สุภาพบุรุษหน้าหนวด

           หลังจากนายไทได้ส่งวดีกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย นายไทก็บึ่งรถกลับสู่ที่พำนักกุฏิหลวงตาตามปกติ แต่พอถึงกุฏิหลวงตาจั่นนายไทก็ต้องหยุดชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวสืบไปลงเมื่อได้เห็นใครคนหนึ่งมานั่งรอที่เก้าอี้นั่งม้าหินหน้ากุฏิ
"ไท........." อุ๊บอิ๊บรีบลุกขึ้นยืนและทักนายไทด้วยความดีใจที่ได้เจอ
"คุณมาทำอะไรที่นี่ ถ้าจะมาคุยอะไรผมไม่ว่างแล้วก็ไม่มีอะไรจะคุยด้วย" นายไทกล่าวตัดรอน
"เราเป็นเพื่อนกันนะไททำไมมาใช้คำพูดเหมือนไม่รู้จักกันเลย" อุ๊บอิ๊บหน้าเศร้าพลางก็ค่อยๆเดินเข้าหา แต่นายไทก็ยังไม่ตอบไม่พูดอะไรต่ออีกได้แต่ยืนนิ่งไม่รู้สึกรู้สาอะไร
"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั๊ยไท อิ๊บรู้แล้วว่าใครที่อิ๊บรัก" อุ๊บอิ๊บพูดด้วยแววตาแห่งการวิงวอน พอนายไทรู้ว่าอุ๊บอิ๊บจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็เห็นว่ามันคงจะไม่เหมาะไม่ควรที่จะมาพูดเรื่องรักๆ ใคร่ๆ หน้ากุฏิพระแบบนี้ จึงรีบดึงแขนอุ๊บอิ๊บไปที่ริมคลองจุดให้อาหารปลาของวัด
"เรื่องของเรามันจบมานานมากแล้วอิ๊บ แล้วมันก็นานมากเกินกว่าที่อิ๊บจะมารู้ว่าตัวเองรักใครเพราะตอนนี้ผมก็รู้แล้วเหมือนกันว่าผมรักใครที่ไม่ใช่คุณ พอสักทีเหอะอิ๊บ" นายไทพูดใส่หน้าด้วยเสียงเข้มดุดันจบคำก็เดินกลับกุฏิทิ้งอุ๊บอิ๊บไว้ริมคลองคนเดียวอย่างที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวเลย
"คิดว่าสำคัญนักหรอคอยดูยังไง ไทก็ต้องกลับมาหาอิ๊บ" อุ๊บอิ๊บพูดด้วยความเคืองแค้น เมื่อถึงกุฏินายไทก็เข้าไปข้างในห้องพักวางเก็บสัมภาระเตรียมตัวออกไปอาบน้ำอาบท่าเดินเข้าห้องน้ำก็เจอหลวงตาจั่นกับน้องเณรชัยที่นั่งเล่นเจ้ากล้ามปูบริเวณชานหน้ากุฏิพอดี
"โยมเพื่อนของหลานมารอน่ะได้เจอได้คุยกันรึยัง" หลวงตาเอ่ยถาม
"แค่คนรู้จักมาถามเรื่องงานแค่นั้นครับหลวงตา ไม่ใช่เพื่อน" นายไทตอบ
"มุสาวาทา มุสา มุสา........... " น้องเณรเอ่ยขึ้น
"น้องเณร..................." นายไทพูดแทรก
"ก็โยมพี่ผู้หญิงบอกว่าเป็นเพื่อนโยมพี่ โยมพี่ยังจะมาโกหกหลวงตาอีก" น้องเณรพูดยิ้ม
"ขอโทษครับหลวงตา แค่เคยเป็นเพื่อนกันมานานแล้วแต่ตอนนี้ก็เป็นแค่คนรู้จักกันเฉยๆ" นายไทกล่าวขอโทษเบาเพราะรู้ว่าตัวเองผิด
"เรื่องของหลานหลวงตาไม่ได้อยากรู้อะไรหรอกไม่ใช่กิจของสงฆ์ เพียงแค่บอกแค่ถามไปเผื่อมีธุระหลานมาไม่ทันกลัวว่าจะไม่ได้เจอ" หลวงตากล่าวบอก
"ก็เจอแล้วคุยกันแล้วไม่มีงานอะไรสำคัญหรอกครับ งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับหลวงตา" นายไทพูดจบก็รีบปลีกตัวไปอาบน้ำทันที
 
              วันต่อมา อุ๊บอิ๊บก็ยังไม่ เลิก ลด ละ ความพยายาม คิดออกอีกแผนคือการตีไข่ยุแยงใส่ความเท็จ ด้วยการแอบขับรถอย่างช้าๆ ห่างๆ ไม่ให้นายไทรู้ตัวว่าขณะนี้ในเวลาที่นายไทขี่รถไปส่งวดีกลับบ้านหลังเลิกงานไม่ได้มีใครตามไป เมื่อนายไทส่งวดีเป็นที่เรียบร้อยแล้วอุ๊บอิ๊บก็จอดรถนั่งอยู่ข้างในเพื่อสอดส่องบรรยากาศอยู่สักครู่ว่านายไทไปแล้วจะไม่กลับรถมาที่บ้านยัยวดีอีก เมื่อเป็นตามความคาดหมายนายไทไม่ได้ย้อนกลับมา อุ๊บอิ๊บก็รีบขับรถเดินหน้าไปจอดหน้าบ้านวดีพร้อมเยื้องย้างลงมาอยู่ที่รั้วหน้าบ้านพร้อมตะโกนเรียกเสียงหวานเหมือนคนเป็นเพื่อนกัน
"วดี........... วดีออกมาหาอิ๊บหน่อยสิ่"
"ใครมาเรียกแน่ะหนูดี" ผู้เป็นแม่ก็พูดบอกลูกสาวที่กำลังเข้าห้องน้ำอยู่
"แป๊บนึงนะแม่จะออกไปละ" วดีเสร็จธุระก็รีบออกจากห้องน้ำเดินไปที่รั้วหน้าบ้านทันที
"มีอะไรคะ........." เมื่อได้เห็นหน้าคนมาเรียกวดีก็พูดทักเสียงแข็ง
"อืม ออกมาคุยกันหน่อยสิยืนอยู่ในรั้วเหมือนคนไม่รู้จักกันเลยนะ" อุ๊บอิ๊บพูดหน้าตาใสซื่อ วดีจึงได้เปิดประตูรั้วออกไปยืนคุยข้างนอกเพราะไม่อยากให้พ่อแม่ได้รับรู้เรื่องนี้ด้วย
"ฉันมาแนะนำตัว" อุ๊บอิ๊บพูดเสียงใส วดีก็ได้แต่ยืนนิ่งไม่โต้ตอบอะไร
"ฉันเป็นแฟนกับไท.......... แฟนเก่าน่ะก็วันนั้นเห็นไทบอกว่าตอนนี้เธอเป็นแฟนเขาฉันก็อดห่วงไทไม่ได้ก็เลยจะมาบอกเธอ ว่าไทชอบกินอะไร ชอบไปกินร้านไหน ชอบสีอะไร ชอบเที่ยวที่ไหน นิสัยยังไง..........." อุ๊บอิ๊บร่ายยาวด้วยสีหน้าความปราถนาร้าย แต่ยังไม่ทันจบ วดีก็สวนกลับทันที
"เลิกพูดได้ละรำคาญ!.... แค่แฟนเก่ามาพูดให้เปลืองน้ำลายเลอะเทอะหน้าบ้านคนอื่นอยู่ได้ฟังแล้วปวดอึ! ไปล่ะ" วดีตอกกลับด้วยความฉุนเฉียว อุ๊บอิ๊บก็รู้สึกเจ็บจี๊ดกับคำต่อว่าเหมือนกันแต่ก่อนที่วดีจะหันหลังเดินกลับเข้าบ้านเธอก็ยื่นสิ่งๆ หนึ่งให้วดี
"อ่ะ ดูซะ! เผื่อจะได้รู้ว่าไทเขาชอบอะไร ดำๆ แบนๆ เป็นไม้กระดานอย่างเธออ่ะจำไว้ว่าตอนนี้ฉักำลังกลับมา" อุ๊บอิ๊บพูดจบก็เดินขึ้นรถขับอออกไปทันที
              ขณะนั้นก็ยังมีแต่ใบรูปถ่ายที่ตกอยู่บนพื้นที่วดีไม่ได้ยื่นมือมารับตกอยู่ที่พื้น วดีค่อยๆ ก้มตัวหยิบรูปถ่ายใบนั้นขึ้นมาดูมันเป็นภาพของนายไทที่ยังไม่ได้ไว้หนวดไว้เครากับอุ๊บอิ๊บที่นั่งเซลฟี่ถ่ายรูปพิงไหล่กันดูพระอาทิตย์ในยามเย็นที่ริมทะเล ภาพนั้นมันบ่งบอกบรรยายเรื่องราวต่างๆ ได้ดีว่าเขาสองคนเคยรักกันมาก่อนและคงรักกันมาก แล้วคำต่อว่าดูถูก ดำๆ แบนๆ มันทำให้วดีมองที่รูปผู้หญิงที่นายไทเคยรักมาเปรียบเทียบกับสารรูปตัวเองมันทำให้เธอรู้สึกกลัวว่าเธอคงจะต้องเสียนายหนวดปิ๊งแรกของเธอไปแน่นอนเพราะตัวเธอเองดูแล้วคงไม่มีอะไรจะสู้ได้เลย เธอคนนั้นที่ สวย ขาว อึ๋ม เลยแม้แต่นิดเดียว วดีเป็นคนที่ชอบคิดมากคิดเล็กคิดน้อยแทนที่เธอจะทิ้งรูปใบนั้นไปแต่เธอกลับเก็บมันไว้เพื่ออะไร................
  นางเอกที่ทาปากด้วยลิปมันลิปสีบางๆ ก็ร้ายได้..ไม่แพ้นางร้ายปากแดงปากดำหรอกนะ หึ!
               *****โปรดติดตามตอนต่อไป นักเขียนมือใหม่ ขอบคุณมากค่ะ*****
                           ป.ล ขอขอบคุณผู้อ่านและผู้ติดตามทุกๆ คนมากๆ ค่ะ