี่แทบจะหายใจไม่ออก!.... คิดว่าจะสิงร่างพี่เลยใช่มั๊ย" นายไทตอบกลับพูดแกมหยอก
"บ้า..............." วดีพูดทำเขินอาย
          ดูเหมือนตลาดจะกลายเป็นสถานที่เรียกสัมพันธไมตรีที่ดีกลับมาได้เหมือนเดิมหรืออาจจะดีกว่าเดิม ทั้งสองก็ออกเดินดูของไปตามร้านค้ามากมาย เจอขนมที่ชอบก็หยิบก็ซื้อ ของกิ๊ฟช้อปร้านเครื่องเขียนวดีก็ไม่เคยพลาด ถ้าได้เข้าร้านเครื่องเขียนมีสมุดลายน่ารักหรือโดนใจ วดีก็จะเลือกหยิบจ่ายเงินโดยไม่ลังเลเพราะวดีเป็นคนที่ชอบเขียนชอบจด วดีมีสมุดหลายเล่มหลายแบบที่บ้านบางเล่มก็แค่วางไว้เฉยๆ ไม่ได้มีรอยปากกาแม้แต่นิดจะเรียกว่าตอนนี้สมุดเป็นของสะสมของวดีก็ได้
"พอรึยังยัยดำ" นายไทเริ่มเมื่อยขาพูดเสียงเข้ม เพราะผู้ชายอย่างเขาไม่ใช่ขาช้อปอย่างผู้หญิงมาตลาดก็แค่ซื้อของกินกับของจำเป็นเท่านั้นไม่เคยที่จะมาเดินตระเวนดูของแบบนี้
"อืม....... ก็ได้แต่แป๊บนะ" วดีพูดไม่ทันสิ้นคำก็รีบเดินดิ่งเข้าไปร้านร้านหนึ่งเมื่อได้เห็น
"โห......... ตัวนี้สวยอ่ะ" วดีรีบหยิบเสื้อสำหรับสุนัขตัวใหม่สวยเข้าตาขึ้นมาดู และยื่นจ่ายเงินทันที
"อ่ะพี่ไท เอาเสื้อไปใส่ให้เจ้ากล้ามปูด้วยนะแล้วพรุ่งนี้วันอาทิตย์เดี๋ยวหนูจะไปดูที่วัด" วดีพูดพร้อมยื่นถุงเสื้อสุนัขให้นายไท
"หาเรื่องเสียตังค์ไม่เข้าเรื่อง ซื้อไปให้มันกี่ตัวแล้วล่ะพอแล้ว" นายไทกล่าวสีหน้าขึงขัง
"เอาน่าๆ........ " วดีพูดยิ้มหวานตาหวานอ้อน จนนายไทใจอ่อนสีหน้าคลายลงกลับมายิ้มให้แล้วพากันเดินไปขึ้นรถเพื่อจะได้กลับบ้านกันสักทีเพราะเย็นมากจนจะมืดแล้ว
 
          เมื่อนายไทขี่รถมาส่งวดีถึงบ้าน ก็ตามมารยาทความถ่อมตนอ่อนน้อมของผู้ชายหน้าเข้มหน้าหนวดของคนนี้ที่ไม่ได้ส่งวดีให้ลงแค่หน้ารั้วบ้านแต่เดินเข้าไปส่งถึงในรั้วและยกมือไหว้สวัสดีเมื่อเจอผู้เป็นพ่อกับแม่ พร้อมกล่าวลาเมื่อภารกิจการอารักขาสาวดำถึงอ้อมแขนครอบครัวเป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่นายไทจะเดินออกไปจากรั้วบ้าน วดีก็รีบเดินไปส่งที่หน้าประตูแล้วกล่าวทิ้งท้าย
"ที่หนูพูดไปที่บริษัท หนูขอโทษนะพี่ไท" วดีเอ่ยบอก
"ช่างมันเถอะ จำไว้ด้วยว่าพี่ไม่เคยหลอกใคร...จำไว้!" นายไทพูดด้วยแววตาที่แสดงออกมาได้ว่าเขาไม่ได้โกหก
"ขี่รถกลับดีๆ ล่ะ" วดีบอกลาพลางยิ้มให้เบาๆ จบคำลานายไทก็ออกรถกลับที่พำนักทันที วดีก็ยืนส่งยิ้มไปมองไปจนกว่านายไทจะขับรถไปจนลับตาถึงจะค่อยเดินกลับเข้าในบ้านอย่างอิ่มเอมใจ............
                    โลกของเรากำลังจะกลับมามีสีชมพู หัวใจฟูฟ่องแล้วสิๆ
   *****โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณผู้อ่านผู้ติดตามมากๆ ค่ะ*****