สุภาพบุรุษหน้าหนวด

           ตั้งแต่ที่วดีได้ตกลงเป็นคนรู้ใจกับนายไท ก็จะมีการรับส่งที่ทำงาน - บ้าน เสมอทุกวันและเช้าวันนี้ก็เช่นกันแต่ก็แปลกใจที่มาจอดรถอยู่หน้าประตู้รั้วบ้านแล้วแต่วดีก็ยังไม่ออกมาสักที จนครู่หนึ่งผู้เป็นแม่ก็เดินออกมาเมื่อเห็นนายไทมาจอดรอ

"หนูดีไปได้สักพักนึงแล้วล่ะไทมีปัญหาอะไรกันรึเปล่า" แม่ถามด้วยความเป็นห่วง

"อืม.....ไม่ได้มีนะครับถ้างั้นเดี๋ยวผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ" นายไทพูดจบก็รีบซิ่งรถออกไปโดยเร็ว กระทั่งถึงบริษัทนายไทก็รีบเดินขึ้นออฟฟิศเดินเข้าไปในแผนกของวดีทันที

"วดี เป็นอะไรทำไมไม่รอพี่มาก่อนทำไม" นายไทถามขณะที่เดินเข้าไปหยุดอยู่ที่โต๊ะทำงานของวดีแล้วทำเอาเพื่อนๆ ต่างแอบมองกันเป็นตาเดียว วดีเอาแต่เงียบได้แต่ก้มหน้าทำงานอย่างเดียวตัวนายไทก็ยืนรอคำตอบแต่วดีก็ไม่เงยมองหน้ามองแม้แต่นิด นายไทหน้าบึ้งตึ้งเครียดก็ต้องเดินถอยกลับไปทำงานที่แผนกของตนเอง

"วดีเป็นอะไร ดูสิ่พี่ไทเขาโกรธกลับไปแล้ว" เกวรีบบอกเพื่อนเมื่อนายไทออกไปจากจุดนั้น ยัยยิ้ม กับ น้องจุ๊บก็รอฟังคำตอบนั้นเช่นกัน แต่วดีก็ยังไม่ยอมตอบ

"โอเค...... ไว้พักเที่ยงค่อยคุยกันใหม่" ยิ้มพูดตัดบทเพราะดูจากสีหน้าของวดีแล้วรู้ได้เลยว่าตอนนี้คงยังไม่พร้อมที่จะตอบ. ส่วนวดีก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไปด้วยความรู้สึกเสียใจความรู้สึกเหมือนคนอกหักแต่มันก็มีความสับสนอยู่มากมาย

เวลาเที่ยง

"วันนี้ฉันอยากไปกินข้าวร้านข้าวนอกอ่ะ พวกแกไปมั๊ยถ้าไม่ฉันไปคนเดียวก็ได้" วดีบอกเพื่อนทั้งสามขณะที่ทุกคนเตรียมตัวจะไปพักกินข้าวในเวลาพักเที่ยง

"อืม.... ไปๆ ไปกินร้านตามสั่งตรงข้ามบริษัทดีกว่าร้านในบริษัทจุ๊บเบื่อแล้วอ่ะ นะๆ" น้องจุ๊บรีบตอบกลับอย่างไว ทุกคนก็เห็นพ้องกันโดยดีแล้วพากันเดินข้ามฝั่งหน้าออฟฟิศเป็นยังร้านอาหารที่ต้องการทันที

ภายในโรงอาหารของบริษัท โต๊ะกลุ่มโต๊ะเดิมจากที่จะมี 4 สาว 2 นาย แต่ตอนนี้ก็กลับกลายมีเพียง 2 นายเท่านั้น

"โอ๋.......... 4สาวไปไหนกันยังไม่ลงมาหรอ" นายไทเอ่ยถาม

"ไม่รู้นะ ไม่เห็นจุ๊บมาบอกอะไรสงสัยคงพากันไปกินข้างนอกแน่ วดีไม่ได้บอกแกไว้หรอ" นายโอ๋ถามไปกินไป

"ไม่นะ....... " นายไทหน้านิ่งขรึม

"กินข้าวเหอะ เดี๋ยวหมดพักเที่ยงยังไงก็ต้องขึ้นไปเจอบนออฟฟิศอยู่ดี" นายโอ๋พูดปลอบ
ที่ร้านอาหารตามสั่งตรงข้ามหน้าบริษัท... บนโต๊ะกินข้าวที่ตอนนี้กำลังจะเป็นโต๊ะเสวนาของ4สาว

"ตกลงเป็นอะไร" ยิ้มถาม

"พวกแกว่าพี่ไทเขาจะชอบฉันจริงๆ รึเปล่าเขาแกล้งหลอกฉันรึเปล่า" วดีพูดเบาๆ หน้าเศร้า

"เฮ้ย...... ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ พี่ไทเขาดูเป็นคนจริงจังเป็นหลานหลวงตาจั่นอีกต่างหากเขาไม่หลอกหรอก" เกวรีบช่วยพูด

"อ่ะพวกแกดูรูปนี้สิ่" วดีพูดพร้อมหยิบรูปใบนั้นออกมายื่นให้เพื่อนๆ ดู 3สาวก็รีบรุมดูกันใหญ่

"จำยัยแม่วัวเต้าใหญ่คนนี้ที่ยืนคุยกับพี่ไทได้ไหม เขามาบ้านฉันได้ยังไงไม่รู้เอารูปมาให้ดูบอกว่าเขาเป็นแฟนเก่าพี่ไท แล้วก็ให้ฉันดูรูปนี้เพื่อจะได้รู้ว่าพี่ไทเขาชอบแบบไหน แล้วก็มาว่าฉัน ว่าดำก็ดำ แบนเป็นกระดาน พวกแกดูสิ่ แล้วแบบนี้พี่ไทเขาจะมาชอบฉันจริงๆ หรอ" วดีพูดไปใส่อารมณ์ทั้งโกรธอุ๊บอิ๊บทั้งเศร้าทั้งน้อยใจ ที่คงไม่ได้เป็นคนที่นายไทจะเลือกจริงๆ

"เอ้า!....... พี่ดีก็ดำจริงแบนจริงนิ่" น้องจุ๊บพูดแซว

"นี่..... ยัยจุ๊บตาบอดสีรึไง  สีผิวพี่อ่ะสีน้ำตาลแค่คล้ำไม่ใช่ดำ!" วดีตะคอกใส่หน้าเครียด

"จุ๊บขอโทษ จุ๊บแซวเล่นเผื่อพี่จะได้หายเครียด" น้องจุ๊บเอ่ยขอโทษหน้าหงอย

"เอาเป็นว่า พอเขาพูดมาแบบนี้มันทำให้แกหมดความมั่นใจล่ะสิ่ แต่ฉันว่าเขาจะแกล้งแกเอาพี่ไทคืนไปมากกว่า" เกวบอก

"นั่นสิ่ แกก็ลองคบกับพี่ไทไปดูใจกันไปเรื่อยๆ ตอนนี้แกต้องแข็งแรงพอที่จะสู้นังนมใหญ่ให้ได้" ยิ้มบอกอีกคน

"ไปจัดการเลยมั๊ยพี่ จุ๊บพร้อมเสมอบอกมาฝ่ามือจุ๊บว่างมานานละ" น้องจุ๊บพูดพร้อมทำท่าทะมัดทะแมงพร้อมสู้พลางก็มียุ้ยกับเกวคอยปรามความคิดน้องจุ๊บ

"เฮ้อ......... ขอบใจนะทุกคน" วดีพูดเหมือนจะได้กำลังใจที่ดีได้ทางที่ดีแต่คิ้วก็ยังตกหน้าก็ยังเศร้าเหมือนเดิม เมื่อทั้ง4สาวบริโภคของคาวของหวานเรียบร้อยก็เดินกลับมาบริษัทกัน แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอนายไทมายืนดักรออยู่ที่หน้าบริษัท เมื่อทุกคนเห็นแบบนั้น เพื่อน 3 สาวก็ขอตัวเดินเข้าไปนั่งพักผ่อนในบริษัทกันและปล่อยให้วดีได้คุยได้เจรจากับนายไทเพียงลำพัง

"ทำไมออกไปกินข้างนอกไม่ชวนพี่เลยล่ะยัยดำ" นายไทพูดพร้อมยิ้มเล็กๆ ทำให้วดีหน้าบึ้งทันทีเมื่อคำว่า ดำ

"ถ้าพี่ไม่ชอบคนตัวดำแล้วมาคบกับหนูทำไม คำก็ดำสองคำก็ดำ" วดีได้ยินคำว่า ดำ ก็เหมือนเป็นการมาสะกิดใจ

"เราพูดเล่นกันไม่ได้แล้วใช่มั๊ยวดีเป็นอะไรไป พี่ชอบใครก็ชอบจริงไม่เคยหลอกใคร พี่ขอโทษแล้วกัน" นายไทพูดจบก็เดินปลีกตัวขึ้นไปบนออฟฟิศก่อนเลย สีหน้าของนายไททำให้วดีรู้สึกผิดขึ้นมาเพราะคำตอบของนายไทมันทำให้วดีรู้สึกเหมือนตัวเองดูถูกน้ำใจและความรู้สึกนายไทลงไป.................

                                   คำพูดของใครก็ไม่สำคัญเท่าตัวเราเอง
         

             *****โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณมากค่ะ*****